Kerstmis en tweede kerstdag

Dit is voor mij de mooiste tijd van het jaar!
Ik hou van die versieringen, de kerstboom, de stal, de sfeer, het lekker eten en vooral de samenhorigheid en de vriendschap.
Gewoonlijk gaan wij op kerstavond eten bij de zoon van Stan. Verleden jaar kon dit niet doorgaan omdat zijn schoonmoeder ziek was.Dit jaar waren we wel uitgenodigd.
We hebben daar heel lekker gegeten en de sfeer was opperbest. Na het eten zijn we nog naar het kerkplein gewandeld waar de kerststal staat en waar normaal de broer van Stan ook ging aanwezig zijn...
Maar we vingen bot want de kerststal was gesloten!!! We konden met veel goesting kijken naar de prijslijst die er hing: smoutbollen , warme chocomelk, alle soorten jenever en glühwein.
Ik was met de bus naar Turnhout gereden waar Stan mij kwam oppikken.Daarom bleef ik dan ook bij Stan overnachten om gisterenmorgen samen naar hier te komen om het kerstfeest bij mij te vieren.
Deze traditie probeer ik jaarlijks vol te houden omdat ik het zo belangrijk vind om samen te eten met de mensen waar ik zoveel van houd.
Sinds ik gescheiden ben , heb ik dit eerst met mijn zonen samen gedaan. Daarna kwam Stan erbij en vanaf Olen is ook mijn vader erbij gekomen.
Mijn vader en Stan kunnen het super goed met mekaar vinden en er worden menige grappen verteld.
Mijn zonen zitten er gewoonlijk stilletjes bij; lachen soms ook hartelijk mee en genieten op hun manier...
Er komen natuurlijk ook altijd heel veel verhalen over het verleden naar boven.
Dit jaar was mijn vader wat stilletjes want hij is verleden week geopereerd van 2 liesbreuken en hij heeft heel veel pijn gehad.
Hij heeft hier de meeste tijd in mijn relax zetel gelegen , geen wijn gedronken want hij nam nog pillen, zei hij!!!
Andere jaren moet ik hem naar vrienden in Olen voeren na het eten maar gisteren vroeg hij om dit af te bellen want hij voelde zich toch niet zo goed...
Rond 18u heb ik hem naar huis gebracht en hij zag er tevreden uit toen hij thuis kwam. :)
Tijdens het eten kreeg ik telefoon op mijn gsm : Katya uit Minsk!!! Zij belde om ons een zalig kerstfeest te wensen!!! Zij kon nog zeer goed vlaams en vertelde honderduit over haar studies, haar familie , haar vriend enz.
Hopelijk verbreekt ze deze band nu niet meer...
Dit weekend moet ik nog 3 opvoeringen spelen in Balen en volgende week is het al nieuwjaar!!!
Met oudjaar maken Stan en ik een uitstapje naar Antwerpen en 's avonds gaan we gezellig eten onder ons twee. Nadien wandelen we nog eens tot bij mijn zus. Want zij heeft het voorbije jaar toch geen geluk gehad.
In augustus kreeg ze te kampen met borstkanker en verleden week is haar hondje na 16 jaar overleden.
Verdriet alom. Eén lichtpuntje heeft ze toch gekregen: haar dochter (mijn metekind) is terug zwanger. Lore krijgt er een broertje bij!
Weer een achterkleinkind voor mijn 90 jarige vader!

Tweede kerstdag was voor mij NOG MEER een super dag!
Omdat het dinsdag kerstavond was , ging ik vandaag poetsen in Diest bij Bert.
Hij had verlof en we hebben heel gezellig gebabbeld. :)
Hij vertelde me dat hij onlangs een film had gezien die ik ook wel graag zou zien. Het was een animatie film met klei figuren en een persoon in die film had het Asperger syndroom. Volgens Bert verklaart men in Amerika dat Asperger GEEN autisme is. Daar hebben we samen eens een boompje over op gezet!!!
Dan vertelde hij me nog iets waarover ik heel erg verbaasd was maar dat me veel plezier heeft gedaan.
Hij vroeg me of ik de laatste tijd niets gezien had aan zijn gedrag???
Ik antwoordde negatief en toen zei hij dat hij zich NU pas "geaard" voelde... Ik: ?????????????
Hij verduidelijkte : "Pas nu voel ik me hier thuis! Mijn appartement voelt NU PAS als "thuiskomen" aan."
Ik zei wel dat ik de laatste tijd gemerkt had dat hij meer OPEN gekomen was...
En dat heeft daar waarschijnlijk mee te maken: hij voelt zich goed in zijn stulpje en bijgevolg ook goed in zijn vel!
Ik ben in elk geval HEEL blij dat hij me dit allemaal verteld heeft en dat heb ik hem ook gezegd.
Daarbij komt nog dat ik deze avond een mail van hem heb gekregen waarin hij me zijn dankbaarheid betuigt omdat ik elke week zo trouw zijn stulpje kom poetsen.
En daar word ik vanbinnen dan zoooooooo warm van.....:)
Kerstmis 2013 was TOP!!!

Leuke dingen

In deze kersttijd wil ik nog wat positivisme opschrijven.
Ondertussen hebben we ons theaterstuk in Balen al 12 keer gespeeld en elke keer met een staande ovatie achteraf (uitgezonderd 1 keer) en 3 of 4 keer terug komen om te groeten.
We zijn zelfs geselecteerd voor het Landjuweel!!!
Nog 6 opvoeringen hebben we voor de boeg waarvan 4 extra's.
Verleden week gingen we met de ploeg van Balen naar een toneelstuk kijken in Olen.
Daar heb ik een enorme flater geslagen.
Er speelde namelijk iemand mee die ik heel goed ken: Rina.
Toen we binnen kwamen, zag ik haar samen met haar man ook binnen gaan. Ik dacht nog : "Amaai , die is laat!" Ik riep haar nog na: "Doe da goe hé!" Zij reageerde niet!!!
In de zaal zat ze op de rij voor ons en ik vroeg: "Moet jij niet meedoen?"
"Neen, ik kom vandaag eens kijken " zei ze "en je gaat verschieten van mijn vervangster!"
Toen het stuk bezig was, liet ik haar merken dat ik wist welke rol zij had moeten spelen...
In de cafetaria achteraf kwam ze naar mij en toen was mijne frank gevallen. Rina had mij ooit eens verteld dat zij een tweelingzus had die ook goed kon zingen. Ik vertelde haar dat en ze zei: "Ik BEN die zus: Hilde"
Je kan je niet voorstellen welk figuur ik toen sloeg!!!
Mijn gezelschap natuurlijk lachen, lachen, lachen...
Maar achteraf moesten ze toegeven dat het een identieke tweeling was en dat je ze niet uit mekaar kon houden als ze niet naast elkaar stonden.
Ook verleden week ben ik naar Antwerpen gespoord om naar de musical "Assepoester" te gaan kijken.
Ik had het allemaal goed nagekeken wanneer het gedaan was en wanneer ik mijn laatste trein had.
Ook de uren van de tram had ik goed nagekeken ; dacht ik...
Maar ik kwam van een kale reis thuis toen ik de tram voor mijn neus zag wegrijden en als ik de volgende tram nam , zou ik mijn laatste trein missen...
Natuurlijk had ik op een verkeerd lijstje gekeken voor de uren van de tram : weekends ipv weekdagen...:(
Ik ben toen als een kieken zonder kop beginnen rondlopen in Antwerpen om een taxi te vinden en natuurlijk geen ENKELE te vinden!
Ik dacht er zelfs al aan om naar het centraal station te wandelen en daar een taxi naar Herentals te nemen ; waar mijn auto stond.
Maar dan ineens schoot mij te binnen dat ik Luc Stevens van Geel daar ook gezien had in de cafetaria.
Ik als de bliksem terug naar de schouwburg en gelukkig stond hij er nog. Ik vroeg hem of hij met de auto was en of ik eventueel mocht meerijden? En ja : het mocht als ik eerst even mee naar Tilburg reed om zijn dochter weg te brengen. Uiteindelijk heeft die dochter medestudenten van haar school gevonden waarmee ze naar Tilburg kon rijden..
Dus kon ik gezellig met Luc mee tot in Herentals. En dan voel ik mij zo warm vanbinnen. Dat noem ik dan echte empathie. :) Ik zou nog mee naar Tilburg gereden zijn ook hoor!!!
Dan even een minder "leuk ding".
Mijn vader is verleden week geopereerd van een dubbele liesbreuk en hij is langer in het ziekenhuis moeten blijven omdat hij niet kon plassen. Maar ja: voor een mens van 90 jaar is dat normaal zegden de verpleegsters.
Na 3 dagen mocht hij naar huis en hij heeft tot gisteren nog geklaagd van pijn .
Maar vandaag was hij zo gelukkig als een klein kind.
Mijn zus en ik zijn voor hem een relax zetel gaan kopen voor zijne nieuwjaar. Mijn schoonbroer heeft hem al geleverd en zei dat hij mijn vader nog nooit ZO gelukkig had gezien...
Dus: dat is ook weer positief uitgedraaid ! En maar goed ook want op kerstdag moet hij bij mij komen eten samen met mijn zonen.
Het wordt zeker en vast een ZALIG KERSTFEEST!

Verschil

Elk mens is uniek en ook elke persoon met autisme is uniek.
Daarom is er ook zoveel verschil tussen personen met autisme.
Verleden week dinsdag hadden wij in onze regio de info avond: "Is een (officiële) diagnose altijd noodzakelijk?" Deze avond werd gegeven door 2 personen met autisme: één MET een diagnose en één ZONDER diagnose. Zij hadden beiden werk. Diegene met de diagnose werkte bij een bank en moest elke morgen aan een andere bureau gaan zitten. Diegene zonder diagnose werkte bij een bedrijf waar hij veel verantwoordelijkheid had en regelmatig moest gaan spreken voor anderen.
Dit zijn allemaal dingen die mijn zonen NIET kunnen. Maar ze hadden beiden WEL een buddy op het werk en zegden dat ze die niet konden missen!
Over die buddy kan ik momenteel ook weer een boompje opzetten.
De reorganisatie op het werk van Tim was afgerond en de toewijzingen kwamen eraan!
Verleden week maandag waren er al toewijzingen geweest en één persoon was niet content volgens Tim.
Voor hem zou dinsdag het verdict vallen. De ganse dag was ik angstig benieuwd en alle spanning viel van mij af toen hij thuiskwam met een brede smile! Hij kreeg zijn vroegere job van boekhouder terug en helpdesk erbij.:) Ik vroeg hem of zijn buddy ook nog hetzelfde werk kreeg en hij antwoordde affirmatief.
Groot was mijn verbazing toen ik woensdagmorgen een mail kreeg van zijn buddy met de melding dat hij maar tot april bij Tim zou blijven zitten...:(
Na een paar mails over en weer vernam ik dat hij een nieuwe job kreeg waar hij al heel lang op gehoopt had. Hij zou Tim blijven helpen tot er een vervanger kwam en dan zou hij die vervanger ook nog opleiden.
Na een gesprek met de psychologe zijn wij tot het besluit gekomen dat we ZEKER nog eens moeten gaan babbelen op het werk. Als we weten wie die vervanger gaat zijn, vertrekken we!
Tim is nu natuurlijk heel euforisch over zijn job en tot op heden is er nog niet veel verandering te merken.
Maar wat gebeurt er als het niet klikt met die persoon???
We moeten ook aandacht schenken aan het werk zelf. Erover waken dat hij niet teveel hooi op zijn vork neemt want dan is een depressie heel dichtbij!
Morgen ga ik een info avond geven in Malle: "Mijn kind met autisme loslaten, hoe doe ik dat?"
Het is al de derde keer dat ik dit soort info geef.
Mijn betoog begin ik dan altijd met het woord : NOOIT!
Een moeder laat haar kind toch nooit los. Ook niet als het niets mankeert!
Bij kinderen met autisme is dit altijd nog een beetje anders: die hebben nog wat begeleiding meer nodig...
En dat is dan ook nog bij iedereen verschillend!
Ik heb 2 zonen MET een diagnose en ze zijn O ZO verschillend!!!
Eén gelijkenis hebben ze wel: IK heb ze beiden gebaard en ik zie ze allebei even graag!

Sterk in autisme

Dit was het thema van de jaarlijkse studiedag van autisme centraal op vrijdag 29 november.
Dit jaar ging de studiedag door in Gent. Vele jaren was het in de Elisabethzaal in Antwerpen en dat was heel gemakkelijk voor mij : de trein in Herentals nemen en ik was binnen het half uur in Antwerpen. Maar dan werd er medegedeeld dat de Elisabethzaal ging verbouwd worden en we moesten een andere locatie zoeken. Verleden jaar spoorde ik naar Brussel en dat was ook al veel moeilijker om te vinden...
Maar dit jaar moesten we dus naar Gent! Gelukkig wist mijn vriendin Ingrid daar haar weg omdat haar dochter daar ooit op kot had gezeten. Dat nam niet weg dat ik op een ontiegelijk vroeg uur moest opstaan!
De avond voordien was ik nog naar een toneelvoorstelling in Herentals gaan kijken. Gelukkig was het geen lang stuk maar achteraf kan je toch ook niet zo maar gaan lopen nietwaar?
Die vrijdagavond moest ik zelf ook toneel spelen in Balen en daarom dacht ik om na de eerste spreker van de namiddag door te gaan. Peter Vermeulen moest ik ZEKER horen en volgens mijn papieren , zou hij na de middag spreken.
Ik had het nagekeken en ik MOEST zeker de trein van 15u30 halen.
Wat had ik geluk! Peter Vermeulen had zijn voordracht al in de voormiddag gedaan!
Daarom had ik mijn plannen gewijzigd en zou ik na de lunch vertrekken.
De dag begon met : "Autisme bij het sterke geslacht" Els Blijd-Hoogewijs.
Daarna kwam Peter Vermeulen met "Van aapmens tot appmens"
En de laatste voordracht van de voormiddag werd gegeven door Kobe Vanroy "Over piraten en matrozen" Autismevriendelijk onderwijs uit historische zeemansverhalen.
Bij die voordracht heb ik toch even moeten gniffelen. Er werd een landkaart getoond met een vaarweg van de zeemannen en de naam "Vladivostok" viel. Wil dat toch wel lukken dat ik dat moet zeggen in mijn rol op het toneel zeker!!!
Toen we gingen lunchen , liep ik Peter Vermeulen tegen het lijf. Hij heeft zijn boek : "Brein bedriegt" herschreven en ik vroeg hem of het erg veranderd was? Hij bevestigde dit. Ik ben toen het boek gaan kopen en Peter heeft er iets heel moois ingeschreven: "Voor een straffe madam en toffe mama!". En van zulke dingen word ik ZO warm van binnen...:)
Ik vertelde dat ik na de lunch ging vertrekken want dat ik 's avonds moest toneel spelen. Daarbij wenste hij me nog veel succes!
Waar ik ook nog heel blij van werd, was het feit dat mijn boek op de voorpagina stond van het foldertje van autisme centraal en ook dat er stapeltjes boeken lagen op de boekenstand.
Na de lunch werden de mensen terug in de zaal verwacht en ik wilde afscheid nemen van Ingrid. Wat was ik aangenaam verrast dat ze zei dat ze mee naar huis spoorde!
Zo hebben we nog enkele uurtjes gezellig samen kunnen doorbrengen! Dat doet toch ook altijd zo'n deugd: wij hebben maar een half woord nodig om mekaar te verstaan!
Daarmee was ik goed op tijd thuis en heb ik mij rustig kunnen voorbereiden op de voorstelling van 's avonds. Ondertussen zijn die voorstellingen ook uit zijn voegen getreden en moeten we al 2 extra's spelen!!!
Gisterenmorgen zat ook het tijdschrift Maczima van de CM in mijn brievenbus. Daarvoor had ik 2 maanden geleden een interview gegeven en dat staat er nu in! Een foto van mij op de frontpagina : dat is wel even schrikken hoor! Het is een heel mooi verslag van het interview geworden met mooie foto's erbij. Daarover ben ik ook heel tevreden. :)
Dan nog een klein voorvalletje van gisterenavond.
Ik was bij Tim in huis toen hij thuis kwam van zijn werk en hij kwam naar mij met de vraag: "Wat moet ik hiermee doen? Dat doet heel veel pijn als ik er ergens mee tegen stoot." Hij had een ingescheurde nagel!
Nadat ik er een "Hansaplast" had rond gedaan, bedankte hij mij!
Mooi toch, nietwaar?

Sensatie en euforie

Er mogen ook wel eens super leuke berichten komen op mijn blog nietwaar?
Verleden week hadden we generale week in Balen voor ons toneelstuk.
Woensdagavond repeteerden we de overgangen met alles erop en eraan en ook het groeten.
We stonden met z'n allen op één rij en de regisseur gaf nog wat instructies. Even daarvoor was er een rookmachine in actie gezet om de sfeer nog wat te beklemtonen.
Op dat moment ging het brandalarm af in de zaal!
Paniek alom! Een collega medespeler kende de code van het inbraak alarm maar dat hielp niet!
Dan maar de verantwoordelijke van de zaal opgebeld. Hij zou er onmiddellijk aankomen...
Omdat we in dat helse lawaai vertoefden, leek het voor ons een eeuwigheid!
Voor de verantwoordelijke er was, kwam er opeens door de branddeur een brandweerman in volledig uniform binnen en vroeg waar de brand was? Wij vertelden hem dat het door de rookmachine kwam en dat we de verantwoordelijke van de zaal verwittigd hadden.
Iemand van de techniek ging buiten kijken en er stonden 2 brandweerwagens!!!
Daarna kwam de verantwoordelijke binnen als een briesende leeuw: "Heel de reutemeteut staat daar buiten hé: 2 brandweerwagens , een politiewagen en een mug!!!"
De voorzitter van de groep zei dat er een mail gestuurd was om het gebruik van de rookmachine aan te vragen en dat er een bevestiging gestuurd was! Ze zouden de rookmelders uitschakelen...
Nu blijkt dat ze maar een paar rookmelders uitgeschakeld hadden...:(
De verantwoordelijke van de zaal heeft nog wat gesputterd maar uiteindelijk heeft hij toch toegegeven maar niet nadat hij gezegd had: "NOOIT mag er nog een rookmachine gebruikt worden in de zaal!".
Tot hier de sensatie.
Zaterdag hadden we dan onze premiere.
Zoals gewoonlijk was ik de zenuwachtigheid zelve. Maar ik was niet alleen! Ook mijn medespelers hadden van jan!
Wij speelden de pannen van het dak! Onze eerste staande ovatie was een feit!
En dan is de euforie achteraf eens zo groot. Nu : op naar de volgende voorstellingen ; waarvan er trouwens al 5 zijn uitverkocht!!!
Daarvoor doen we het , nietwaar! :)

Crisismanager

De laatste dagen heb ik me gevoeld als een psycholoog of een auti-coach.
Laat me beginnen bij het begin.
Op vrijdag ging de bewuste en gevreesde vergadering over de reorganisatie op het werk van Tim door.
Vrijdagmiddag kreeg ik al een mail van Tim met de tekst : "GO" en daaronder enkele bijlagen gevoegd met de inhoud van de vergadering Deze mail was ook naar de psychologe gestuurd.
Ik begon te lezen. Drie vierde van de tekst begreep ik helemaal niet. Maar ik kon wel lezen dat iedereen voor zijn eigen job moest gaan solliciteren: een gesprek van een half uur. Daarna moest er nog iets schriftelijk ingediend worden en dan volgde er nog een gesprek van een uur!
Ik stuurde een sms naar de psychologe met de tekst: "Mail van Tim gelezen? Dat is toch positief? Of niet?"
Zij antwoordde: "Zeker weten. Niet twijfelen."
Omdat wij vrijdagavond vroeg moesten vertrekken naar Sint Niklaas voor een viering van een collega bastard die 65 jaar op de planken staat, kon ik Tim niet meer zien.
Ik legde een briefje op de tafel: "Goed hé! Op uw werk. Ik versta niks van die tekst maar heb een sms naar de psychologe gestuurd en zij stuurde terug: zeker weten, niet twijfelen."
Zaterdagmorgen toen ik zijn pistoleekes bracht, stond er als antwoord op dat briefje: "Heb jij niet gelezen dat ik moet gaan solliciteren? En wie zegt er dat er niemand anders op mijn job zit te azen?"
Noodkreet!
Verder heb ik hem zaterdag en zondag gerust gelaten maar heb toch een mail gestuurd naar zijn buddy op het werk en naar de persoon van begeleid wonen.
Maandag was het verlof: 11 november. Ik verwachtte dus van geen van beiden een antwoord.
Toch zat er maandagmorgen een mail van de buddy in mijn inbox. Een mail die enkel aan Tim en mij was geadresseerd en die bedoeld was als geruststelling. Het waren 2 bladzijden met uitleg wat er allemaal ging gebeuren en een enorme ophemeling van Tim !!!
Ik printte de mail af en nam hem mee naar Tim toen ik daar ging strijken.
Hij had zijn pc nog niet aangezet en ik liet hem de mail lezen. ER STAAT NOG ALTIJD DAT IK MOET GAAN SPREKEN Hé!!!!!!!!!! (en tranen!)
Ik vroeg hem of hij het fijn zou vinden als ik meeging? Hij knikte.
Daarbij kwam nog dat het allemaal DEZE week moest gebeuren: alles moet afgerond zijn op 3 december!
Toen ik thuis was, stuurde ik een mail naar de persoon waarbij het gesprek moest doorgaan.
Ik vroeg hem of ik mocht aanwezig zijn op het gesprek : gewoon om mijn zoon te steunen , die helemaal niet communicatief is. Ik schreef er ook nog bij dat ik zeker NIET ging moeien want dat ik niets van het bedrijf af weet! En ook dat ik in de plaats van de psychologe kwam omdat het te kort dag was om die nog te bombarderen.
Ik had leesbevestiging gevraagd.
Dan had ik ook nog gebeld naar een collega van Tim. Hem ken ik van zijn bezoekjes aan mijn toneelopvoeringen. Hij vertelde dat de gesprekken gepland waren: dinsdagvoormiddag en maandag 18 november de hele dag! De werknemers moesten daarvoor inschrijven.
Ik nam de telefoon en belde Tim op juist voor hij ging eten bij zijn pa : "Je moet inschrijven voor dat gesprek. Doe dat zo snel mogelijk!" Hij zou het doen.
Gisteren, dinsdagmorgen, kreeg ik telefoon van Tim (vanop zijn werk) dat de afspraak vastlag op maandag 10u30. Ik zou dan met hem meerijden en met de trein terug naar huis komen.
Ondertussen had ik ook leesbevestiging gekregen op mijn mail van de baas op zijn werk. Hij kon waarschijnlijk niet antwoorden omdat hij met gesprekken bezig was.
Ik had ook gebeld naar de persoon van begeleid wonen en had op haar voice mail gezet dat het een beetje crisis was...
Daarna belde Tim nog terug dat de afspraak verplaatst was naar 11u30 en ik was al op de pc aan 't opzoeken hoe ik er met de auto kon geraken.
Toen belde de persoon van begeleid wonen mij op en heb ik haar de hele uitleg gedaan. Zij was zelfs bereid om mee te rijden maandag!
Een laatste telefoon kreeg ik dan nog van Tim (derde keer , goede keer) met de mededeling dat hij GEEN sollicitatiegesprek moet doen maar dat hij alles op papier mag zetten!!! OEF!
s' Avonds bleef ik tot hij thuis was en hij vertelde dat de baas met hem gesproken had in de wandelgang.
Waarschijnlijk naar aanleiding van mijn mail???
Gisterenavond kwam begeleid wonen en zij heeft met Tim wat op papier gezet. Zij belde mij daarjuist op om het verslag van gisteren te vertellen en ze zei dat hij gerustgesteld was, dat het aangenaam was en dat er zelfs gelachen werd!!!
Gelukkig maar want vandaag wordt Tim 40 jaar en het zou een "ongelukkige" verjaardag kunnen geweest zijn....(doordenkertje)
Zelf ben ik natuurlijk ook heel gelukkig dat het allemaal zo gelopen is...
En ik ben ook een heel TROTSE moeder als ik al die dingen lees die zijn buddy schrijft over hem. :)

Boekenbeurs en zo

Het is weeral even geleden dat ik nog eens "geblogd" heb...
Het is ook juist een jaar geleden dat mijn boek op de boekenbeurs stond.
Daar heb ik toen in een forum gezeten met o.a. Peter Vermeulen en daarna volgde een signeersessie.
Dat was toen allemaal heel overweldigend en verrijkend. Sindsdien is mijn leven wel heel erg veranderd en durf ik zelfs zeggen "rijker" geworden.
Dit jaar kreeg ik opnieuw een uitnodiging van de uitgeverij om naar de vooropening van de boekenbeurs te komen. Verleden jaar ben ik er samen met mijn ghostwriter naartoe geweest. Maar vermits zij onlangs terug moeder is geworden van een zoon, gaf ze forfait.
Daarom nam ik mijn vriendin Ingrid mee. Er liepen weer heel wat B.V.'s rond en het was er aangenaam vertoeven.
We reden ernaartoe met de trein en moesten de laatste trein nemen om naar huis te sporen.
Die laatste trein is altijd een "boemel" en stopt natuurlijk in alle stations! Wij moesten in Herentals uitstappen en waren druk aan 't babbelen toen de conducteur afriep waar we waren. Wij stapten uit en ik zag een heel vreemd perron. De conducteur stond daar en ik vroeg : "We zijn toch in Herentals niet?" "Neen, dit is Wolfstee." was het antwoord. Wij als de bliksem terug in de trein en lagen plat van het lachen!!!
De conducteur kwam terug bij ons en vroeg: "Hebben jullie mij dat niet horen afroepen?" "Ah neen , te druk aan 't tetteren hé!"
Diezelfde conducteur had trouwens al eens met ons gebabbeld op voorhand. Hij kwam onze kaartjes knippen en keek in mijn richting: "Ik ken u van ergens, als ik erop kom , kom ik het seffens zeggen."
Een tijdje later kwam hij terug en zei : "Benidorm Bastards hé! Is 't niet?"
Hij zal gedacht hebben dat wij voor de grap uitstapten in Wolfstee...:)
Tot hier het verhaal over de boekenbeurs.

De verandering in mijn leven heeft te maken met mijn boek en naar aanleiding daarvan krijg ik regelmatig mailtjes van mensen die in hetzelfde schuitje zitten en mij bedanken.
Onlangs ben ik ook nog bij mensen geweest die mij, na het lezen van mijn boek, uitgenodigd hebben bij hun thuis om erover te babbelen. Ik ben daar zo warm onthaald !
Weer vrienden bij gekregen.

Mijn activiteiten voor de v.v.a. in de nabije toekomst zijn : 7 november inleef moment in Veerle Laakdal, organisatie info avond 12 november in Noorderwijk, inleef moment in Oosterlo op 21 november, studiedag autisme in Gent op 29 november, organisatie info avond in Noorderwijk 10 december en op 17 december een info avond geven over "Mijn kind met autisme loslaten , hoe doe ik dat?" in Malle.

Voor de rest ben ik ook nog druk bezig met repeteren voor toneel in Balen.
Wij gaan in premiere op 16 november en spelen tot 28 december.

Dan wil ik toch ook nog even vermelden dat ik gisteren moest gaan presenteren op het accordeon festival waarbij mijn jongste zoon meespeelt.
De club had een heel nieuw en gevarieerd repertoire en dat heeft mij aangenaam verrast maar wat mij nog meer verraste was het feit dat ik mijn zoon met veel begeestering en bezieling zag spelen.
Het was de eerste keer dat ik dit zag en ik zat met de tranen in mijn ogen.
Oh wat was ik trots! :)

A.S.S.

A.S.S. = autismespectrumstoornis.
Dan denk je dat je er ongeveer alles over weet en dan kom je weer voor verrassingen te staan!
Hoeveel boeken ik er al over gelezen heb, kan ik niet meer tellen.
Mijn zonen ken ik ook goed (dacht ik...) en toch...
Als ik ergens moet gaan spreken over a.s.s. zeg ik altijd dat elke persoon uniek is en zeker elke persoon met a.s.s. is UNIEK!
Mensen denken dat alle personen met a.s.s. hetzelfde zijn en dat ze allemaal hetzelfde handelen. Was dit maar waar!!!
Mijn jongste zoon heb ik in mijn boek beschreven als het zonnetje in huis en later toen ik gescheiden ben, wist ik er niets meer van!
Hij gaf commentaar op mijn boek , op mijn blog en ik was er ondersteboven van!
De laatste tijd heb ik een uitzonderlijk goed contact met hem. Hij kijkt uit naar mijn wekelijkse bezoekjes aan zijn stulpje. Hij stuurt mij opbeurende mailtjes en is bezorgd om mij.
De oudste zoon heeft nog steeds veel hulp nodig. Dat begrijpen mensen ook niet: "Zo een hoogbegaafde die moet dat toch kunnen!"
Elke zondagmorgen ga ik zijn badkamer opruimen nadat hij 's zaterdags een bad en een douche heeft genomen. De laatste weken had ik altijd al kleine plasjes gevonden naast het bad. Vandaag lag de mat en de weegschaal te zwemmen in het water! Zijn zeepdoos stond vroeger ook altijd met de zeep in een badje te zwemmen. Dat heb ik hem al afgeleerd. Nu volgt de les nog om de douche in de juiste richting te draaien.
ALLES moet aangeleerd worden!!! En ik blijf erbij: als mijn zonen vroeger hun diagnose hadden gekregen, zou dit allemaal al achter de rug geweest zijn!
Heel dikwijls vraag ik mij ook af wat er in die hoofden omgaat.
De vader van mijn jongens noemt mij "Lea" als hij iets tegen de jongens zegt. Bijvoorbeeld : "Lea heeft dit of dat gedaan". Precies of ik ben hun moeder niet meer!!!
Als ik iets tegen mijn zonen zeg, zeg ik altijd : "uwe pa".

Deze namiddag zijn Stan en ikzelf mijn nieuwe keuken gaan bestellen.
Op zo'n momenten voel ik het grote verschil met vroeger!
De keuken van Tim komt uit diezelfde zaak en die zijn wij indertijd samen gaan kiezen. Toen deed ik de meeste uitleg terwijl Tim en zijn vader erbij zaten.
Nu mengt Stan zich op de juiste momenten in het gesprek en geeft mij goede raad.
In februari ga ik een hele mooie keuken hebben!

Bijkomend voorval.
Gisteren reed ik zoals gewoonlijk naar Tim om daarna met de waszak naar Bert te rijden. Tim zat aan tafel zijn ontbijt te verorberen. Tussen haakjes: het was bijna 12u! Ik vroeg hem of hij verlof had want ik had niets op de kalender zien staan. Hij zei : "Nu staat het er wel op." Ik keek op de kalender en zag staan: Verlof . Brussel 14u30. Ik vroeg hem of dit voor het werk was en hij antwoordde: "Onrechtstreeks wel."
Op zijn salontafel zag ik papieren liggen : een afgeprint treinticket, een plannetje en een brief met een mededeling. Toen ik die brief las , sloeg de schrik mij om het hart. Hij moest een selectieproef gaan doen voor een job als boekhouder waar hij een hele tijd geleden voor gesolliciteerd had! En ik die dacht dat het zo goed ging op zijn werk??? Enfin, ik dacht : "Het zal toch niets worden want de communicatie bij hem is toch beneden alle peil!" Toen hij thuis kwam , vroeg ik hoe het geweest was en hij antwoordde dat hij dat vandaag zou weten.
Deze avond moeten wij toch naar de auti-coach en daar zal wel een hartig woordje over gewisseld worden, vermoed ik...
De zelfredzaamheid van mijn oudste zoon is heel laag maar zulke dingen achter mijn rug om organiseren, lukt dan wel!
En dat zijn dan de verrassingen waar ik regelmatig mee te maken heb. Niet goed voor mijnen tikker hoor!

Vervolg.
Zoals hierboven vermeld, is er een hartig woordje gewisseld bij de psychologe.
Toen we ernaartoe reden , had ik al aan Tim gevraagd of hij al iets wist? En ja , zoals ik had gedacht : NIET communicatief genoeg! Hij zou moeten spreken voor een groep mensen...:(
Hij heeft een ferme preek gekregen bij de auti-coach. "Waarom ging je daar solliciteren?" Tim: "Ik wilde nog eens meemaken hoe dat voelt en de inhoud van de job sprak mij aan."
De psychologe heeft dan heel goed uitgelegd dat het voor hem HEEL erg zou zijn : verandering van omgeving, verandering van reisweg, verandering van collega's, verandering van werkruimte enz...
Zijn a.s.s. zou dan heel erg opspelen!!!
Binnen de maand zou hij dan terug onder nul zitten, in een zware depressie...
We hebben nu al zo hard gewerkt om het voor hem aangenaam te maken op het werk en dat is tot nu toe heel goed gelukt: hij voelt zich goed , hij wordt gewaardeerd en hij mag terug de taken doen waarvoor hij aangenomen is.
Dat is dan ook weer een trekje van a.s.s.: ze zien een job die hen aanstaat en ze gaan erop af! Niet nadenken over al het goede dat ze achterlaten...
Ze kijken zo eng en  bekrompen naar hetgeen ze zelf willen en dat wordt erger met het ouder worden : rigiditeit!
De psychologe vroeg ook aan mij: "Uw hart ging nogal tekeer zeker?" Ik: "En of!"
Hopelijk ziet Tim nu in dat hij gebeiteld zit op zijn werk en dat hij daar gerust tot zijn pensioen kan blijven.:)

Vat vol emoties

Bij deze publiceer ik mijn ervaringen van de laatste weken en daarbij ook de emoties die weer door mijn lijf zijn geraasd.
Het zijn zowel leuke als minder leuke ervaringen.
Begin september kreeg ik mijn nieuwe auto en dat is een zeer leuke ervaring. Ik zit nu veel hoger en kan beter ZIEN! De auto is ook beter gestroomlijnd als de vorige en heeft sensoren om achteruit te rijden: zo rijd ik hopelijk nergens meer tegen... :)
Ook begin september moesten we (mijn zus en ikzelf) samen met onze vader naar de notaris ivm de verkoop van een stuk grond achter zijn tuin. Wij erven namelijk ons moeders part en daarom moesten we mee gaan tekenen. Bij de notaris hoorden we een vreemd verhaal. Elke grond die verkocht wordt , moet op voorhand een bodemonderzoek hebben. Men heeft daar het één en ander gevonden!!! Een zilveren kruisbeeld van in de middeleeuwen, overblijfselen van paalwoningen, menselijke resten van in de Romeinse tijd....
Mijn schoonbroer zei: "Nu zullen we bij onze va de tuin ook maar eens gaan omspitten! :)"
De dag na ons bezoek aan de notaris stond een uitstap naar Antwerpen op het programma. Twee maal per jaar proberen we met 4 vriendinnen in Antwerpen te gaan shoppen , eten, drinken enz...Wij hebben samen in de normaalschool van Herentals gestudeerd en deze activiteit hebben we in het leven geroepen toen onze kinderen groot waren en ondertussen zijn we ook allemaal gepensioneerd.
De volgende dag was mijn zus jarig. Zij is ondertussen in augustus geopereerd en ze hebben de tumor in haar borst kunnen wegnemen. Ook 2 klieren waren weggenomen. Op de uitslag van die klieren moest ze nog wachten. In de loop van de week na de operatie kreeg ze bericht dat de klieren zuiver waren: euforie alom!
Begin september moest ze terug voor een onderzoek en toen kreeg ze de mededeling dat er nog altijd kans was dat er aan de klieren iets te zien was!!! WEER WACHTEN!!!
Haar man had een verrassingsfeestje voorzien die zondag maar dat was allemaal zo dubbel: ze had nog geen uitslag van die klieren! Het feestje is toch doorgegaan en dat was ook HEEL emotioneel.
Twee dagen na haar verjaardag kreeg ze bericht dat de klieren clean waren. Toen ze zat te wachten op bericht, ben ik die dag 3 keer bij haar geweest en heb dan ook nog een paar keer gebeld en ge-sms-t.
Nu moet ze volgende week beginnen met bestralingen: 19 in totaal en dan kan de genezing beginnen.
Zelf ben ik ook al naar de dokter geweest om te vragen hoe het met mij zit. Hij raadde mij toch aan om me regelmatig te laten onderzoeken.
De volgende week van september had ik 2 vergaderingen van de VVA : één in mijn regio over : Hoe ervaren mensen met autisme hun lichaam en één in de regio Laakdal waar ik iemand moest vervangen. Deze avond ging over : Autisme en motivatie.
De zondag mochten we gaan ontbijten in Westerlo in de cafetaria van het gemeentehuis. Ik ben namelijk een NIEUWE inwoner van Westerlo! Na het ontbijt kregen we nog een rondleiding rond en in het gemeentehuis: heel plezant!
Tussendoor ben ik ook nog verschillende dagen gaan vertellen in het sprookjesbos en daar haal ik altijd toch zoveel vitamientjes uit! Die glunderende kindergezichtjes die aan je lippen hangen en achteraf nog knuffels en kusjes komen geven. :) Spijtig genoeg is het weeral gedaan voor dit jaar. Volgend jaar in mei beginnen we er weer aan!
Begin oktober hadden we onze reünie met de Benidorm Bastards in Herentals. Deze keer heb ik die reünie georganiseerd omdat het in mijn omgeving is. Dat is ook altijd een prettig weerzien met de collega's die ondertussen vrienden zijn geworden. Er wordt uitvoerig verteld terwijl we aan tafel zitten of onderweg zijn.
Rosita die een carjacking heeft meegemaakt en nog steeds haar auto niet terug heeft.
Marcel die heeft mogen meespelen in een Amerikaanse film. Wat hij daar allemaal heeft meegemaakt, grenst aan het ongelooflijke! Hij werd daar behandeld als een echte HOLLYWOOD STER!
Twee dagen later moest ik een interview geven voor een blad van ziekenzorg van de CM.
Er zijn ook verschillende foto's van mij genomen om bij dat interview te zetten : ik ben heel benieuwd om die te zien! Men heeft beloofd om ze door te sturen evenals het interview.
Gisteren zijn we dan naar een bijeenkomst geweest van Navado. Dit is een vereniging: nabestaanden van donoren. De overleden vrouw van Stan heeft bij haar dood organen afgestaan en daarom krijgt hij elk jaar een uitnodiging om naar die bijeenkomsten te gaan. Het was reeds de derde keer dat wij zo'n bijeenkomst bijwoonden. En dit is elke keer ZO emotioneel! Er komen mensen spreken die een orgaan hebben gekregen en ook mensen die een kind hebben moeten afgeven. Hun organen zijn dan ook naar andere mensen gegaan. Dit is allemaal zo dubbel. Het verdriet van het wegrukken van een geliefde is zo intens en dan hoor je dat er mensen kunnen verder leven door de dood van je geliefde. Enerzijds is het een verwerking van het verlies en anderzijds komt het verdriet weer terug helemaal boven.
Achteraf zijn we toch altijd blij dat we naar die bijeenkomst geweest zijn.
Morgen moet ik naar Brussel om iets gaan in te spreken voor een zorgcentrum en voor de rest ben ik nog volop bezig met repetities voor toneel in Balen.
Het woord "stilzitten" staat niet in mijn woordenboek.
En tot slot wil ik nog even iets kwijt over iets wat ik een paar weken geleden heb gedaan.
De volgende spreekwoorden waren allemaal van toepassing:
Water naar de zee dragen.
Dweilen met de kraan open.
Vechten tegen de bierkaai.
Een druppel op een hete plaat.
Maar uiteindelijk heb ik er toch geen spijt van. :)

Het "moeder" zijn...

Zorgen voor je kinderen behoort tot het allerbelangrijkste in het "moeder" zijn.
En zorgen MAKEN OM je kinderen hoort daar zeker ook bij.
Daar heb ik de voorbije week weer een staaltje van mogen proeven.
De oudste zoon had achter mijn rug twee uitstapjes gepland naar Keulen.
Ik merkte het op toen ik zijn kalender controleerde. Hij had er in zijn "onleesbaar" geschrift iets op gekrabbeld waarvan ik alleen het uur en Keulen kon lezen.
Toen ik hem om een uitleg vroeg, legde hij uit dat er de vrijdag een bijeenkomst was ivm de computerspelletjes van Adventure en de zaterdag een feestje ivm spelletjes over ruimtevaart.
Vrijdag moest hij om 13u vertrekken want het begon om 16u.
Ik vroeg hem of er eten bij voorzien was maar dat wist hij niet.
Zaterdagmorgen bracht ik hem zijn wekelijkse broodjes en vroeg hem wanneer hij thuis gekomen was.
Hij was om kwart over 1 thuis gekomen en had NIETS meer gegeten sinds zijn middageten!
Op de vraag of hij dan geen honger had gehad, antwoordde hij: "Ik heb geleefd op adrenaline!".
Hij vertelde ook dat hij heel erg had moeten zoeken nadat hij zijn auto geparkeerd had. Normaal had hij toen de metro moeten nemen naar het centrum. Hij heeft in rondjes gelopen en uiteindelijk een taxi genomen. Om terug te komen , heeft hij WEL de metro genomen.
Toen hij vertelde over het evenement zelf , blonken zijn ogen! Hij werd daar HEEL goed onthaald: heeft een ondertekend document gekregen en kreeg een omhelzing van een medewerkster. Hij glunderde toen hij vertelde hoe blij ze waren dat hij aanwezig was!
Zaterdag kon hij gelukkig meerijden met iemand van Hasselt. Ik voelde me al veel geruster...
Hij zou om 16u30 vertrekken want het begon om 19u. Toen ik terug bij hem thuis aankwam om 15u30 lag er een briefje op tafel met de tekst: Plannen zijn veranderd. Ik ben al weg.
's Anderendaags vernam ik dat hij al om 13u30 vertrokken was nadat hij afgesproken had met die persoon uit Hasselt.
Hij is thuis gekomen om kwart over 4!!!
En WEER had hij niets gegeten vanaf zijn middagmaal. Maar de persoon waar hij bij was, had OOK niets gegeten , zei hij.
Een recuperatie dag staat natuurlijk gepland op maandag...
De jongste zoon stuurde me een mail met nieuws waarbij ik me ook zorgen maak.
Hij heeft de laatste tijd zoveel overuren gemaakt op het werk dat hij oververmoeid is geraakt.
Het leek op de oververmoeidheid waar ik het in mijn boek over had nadat wij van vakantie kwamen in Zwitserland. Maar zo erg was het niet , schreef hij.
Maar toch maak ik me zorgen. Dat zal dan weer wel eigen zijn aan het "moeder" zijn , zeker?
Het zal uiteindelijk wel allemaal goed komen, hoop ik.
De jongens zijn volwassen genoeg om hun eigen boontjes te doppen maar het blijven "mijn kinderen"
waarvoor ik zal zorgen tot ikzelf niet meer kan...
Nu moet ik toch nog even iets kwijt over het "moeder" zijn.
Er zijn ook wel momenten , al zijn ze heel schaars, dat ik me trots voel.
Deze week ben ik met Tim weer naar de psychologe geweest en daar hadden we het over de reorganisatie die op til staat op zijn werk. Hij is hier natuurlijk heel onzeker en gestrest over. Daarom stuurde de therapeute een mail naar zijn buddy met de vraag of we nog eens konden komen babbelen om die onzekerheden weg te werken. De mails worden altijd naar het hele netwerk gestuurd: dit wil zeggen naar de buddy, Tim en naar mij.
s' Anderendaags zat er al een antwoord in onze mail-box: de buddy wist zelf nog niets over die reorganisatie maar hij mailde wel dat hij HEEL goed met Tim SAMEN aan 't werken was! Tim had hem al verschillende keren uit de nood geholpen met problemen die zich voordeden. En als ik dan zulke dingen lees, glim ik van trots! .;)
Ook werd er bij de therapeute gesproken over een uitnodiging die Tim had gekregen. Een collega van op het werk wordt 60 jaar en zijn zoon heeft een verrassingsfeestje georganiseerd. Ik had gevraagd of hij daar naartoe zou gaan en hij moest er even over nadenken. Nadien had ik op zijn kalender gezien dat hij de datum had aangeduid: hij zou ernaartoe gaan. Hij vertelde dat hij zulke dingen helemaal NIET graag doet!
Maar hij zou dit nu wel doen omdat zijne beste maat van op het werk ook gaat en ook omdat het een goeie collega is! En daar krijg ik het dan ook weer warm van... :)
Bert heeft me ondertussen ook gemaild dat het ergste voorbij is en dat hij terug in zijn normale ritme kan verder werken.
OEF!

Reisverslag

Hoe hadden we uitgekeken naar onze reis naar Wenen!
En of het meegevallen is!!!
Vooraleer we vertrokken, had mijn zus een onderzoek laten doen bij de gynaecoloog en men had een vlekje ontdekt in haar borst. Ze zou een biopsie moeten laten doen op de dinsdag dat wij in Wenen waren.
Ik had haar gevraagd om mij iets te laten weten via mail want ik had toch mijn pc bij.
Wij vertrokken op maandagmorgen bij mij thuis om 4u15 (onmenselijk vroeg!!!).
Om 5u moesten we in Mol op de parking van Carolus reizen zijn.
Wij zijn 14 uren onderweg geweest : 4 maal gestopt om naar het toilet te gaan , iets te drinken en/of te eten.
Al bij al valt zo'n busreis geweldig mee: je zit in comfortabele zetels , airco in de bus en drankjes aan democratische prijzen te verkrijgen.
Kwart over 7 kwamen we aan in ons hotel en om 20 u werden we verwacht voor het aperitief.
Na het eten zijn we gaan slapen want we waren toch wel moe van de reis...
Dinsdagmorgen moesten we om half 8 gaan ontbijten. Ik deed mijn contactlenzen in en voelde dat de rechtse lens niet zo comfortabel zat. Na het ontbijt deed ik de lens terug uit en zag dat ze stuk was!
Dus : mijn bril maar terug opgezet. Gelukkig was het die dag niet zo zonnig want met mijn bril kan ik geen zonnebril opzetten.
Ik vroeg aan de gids of er ergens in de buurt een optieker was en ik had er zelf één gezien niet zo ver van het hotel. De gids zei dat we 's avonds misschien zouden kunnen gaan kijken of anders de volgende dag.
In elk geval vertrokken we met de bus voor een rondrit langs de Ringstrasse van Wenen. We zagen de Staatsoper, de Neuburg, de paleizen van de Natuur en kunsthistorische musea, het parlement, het Rathaus,het Burgteater.
We stopten aan de rozentuin van de Volksgarten waar het beeld van Sissi staat.
Daarna reden we verder langs de Weense universiteit en de Votiv-kirche en stopten weer even aan het Hundertwasserhaus. Dit is een huis met allemaal verschillende kleuren en elke deur en elk venster is ook verschillend : heel origineel!
Ons middagmaal gingen we nuttigen in het draaiend restaurant van de Donautoren op een hoogte van 160m.
In de namiddag reden we naar de Weense Prater waar het Riesenrad staat en daarna naar het stadspark waar we een gouden Johann Strauss vonden. Iedereen ging er netjes naast staan om een foto te nemen maar ik moest natuurlijk iets speciaals doen! Ik ging aan zijn been hangen!!!
Met de tuinen van het paleis Belvedere besloten we onze dag.
Toen we in het hotel aankwamen, sprak ik de gids terug aan over mijn kapotte lens. Hij ging naar de hotelbazin en zij belde naar de optieker om zijn winkel open te houden. Want de winkel sloot om 18u en het was al 17u55! De gids mocht haar auto gebruiken en wij weg! In mijn beste Duits probeerde ik uit te leggen welke lenzen ik moest hebben en hij ging zoeken. De maandlenzen die ik gewoonlijk gebruik, had hij niet maar wel "tage lenzen" , zei hij. Ik was al blij dat ik er gevonden had :)
En gelukkig maar want de volgende dag scheen de zon volop en kon ik mijn zonnebril opzetten :)
Woensdagmorgen : weer ontbijt om half 8 en vertrek naar het romantische Wienerwald met het jachtslot van Rudolf van Habsburg , die op zulke verschrikkelijke wijze aan zijn einde is gekomen ; weliswaar samen met zijn minnares; maar toch!
Vervolgens de cisterciënzerabdij met het Heiligenkreuz en middagmaal terug in ons hotel.
Na de middag bezochten we de prachtige Staatsoper en het paleis Schönbrunn. Na de begeleide rondleiding in het paleis kuierden we nog wat in de immense tuinen.
Toen we aan de uitgang kwamen, stond er een verklede Mozart op een verhoog. Ik ging hem begroeten en zei : "Eine kleine nachtmusic". Hij begon ineens de melodie te fluiten en nam mijn hand en kuste die. Stan heeft daar natuurlijk een foto van genomen. Een medereiziger van onze bus kwam voorbij en zei tegen die Mozart: "She is famous hé! She is an actrice!" Mozart vroeg mij in welk programma en ik zei : "Benidorm Bastards". Hij kende het niet maar toen ik wegging , riep hij toch nog achterna: "Benidorm Bastards hé?"
Volgens mij ging hij dat 's avonds googlen!
Donderdagmorgen : weer ontbijt om half 8 en vertrek naar de Stephansdom , het oude stadscentrum Dorotheum, Albertinaplatz, de Hofburg, de Heldenplatz, de Maria Theresienplatz en vandaar naar het restaurant voor het middagmaal.
Na het middagmaal : Burggarten met de standbeelden van Mozart en keizer Franz-Jozef.
We bezochten ook de keizerlijke grafkelder (Kaisergruft) waar ongelooflijk mooie graftombes stonden!
De gids vertelde : als er iemand van de keizerlijke familie begraven werd, moesten ze 3 keer op de deur kloppen en als er dan aan de achterkant iemand vroeg : "Wie is daar?" , antwoordden ze met de hele titel van die keizerlijke hoogheid. "Die kennen we niet." werd er dan gezegd. Deze handeling werd nog eens herhaald en ze kregen hetzelfde antwoord. De derde keer klopten ze 3 keer en bij de vraag : "Wie is daar?" , antwoordden ze: "Rudolf, een gewone zondaar." En dan mochten ze pas binnen met de kist.

Met een bezoekje aan de Rosenberger besloten we onze namiddag. De Rosenberger is een restaurant waar je heerlijke koffie kan drinken met een stukje Sacher torte erbij. Als je een grote tas koffie drinkt, krijg je er gratis een tas bij. Een heerlijk souvenir!
Na ons avondmaal in het hotel gingen we van een prachtig Walser und Operettenkonzert genieten :)
Toen we terug in het hotel kwamen, was mijn kaarsje uit : ik viel in slaap waar ik stond. Een zalige slaap was de bekroning van mijn dag.
Vrijdag na het ontbijt om half 8 bezochten we de Karlskirche: dit is de mooiste kerk van Wenen. Pracht en praal : soms denk ik : " Naast het decadente af..."
Langs de Karlsplatz via Musikverein gingen we naar de Nashmarkt. Zoveel verschillende soorten fruit en groenten had ik nog nooit gezien! En kleurrijk!
Ondertussen was het ook steeds warmer geworden en ik was al heel lang op zoek naar een strooien hoed.
Stond daar toch wel een kraam met hoeden, zonnebrillen, riemen enz zeker!
Ik vond een mooi wit, strooien hoedje met een kleurrijk lint rond en vroeg de prijs. 15 euro.
Ik betaalde en Stan had ondertussen een zonnebril gevonden voor hem. Ik vroeg de prijs. 20 euro.
Ik zei : " Dat is veel te veel!" en de verkoper zei toen : " 15 euro zoals de hoed."
We namen de zonnebril mee voor 15 euro.
Nadien kwamen 3 medereizigsters van onze bus ons voorbij met een gelijkaardige zonnehoed en maar lachen! Zij hadden 3 hoeden gekocht aan datzelfde kraam voor 21 euro! Dus 1 hoed voor 7 euro!
Mijn hoedje was vanaf toen onderwerp van hilariteit...
Na het middagmaal in hetzelfde restaurant als de donderdag hadden we een vrije namiddag of we konden nog eens mee met de gids voor een wandeling langs de Peterskirche, het huis van de Duitse orde, het Mozarthuis, de Ankerklok, de huwelijksfontein, de Judenplatz en de Ferstelgalerij.
Nadien zijn we nog wat souvenirs gaan kopen : een viool voor Stan , een Sissi beeldje en een Strauss beeldje voor mij.
Moe maar voldaan keerden we terug naar het hotel.
We pakten onze valiezen in want we moesten de volgende morgen om 5u45 gaan ontbijten om te kunnen vertrekken om half 7.
Ondertussen waren onze medereizigers vrienden geworden omdat we samen zoveel leuke dingen hadden beleefd.
Na nog een dutje gedaan te hebben in de bus , stopten we juist over de Duitse grens in een wegrestaurant.
Men had mij gevraagd om wat geld rond te halen voor de gids en de chauffeur en ik zou dan een "actje" doen bij het overhandigen. Ik had al iets in mijn hoofd: ik zou de gids achterna doen.
Toen ik in die stopplaats naar het toilet ging, kreeg ik een sms van mijn zus: "ben jij thuis?"
Dat vond ik al raar. Ik schreef terug: "Neen , wij zijn juist over de Duitse grens. Heb jij goed of slecht nieuws?" Zij schreef: "slecht". Ik ben beginnen wenen en iemand van de medereizigers vroeg wat er aan de hand was. Ik vertelde het en iedereen probeerde mij gerust te stellen. Even heb ik dan de knop omgedraaid en heb mijn presentatie gedaan in de bus. Met veel succes nog trouwens!
Mijn zus heeft dan ook nog gebeld toen we in de bus zaten. Zij vertelde dat ze maandag onderzoeken moest laten doen : botscan, bloedonderzoek en echo van de lever. Dinsdag moest ze dan naar de gynaecoloog  om te weten te komen wat ze gingen doen.
Uiteindelijk heeft ze toch nog een "beetje" goed nieuws gekregen. Ze wordt volgende week donderdag geopereerd en ze gaan borstsparend werken. Nu hangt het er nog van af of de lymfeklieren aangetast zijn.
Niet aangetast: alleen bestraling, wel aangetast: chemo.
Zo zie je maar: na een week euforie, komt de ontnuchtering wel hard aan...
Wij hebben ook al tegen mekaar gezegd: "We gaan genieten van elke dag die we samen kunnen doorbrengen!" Want op een vingerknip kan het gedaan zijn...
Duimen, duimen, duimen.

Leven en dood

De laatste dagen heb ik toch weer een ingrijpende gebeurtenis meegemaakt.
Mijn indrukken wil ik hier even kwijt.
Enkele blogs geleden heb ik al geschreven over de ALS patiënt waarvoor ik de benefiet moest presenteren.
Deze persoon is vrijdag overleden.
Het begon allemaal verleden jaar toen ik nog in Olen woonde.
De schoonmoeder van Mil (zo heet de ALS patiënt) kwam bij mij aankloppen om te vragen of ik een benefiet wilde presenteren. Men was al een paar keer samen geweest om dat te regelen en de volgende maandag kwamen ze weer samen thuis bij de Mil. Ik zou er ook naartoe gaan.
Ik kende Mil totaal NIET. Had hem nog nooit gezien of gehoord.
Gehoord heb ik hem NOOIT want toen ik hem voor de eerste keer zag, sprak hij via een stemcomputer.
Hij zat in een rolstoel en zijn hoofd kon hij niet meer recht houden. De stemcomputer bediende hij met een laser straal die aan zijn bril bevestigd was.
Over ALS had ik ook nog niet veel gehoord of vernomen maar sinds ik me daarvoor ingezet heb, heb ik de verschrikkelijke ziekte leren kennen...
Alle lichamelijke functies vallen uit terwijl je geestelijke vermogens perfect intact blijven! Vreselijk moet dat zijn: gevangen zitten in je eigen lichaam!
Mil is altijd heel positief in het leven blijven staan: hij ging nog wekelijks naar de kinesist, ging nog zwemmen en zijn vrouw reed hem in zijn rolstoel zelfs nog naar de toneelopvoering die ik gespeeld heb in Oevel.
Toen ik hem achteraf vroeg of hij ervan genoten had, schreef hij op zijn computer: "Proficiat, Lea!".
Hij heeft heel erg uitgekeken naar de benefiet die dankzij hem op poten werd gezet ten voordele van de ALS Liga.
Op die benefiet ontmoette ik ook een meisje (ondertussen vrouw geworden) die bij mij in de klas had gezeten en die met dezelfde ziekte te kampen heeft.
Toen kon ze nog op haar benen staan. Spreken deed ze door met een staafje op een tablet te tikken.
Zij wist toen ook nog alles van de tijd dat ze bij mij in de klas zat en wie er allemaal in diezelfde klas zaten.
Gisteren was ze op de begrafenis van Mil en ze zat ook in een rolstoel. Ze schreef op haar tablet dat de kracht uit haar armen wegviel. Ze gingen hun auto aanpassen en een lift in huis installeren.
Hoe moet dat voor haar geweest zijn : zo in een uitvaartdienst te zitten en weten dat je dezelfde weg opgaat?
De dienst was heel sereen en mooi. Het leven van Mil werd geschetst en er werden passende liederen gezongen. De tekst die mij het meest raakte , kwam van zijn vriend. Hij vertelde dat hij bij Mil geweest was tot op het einde. Mil had euthanasie aangevraagd want hij dreigde te stikken. De dokter had de laatste spuit gegeven en alle familieleden en vrienden hadden afscheid genomen. De vriend zei dat dit het verschrikkelijkste is dat er bestaat: je vriend zo moeten zien aftakelen! Toen hij wegging , werd hij terug geroepen. Hij heeft Mil dus zien sterven en dat vond hij ook het "mooiste" dat hij mocht meemaken.
Die woorden beroerden mij het meest.
Zo zie je maar dat leven en dood heel dicht bij mekaar liggen.
Als er zoiets in je nabije omgeving gebeurt , sta je daar toch weer even bij stil...

Genieten van elke dag die je krijgt, is de boodschap.
Maandagmorgen (om 5 u weliswaar VEEL te vroeg) vertrekken wij met Carolus reizen naar Wenen en we blijven tot zaterdag.
En genieten zullen we!!!

Blankenberge

Zoals elk jaar vertrokken we verleden week voor 3 dagen naar Blankenberge.
Wij pikken dan altijd de show in het Witte Paard mee en een bezoekje aan de psychologe van Tim die daar ook logeert.
We hadden natuurlijk schitterend weer!
Woensdagmiddag kwamen we aan en ik deed ineens een berichtje naar de therapeute. Zij berichtte mij terug om af te spreken rond 16u45 in een taverne op de dijk.
Wij zijn dan maar de winkelstraat ingedoken : winkel in, winkel uit. Tot we aan de Standaard boekhandel kwamen. Ik zei tegen Stan: "Ik ga eens kijken of ze mijn boek hier ook verkopen..." Toen ik aan de afdeling psychologie enz. stond en zei : "Als hij er is, moet hij hier tussen staan.", kwam er een verkoopster naar mij.
Zij vroeg mij wat ik zocht en ik noemde de titel van mijn boek. Ze ging dadelijk in haar computer kijken en vond terug dat hij er geweest was en dat ze er 2 verkocht hadden.
Toen begon die vrouw een uitleg tegen mij te doen , waar ik nog niet goed van ben.
Zij woonde tot voor kort in Frankrijk en had 1 zoon van 12 jaar.
In maart was zij terug naar Blankenberge komen wonen om dicht bij haar ouders te zijn.
Al heel lang had zij bij haar zoon vreemde gedragingen waargenomen en ze was in Frankrijk naar de dokter geweest. Die had haar naar de dermatoloog gestuurd. De zoon krabde altijd op zijn hoofd zodat hij daar een wonde had...
Hij was ook soms heel agressief en was de hele tijd met computerspelletjes bezig...
Nu ze terug in België woont, was haar zoon bij haar ouders als ze moest werken en daar was hij heel onhandelbaar, vertelde ze.
Ze was die dag 's morgens naar de dokter geweest en die sprak over "autisme".
Ik heb haar aangeraden om haar zoon zo snel mogelijk te laten testen en ze ging zeker ook mijn boek aanschaffen.
Maar hij was maar "licht" autistisch , zei ze. En daarvan gaan mijn haren recht omhoog staan en kook ik vanbinnen!!!
Zelfs mensen die al een diagnose hebben, durven nog zeggen : "Hij heeft maar een "lichte" vorm van autisme, hoor!".
Maar tot zover die ontmoeting in de Standaard boekhandel: toch allemaal toevallig nietwaar?

Nadien gingen we dan iets drinken met de therapeute en dat was heel gezellig. Zo ben je eens in een andere omgeving en babbel je ook over andere dingen dan in haar bureau.
Daarna gingen we ergens iets eten en dan naar het plein waar Vlaanderen Muziekland werd opgenomen.
Christoff kwam daar optreden en ik mag hem een goede vriend noemen. Achteraf zijn we naar de kleedkamers gegaan en heb ik hem ontmoet. Hij zei: "Weet je wat ik gekregen heb voor mijn verjaardag? Jouw boek! Binnenkort vertrek ik naar Spanje en dan ga ik het zeker lezen!" Ik vroeg hem om mij te laten weten wat hij ervan vond en hij beloofde om dat te doen.
Ik ben HEEL benieuwd.

De volgende dag zijn we met de tram de halve kustlijn afgereden: ik had immers een tramkaartje voor 3 dagen en dat moest toch zijn geld opbrengen!
In Oostende gingen we iets drinken, in Middelkerke gingen we eten en in Oostduinkerke aten we een ijsje.
s' Avonds genoten we volop van de show in het Witte Paard. Achteraf nog een gezellige babbel met  enkele bevriende artiesten en die dag kon niet meer stuk!
Vrijdagmorgen moesten we om 10u van de kamer en we zijn dan maar naar huis gekomen: het regende trouwens ook!
In Aarschot moesten we de bus nemen naar huis en daar hebben we ook nog een heel avontuur meegemaakt.
In het station stond aangegeven: bus 305 vertrekt om 14u op perron 10. Wij buiten gaan zoeken; maar geen perron 10 te vinden! Op perron 4 stond bus 305 aangegeven maar enkel richting Leuven. Ik vroeg aan verschillende buschauffeurs waar die bus kwam , maar niemand wist het! Eén zei: "Soms komt die hiernaast , soms langs de andere kant, hou het maar in 't oog." Aan de overkant was er wel een etablissement met de naam "Perron 10". Stan zei nog dat we daar misschien moesten wachten. :)
Toen kwam er een meisje die op haar gsm kon zien waar de bussen kwamen en zij zei dat die bussen sinds de dag ervoor niet meer aan het station kwamen maar wel in een straat even verder.
Dus vertrokken wij met onze valiezen richting die straat en wat kwam eraan? BUS 305!!!
Terug lopen , lopen, lopen en al hijgend zei ik tegen de chauffeur: "Nu ben ik blij dat ik u zie! Men had ons gezegd dat de bus hier niet meer kwam." "Dat is ook zo mevrouw, maar er is iets met de brug en daarom ben ik hier." zei hij.
Enfin, begin er maar aan hé!!! NIETS aangegeven in het station, geen ENKELE buschauffeur die iets weet.
De lijn krijgt van mij een grote klachtenbrief binnenkort.
Uiteindelijk zijn we dan toch goed thuisgeraakt nadat ik een halte te vroeg had gebeld in de bus. Dus in de verzengende hitte een heel stuk te voet met de valiezen (gelukkig op wieltjes) naar huis!
Eind goed , al goed.

Bakken en braden

Bijna ben ik gesmolten...
Zulke temperaturen zijn helemaal niet voor mij weggelegd! Op mijn appartement is het nu gemiddeld 26 graden. s' Avonds zet ik de ramen tegen mekaar open en dan haal ik s' morgens 25 graden nadat ik ben gaan slapen toen het 27 graden was!
Een ventilator ben ik ook al gaan kopen maar die brengt niet veel soelaas...
Gelukkig had ik nog een draagbare airco staan , dacht ik... Maar helaas , die helpt ook niet veel: na uren draaien haalt hij 24 graden... Zet ik hem af , gaat de temperatuur als een pijl de hoogte in!
Maar we kunnen zoveel klagen als we willen. Helpen doet het toch niet!
Daarom zullen we het maar ondergaan en er het beste van maken.
Momenteel zit ik in het frisse huis van Tim aan mijn laptopje te bloggen.
Deze morgen toen het nog een beetje te doen was, heb ik al veel strijkwerk gedaan zodat ik morgen het gewassen en gestreken textiel mee naar Bert kan nemen. Poetsen ga ik daar niet doen, denk ik. Hoop en al een beetje stofzuigen en fris dweilen...
Mijn zonen kunnen al helemaal niet tegen de warmte en de zon. Ik hoor ze nog altijd zeggen: "Die rottige zon!!!"
Hopelijk kan Tim op zijn vakantie met de Lukrakers de schaduw opzoeken...
Hij is zaterdag vertrokken en komt volgende zaterdag weer terug.
Gisteren antwoordde hij toch al positief op een berichtje van mij. Ze hadden veel de schaduw opgezocht en hij had redelijk goed geslapen. :)
Gisteren moest ik gaan vertellen in het sprookjesbos. Tijdens de vakantie zijn er 4 zondagen dat er vertellingen zijn: 2 in juli en 2 in augustus. Dit was mijn tweede vertelzondag. Stan had de kleindochter meegebracht zaterdag en ze had heel goed geslapen in mijn warme appartementje. :)
Zondag mocht ze dus mee naar het sprookjesbos. Onze kleine meid heeft hier enorm van genoten!
Oma heeft een stukje minder genoten! In mijn zwarte heksenplunje stond het zweet op mijn rug en met die zwarte heksenhoed op mijn hoofd kon ik s' avonds genieten van een kanjer van een hoofdpijn!
Maar als ik die glunderende kindergezichtjes bekijk , word ik telkens zo week. Het zijn voor mij elke keer vitamientjes waar ik een hele tijd mee verder kan...

Als laatste wil ik nog even iets kwijt wat helemaal niets met het onderwerp te maken heeft.
Mensen kunnen soms bedrogen worden. Als ze denken iemand te kennen, blijkt het toch iemand anders te zijn. Waarom kunnen alle mensen niet zo eerlijk zijn als mijn zonen en elke persoon met a.s.s.???

Internet perikelen

Hier volgt een verslag van de problemen die iemand kan hebben bij het uitvallen van internet.
Vrijdagavond 28 juni belde Stan naar mij met de melding dat hij problemen had met zijn computer: zijn internet was uitgevallen!
Hij had al naar Telenet (die er prat op gaan dat ze 24 op 24 beschikbaar zijn) gebeld.
Hij belde op zaterdagmorgen 9u terug omdat hij de avond daarvoor een computerstem hoorde en er niet mee verder kon. Toen hebben ze beloofd om het probleem binnen de 5 werkdagen op te lossen. Hola Paula!!!
Op zaterdag komt Stan gewoonlijk naar mij en op mijn computer hebben we een mailtje gestuurd naar Telenet met een klacht en ook met de melding dat ze mij konden verwittigen op mijn gsm. Zo moest Stan niet de ganse dag bij zijn telefoon blijven zitten wachten.
Maandagavond kreeg ik telefoon op mijn gsm van Telenet: "Wij hebben jouw telefoonnummer doorgekregen voor meneer en we willen laten weten dat dit vanaf nu geactiveerd is!"
Dus vanaf dan WEER 5 werkdagen , dacht ik!!!
Op woensdag ben ik naar Stan gereden zoals gewoonlijk en niemand van ons twee had iets vernomen van Telenet...
Ik had mijn klein laptopje meegenomen en zo kon ik zelf wel op internet.
's Namiddags heb ik van bij Stan nog naar Telenet gebeld en ze beloofden om de volgende dag een technieker te sturen tussen 10 en 14u30. Ze zouden mij een half uur op voorhand verwittigen via gsm.
Wij natuurlijk heel blij!
Donderdagmorgen moest Stan nog even op zijn fiets rondrijden met mijn gsm want wij hadden woensdagavond in Nederland gezeten bij zijn zus en ik had geen bereik meer. Maar gelukkig had ik terug bereik voor 10u.
De ganse dag gewacht , gewacht en nog eens gewacht. Even voor 14u30 mailde ik op mijn laptopje nog maar eens naar Telenet (in naam van Stan) met de melding dat hij niet meer wist wat hij nu nog moest doen en dat hij zijn volgende rekening niet meer zou betalen!
Ik dacht dan toch maar naar huis te rijden en juist voor ik vertrok , belde mijn gsm. TELENET. Er zou een technieker op komst zijn die van Turnhout moest komen want die vorige technieker had problemen!!!
Toen ik juist thuis was , deed Stan een berichtje dat het in orde was! Ikke blij natuurlijk!
Maar toen we 's avonds belden, kreeg ik nog een heel vreemd verhaal te horen.
De technieker was juist weg en Stan wilde naar de koers te gaan kijken op T.V. : GEEN T.V. MEER!
Gelukkig had hij gevraagd aan de technieker of hij nog in de buurt moest zijn en had hij het adres onthouden. Hij is op zijn fiets gesprongen en de technieker was gelukkig nog op dat adres.
De technieker is even daarna terug komen kijken en heeft nog een half uur werk gehad!
Dan is er hier in deze streek nog een groot probleem! Baarle-Hertog is een "grensgeval" en heeft HEEL regelmatig problemen met de kabel!!! Zowel met de telefoon als de T.V. als het internet.
Vrijdag belde ik naar Stan en de telefoon gaf steeds de bezettoon aan. Gelukkig hebben we nog een gsm en ik deed een berichtje om te vragen wat er aan de hand was. Hij vertelde me dat hij WEER  zonder telefoon, T.V. en internet zat. Ik belde van bij mij naar Telenet en zij wisten mij te vertellen dat er een algemene panne was in Baarle-Hertog en dat het zou duren tot 16u30! Allee, kijk maar koers hé!!!
Gelukkig was het vroeger opgelost en moest hij niet bij zijn broer naar de koers gaan kijken...
Baarle-Hertog is een "grensgeval" maar gelukkig is mijne Stan dat NIET!

Dan heb ik nog een mededeling over mijn eigen leven met mijn zonen.
Op het werk van Tim is het bijlange nog niet in kannen en kruiken: zijn vroegere buddy is terug aan het werk en de vervanger, waar het heel goed mee klikte is er niet meer. Tim mist hem enorm en we vreesden dat hij terug in een dip zou terecht komen...
Gelukkig komt het verlof er aan en kan hij nu wat ontspannen.
Hopelijk komt alles terug op zijn pootjes terecht...

Bij Bert zijn ook de gordijnhaken opnieuw in de muur bevestigd. Ondertussen waren er al 3 los gekomen.
De vuile ruiten zijn ook gewassen en terug proper en ikzelf heb de rotzooi dinsdag allemaal opgekuist.
Bert vertelde over de verhuis van zijn werk. Zij gaan van Diest naar Hasselt in de week van 15 augustus. Bert zelf mag in Diest blijven want zijn baas heeft ondervonden dat hij het best werkt als hij alleen zit. Hij zal nog wel op regelmatige basis naar Hasselt moeten rijden...

Laat de zon in je hart en alles komt goed.

Migraine

Laat ik eens een update geven van mijn migraine aanvallen.
Vroeger had ik bijna elke maand een aanval die te maken had met mijn cyclus dacht ik...
Daarna was er geen cyclus meer en dacht ik dat het te maken had met stress...
Mijn huisdokter vertelde mij dat de aanvallen kwamen na een periode van stress en als je daarna een rustperiode had , had je "van jan".
Met deze stelling heb ik het een hele tijd kunnen doen. Ondertussen heb ik ook hele goede medicijnen gevonden die ik inneem vanaf het moment dat ik de hoofdpijn voel aankomen. Als ik dan een half uurtje rustig blijf liggen, gaat het over.
Maar verleden week was er een totaal ander scenario oorzaak van een aanval!
Eigenlijk begon het al de week daarvoor.
Het waren allemaal hele leuke belevenissen : GEEN stress!
Dinsdag 11 juni was mijn vader jarig: 90 jaar! Mijn zus en ik moesten hem op de middag proberen thuis te houden want zijn vroegere collega's van de bank kwamen hem halen om te gaan eten.
Ik moest eerst gaan vertellen in het sprookjesbos en dacht dat ik niet op tijd ging zijn. Daarom vroeg ik aan mijn zus om op de middag naar mijn vader te rijden om hem thuis te houden.
Uiteindelijk had ik toch redelijk op tijd gedaan met vertellen en reed dadelijk naar mijn vader. De auto van mijn zus stond op de oprit maar er was niemand te bespeuren. Ik ben dan maar naar het restaurant gereden en heb een gezellige middag gehad samen met mijn vader en zijn vroegere collega's.
Daarna ben ik naar Diest gereden om te gaan poetsen bij mijn zoon.
Woensdag ben ik zoals gewoonlijk naar Baarle-Hertog gereden om de donderdagmiddag de kleindochter van school te halen. Toen ik terug kwam van de school moest ik dadelijk naar huis terug vertrekken want ze kwamen bij mij een rolluik plaatsen vanaf 14u. Ik was thuis om 14u10 en de mannen kwamen erdoor om 16u!!! In de gietende regen hebben ze gewerkt en de afwerking gingen ze later komen doen ; want dit lukte niet met die regen!
Vrijdag ging ik weer vertellen in het sprookjesbos en 's avonds naar toneel in Antwerpen. Gelukkig mocht ik meerijden met collega's van toneel van Oevel.
De zaterdag was het dan groot feest voor de verjaardag van mijn vader. Mijn zus en ik hadden een feest geregeld voor zijn broers en zus. Mijn vader heeft er van genoten!
Zondag weer naar toneel in Antwerpen samen met Stan.
Maandag vertellen in het sprookjesbos en dinsdag gaan poetsen in Diest. Tussendoor nog strijken en Tim naar de garage brengen om zijn auto te laten keuren.
Woensdag moest ik naar de markt in Westerlo want ik moest bepaalde producten hebben die men elders niet heeft. 's Morgens had het pijpenstelen geregend waardoor de helft van de marktkramers niet was komen opdagen. Om die reden had ik ook alles niet gevonden en moest ik nog naar een winkel hier in de buurt.
Na de middag was het weer naar Baarle-Hertog tot donderdagnamiddag en dan ga ik altijd "op vakantie".
Donderdagavond reed ik dan weer naar toneel in Antwerpen : deze keer met de trein en met 2 collega's van toneel van Oevel.
Vrijdagmorgen stond ik op met MIGRAINE!
En ik moest gaan vertellen !!!
Vlug een pilletje genomen en terug gaan liggen terwijl ik mijn week overliep: GEEN ENKEL moment van stress gehad! Maar wel een HELE DRUKKE periode! Dus : als je geen tijd hebt om te ademen, kan je ook migraine krijgen. ;)
En dan wil ik nog een heel hartverwarmend voorval van deze week vermelden.
Woensdagvoormiddag ging ik vertellen in het klasje van onze kleindochter. Ik gebruikte mijn vertelling van verleden jaar in het sprookjesbos. De kindjes hingen aan mijn lippen en de kleindochter was zo fier als een gieter! Na de vertelling zei de juf tegen de kleindochter:  "Amaai , jij hebt wel een super oma hoor!".
Zulke uitspraken maken mij zo warm van binnen en dan die zalige kindjes er nog bij en het kan niet meer stuk!

Dat heet dan gelukkig zijn...

Laat me even de gebeurtenissen van de laatste weken op een rijtje zetten.
Zaterdag 25 mei speelde ik voor de laatste keer "Laurette" in de "Drei Musketrezen".
En eigenlijk mag ik wel zeggen dat dit met succes was: ik heb alleen maar goeie reacties gekregen.
Op maandag 27 mei moest ik naar Brasschaat voor een info avond over autisme en werk.
Daar heb ik toch ook weer complimenten gekregen over mijn aanpak met mijn zonen.
Dinsdag 28 mei gingen we met de Benidorm Bastards op pad in Gent. Johan, die in Gent woont, had een ludieke gids ingehuurd die ons door het oude Gent loodste. Wat hebben we daar plezier gehad!
Achteraf zijn we Gentse Waterzooi gaan eten en daar kwam opeens een reporter van radio 2 te voorschijn!
Omdat ik dinsdag de hele dag op stap was geweest , had ik afgesproken om op woensdag voormiddag bij Bert in Diest te gaan poetsen. Maar dat was buiten poes Kitty gerekend! Het beestje was al een paar dagen niet in haar gewone doen. En nu zag ik haar op 3 poten lopen! Ik belde de veearts en mocht om 11 u komen. Dat maakte dat ik pas op de middag in Diest aankwam en na de middag zou ik naar Baarle-Hertog rijden om de kleinkindjes nog eens te zien...!
Poetsen in sneltempo dan maar en pas om 16 u aankomen in Baarle... De kleinkindjes waren al in paniek omdat oma niet ging komen??? Ik heb het nogal moeten uitleggen:" de poes was heel ziek, naar de dokter geweest, heeft een ontstoken pootje , moet binnen blijven , moet antibiotica nemen enz."
Enfin , ik heb dan toch nog 2 uurtjes quality time gehad ; maar moest 's avonds weer terug naar huis.
Donderdag moest ik namelijk gaan filmen voor een productiehuis waarvoor ik nogal eens 2 keer opgetreden had.
Deze keer was het voor de 100 ste verjaardag van P.I.D.P.A. Men zou mij voor 8 u 's morgens komen ophalen en we hebben in 4 verschillende locaties opgenomen: Antwerpen, Deurne, Brasschaat, Westerlo.
Het was weeral een hele leuke belevenis!
's Avonds kwamen enkele vroegere collega's van de school van Tongerlo op bezoek en ze hadden al een mooie bloempot met orchideeën bij! En mijn verjaardag zou pas de volgende dag zijn!
Ook weer een aangenaam weerzien!
De volgende dag was ik jarig!!!
Bert was de week tevoren op vrijdag naar mijn nieuw appartement komen kijken en had gezegd dat hij op vrijdag 31 mei zou terug komen voor mijn verjaardag want hij had een geschenkje!!!
Heel de week heeft mijn neus gekruld van nieuwsgierigheid!
Bij Tim moest ik gaan poetsen op mijn verjaardag want de poetsvrouw kwam niet die dag.
Toen ik daar aankwam, stond er een bloempotje met witte bloempjes op tafel. Er hing een kaartje aan met de tekst: een bloemvolle 63ste verjaardag! je zoon Tim.
Traantjes van geluk stroomden over mijn wangen.
Ik had juist de keuken gedweild toen Bert eraan kwam. Hij had mijn auto daar zien staan en was gestopt.
Hij bracht mij een mand met allerlei fruitsapjes, potjes met kruiden en confituur.
Ik heb hem een dikke knuffel gegeven en mijn gemoed schoot weeral vol!
's Avonds reden we met mensen van het toneel van Westerlo met de bus naar Antwerpen naar toneel kijken.
Ook weer heel plezant!
Zaterdag was het benefiet voor SOS ALS Mil Boeckx. Daar ging ik de presentatie doen.
Om 13u30 moest ik daar zijn om met de fanfare en samen met Mil naar de tent te stappen.
Tot half 2 's nachts heb ik in het lawaai vertoefd en mijn stem had het volledig laten afweten maar ik was toch zoooooo content dat ik dit heb kunnen doen voor die mens! Mil zit volledig in zijn lichaam gevangen en kan niets meer ; maar ik ben nog nooit zo'n positieve en optimistische man tegen gekomen. Chapeau!!!
Stan is 's avonds ook tot daar gekomen en we zijn samen naar huis gereden : ik uitzonderlijk stil...:)
We hebben er een luie zondag van gemaakt en ik heb toch weer zo'n hartverwarmende woorden van mijne schat te horen gekregen!
Na de middag zijn we naar het tuincentrum gereden om bloemetjes en potgrond te gaan halen en mijn terras ziet er weer piekfijn uit.
Niettegenstaande mijn drukke leven, voel ik mij momenteel in topvorm!

Slecht weer , goed nieuws.

In mei legt elke vogel een ei.
Misschien legt elke vogel wel een ei maar de temperatuur is beneden alle peil.Veel regen, geen of weinig zon en veel wind.
Maar het slechte weer heeft totaal geen invloed op mijn goed humeur.
Ondertussen hebben we al drie voorstellingen van "De drei Musketrezen" gespeeld met veel succes.
Al had ik geen goed gevoel bij de premiere. In een bepaalde scene was ik vergeten op te komen.
Op een bepaald moment moet ik een suikeren fles kapot slaan op iemands hoofd en dan ligt een stuk van het podium vol stukjes suiker. Die komen dan op hun beurt weer onder de schoenen van de spelers terecht.
Onder mijn schoenen hangt de meeste suiker omdat ik er het dichtst bij sta.
Ik was heel verwoed die suiker van mijn schoenen aan 't krabben ipv op te komen...
De andere spelers hadden gewoon doorgespeeld en het publiek had niets gemerkt maar ik was er helemaal niet goed van! Ik voelde me zo slecht dat ik op het einde ook nog eens een black out kreeg: weliswaar maar heel even maar toch...
De volgende twee voorstellingen gingen voortreffelijk.
Verleden week tijdens een repetitie kwamen er ook twee dames van radio 2 kijken en één van hen heeft mij een heel mooi compliment gegeven. Zij zei: "Hoe klein jij ook bent, op het podium ben jij GROOT , jij vult het podium!" Vrijdag heeft zij het stuk ook vermeld in Middagpost: heel leuk!
Vandaag was het premiere van de film : "Wachten op niets". Verleden jaar in de zomer is die opgenomen.
Men had mij gecontacteerd om daarin een oma te spelen wat ik dan ook gedaan heb.
Het is een mooi filmpje geworden en ik ben heel tevreden over mijn bijdrage.
De film is gemaakt door allemaal jonge mensen: 14, 15,16,17 jaar. Zowel het scenario , de muziek, de klankopnames, de regie, de casting, de montage ... alles werd door die jongeren gedaan.

En dan nog wat nieuws over mijn boek.
Regelmatig krijg ik nog reacties van mensen die het zo herkenbaar vinden en er veel aan hebben.
Zelfs een "grote" actrice die hier in Voortkapel woont, stuurde mij een mailtje met de melding: "Wij zijn collega's en hebben mekaar nog niet ontmoet..." enz...Zij heeft mijn boek bejubeld en ook herkenning in gevonden. We gaan zelfs eens afspreken!
In de Plantijn hogeschool moest ik onlangs in een panel zitten ivm "begeleiding van volwassenen met autisme". Daar heb ik iemand ontmoet die in een gelijkaardige situatie zit en waar ik mee ga afspreken.
Het doet toch altijd deugd als je mensen tegen komt die begrip hebben en waarbij je maar een half woord nodig hebt om iets uit te leggen.

Nog iets leuks.
Van mijn jongste zoon kreeg ik hele fijne moederdagwensen : ik citeer: "Als er iemand is, die 2 keer een moederdag verdient, dan ben jij dat wel!"

Mooi toch , nietwaar?

stressen en ontstressen

Wat een weekje weeral!
Maandagmorgen om 10 u kwam er een studente met haar eindwerk "Autisme en sport" om het op punt te stellen en erover te praten. Ze ging hier weg om 12 u.
Na de middag strijken tegen de sterren op. Gelukkig was het zalig weer ; heb ik heel mijne was droog gekregen en de strijk was gedaan om 17 u 30!
Dan vlug wat gehaktballen gebakken en kriekenconfituur gemaakt, gegeten en vertrokken naar Herentals om te gaan repeteren voor de "Drei Musketrezen". Gelukkig kon ik mijn tekst nog maar de regisseur heeft er een handje van weg om er elke keer nog een kladje bij te doen! Maar zoals ik in mijn vorig blog-stukje vermeldde: ik kan het nog!
Dinsdagmorgen om 10 u kwam de persoon van begeleid wonen om te babbelen over de toekomst van Tim.
Zij heeft hier ook gezeten tot 12 u. Wij hebben heel wat besproken en afgewogen: helemaal niet zo simpel...
Na de middag zoals gewoonlijk gaan poetsen in Diest bij Bert. Dat was deze keer ook een hele klus.
De ruitenwasser was geweest om de verschrikkelijk vuile ruiten te wassen : na de kalkaanslag van de werken die daar bezig zijn. Maar de vliegenramen waren nog heel vies! Mijn eerste werk was dus: vliegenramen soppen en afwassen.
Na mijn thuiskomst vlug wat spek met eieren gebakken en naar Oevel vertrokken voor een voorstelling van "Als dat maar goed komt". Veel eten moest ik nooit doen voor ik ging optreden in Oevel want na elke voorstelling werden wij getrakteerd op frietjes met stoofvlees.
Woensdagmorgen ben ik om 9 u naar de school van Tongerlo gereden want daar ging een pedagogische studiedag over autisme door. Er werd niets gezegd wat ik nog niet wist maar het was allemaal heel technisch.
De tips uit het leven gegrepen, gaf ikzelf even mee.
Na de middag moest ik om 15 u in Lier zijn om te gaan vertellen op een verjaardagsfeestje van een lief meisje dat 5 jaar werd.
En toen begon ik te stressen!!! Mijn gps stuurde mij 3 keer rond de markt van Lier eer hij de ondergrondse parking vond! Toen ik eindelijk in de parking aankwam, nam ik het eerst vrije plaatsje dat ik tegen kwam.
Het was er super smal en ik heb met de rechterkant van mijn auto tegen de muur geschuurd. Dat was schrikken hoor! Bij het uitstappen, moest ik mij ook heel smal maken en ben ik gaan kijken: veel witte strepen op mijn blauwe auto!
Het verjaardagsfeestje is uiteindelijk toch nog meegevallen en om 16 u ben ik daar vertrokken.
Thuis gekomen, heb ik mijn auto gewassen en heb de strepen zelf wat bijgeverfd. De afdekking van de pinker en kleine lichten was wel stuk! De verf was ook niet helemaal dezelfde kleur maar het valt toch niet zo erg op...
s' Avonds had ik weer een voorstelling in Oevel en als ik op het podium sta, verdwijnen alle zorgen als sneeuw voor de zon.
Donderdagmorgen ging ik even "op vakantie" richting Baarle-Hertog. 's Middags de kleindochter ophalen van de school dat is puur genieten! Ze kan niet vlug genoeg haar eten verorberen om te gaan "werken" zoals ze het noemt. Dan zitten we samen aan de living tafel te schrijven, te tellen, te kleuren enz.
's Avonds ben ik naar huis gereden want de vrijdagmorgen komt de poetsvrouw bij Tim en daar doe ik ook altijd graag een babbeltje mee.
Vrijdagavond de voorlaatste voorstelling in Oevel: we speelden de pannen van het dak!
Zaterdagmorgen moest ik om 10 u in Herentals zijn voor een "dagrepetitie" tot 16 u voor de Musketrezen.
s' Avonds speelden we de laatste voorstelling in Oevel en Stan ging nog eens mee kijken. Het stuk was wel wat veranderd zei hij! Hij heeft nogal wat moeten horen: "Is Lea thuis ook zo? Amaai , ik heb medelijden met jou!"
Vandaag zijn we naar Antwerpen geweest met de trein: Irene van de Benidorm Bastards was 85 jaar geworden en ze had ons uitgenodigd in het reuzenhuis in Borgerhout.
We hebben daar een optreden bijgewoond van operazangers en zangeressen en zijn daarna terug naar huis gekomen want Tim moest met ons mee gaan eten omdat zijn vader niet thuis was ...
Veel collega bastards waren er trouwens ook niet...
Eind mei komen we samen in Gent bij Johan : daar kijk ik echt naar uit!

Mooi, 't leven is mooi.

Lang geleden dat ik nog iets gepost heb maar ik heb het ook zo ontzettend druk gehad!
Mijn nieuwe appartementje is ondertussen helemaal naar mijn zin ingericht en ik voel me in mijn nopjes!
De gordijnen maken het super gezellig en sinds zondag heb ik ook mijn tuinmeubeltjes op het terras staan.
Na een intense repetitie periode zijn we verleden vrijdag in Oevel in premiere gegaan met de komedie "Als dat maar goed komt".
Woensdag hadden we generale repetitie en die was goed. In de theaterwereld doet het gezegde de ronde: "Een goede generale is een slechte premiere en een slechte generale is een goede premiere!".
En het gezegde klopte! Onze premiere hing met haken en ogen aan mekaar. Het publiek merkte niets maar wij gingen een beetje dood achter de coulissen! Ik mocht bijna niet meer opkomen!!!
Dan was er ook een telefoongerinkel dat maar niet kwam en dat had het publiek WEL gemerkt.
Onze tweede voorstelling zaterdag was natuurlijk veel beter en maar goed ook want toen is Stan komen kijken!
Mijn rol is die van een bemoeizieke buurvrouw die overal haar neus tussen steekt...
De reacties van het publiek achteraf zijn altijd al lovend geweest.
Tegelijkertijd ben ik ook bezig met repetities in Herentals voor het stuk : "De 3 Musketrezen".
Dit stuk gaat in premiere op 17 mei.
Daarin speel ik de rol van een meid van één van de musketrezen. OOK weer iemand met een hele grote mond die overal haar zegje moet hebben.
Heel plezant rolleke!
En wat het belangrijkste is!!! Ik heb het gevoel : IK KAN HET NOG!!!
Lang heb ik gedacht dat mijn geheugen achteruit ging maar ik heb nu ondervonden dat dit écht niet zo is!
Mijn rol in Oevel had ik redelijk snel onder de knie en terwijl was ik al in Herentals bezig . In het begin durfde ik daar mijn tekst niet leren omdat ik dacht dat ik alles dooreen ging slaan.
Nu de premiere in Oevel achter de rug is, ging ik maandag naar de repetitie in Herentals, ik las mijn teksten een paar keer en ze rolden er zo uit!
Onlangs heb ik ook meegedaan aan een kookprogramma op RTV: "A la carte". Gelukkig moest ik niet zelf koken want na mijn avontuur bij Masterchef zag ik dat helemaal niet zitten.
Ik moest 3 favoriete gerechten doorgeven en een kok koos dan één gerecht eruit om klaar te maken.
Ik mocht dan gaan proeven en mijn gedacht erover geven. Het was SUPER lekker.
Bij mij thuis kwamen ze het voorstukje opnemen: zo komt mijn nieuwe appartement ook weer op T.V.!
Een paar weken geleden belde iemand mij op om mee te doen in een video clipje : ze hadden iemand nodig die een meisje van K3 kon spelen anno 2040.
Natuurlijk zag ik dat wel zitten! Ik kreeg de rol van Kristel: een zwarte pruik op, roze panty's met gele bloemen aan en een blits roos kleedje.
Reuze plezant was dat!!!
Tot zover mijn theaterperikelen.
In mijn privé leven gaat het ook zeer goed.
Stan is succesvol geopereerd en was na een week al terug volop aan het werk. Hij heeft in mijn appartement al aan 't schilderen geweest, het terras afgeschuurd en geverfd en de tuintafel in mekaar gezet.
Zondag toen het zonnetje heerlijk scheen, zaten wij "als God in Frankrijk" aan de tuintafel een kopje koffie te drinken met een lekker taartje erbij.
Met de zonen is ook alles in orde.
Met de psychologe ben ik een paar weken geleden nog eens naar het werk van Tim gereden om te gaan praten met zijn baas en we zijn toch wat wijzer geworden. Enkele positieve dingen zijn toen aan het licht gekomen.
Op het poetsen van de ramen na, is bij Bert ook alles in orde.
Men is daar met grote werken bezig en ze hebben de ramen en ruiten HEEL vuil gemaakt met die grote machines. Nu is het wachten op de expertise van de verzekering eer men die ruiten mag poetsen en dat neemt allemaal VEEL tijd in beslag!
Maar uiteindelijk zal dat ook wel allemaal in orde komen zeker?
En dan nog wat nieuws over mijn boek.
Nog geregeld krijg ik mooie mailtjes om mij proficiat te wensen en warme woorden.
Wat kan het leven toch mooi zijn, nietwaar.

13-03-13

Normaal had deze dag een ongeluksdag moeten zijn , nietwaar?
Maar het tegendeel is waar.
Omdat de dag ervoor een heel strenge winterdag was met veel sneeuw en ijs had ik mijn wekelijkse poetsdag bij Bert verplaatst naar woensdagvoormiddag.
Die vreselijke winterdag had ik trouwens mijn werk wel gehad: iemand van de VVA belde 's morgens dat alle activiteiten van de VVA voor die avond afgelast werden. Men wilde de vrijwilligers voor ongelukken vrijwaren.
Gedurende de dag heb ik ettelijke mails gestuurd , telefoontjes gedaan, sms-jes gestuurd om iedereen proberen te verwittigen die ingeschreven had voor die activiteit.
Niet iedereen kon ik bereiken maar gelukkig hebben er nog 2 zelf contact gezocht om te vragen of het wel doorging.
's Avonds ben ik nog tot aan de zaal gereden om een papiertje aan de deur te hangen met de mededeling dat het niet door ging wegens slechte weersomstandigheden.
Dus: de bewuste 13de reed ik in de voormiddag naar Diest. Ik nam mijn boterhammekes en thermos met koffie mee omdat ik dacht dat ik voor de middag niet zou gedaan krijgen.
En inderdaad : even na de middag rondde ik mijn poetsbeurt af en legde een briefje op de keukentafel met de volgende inhoud : hopelijk heb ik jouw appartement goed achtergelaten (ik heb propere matjes gelegd op de W.C. en de badkamer), nog iets vernomen van de ruitenwasser? heb jij gisteren hinder ondervonden van het treinverkeer? hoe was het feestje van de accordeonclub? dit zijn wel veel vragen hé , maar jij kan toch goed mailen :).
's Avonds zat er een mail in mijn inbox : je hebt mijn appartement prima achtergelaten bij je vertrek: voor mezelf had je daar zelfs geen propere matjes voor nodig :)
Dan volgde er een uitleg over de problemen bij het spoor en een kort zinnetje over de ruitenwasser.
Maar over het ledenfeest van de accordeonclub stond er weer een grappig uitlegje.: Ik heb veel nieuwe dingen gesmaakt, maar niets dat ik niet naar binnen kreeg. Allemaal lekker of heerlijk, en daarmee heb ik dus mijn maag goed gevuld, zonder daarbij een biologische grens in mijn spijsverteringsstelsel te overschrijden.
En als laatste: Bedankt voor het compliment, hoewel de handeling mailen verschillende dingen omvat, maar die ik in jouw ogen toch blijkbaar goed kan uitvoeren. :)
's Morgens zaten ook de kaarten voor het schlagerfestival in de brievenbus.
En dan was er nog een reuze meevaller: ik had een bedrag gestort voor de koop van mijn appartement en de notaris had laten weten dat ik TEVEEL gestort had! Morgen krijg ik het teveel gestorte bedrag terug!
Vandaag duurde mijn geluk nog verder want deze middag ging ik weer mijn favoriete kleindochter halen in de school. Daar kan ik toch ZO van genieten. Als we van school op weg naar opa zijn, babbelt ze er lustig op los. Aan tafel staat haar mondje ook nooit stil. En daarna komt het leukste! "Wanneer gaan we nu werken?" vraagt ze constant. "Als we klaar zijn met eten." antwoorden we dan.
We gaan dan aan de grote tafel in de living zitten met onze boeken, stiften en kleurpotloden.
Woordjes worden gretig aangeleerd en tekeningen worden samen ingekleurd.
Puur genieten is dit voor mij: dat zijn mijn wekelijkse vitamientjes die ik opdoe.
Als ik haar dan terug naar school breng, komt ze nog 2 keer terug gelopen om een kusje te geven en te "kroelen" = knuffelen.
En morgen is het DE GROTE DAG voor mij!!!
Na de middag moet ik naar de notaris om de akte te ondertekenen voor de koop van mijn nieuwe appartement en de verkoop van mijn vorig appartement!
Ik woon al wel een maand in mijn nieuwe woonst maar morgen is het ECHT van mij!
En als ze dan zaterdag de gordijnen nog komen hangen, is het nog knusser.
Een nieuw hoofdstuk in mijn leven is begonnen...

Verdriet

Waarom kan een mens nu niet constant gelukkig zijn?
Sinds mijn vorig stukje op mijn blog van "o zo moe" , ben ik ondertussen helemaal gesetteld in mijn nieuwe appartementje.
De voorbije week heb ik nog wel heel wat weg en weer gesleurd en het appartement in Olen helemaal leeg gemaakt en opgekuist.
Woensdag heb ik zelfs een eenpersoons plooibed te voet van bij het huis van Tim tot aan mijn appartement gerold. Er stonden wieltjes onder het bed maar het rolde enkel op zijn brede kant !
Gelukkig stond er toen een stralende zon aan de hemel en was er weinig verkeer.
Toen ik hier aankwam , heeft de buurvrouw mij geholpen om het in de lift en naar boven te brengen.
Ikzelf heb het wel alleen de trap opgedragen naar de logeerkamer: bed op trede , voeten op trede, bed op trede, voeten op trede, bed op trede , voeten op trede ........................
In de kelder heb ik ook alles in dozen geordend en erop geschreven wat erin zit: alles is netjes in orde.
Ook in de bergplaats staat alles mooi op zijn plaats.
Gisteren heeft Stan nog een verduisterende screen aan het raam van de badkamer gehangen en ik heb mijn naam op de bel gehangen.
Dus : wat kan men nog meer wensen?
Tot ik deze voormiddag een telefoontje kreeg van mijn jongste nichtje: onze neef was deze nacht overleden!
Verleden week vrijdag had ik een mail gekregen van de vrouw van een andere neef met de melding dat het helemaal niet goed ging met haar schoonbroer. Hij had al een tijdje kanker en nu zouden ze met elke behandeling gestopt zijn omdat het toch niet meer hielp. Ze vroeg me om de andere neven en nichten te verwittigen omdat ik de oudste ben en gewoonlijk alles regel als we samen komen om te feesten.
Gelukkig ben ik hem maandag nog gaan bezoeken.
Hij lag in de living in een ziekenhuisbed : geel, mager en hij zag er heel vermoeid uit.
Hij moest moeite doen om te praten en als hij zijn neus snuitte , was het bloed wat er uitkwam.
Ik heb hem nog eens goed vast gepakt voor ik wegging en hij zei : "Kom nog maar eens terug hé".
Het heeft niet meer mogen zijn: we kunnen hem nu naar zijn laatste rustplaats gaan begeleiden.
Zijn broer belde mij juist om de adressen van de familieleden door te mailen want morgenvroeg zouden de brieven gepost worden.
Het is toch niet eerlijk dat zulke jonge mensen van ons weg genomen worden?
Hij moest nog 58 jaar worden en het was altijd zo'n vrolijke kerel: op onze familiefeestjes was hij er als de kippen bij om iedereen te entertainen.
Maandag zei hij nog tegen mij : "Toneel spelen dat doen we graag hé Lea!"
Rust zacht , lieve Herman.

O zo moe...

Mijn verhuis is bijna een feit.
Sinds vorige week ben ik al elke dag met bananendozen en plastieken boxen over en weer aan 't rijden.
Zondag heeft Stan met zijn auto de living tafel en 6 stoelen, de boekenkast, een badkamerkastje, de airco en nog wat stoelen overgebracht.
Donderdag laatsleden kwam de zoon van Stan met zijn bestelwagen om de grote stukken zoals de kleerkast, het bed, de buffetkast, het salon, de relax zetel enz. te verhuizen.
Een vriend van ons , die wij leerden kennen op vakantie, is ook komen helpen.
's Morgens om 9 uur stonden ze allemaal klaar om erin te vliegen en mijne moed zonk in mijn schoenen: het sneeuwde!!!
Gelukkig was het maar een bui. Zulke bui hebben we dan nog een keer meegemaakt op de middag maar alle stukken zijn droog ter plaatse geraakt : oef!
Om 13u30 was alles overgebracht!!!
Dan begon het grote werk voor ons: Stan begon lichtpunten te hangen en ik begon alles op zijn plaats te zetten en uit en in te laden.
's Avonds moest ik dan ook nog gaan repeteren voor toneel en Stan is naar huis gereden.
Op de repetitie kon ik even de drukte vergeten maar daarna moest ik toch alleen in dat nieuwe appartement gaan slapen...
De nacht voor de grote verhuis had ik amper 3 uurtjes geslapen!
In mijn nieuwe omgeving heb ik wel wat meer geslapen maar toch ook niet optimaal.
Daar komt ook nog bij dat we maandag met de auti-coach naar het werk van Tim zijn geweest en daar komt natuurlijk ook weer wat stress bij. Het was de bedoeling om te evalueren en nu komt er een reorganisatie bovenop! Onzekerheid volop!!!
De dinsdag was mijn wekelijkse poetsbeurt bij Bert en daar waren ook problemen met vuile ruiten en ramen. Dat zou met de verzekering moeten geregeld worden en de ramenwasser zou ALLES poetsen. Daarover ben ik informatie gaan vragen bij een medebewoner en dan heb ik de boodschap overgebracht aan mijn zoon.
Nadat ik gisteren een sms stuurde aan Bert, bleek de ramenwasser NIET geweest te zijn!
Vrijdag ben ik nog een paar keer over en weer van Olen naar Voortkapel gereden met dozen en boxen en 's avonds heb ik toch al iets beter geslapen.
Gisteren is Stan weer gekomen en heeft ook nog dozen van Olen meegebracht.
Wij zijn gaan winkelen : een lamp om boven het salon te hangen, een mat om onder het salon te leggen want de vorige was rot!! en gordijnen gaan kiezen (die ze morgen komen opmeten).
Deze morgen heeft Stan die lamp gehangen terwijl ik de ladder vasthield. Hij heeft ook nog vele kleine klusjes gedaan zoals kapstokjes opgehangen, lampekappen vervangen enz...
Als ik Stan niet had gehad, was die verhuis ZEKER niet doorgegaan.
Hij staat altijd voor mij klaar en voelt zich nooit te goed om te werken: en werken kan hij hoor!!!
Hij is precies onvermoeibaar en ik voel me momenteel een wrak :(
Deze avond ga ik dus voor de vierde keer daar slapen en het gaat elke keer beter: vorige nacht lagen we met twee in bed en dat ging ook al veel beter. :)
Woensdag komt er een technieker van Telenet om mijn T.V., telefoon en pc aan te sluiten op mijn nieuw adres en dan is het eindelijk gedaan met het over en weer gerij: OEF!

Lonely sunday

Het "rotweer" heeft roet in het eten gegooid in mijn gewoonlijke weekend met Stan.
De eerste week van de sneeuwval ben ik ook al niet naar Baarle-Hertog kunnen rijden omdat ik het te gevaarlijk vond en omdat ik geen ongelukken wilde veroorzaken.
Bijgevolg ben ik toen op donderdagmiddag de kleindochter niet van school gaan halen :(
Woensdag had ik getelefoneerd om te zeggen dat oma niet kon komen want dat het te ver was om door het slechte weer te rijden.
Zij verstond het maar de kleinste van 2 jaar stond te krijsen aan de telefoon want zij moest OOK iets zeggen tegen oma!
Met als gevolg dat de telefoon werd af geduwd. De papa heeft dan later nog eens terug gebeld en de hoorn aan haar oor gehouden maar het haalde niets uit: ze bleef huilen...
Deze week ben ik wel naar daar gereden en toen ik haar donderdagmiddag in de school ging ophalen, liep ze iets minder enthousiast in mijn armen als anders.
Onderweg vertelde ze dat ze 's morgens had moeten overgeven en dat haar buikje pijn deed maar dat ze ZEKER naar school wilde om 's middags bij oma en opa te komen eten!
Veel heeft ze niet gegeten: een half boterhammetje.
Toen we aan de living tafel gingen zitten om te "werken" zoals gewoonlijk, was ze ook veel stiller als anders.
Ik heb haar al wat woordjes leren schrijven en ze blijft die heel goed onthouden. Ze vraagt dan ook elke keer om nieuwe woordjes te schrijven met stippeltjes en dan gaat zij erover. Ze is heel leergierig! Dit jaar wordt ze nog maar 5 jaar!
Maar deze week was dit allemaal niet van de partij: ze zat er maar voor "spek en bonen" bij.
Toen ik haar terug naar school bracht, kloeg ze nog steeds over buikpijn. Ik zei haar om het tegen de juf te zeggen zodat die naar haar mama kon bellen;
's Avonds had Stan naar hen gebeld en ze was toch al wat beter zegden ze.

Normaal had Stan gisteren moeten komen maar hij durfde het niet aan : ze voorspelden ijsweg en hij heeft morgen voormiddag een belangrijke afspraak.
Daarom had ik nu wat meer tijd voor mezelf.
Gisteren heb ik etiketten gemaakt om op dozen te plakken bij Tim.
Hij heeft overal draadjes , sticks, laders enz liggen. Ik had die een beetje soort bij soort in doorschijnende plastieken dozen gestoken.
Verleden week zaten we dus bij de auti-coach en die vroeg hoe het met de rommel was? Ik zei dat ik dat allemaal gesorteerd had in dozen waar hij het kon ZIEN wat erin zat.
Hijzelf zei dat hij niets meer kon vinden! De coach gaf me toen de raad om alles dubbel te visualiseren en etiketten op de dozen te plakken met de tekst van wat erin zit.
Gisteren hebben we dus samen opgeschreven wat overal in zit: want op dat gebied is dat allemaal chinees voor mij!
Ik heb dat uitgeprint en nu ga ik het straks op de dozen plakken.

Straks ga ik ook kijken voor de sleutel van mijn nieuwe appartement en dan kan ik stilaan wat kleine spulletjes gaan verhuizen.
Elke keer als ik naar Tim rijd, kan ik wat meenemen ; als het in mijn autootje kan natuurlijk...