Blankenberge

Zoals elk jaar vertrokken we verleden week voor 3 dagen naar Blankenberge.
Wij pikken dan altijd de show in het Witte Paard mee en een bezoekje aan de psychologe van Tim die daar ook logeert.
We hadden natuurlijk schitterend weer!
Woensdagmiddag kwamen we aan en ik deed ineens een berichtje naar de therapeute. Zij berichtte mij terug om af te spreken rond 16u45 in een taverne op de dijk.
Wij zijn dan maar de winkelstraat ingedoken : winkel in, winkel uit. Tot we aan de Standaard boekhandel kwamen. Ik zei tegen Stan: "Ik ga eens kijken of ze mijn boek hier ook verkopen..." Toen ik aan de afdeling psychologie enz. stond en zei : "Als hij er is, moet hij hier tussen staan.", kwam er een verkoopster naar mij.
Zij vroeg mij wat ik zocht en ik noemde de titel van mijn boek. Ze ging dadelijk in haar computer kijken en vond terug dat hij er geweest was en dat ze er 2 verkocht hadden.
Toen begon die vrouw een uitleg tegen mij te doen , waar ik nog niet goed van ben.
Zij woonde tot voor kort in Frankrijk en had 1 zoon van 12 jaar.
In maart was zij terug naar Blankenberge komen wonen om dicht bij haar ouders te zijn.
Al heel lang had zij bij haar zoon vreemde gedragingen waargenomen en ze was in Frankrijk naar de dokter geweest. Die had haar naar de dermatoloog gestuurd. De zoon krabde altijd op zijn hoofd zodat hij daar een wonde had...
Hij was ook soms heel agressief en was de hele tijd met computerspelletjes bezig...
Nu ze terug in België woont, was haar zoon bij haar ouders als ze moest werken en daar was hij heel onhandelbaar, vertelde ze.
Ze was die dag 's morgens naar de dokter geweest en die sprak over "autisme".
Ik heb haar aangeraden om haar zoon zo snel mogelijk te laten testen en ze ging zeker ook mijn boek aanschaffen.
Maar hij was maar "licht" autistisch , zei ze. En daarvan gaan mijn haren recht omhoog staan en kook ik vanbinnen!!!
Zelfs mensen die al een diagnose hebben, durven nog zeggen : "Hij heeft maar een "lichte" vorm van autisme, hoor!".
Maar tot zover die ontmoeting in de Standaard boekhandel: toch allemaal toevallig nietwaar?

Nadien gingen we dan iets drinken met de therapeute en dat was heel gezellig. Zo ben je eens in een andere omgeving en babbel je ook over andere dingen dan in haar bureau.
Daarna gingen we ergens iets eten en dan naar het plein waar Vlaanderen Muziekland werd opgenomen.
Christoff kwam daar optreden en ik mag hem een goede vriend noemen. Achteraf zijn we naar de kleedkamers gegaan en heb ik hem ontmoet. Hij zei: "Weet je wat ik gekregen heb voor mijn verjaardag? Jouw boek! Binnenkort vertrek ik naar Spanje en dan ga ik het zeker lezen!" Ik vroeg hem om mij te laten weten wat hij ervan vond en hij beloofde om dat te doen.
Ik ben HEEL benieuwd.

De volgende dag zijn we met de tram de halve kustlijn afgereden: ik had immers een tramkaartje voor 3 dagen en dat moest toch zijn geld opbrengen!
In Oostende gingen we iets drinken, in Middelkerke gingen we eten en in Oostduinkerke aten we een ijsje.
s' Avonds genoten we volop van de show in het Witte Paard. Achteraf nog een gezellige babbel met  enkele bevriende artiesten en die dag kon niet meer stuk!
Vrijdagmorgen moesten we om 10u van de kamer en we zijn dan maar naar huis gekomen: het regende trouwens ook!
In Aarschot moesten we de bus nemen naar huis en daar hebben we ook nog een heel avontuur meegemaakt.
In het station stond aangegeven: bus 305 vertrekt om 14u op perron 10. Wij buiten gaan zoeken; maar geen perron 10 te vinden! Op perron 4 stond bus 305 aangegeven maar enkel richting Leuven. Ik vroeg aan verschillende buschauffeurs waar die bus kwam , maar niemand wist het! Eén zei: "Soms komt die hiernaast , soms langs de andere kant, hou het maar in 't oog." Aan de overkant was er wel een etablissement met de naam "Perron 10". Stan zei nog dat we daar misschien moesten wachten. :)
Toen kwam er een meisje die op haar gsm kon zien waar de bussen kwamen en zij zei dat die bussen sinds de dag ervoor niet meer aan het station kwamen maar wel in een straat even verder.
Dus vertrokken wij met onze valiezen richting die straat en wat kwam eraan? BUS 305!!!
Terug lopen , lopen, lopen en al hijgend zei ik tegen de chauffeur: "Nu ben ik blij dat ik u zie! Men had ons gezegd dat de bus hier niet meer kwam." "Dat is ook zo mevrouw, maar er is iets met de brug en daarom ben ik hier." zei hij.
Enfin, begin er maar aan hé!!! NIETS aangegeven in het station, geen ENKELE buschauffeur die iets weet.
De lijn krijgt van mij een grote klachtenbrief binnenkort.
Uiteindelijk zijn we dan toch goed thuisgeraakt nadat ik een halte te vroeg had gebeld in de bus. Dus in de verzengende hitte een heel stuk te voet met de valiezen (gelukkig op wieltjes) naar huis!
Eind goed , al goed.