Stomme boekskes

Nu ga ik zelf eens wat commentaar geven!
In de Libelle van verleden week stond een artikel:" Eindelijk begrijp ik waarom ons huwelijk onleefbaar is."
Eén onderdeel was : De man van S. heeft autisme net als haar zoontje.
Autisme is niet gemakkelijk om mee te leven, en ik beleef het in het dubbel. Aankleden moet in hetzelfde ritueel gebeuren anders wordt hij heel boos. Als mijn man later wakker wordt dan zijn vaste tijdstip is hij de hele dag humeurig. Zomaar vrienden op bezoek, dat is een beproeving voor mijn mannen. Een simpel uitstapje vraagt om weken voorbereiding. Af en toe wordt het me teveel en vraag ik hoe ik dit moet volhouden. De liefde voor de zoon wordt nooit in twijfel getrokken. Dus waarom zou ik dit doen bij mijn man? Houden van kan ook op een minder evidente manier, dat leer ik elke dag. En misschien is de liefde daardoor wel groter. Niets is vanzelfsprekend in mijn huwelijk. Maar net daardoor waardeer ik die kleine , mooie momentjes extra hard.
Dit was de getuigenis van die vrouw.
En als ik dat lees, trek ik mijn situatie ook weer in twijfel.
Had ik het ook niet anders kunnen doen???

Maar dan stond er een uitleg onder: Symptomen van autisme.
Kenmerkend voor autisme zijn gedrag dat zich steeds herhaalt en weinig behoefte aan sociaal contact. De stoornis is al aanwezig voor de geboorte, maar wordt vaak pas opgemerkt vanaf het derde levensjaar of later.

Volgend onderdeel: R. is getrouwd met een man waarbij twee jaar geleden het syndroom van Asperger werd vastgesteld.
Twee jaar geleden wilde ik weg. We waren 28 jaar samen en had het helemaal gehad. Ik was niet meer gelukkig. Hij hield niet van mij. Dat gevoel had ik. Hij nam me als vanzelfsprekend. Ik zorgde voor het huishouden, onze zoon, het eten, de boodschappen, alles. Maar een knuffel kon er amper af. Alles gebeurde zoals hij het besliste. Hij kon heel autoritair zijn, ook voor onze zoon. Toen die het huis uit was, ging ik nadenken. Als ik nog iets van mijn leven wilde maken, was dit het moment om er een punt achter te zetten. Mijn man huilde voor het eerst sinds ik hem kende en dat raakte me zo dat ik toch weer twijfelde. Dus toen hij voorstelde om in therapie te gaan, heb ik toegestemd.
Gebrek aan communicatie was maar één van de dingen waar ik op vastliep.Ik kon me dus niet voorstellen dat therapie veel zou helpen. We hadden het geluk dat onze therapeut vrij snel vroeg of mijn man ooit was onderzocht. Hij dacht toen al aan Asperger. Met tranen in de ogen las ik de symptomen, de verhalen van Aspergers en hun partners. Dit was mijn verhaal. Het was echt als een puzzel die in elkaar schoof. Zijn geslotenheid, zijn ijdelheid, zijn onverschilligheid. Waarom hij wegliep als we een discussie hadden, waarom alles volgens zijn regeltjes moest gebeuren. Zijn geforceerde beleefdheid tegenover mijn familie en vrienden waardoor het leek of hij op hen neerkeek. Het was alsof ik voor het eerst écht zag wie mijn man was. Voor het eerst besefte ik dat het voor hem ook nooit makkelijk was geweest. Het gewicht dat van mijn schouders viel toen ik het allemaal las , was immens. Het ging niet meer over een huwelijk dat mislukte, een man die onleefbaar was. Het ging over een aandoening, iets wat buiten zijn wil om gebeurde.
Hij is nog altijd dezelfde man. Hij is stil en teruggetrokken, knuffelt met schijnbare tegenzin en het blijft moeilijk om echt contact met hem te krijgen. En toch is ons leven helemaal anders nu. Ik kan moeilijke momenten beter plaatsen.Ik weet nu dat zijn voorstel om in therapie te gaan een gigantische blijk was van liefde. Het vraagt inspanningen van ons allebei om naar elkaar toe te groeien. Het leven is weer draaglijk. Het zal nooit evident zijn en af en toe denk ik nog altijd: "Moet dit nu voor de rest van mijn leven zo?", maar ik kan het beter relativeren. Ik heb opnieuw voor hem gekozen. Dat lukt, met vallen en opstaan.
En dit was de andere getuigenis.
Heel herkenbaar voor mij maar toch ook zo dubbel!
Moet dit nu voor de rest van mijn leven zo??????????????

Uitleg eronder: Symptomen van het syndroom van Asperger.
Mensen met het syndroom van Asperger hebben een beperkte sociale omgang en weinig interesse voor andere mensen en activiteiten. Anders dan bij autisme hebben zij geen vertraging in taalontwikkeling en hebben zij een normale tot hoge intelligentie.

En daar gaan mijn haren van recht omhoog staan!!!
Het syndroom van Asperger hoort onder de naam autismespectrumstoornis en zal niet meer voorkomen in DSM 5!
Ik word woest als ik hoor : hij heeft maar een lichte vorm van autisme! (asperger)
Als ik zulke reportages lees, wil ik dadelijk reageren en mijn reactie doorsturen maar het heeft allemaal geen zin.
Ooit heb ik zo eens gereageerd op een artikel en dan zetten ze die reactie in dat boekje met mijn woorden helemaal verdraaid!
Dat ging ook over "Asperger als AUTISME-LIGHT"

Mijn frustratie is weer weg geschreven.
En nu terug aan het werk!