Verdriet

Waarom kan een mens nu niet constant gelukkig zijn?
Sinds mijn vorig stukje op mijn blog van "o zo moe" , ben ik ondertussen helemaal gesetteld in mijn nieuwe appartementje.
De voorbije week heb ik nog wel heel wat weg en weer gesleurd en het appartement in Olen helemaal leeg gemaakt en opgekuist.
Woensdag heb ik zelfs een eenpersoons plooibed te voet van bij het huis van Tim tot aan mijn appartement gerold. Er stonden wieltjes onder het bed maar het rolde enkel op zijn brede kant !
Gelukkig stond er toen een stralende zon aan de hemel en was er weinig verkeer.
Toen ik hier aankwam , heeft de buurvrouw mij geholpen om het in de lift en naar boven te brengen.
Ikzelf heb het wel alleen de trap opgedragen naar de logeerkamer: bed op trede , voeten op trede, bed op trede, voeten op trede, bed op trede , voeten op trede ........................
In de kelder heb ik ook alles in dozen geordend en erop geschreven wat erin zit: alles is netjes in orde.
Ook in de bergplaats staat alles mooi op zijn plaats.
Gisteren heeft Stan nog een verduisterende screen aan het raam van de badkamer gehangen en ik heb mijn naam op de bel gehangen.
Dus : wat kan men nog meer wensen?
Tot ik deze voormiddag een telefoontje kreeg van mijn jongste nichtje: onze neef was deze nacht overleden!
Verleden week vrijdag had ik een mail gekregen van de vrouw van een andere neef met de melding dat het helemaal niet goed ging met haar schoonbroer. Hij had al een tijdje kanker en nu zouden ze met elke behandeling gestopt zijn omdat het toch niet meer hielp. Ze vroeg me om de andere neven en nichten te verwittigen omdat ik de oudste ben en gewoonlijk alles regel als we samen komen om te feesten.
Gelukkig ben ik hem maandag nog gaan bezoeken.
Hij lag in de living in een ziekenhuisbed : geel, mager en hij zag er heel vermoeid uit.
Hij moest moeite doen om te praten en als hij zijn neus snuitte , was het bloed wat er uitkwam.
Ik heb hem nog eens goed vast gepakt voor ik wegging en hij zei : "Kom nog maar eens terug hé".
Het heeft niet meer mogen zijn: we kunnen hem nu naar zijn laatste rustplaats gaan begeleiden.
Zijn broer belde mij juist om de adressen van de familieleden door te mailen want morgenvroeg zouden de brieven gepost worden.
Het is toch niet eerlijk dat zulke jonge mensen van ons weg genomen worden?
Hij moest nog 58 jaar worden en het was altijd zo'n vrolijke kerel: op onze familiefeestjes was hij er als de kippen bij om iedereen te entertainen.
Maandag zei hij nog tegen mij : "Toneel spelen dat doen we graag hé Lea!"
Rust zacht , lieve Herman.