Vat vol emoties

Bij deze publiceer ik mijn ervaringen van de laatste weken en daarbij ook de emoties die weer door mijn lijf zijn geraasd.
Het zijn zowel leuke als minder leuke ervaringen.
Begin september kreeg ik mijn nieuwe auto en dat is een zeer leuke ervaring. Ik zit nu veel hoger en kan beter ZIEN! De auto is ook beter gestroomlijnd als de vorige en heeft sensoren om achteruit te rijden: zo rijd ik hopelijk nergens meer tegen... :)
Ook begin september moesten we (mijn zus en ikzelf) samen met onze vader naar de notaris ivm de verkoop van een stuk grond achter zijn tuin. Wij erven namelijk ons moeders part en daarom moesten we mee gaan tekenen. Bij de notaris hoorden we een vreemd verhaal. Elke grond die verkocht wordt , moet op voorhand een bodemonderzoek hebben. Men heeft daar het één en ander gevonden!!! Een zilveren kruisbeeld van in de middeleeuwen, overblijfselen van paalwoningen, menselijke resten van in de Romeinse tijd....
Mijn schoonbroer zei: "Nu zullen we bij onze va de tuin ook maar eens gaan omspitten! :)"
De dag na ons bezoek aan de notaris stond een uitstap naar Antwerpen op het programma. Twee maal per jaar proberen we met 4 vriendinnen in Antwerpen te gaan shoppen , eten, drinken enz...Wij hebben samen in de normaalschool van Herentals gestudeerd en deze activiteit hebben we in het leven geroepen toen onze kinderen groot waren en ondertussen zijn we ook allemaal gepensioneerd.
De volgende dag was mijn zus jarig. Zij is ondertussen in augustus geopereerd en ze hebben de tumor in haar borst kunnen wegnemen. Ook 2 klieren waren weggenomen. Op de uitslag van die klieren moest ze nog wachten. In de loop van de week na de operatie kreeg ze bericht dat de klieren zuiver waren: euforie alom!
Begin september moest ze terug voor een onderzoek en toen kreeg ze de mededeling dat er nog altijd kans was dat er aan de klieren iets te zien was!!! WEER WACHTEN!!!
Haar man had een verrassingsfeestje voorzien die zondag maar dat was allemaal zo dubbel: ze had nog geen uitslag van die klieren! Het feestje is toch doorgegaan en dat was ook HEEL emotioneel.
Twee dagen na haar verjaardag kreeg ze bericht dat de klieren clean waren. Toen ze zat te wachten op bericht, ben ik die dag 3 keer bij haar geweest en heb dan ook nog een paar keer gebeld en ge-sms-t.
Nu moet ze volgende week beginnen met bestralingen: 19 in totaal en dan kan de genezing beginnen.
Zelf ben ik ook al naar de dokter geweest om te vragen hoe het met mij zit. Hij raadde mij toch aan om me regelmatig te laten onderzoeken.
De volgende week van september had ik 2 vergaderingen van de VVA : één in mijn regio over : Hoe ervaren mensen met autisme hun lichaam en één in de regio Laakdal waar ik iemand moest vervangen. Deze avond ging over : Autisme en motivatie.
De zondag mochten we gaan ontbijten in Westerlo in de cafetaria van het gemeentehuis. Ik ben namelijk een NIEUWE inwoner van Westerlo! Na het ontbijt kregen we nog een rondleiding rond en in het gemeentehuis: heel plezant!
Tussendoor ben ik ook nog verschillende dagen gaan vertellen in het sprookjesbos en daar haal ik altijd toch zoveel vitamientjes uit! Die glunderende kindergezichtjes die aan je lippen hangen en achteraf nog knuffels en kusjes komen geven. :) Spijtig genoeg is het weeral gedaan voor dit jaar. Volgend jaar in mei beginnen we er weer aan!
Begin oktober hadden we onze reünie met de Benidorm Bastards in Herentals. Deze keer heb ik die reünie georganiseerd omdat het in mijn omgeving is. Dat is ook altijd een prettig weerzien met de collega's die ondertussen vrienden zijn geworden. Er wordt uitvoerig verteld terwijl we aan tafel zitten of onderweg zijn.
Rosita die een carjacking heeft meegemaakt en nog steeds haar auto niet terug heeft.
Marcel die heeft mogen meespelen in een Amerikaanse film. Wat hij daar allemaal heeft meegemaakt, grenst aan het ongelooflijke! Hij werd daar behandeld als een echte HOLLYWOOD STER!
Twee dagen later moest ik een interview geven voor een blad van ziekenzorg van de CM.
Er zijn ook verschillende foto's van mij genomen om bij dat interview te zetten : ik ben heel benieuwd om die te zien! Men heeft beloofd om ze door te sturen evenals het interview.
Gisteren zijn we dan naar een bijeenkomst geweest van Navado. Dit is een vereniging: nabestaanden van donoren. De overleden vrouw van Stan heeft bij haar dood organen afgestaan en daarom krijgt hij elk jaar een uitnodiging om naar die bijeenkomsten te gaan. Het was reeds de derde keer dat wij zo'n bijeenkomst bijwoonden. En dit is elke keer ZO emotioneel! Er komen mensen spreken die een orgaan hebben gekregen en ook mensen die een kind hebben moeten afgeven. Hun organen zijn dan ook naar andere mensen gegaan. Dit is allemaal zo dubbel. Het verdriet van het wegrukken van een geliefde is zo intens en dan hoor je dat er mensen kunnen verder leven door de dood van je geliefde. Enerzijds is het een verwerking van het verlies en anderzijds komt het verdriet weer terug helemaal boven.
Achteraf zijn we toch altijd blij dat we naar die bijeenkomst geweest zijn.
Morgen moet ik naar Brussel om iets gaan in te spreken voor een zorgcentrum en voor de rest ben ik nog volop bezig met repetities voor toneel in Balen.
Het woord "stilzitten" staat niet in mijn woordenboek.
En tot slot wil ik nog even iets kwijt over iets wat ik een paar weken geleden heb gedaan.
De volgende spreekwoorden waren allemaal van toepassing:
Water naar de zee dragen.
Dweilen met de kraan open.
Vechten tegen de bierkaai.
Een druppel op een hete plaat.
Maar uiteindelijk heb ik er toch geen spijt van. :)