Elk mens is uniek en ook elke persoon met autisme is uniek.
Daarom is er ook zoveel verschil tussen personen met autisme.
Verleden week dinsdag hadden wij in onze regio de info avond: "Is een (officiële) diagnose altijd noodzakelijk?" Deze avond werd gegeven door 2 personen met autisme: één MET een diagnose en één ZONDER diagnose. Zij hadden beiden werk. Diegene met de diagnose werkte bij een bank en moest elke morgen aan een andere bureau gaan zitten. Diegene zonder diagnose werkte bij een bedrijf waar hij veel verantwoordelijkheid had en regelmatig moest gaan spreken voor anderen.
Dit zijn allemaal dingen die mijn zonen NIET kunnen. Maar ze hadden beiden WEL een buddy op het werk en zegden dat ze die niet konden missen!
Over die buddy kan ik momenteel ook weer een boompje opzetten.
De reorganisatie op het werk van Tim was afgerond en de toewijzingen kwamen eraan!
Verleden week maandag waren er al toewijzingen geweest en één persoon was niet content volgens Tim.
Voor hem zou dinsdag het verdict vallen. De ganse dag was ik angstig benieuwd en alle spanning viel van mij af toen hij thuiskwam met een brede smile! Hij kreeg zijn vroegere job van boekhouder terug en helpdesk erbij.:) Ik vroeg hem of zijn buddy ook nog hetzelfde werk kreeg en hij antwoordde affirmatief.
Groot was mijn verbazing toen ik woensdagmorgen een mail kreeg van zijn buddy met de melding dat hij maar tot april bij Tim zou blijven zitten...:(
Na een paar mails over en weer vernam ik dat hij een nieuwe job kreeg waar hij al heel lang op gehoopt had. Hij zou Tim blijven helpen tot er een vervanger kwam en dan zou hij die vervanger ook nog opleiden.
Na een gesprek met de psychologe zijn wij tot het besluit gekomen dat we ZEKER nog eens moeten gaan babbelen op het werk. Als we weten wie die vervanger gaat zijn, vertrekken we!
Tim is nu natuurlijk heel euforisch over zijn job en tot op heden is er nog niet veel verandering te merken.
Maar wat gebeurt er als het niet klikt met die persoon???
We moeten ook aandacht schenken aan het werk zelf. Erover waken dat hij niet teveel hooi op zijn vork neemt want dan is een depressie heel dichtbij!
Morgen ga ik een info avond geven in Malle: "Mijn kind met autisme loslaten, hoe doe ik dat?"
Het is al de derde keer dat ik dit soort info geef.
Mijn betoog begin ik dan altijd met het woord : NOOIT!
Een moeder laat haar kind toch nooit los. Ook niet als het niets mankeert!
Bij kinderen met autisme is dit altijd nog een beetje anders: die hebben nog wat begeleiding meer nodig...
En dat is dan ook nog bij iedereen verschillend!
Ik heb 2 zonen MET een diagnose en ze zijn O ZO verschillend!!!
Eén gelijkenis hebben ze wel: IK heb ze beiden gebaard en ik zie ze allebei even graag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten