Het "moeder" zijn...

Zorgen voor je kinderen behoort tot het allerbelangrijkste in het "moeder" zijn.
En zorgen MAKEN OM je kinderen hoort daar zeker ook bij.
Daar heb ik de voorbije week weer een staaltje van mogen proeven.
De oudste zoon had achter mijn rug twee uitstapjes gepland naar Keulen.
Ik merkte het op toen ik zijn kalender controleerde. Hij had er in zijn "onleesbaar" geschrift iets op gekrabbeld waarvan ik alleen het uur en Keulen kon lezen.
Toen ik hem om een uitleg vroeg, legde hij uit dat er de vrijdag een bijeenkomst was ivm de computerspelletjes van Adventure en de zaterdag een feestje ivm spelletjes over ruimtevaart.
Vrijdag moest hij om 13u vertrekken want het begon om 16u.
Ik vroeg hem of er eten bij voorzien was maar dat wist hij niet.
Zaterdagmorgen bracht ik hem zijn wekelijkse broodjes en vroeg hem wanneer hij thuis gekomen was.
Hij was om kwart over 1 thuis gekomen en had NIETS meer gegeten sinds zijn middageten!
Op de vraag of hij dan geen honger had gehad, antwoordde hij: "Ik heb geleefd op adrenaline!".
Hij vertelde ook dat hij heel erg had moeten zoeken nadat hij zijn auto geparkeerd had. Normaal had hij toen de metro moeten nemen naar het centrum. Hij heeft in rondjes gelopen en uiteindelijk een taxi genomen. Om terug te komen , heeft hij WEL de metro genomen.
Toen hij vertelde over het evenement zelf , blonken zijn ogen! Hij werd daar HEEL goed onthaald: heeft een ondertekend document gekregen en kreeg een omhelzing van een medewerkster. Hij glunderde toen hij vertelde hoe blij ze waren dat hij aanwezig was!
Zaterdag kon hij gelukkig meerijden met iemand van Hasselt. Ik voelde me al veel geruster...
Hij zou om 16u30 vertrekken want het begon om 19u. Toen ik terug bij hem thuis aankwam om 15u30 lag er een briefje op tafel met de tekst: Plannen zijn veranderd. Ik ben al weg.
's Anderendaags vernam ik dat hij al om 13u30 vertrokken was nadat hij afgesproken had met die persoon uit Hasselt.
Hij is thuis gekomen om kwart over 4!!!
En WEER had hij niets gegeten vanaf zijn middagmaal. Maar de persoon waar hij bij was, had OOK niets gegeten , zei hij.
Een recuperatie dag staat natuurlijk gepland op maandag...
De jongste zoon stuurde me een mail met nieuws waarbij ik me ook zorgen maak.
Hij heeft de laatste tijd zoveel overuren gemaakt op het werk dat hij oververmoeid is geraakt.
Het leek op de oververmoeidheid waar ik het in mijn boek over had nadat wij van vakantie kwamen in Zwitserland. Maar zo erg was het niet , schreef hij.
Maar toch maak ik me zorgen. Dat zal dan weer wel eigen zijn aan het "moeder" zijn , zeker?
Het zal uiteindelijk wel allemaal goed komen, hoop ik.
De jongens zijn volwassen genoeg om hun eigen boontjes te doppen maar het blijven "mijn kinderen"
waarvoor ik zal zorgen tot ikzelf niet meer kan...
Nu moet ik toch nog even iets kwijt over het "moeder" zijn.
Er zijn ook wel momenten , al zijn ze heel schaars, dat ik me trots voel.
Deze week ben ik met Tim weer naar de psychologe geweest en daar hadden we het over de reorganisatie die op til staat op zijn werk. Hij is hier natuurlijk heel onzeker en gestrest over. Daarom stuurde de therapeute een mail naar zijn buddy met de vraag of we nog eens konden komen babbelen om die onzekerheden weg te werken. De mails worden altijd naar het hele netwerk gestuurd: dit wil zeggen naar de buddy, Tim en naar mij.
s' Anderendaags zat er al een antwoord in onze mail-box: de buddy wist zelf nog niets over die reorganisatie maar hij mailde wel dat hij HEEL goed met Tim SAMEN aan 't werken was! Tim had hem al verschillende keren uit de nood geholpen met problemen die zich voordeden. En als ik dan zulke dingen lees, glim ik van trots! .;)
Ook werd er bij de therapeute gesproken over een uitnodiging die Tim had gekregen. Een collega van op het werk wordt 60 jaar en zijn zoon heeft een verrassingsfeestje georganiseerd. Ik had gevraagd of hij daar naartoe zou gaan en hij moest er even over nadenken. Nadien had ik op zijn kalender gezien dat hij de datum had aangeduid: hij zou ernaartoe gaan. Hij vertelde dat hij zulke dingen helemaal NIET graag doet!
Maar hij zou dit nu wel doen omdat zijne beste maat van op het werk ook gaat en ook omdat het een goeie collega is! En daar krijg ik het dan ook weer warm van... :)
Bert heeft me ondertussen ook gemaild dat het ergste voorbij is en dat hij terug in zijn normale ritme kan verder werken.
OEF!