Leven en dood

De laatste dagen heb ik toch weer een ingrijpende gebeurtenis meegemaakt.
Mijn indrukken wil ik hier even kwijt.
Enkele blogs geleden heb ik al geschreven over de ALS patiënt waarvoor ik de benefiet moest presenteren.
Deze persoon is vrijdag overleden.
Het begon allemaal verleden jaar toen ik nog in Olen woonde.
De schoonmoeder van Mil (zo heet de ALS patiënt) kwam bij mij aankloppen om te vragen of ik een benefiet wilde presenteren. Men was al een paar keer samen geweest om dat te regelen en de volgende maandag kwamen ze weer samen thuis bij de Mil. Ik zou er ook naartoe gaan.
Ik kende Mil totaal NIET. Had hem nog nooit gezien of gehoord.
Gehoord heb ik hem NOOIT want toen ik hem voor de eerste keer zag, sprak hij via een stemcomputer.
Hij zat in een rolstoel en zijn hoofd kon hij niet meer recht houden. De stemcomputer bediende hij met een laser straal die aan zijn bril bevestigd was.
Over ALS had ik ook nog niet veel gehoord of vernomen maar sinds ik me daarvoor ingezet heb, heb ik de verschrikkelijke ziekte leren kennen...
Alle lichamelijke functies vallen uit terwijl je geestelijke vermogens perfect intact blijven! Vreselijk moet dat zijn: gevangen zitten in je eigen lichaam!
Mil is altijd heel positief in het leven blijven staan: hij ging nog wekelijks naar de kinesist, ging nog zwemmen en zijn vrouw reed hem in zijn rolstoel zelfs nog naar de toneelopvoering die ik gespeeld heb in Oevel.
Toen ik hem achteraf vroeg of hij ervan genoten had, schreef hij op zijn computer: "Proficiat, Lea!".
Hij heeft heel erg uitgekeken naar de benefiet die dankzij hem op poten werd gezet ten voordele van de ALS Liga.
Op die benefiet ontmoette ik ook een meisje (ondertussen vrouw geworden) die bij mij in de klas had gezeten en die met dezelfde ziekte te kampen heeft.
Toen kon ze nog op haar benen staan. Spreken deed ze door met een staafje op een tablet te tikken.
Zij wist toen ook nog alles van de tijd dat ze bij mij in de klas zat en wie er allemaal in diezelfde klas zaten.
Gisteren was ze op de begrafenis van Mil en ze zat ook in een rolstoel. Ze schreef op haar tablet dat de kracht uit haar armen wegviel. Ze gingen hun auto aanpassen en een lift in huis installeren.
Hoe moet dat voor haar geweest zijn : zo in een uitvaartdienst te zitten en weten dat je dezelfde weg opgaat?
De dienst was heel sereen en mooi. Het leven van Mil werd geschetst en er werden passende liederen gezongen. De tekst die mij het meest raakte , kwam van zijn vriend. Hij vertelde dat hij bij Mil geweest was tot op het einde. Mil had euthanasie aangevraagd want hij dreigde te stikken. De dokter had de laatste spuit gegeven en alle familieleden en vrienden hadden afscheid genomen. De vriend zei dat dit het verschrikkelijkste is dat er bestaat: je vriend zo moeten zien aftakelen! Toen hij wegging , werd hij terug geroepen. Hij heeft Mil dus zien sterven en dat vond hij ook het "mooiste" dat hij mocht meemaken.
Die woorden beroerden mij het meest.
Zo zie je maar dat leven en dood heel dicht bij mekaar liggen.
Als er zoiets in je nabije omgeving gebeurt , sta je daar toch weer even bij stil...

Genieten van elke dag die je krijgt, is de boodschap.
Maandagmorgen (om 5 u weliswaar VEEL te vroeg) vertrekken wij met Carolus reizen naar Wenen en we blijven tot zaterdag.
En genieten zullen we!!!