Lonely sunday

Het "rotweer" heeft roet in het eten gegooid in mijn gewoonlijke weekend met Stan.
De eerste week van de sneeuwval ben ik ook al niet naar Baarle-Hertog kunnen rijden omdat ik het te gevaarlijk vond en omdat ik geen ongelukken wilde veroorzaken.
Bijgevolg ben ik toen op donderdagmiddag de kleindochter niet van school gaan halen :(
Woensdag had ik getelefoneerd om te zeggen dat oma niet kon komen want dat het te ver was om door het slechte weer te rijden.
Zij verstond het maar de kleinste van 2 jaar stond te krijsen aan de telefoon want zij moest OOK iets zeggen tegen oma!
Met als gevolg dat de telefoon werd af geduwd. De papa heeft dan later nog eens terug gebeld en de hoorn aan haar oor gehouden maar het haalde niets uit: ze bleef huilen...
Deze week ben ik wel naar daar gereden en toen ik haar donderdagmiddag in de school ging ophalen, liep ze iets minder enthousiast in mijn armen als anders.
Onderweg vertelde ze dat ze 's morgens had moeten overgeven en dat haar buikje pijn deed maar dat ze ZEKER naar school wilde om 's middags bij oma en opa te komen eten!
Veel heeft ze niet gegeten: een half boterhammetje.
Toen we aan de living tafel gingen zitten om te "werken" zoals gewoonlijk, was ze ook veel stiller als anders.
Ik heb haar al wat woordjes leren schrijven en ze blijft die heel goed onthouden. Ze vraagt dan ook elke keer om nieuwe woordjes te schrijven met stippeltjes en dan gaat zij erover. Ze is heel leergierig! Dit jaar wordt ze nog maar 5 jaar!
Maar deze week was dit allemaal niet van de partij: ze zat er maar voor "spek en bonen" bij.
Toen ik haar terug naar school bracht, kloeg ze nog steeds over buikpijn. Ik zei haar om het tegen de juf te zeggen zodat die naar haar mama kon bellen;
's Avonds had Stan naar hen gebeld en ze was toch al wat beter zegden ze.

Normaal had Stan gisteren moeten komen maar hij durfde het niet aan : ze voorspelden ijsweg en hij heeft morgen voormiddag een belangrijke afspraak.
Daarom had ik nu wat meer tijd voor mezelf.
Gisteren heb ik etiketten gemaakt om op dozen te plakken bij Tim.
Hij heeft overal draadjes , sticks, laders enz liggen. Ik had die een beetje soort bij soort in doorschijnende plastieken dozen gestoken.
Verleden week zaten we dus bij de auti-coach en die vroeg hoe het met de rommel was? Ik zei dat ik dat allemaal gesorteerd had in dozen waar hij het kon ZIEN wat erin zat.
Hijzelf zei dat hij niets meer kon vinden! De coach gaf me toen de raad om alles dubbel te visualiseren en etiketten op de dozen te plakken met de tekst van wat erin zit.
Gisteren hebben we dus samen opgeschreven wat overal in zit: want op dat gebied is dat allemaal chinees voor mij!
Ik heb dat uitgeprint en nu ga ik het straks op de dozen plakken.

Straks ga ik ook kijken voor de sleutel van mijn nieuwe appartement en dan kan ik stilaan wat kleine spulletjes gaan verhuizen.
Elke keer als ik naar Tim rijd, kan ik wat meenemen ; als het in mijn autootje kan natuurlijk...