Oud jaar en zangertjes

Hier zit ik dan op mijn tabletje te tokkelen.
Uit verveling begin ik maar te bloggen.
Om 9 u deze morgen was ik al ter plaatse in het huis van Tim : centjes stonden klaar en de snoepdoos ernaast.
Ik had nog een hele berg strijk staan, waar ik dan maar dadelijk aan begon.
Ondertussen kwam er om half 10 één zangertje!
Strijk al lang gedaan en vermits ik mijn boekjes met kruiswoordraadsels vergeten ben , heb ik mijn tabletje genomen en heb een beetje gechat.
In onze streek is het volgens ik kan lezen op facebook overal erg geminderd met nieuwjaarszangertjes
En dat vind ik nu een heel spijtige zaak zie!
Vroeger toen wij klein waren, vertrokken we zodra het licht begon te worden en we zongen de longen uit ons lijf tot het middag was. Het was een soort wedstrijdje: om ter meest ophalen!
Later , toen ikzelf mocht geven aan de zangertjes , genoot ik met volle teugen van die kindjes die aan de deur kwamen zingen.
Soms waren er zelfs heel originele liedjes bij! Daar gaf ik mijn commentaar op en dan zag je die glunderende gezichtjes!
Maar deze traditie dreigt verloren te gaan.
Volgens mij hebben de kinderen van tegenwoordig TEVEEL. Ze doen gewoon geen moeite meer om nog eens rond te gaan en wat gaan op te halen.
De ouders gaan waarschijnlijk ook niet graag meer mee met hun kleintjes?
Ondertussen zijn hier ook nog 3 grote meisjes geweest en ik denk dat het nu gedaan is...:(
Het is niet alleen het "gaan zingen" dat ik zo belangrijk vind. Het is gewoon het menselijke: de wensen die mensen aan elkaar geven, de warmte , de vriendschap.
Dan wens ik nu aan alle zangertjes die "hadden moeten geweest zijn" een heel gelukkig nieuwjaar met veel liefde, vreugde en vriendschap.

De laatste loodjes van 2014

Weeral een jaar voorbij!
Wat gaat het toch snel! Er is mij altijd gezegd: "hoe ouder je wordt, hoe sneller het gaat!". Dit kan ik grif beamen!
Na mijn laatste blog bericht hebben we nog een activiteit van de VVA gehad in mijn eigen regio.
Sociale vaardigheden en overlevingstechnieken. Hierover werd menig woordje gewisseld.
Ik heb weer heel wat bij geleerd. De spreekster sprak over een piramide. Als de grondvesten niet stevig staan , kan je nooit tot de top komen!
Voor mensen met a.s.s. is het heel belangrijk dat de grondvesten d.w.z. de primaire levensbehoeften goed zitten. Alle prikkels : gezicht, gehoor, gevoel, honger, dorst, koude , warmte.... moeten tot een minimum beperkt worden. Pas daarna kunnen ze aan het sociale beginnen werken. Alles vraagt enorm veel energie en als de energie al opgebruikt is in de grondlaag, lukt het sociale zeker niet!
De overlevingstechnieken vragen ook super veel energie.
Ik begrijp dan weer veel beter mijn jongste zoon. Hij mailde mij dat hij zich onzichtbaar probeerde te maken in een gespreksgroepje.
Ondertussen hebben we weer twee voorstellingen gespeeld van "Lady's night" in Balen en de zaal ging weerom uit zijn bol!
Volgend weekend nog twee voorstellingen en dan valt het doek voorgoed over een succesvol stuk dat we dan 27 keer zullen gespeeld hebben..
Nu kan ik mij volledig concentreren op de tekst van het stuk in Kasterlee.
De gezelligste tijd van het jaar is ondertussen ook aangebroken.
De sfeer rond kerstmis en nieuwjaar vind ik super. Ik hou ervan om de kerstboom te versieren, pakjes te maken en kaartjes te schrijven.
Ik probeer ook om bij mijn zonen een beetje kerstsfeer in huis te brengen. Zijzelf hechten hier niet zoveel belang aan.
Bij de oudste hang ik altijd een krans aan de voordeur omdat dit bij mij niet lukt op mijn appartement. In de living staat een klein kerstboompje met stalletje en er hangen wat versieringen her en der. Elke dag ben ik daar aanwezig en zo geniet ik er ook van.
De jongste heeft een heel klein appartementje en daar heb ik een klein kerstboompje bovenop zijn glazen "Cola" kast gezet en een slinger met 2 kerstballen aan een schilderijtje gehangen.
Op kerstdag zelf heb ik zoals elk jaar mijn vader en 2 zonen uitgenodigd om bij mij te komen eten.
Daar geniet ik dan ten volle van. De pakjes onder de kerstboom liggen klaar om dan geopend te worden...
Oud jaar gaan Stan en ik rustig onder ons tweeën vieren. Gezellig wat eten, een glaasje wijn en chillen in mijn nieuwe zetel.
Het is de voorbije maanden al druk genoeg geweest: verleden week nog maar eens een aanval van migraine gehad. Waarschijnlijk te veel hooi op mijn vork genomen???
Met nieuwjaar zelf mogen we dan weer met z'n allen bij mijn vader gaan eten. Ook altijd heel gezellig! En de familie wordt alsmaar groter: al 2 achterkleinkinderen!
Bij deze wens ik aan mijn blog lezers een spetterend 2015 toe!

Nieuws en nieuw

De voorbije veertien dagen is er weer heel wat gebeurd.
Buiten de repetitie voor toneel op maandag, het bezoek aan de psychologe op dinsdag, moest ik op woensdag reclame spotjes gaan inspreken bij radio Mol voor de brillenwinkel van Balen.
Donderdag was Tim jarig en had ik een opnamedag voor "Familie". Er gaan er nog zeker drie volgen!
Dat vond ik heel fijn! Ze kennen mij terug!!!
Gelukkig had ik 's middags al gedaan want ik had afgesproken om naar Stan te rijden. Na de middag gingen we de schoonzus bezoeken , die ook jarig was.
Toen ik 's avonds naar huis kwam, heb ik Tim nog uitvoerig kunnen feliciteren.
Het weekend verliep rustig: toneel gaan kijken , iets gaan drinken bij de 50-jarigen waaraan ik nog les had gegeven en op zondag naar een film over de oorlog 14-18 in onze streek gaan kijken.
Maandag reed ik samen met Marc naar Oostende. We gingen de "inleef bis" geven in een school.
Om 13 u moest ik in Kontich bij Marc zijn en vandaar reden we samen met zijn auto naar Oostende. Om 14 u 30 waren we al aan de school waar we ons gerief binnen gingen zetten.
Daarna reden we naar de dijk alwaar we gedurende twee uren wandelden in het zonnetje. Na nog pannenkoeken gegeten te hebben, reden we terug schoolwaarts.
Ik was wel wat zenuwachtig want het was voor mij de eerste keer dat ik mee een inleef bis gaf.
Deze inleef is volledig met een power point die op mijn laptop staat. Daarom moest ik ook mijn laptop en beamer meenemen.
Het verliep allemaal heel vlot en de mensen waren heel content. Dat merk je aan de vragen die achteraf nog gesteld worden en waar we graag op antwoorden.
De presentatie eindigde om 21 u 30 en we konden pas vertrekken om 22 u 30!!!
's Anderendaags kregen we verschillende mails om ons te bedanken voor de leerrijke avond!
Dinsdagavond was er diezelfde "inleef bis" in mijn regio. Maar deze keer had Marc zijn andere compagnon meegebracht zodat ik de mensen kon ontvangen. Het was ook weer heel leerrijk!
Op woensdag had ik 's avonds repetitie in Kasterlee en daarna reed ik naar Stan. Eindelijk kon ik daar weer blijven slapen na de renovatie werken! Het was geleden van augustus dat ik daar nog geslapen had!
Donderdagavond moest ik weer met Marc een inleef gaan geven. Deze keer was het gelukkig de eerste inleef en niet zo ver als Oostende: in Veerle-Laakdal.
Achteraf kwamen de mensen ons weer feliciteren en vragen stellen. Iemand vroeg mij ook hoe mijn boek heette en hij ging het aanschaffen.
Zaterdagavond reden Stan in ik naar Bornem. Men had mij gevraagd om een optreden te komen doen als bastard. Het was voor een wielerclub die wij leerden kennen op een vakantie in Valkenburg.
Zij hadden een feestje voor hun 25 jarig bestaan. Ik moest de 4 stichters huldigen op een ludieke manier!
We werden daar heel hartelijk ontvangen en na mijn optreden, mochten we nog mee eten ook! Het was super lekker!
Voor ik over het "nieuw" ga schrijven, wil ik nog iets HEEL belangrijks vermelden.
Ik kreeg verleden week van mijn jongste zoon een mail die mij HEEL blij en warm maakt.
Hij drukte zijn dankbaarheid tegenover mij uit en schreef ook dat hij mij graag ziet. :) :) :)
En dan weet ik dat dit écht gemeend is want mensen met a.s.s. zijn zo eerlijk als goud!!!
Over het "nieuw" is er ook wat te vermelden.
Zoals ik al schreef, zijn de renovatie werken bij Stan tot een einde gekomen. In zijn living heeft hij laminaat gelegd en de nieuwe meubels hebben ze geleverd. Toen we zaterdag zijn gordijnen gingen afhalen , heeft hij ook nog 2 nieuwe matten meegebracht om in de living te leggen. Ik vind het écht prachtig geworden.! In de keuken heeft hijzelf ook een blad aangebracht zodat we daar weer kunnen eten.
Bij mij is er ook wat veranderd: een nieuw badkamermeubel en een airco toestel in de living dat in de winter ook warmte kan produceren.
De foto's volgen hieronder.

Om even bij stil te staan.

Waar wil ik even bij stil staan? Bij a.s.s. natuurlijk!
Vorige week ben ik gaan spreken in een school van de Mast in Merksplas.
De leerlingen hadden allemaal a.s.s .
Eén van die leerlingen kent mij heel goed via de psychologe van Tim en vermits ze in de klas geleerd hadden over de Benidorm Bastards en B.V.'s had hij mij gevraagd om eens langs te komen.
Na wat over en weer bellen en mailen met de klastitularis trok ik dinsdagnamiddag naar Merksplas.
De leerlingen zouden vragen stellen die ze voorbereid hadden in de klas.
De vragen stonden allemaal netjes op papier en dat verliep heel vlot. Bijvoorbeeld: hoe kwam je bij de B.B.? welke vond je de beste sketch? hoe dikwijls moest je iets opnieuw doen? was alles met verborgen camera? enz. enz.
Uiteindelijk kwamen ze terecht bij mijn boek: Hoe kwam je ertoe om een boek te schrijven?
Toen is er voor mij een wereld open gegaan! Enkele jongens die heel mondig waren, vuurden verschillende vragen af als : Wat voelde je toen je zonen de diagnose kregen? Hoe gaan je zonen om met de diagnose? enz. enz.
Kan je aan ons zien dat we a.s.s. hebben?
Eén jongen die vooraan zat , stak zijn vinger op en zei: "Ik herken veel in uw zonen. Mijn oudere broer trekt op uw oudste en ik ben zoals jouw jongste : "het zonnetje in huis". En dit vertelde hij met een uitgestreken gezicht. :)
Ik vertelde dat ieder mens UNIEK is en dat ook elke persoon met a.s.s. UNIEK is!!!
Voor ik aan mijn uiteenzetting begon, las de klastitularis een mooie tekst voor om mij aan te kondigen. Die tekst staat op een geplastificieerd blad en dat koester ik...
Achteraf wilden ze allemaal op de foto met mij en één jongen kwam zeggen: "Mevrouw ik vond het een hele eer om met jou kennis te maken!"
Deze uitspraak is er ook eentje om te koesteren.........
Dan wil ik ook nog even iets kwijt over mijn vader en a.s.s.
Onlangs kwam ik bij hem en vertelde dat ik mijn boek moest gaan voorstellen in de bib van Westerlo. Hij zei: "Maar daar zijn er die het VEEL ERGER hebben dan uw zonen hoor! Kinderen waar ze geen weg mee kunnen!!!"
In mijn binnenste steiger ik. Maar ik zwijg. Hij verstaat het toch niet! Tegen mijn zus zegt hij ook altijd: "Die van ons Lea , die ZIE IK NOOIT!" De kinderen van mijn zus komen natuurlijk WEL bij hem. Ze schrijven zelfs op het bord dat in de veranda staat: "Hier woont de beste vava van de wereld".
Mijn zus en schoonbroer hebben al tot in den treure uitgelegd hoe dat komt, maar van een mens van 91 jaar kan je niet verwachten dat hij dit allemaal snapt nietwaar?
Zelfs voor mij is het nog altijd moeilijk om alles te snappen.
Dan denk ik dat ik het begrijp en dan komt er weer iets tussen waar je helemaal van onderste boven bent!
Gelukkig kan ik met Tim nog regelmatig mee naar de psychologe. Zij geeft me de nodige feed back om er weer tegen te kunnen!

Heftige week

En of die week heftig was!
Maandag ging het nog: mijn strijk kreeg ik gemakkelijk gedaan en 's avonds ging ik repeteren in Kasterlee.
Dinsdagmorgen moest ik naar de bank om mijn nieuwe credit kaart af te halen en omdat dit niet lang geduurd had, reed ik verder naar de Aldi. Ik zag onderweg de man die mijn vorig appartement gekocht had en ik dacht : "Laat ik daar nog eens een goeiedag gaan zeggen..."
Zij wonen daar nu ondertussen een jaar. Toen ik verhuisd ben, hebben zij het hele appartement verbouwd voor ze er zelf introkken. Ze gaan het verkopen!!! Ze hebben al een ander gekocht en dit staat nu te koop!
Toen ik naar huis reed, dacht ik : "Wat ben ik blij dat ik terug in mijn vroegere habitat woon..."
Na de middag was het zoals gewoonlijk : dinsdag = Diestdag.
s' Avonds ging ik naar toneel kijken in Wiekevorst. Een hele mooie voorstelling gezien en fijne mensen ontmoet.
Op woensdag zouden de mensen van de kringwinkel mijn grote zetel en mijn 6 stoelen komen ophalen: ik had hiervoor gebeld en ze zouden komen tussen 9 en 13 u. MAAR : alles moest beneden staan op het gelijkvloers. De stoelen stonden al in de kelder. Die kon ik zelf gemakkelijk één verdieping hoger brengen met de lift. Alle scenario's was ik al aan ' t bedenken hoe ik die zetel naar beneden kon krijgen! Alleen ging dit absoluut niet! Maandag was het dus een kalme dag en ik dacht : "Als hij al beneden staat, ben ik er vanaf." Om 16 u 30 was ik thuis van de strijknamiddag en ik belde bij de buurvrouw aan. Na wat over en weer gepraat : dan geen tijd , dan geen tijd , enz besloten ze om mij te komen helpen na het eten : 17 u 15. Wij hebben met 3 gesukkeld en gesukkeld om die zetel in de lift te krijgen maar het is gelukt! We hebben ook veel plezier gehad: ik stond achter de zetel die op zijn smalle kant in de lift stond. De buurvrouw zei: "Nu laten we Lea daar zitten!!!" In een kleine ruimte en benepen achter een zware zetel en ik met mijn claustrofobie!!! Gelukkig was die lift snel beneden. :) Ik heb dan maar een papier aan het prikbord gehangen : beste medebewoners enz.
Woensdagmorgen was ik maar vroeg opgestaan om mijn stoelen naar boven te brengen en dan zijn die mannen daar pas om half 12 hé!!!
Donderdagmorgen reed ik al vroeg naar Baarle-Hertog want na de middag gingen we naar het grootouderfeest van de jongste kleindochter. Op de middag ging ik mijn favoriete kleindochter ophalen in de school: zij zit in het eerste leerjaar en ik wilde wel eens zien wat ze al geleerd had.
Wat is dat een pienter kind zeg: zij maakt met gekende letters al nieuwe woorden! Toen we haar terug naar school brachten , zei de juf, die aan de poort stond : "Dat is toch wel een flinke hé!"  Glunder, glunder!
Na het optreden in de zaal reden we naar het ziekenhuis in Turnhout. Stan moest eigenlijk om 16 u al binnen komen maar ik had gebeld dat het later ging zijn omdat we grootoudersfeest hadden.
Rond 16 u 30 stonden we bij de inschrijvingen. Hij kreeg een kamer toegewezen en we mochten samen nog iets gaan eten in de cafetaria. Daar ontmoetten we zijn buurvrouw die op bezoek was bij haar dochter. Het was heel gezelllig.
Stan moest een ader, die verkalkt was, laten doorboren en ze gingen een procedure volgen die ze nog nooit gevolgd hadden. Daarom moest hij op voorhand binnen komen. Ze moesten nog wat testen doen om allergische reacties te voorkomen.
Toen hij geïnstalleerd was op zijn kamer , ben ik vertrokken. Ik moest immers 's avonds een lezing  geven in de bibliotheek van Westerlo ivm mijn boek.
Ik was enorm zenuwachtig. Er was 50 man : allemaal bekende mensen en zelfs een kozijn van mijn jongens met zijn vrouw!
Anderhalf uur heb ik gesproken: je kon een muisje horen lopen! Achteraf werden er veel vragen gesteld en verschillende mensen kwamen mij zeggen dat het HEEL interessant was, dat ik een sterke vrouw was enz. Dat doet dan toch ook weer goed maar die nacht heb ik amper geslapen...
Vrijdagnamiddag ben ik naar de kliniek mijne Stan gaan bezoeken en daar vernam ik dat ze met twaalven rond zijn bed hadden gestaan, waaronder 4 dokters , om die nieuwe procedure te volgen!
Maar het was allemaal TOP verlopen! Dus : weer een pak van mijn hart!
Ik kon hem met een gerust gemoed achterlaten om s' avonds naar een optreden in Diest te gaan.
Die kaart nam ik over van mijn zoon die niet naar dit optreden kon gaan omwille van omstandigheden.
Zaterdag mocht Stan naar huis nadat de dokter was geweest. Hij deed s' middags al een berichtje dat hij thuis was. Hij mag niets heffen en moet zich kalm houden. Gelukkig kon ik hem wat in 't oog houden in het weekend toen hij hier was.
Maar als hij thuis is , kan hij onmogelijk stil zitten! Toen ik hem gisterenavond belde, vertelde hij dat hij weeral muren had bepleisterd en behang had geplakt.
De voorbije week was heftig maar deze week is ook al heftig begonnen!
Gisteren had ik een opnamedag voor een nieuwe reeks die Tom Van Dyck heeft geschreven.
De opnames gingen door in Kieldrecht. Gelukkig kon ik meerijden met een collega van toneel waarmee ik samen een koppel moest vormen. Natuurlijk hebben we in de file gestaan!!! Maar het was heel plezant! Op 1 december moeten we nog eens terug.
Dat maakte dat ik gisteren helemaal niets kon strijken.
Vandaag zijn ze in mijn appartement aan 't werken: een vaste airco en verwarming en een nieuw badkamermeubel.
Bert was al verwittigd dat mijn dinsdag=Diestdag niet doorgaat en dat ik morgen kom. Dit was voor hem geen probleem.
Ik hoop dat ik de mannen seffens alleen kan laten en dat ik nog een beetje kan gaan strijken.
Zij stonden hier deze morgen notabene al om 7 u! Dat deed PIJN voor mij : gisterenavond nog gaan repeteren in Kasterlee!
Tim heeft 2 dagen verlof genomen omwille van de wintertijd die ingegaan is. Als ik ga strijken, kan ik mijn radio niet opzetten...
En straks ga ik een opkuis hebben van hier tot ginder!!! Heftig? Ja zeker!!!

Van alles wat

De voorbije veertien dagen hebben we weer de pannen van het dak gespeeld met "Lady's night" in Balen. Vier bomvolle zalen zijn weeral uit hun bol gegaan en wijzelf ook natuurlijk! :)
Tussendoor moest ik ook nog gaan draaien voor een nieuwe serie die op VTM zal worden uitgezonden. Die bewuste donderdag stond ik op om 5 u om zeker de file voor te zijn want ik moest in Wilrijk zijn om 6 u 30. Om 5 u 30 vertrok ik en was ter plaatse om 6 u 15. Het was druk op de autosnelweg maar ik heb niet stilgestaan.
Mijn scene begon om 8 u en om 8 u 30 had ik al gedaan! Samen met geroutineerde acteurs was het een fluitje van een cent!
Dus was ik om 9 u 30 al terug in Voortkapel. Natuurlijk heb ik de hele namiddag in de zetel geslapen want de avond ervoor hadden we gerepeteerd in Balen (niet vroeg gedaan natuurlijk!) en donderdagavond was het generale.!!!
Wanneer ik toneel moet spelen, komt Stan niet op zaterdag maar wel op zondagmorgen. En omdat ze bij hem nog altijd met verbouwingen bezig zijn , rijdt hij dezelfde avond nog terug naar huis.
Die zondag was anders wel heel productief. Het was open deur dag bij keukens Horemans waar ik mijn keuken gekocht heb. Zij verkopen al hun meubels aan halve prijs omdat ze gaan verbouwen.
Wij gingen zomaar eens een kijkje nemen en kwamen terug met : een eetkamer voor Stan, 6 stoelen voor mij en ook nog een zetel (tweezit) met relax.
De stoelen hadden we ineens mee naar huis gebracht : met twee auto's gereden omdat er maar 2 stoelen tegelijk in konden... De zetel brengen ze voor Kerstmis en de eetkamer van Stan leveren ze pas als de verbouwingen volledig achter de rug zijn.
Maandag ging ik een inleef a.s.s. geven in de Pius X school in Antwerpen. Dit deed ik samen met een vrouw die autisme had. De verantwoordelijke van onze regio kwam ook mee om back up te geven.
Ik reed met trein en tram omdat het in de namiddag was en de tram stopte voor de poort van de school. Van de 64 leerkrachten die de inleef volgden , zat er een derde tegen hun goesting!!!
Achteraf ontdooiden ze wel een beetje en de volgende dag kregen we een mail van de directrice om ons te bedanken en ze zou de evaluatie wel eens doorsturen...
Die morgen had ik al een deel gestreken want ik moest klaar zijn tegen dinsdag om naar Bert de rijden. Gelukkig had de verantwoordelijke mij met haar auto naar Berchem station gebracht en kon ik een redelijk vroege trein terug nemen. Zo kon ik nog een heel deel strijken en was ik toch nog op tijd klaar om 's avonds te gaan repeteren in Kasterlee.
Dinsdagmorgen kreeg ik weer telefoon van de verantwoordelijke met de vraag of ik 's avonds een inleef kon gaan doen in Mechelen. Helaas moest ik dit weigeren want we gingen die avond naar de psychologe met Tim.
Daar werd weer een hartig woordje gewisseld over de "pakskes". Hij spaart wel elke maand voor zijn toekomst (dwz voor familiehulp als ik er niet meer ben) maar hij kan het toch niet laten om in het buitenland van alles te pre-financieren...
Deze week zijn er op 2 dagen weer 5 pakjes toegekomen : de postbode kwam zelfs bij mij bellen om er eentje te bezorgen! Eén pakje ging ik halen in het postkantoor in Westerlo. Twee van de vijf waren pakjes van "one day flight" : een paar sportschoenen en een soort tablet. Gisteren kwam er een badlaken uit China met de post mee!!!
Tim spreekt al lang over een elektrische auto maar hij vindt het nog te duur.
Nu probeerde de psychologe hem ertoe te bewegen om te "pre-financieren" voor zo'n auto. Het geld dat hij aan de pakjes besteed , zou dan naar de auto gaan...
Omdat hij een klik moet maken hieromtrent moeten we sneller terug een afspraak maken met de psychologe. Ik ben HEEL benieuwd.                                                                                                     Bij Bert heb ik mijn instructies gekregen. Voor ik ga poetsen , stuurt hij mij een mail met de gegevens hoe ver ik zijn screen mag omhoog doen ; zodat hij zorgeloos kan slapen de dag nadien.
Dit doe ik dan met veel plezier omdat ik weet dat hij zijn slaap nodig heeft om optimaal te kunnen functioneren.
De vrouw die gisteren een getuigenis kwam geven in ons dorpshuis had hetzelfde probleem. Zij had ook haar slaap nodig om te kunnen functioneren.
Zo hebben we gisteren avond weer heel veel bijgeleerd over a.s.s.!
Een vrouw van 39 jaar kwam haar getuigenis geven over "sociaal overleven". Het was opmerkelijk hoe openhartig zij hierover vertelde. Zij had haar diagnose 4 jaar geleden gekregen en had 3 dochters die al vroeger hun diagnose kregen.
Zij vertelde dat ze heel moe was en dat ze haar getuigenis zou moeten aflezen. Ze moest haar activiteiten altijd goed plannen : stappenplannen maken enz. (cfr. Tim) en als ze extreem moe was , moest ze veel slapen. (cfr. Bert).
Het was voor ons allen in ieder geval heel verrijkend!
Deze morgen kreeg ik telefoon van de verantwoordelijke om morgen avond een inleef te gaan doen in Genk.
De laatste tijd ben ik wel een veel gevraagde persoon om inleven te doen....
Ik doe dit wel graag omdat je er zoveel voldoening van krijgt en de mensen komen achteraf ook altijd bedanken.
Morgen was ik van plan om naar Stan te rijden want ik heb zijn nieuwe ramen en deuren nog niet gezien en dan rijd ik vandaar uit maar naar Genk hé!
Hieronder volgen nog wat fotootjes: mijn nieuwe stoelen en Stan zijn nieuwe eetkamer.

Iedereen beroemd

Magazine dat laat zien waar mensen in Vlaanderen mee bezig zijn.
Dit is de beschrijving die bij de T.V. programmatie staat.
Wel : ik ben dag in dag uit bezig met heel veel verschillende dingen.
Donderdag 11 september kwamen er ineens 2 jonge mensen uit het niets toen ik zat te vertellen in het sprookjesbos.
Zij kenden mij van de Benidorm Bastards en vroegen na mijn vertelling wat ik nog deed behalve vertellen voor kleuters.
Natuurlijk was ik vertrokken met een uitleg van hier tot ginder en ze waren HEEL geïnteresseerd.
Ze vroegen of ik ook met Stan wilde komen wandelen in het bos?
Het item zou in het programma een hele week lopen iwm "de week van het bos".
Zondagavond 14 september moesten we om 18 u op het appél zijn.
We kregen elk een micro aangespeld en trokken naar de ster. Dit is een plaats in het bos waar 5 wegen op uitkomen.
Ze filmden ons terwijl we wandelden en dan gingen we op een bank zitten om onze uitleg te doen: interessante dingen moesten we 5 keer opnieuw zeggen. Ik ben dat gewoon maar Stan voelde zich daar heel ongemakkelijk bij! Ondertussen werden we opgevreten door de muggen!!! Tot 3 dagen erna stonden we vol bobbels en hadden ongelooflijke jeuk!
Op maandag 15 september kwamen ze mij filmen terwijl ik aan 't strijken was in het huis van Tim.
Ik moest zogezegd beginnen te strijken: strijkplank te voorschijn halen, strijkijzer vullen met water enz...Ze filmden ook dat ik aankwam met de fiets en de deur los maakte.
Terwijl ik streek ,vertelde ik over de stappenplannen die ik gemaakt had voor Tim en ik moest zelfs een stappenplan voorlezen.
Ik moest ook vertellen voor wie ik allemaal de strijk deed en toen ze zegden: "Amaai , dan heb jij 4 huishoudens!" Ik sprak dit tegen : "Neen, ik doe alleen de STRIJK." Voor mijn zonen doe ik natuurlijk meer dan de strijk alleen! :)
Op donderdag 18 september kwamen ze mij filmen terwijl ik mijn verhaaltjes vertelde in het sprookjesbos.
Ik moest dezelfde kleren aandoen als de maandag want ik reed daarna zogezegd terug naar mijn zoon voor de strijk! Mijn heksenkleren moest ik ook ter plaatse aandoen. Dus alles in een zak gestoken en in het bos zelf het heksenkleed over mijn andere kleding aangetrokken. Leuk is anders , hoor!
Dit was dan het allerlaatste en ze zouden mij laten weten op welke dag het ging uitgezonden worden.
Eergisteren kreeg ik telefoon van de jongeman die de klank deed.
Ze gingen mijn bijdrage niet gebruiken!!!
De hoofdredacteur vond het een heel mooi verhaal en ik had alles heel goed uitgelegd MAAR...
Mijn verhaal paste eigenlijk niet in "de week van het bos". Het was veel te lang ook!!! Maar begin a.s.s. maar eens uit te leggen in 2 woorden!!!!!!!!!!
Misschien zouden ze het later nog gebruiken voor een ander programma , zei hij???
Als ik dagelijks naar "Iedereen beroemd" kijk , begrijp ik ook wel dat mijn verhaal daar niet in thuis hoort.
Maar dan vind ik het alleen maar spijtig van mijn kostbare tijd die ik daarin gestoken heb en het feit dat wij opgegeten werden door de muggen is natuurlijk ook niet te verwaarlozen!!!
Uiteindelijk ben ik wel blij dat het niet uitgezonden wordt want het is toch wel vertrouwelijke informatie die een mens vertelt aan vreemden nietwaar?
En daarbij: "Ik ben al beroemd genoeg!".

Bouwwerf en reünie

De  bouwwerf bij Stan begint enorme proporties aan te nemen.
Hij had op voorhand al veel gedaan: afdak afgebroken, valse plafonds verwijderd, rolluiken weg gedaan, kasten leeg gemaakt en alles in dozen gestoken, zelf al een hangkast naar beneden gehaald in de keuken enz....
Tot hiertoe is er een nieuwe badkamer geplaatst maar ze is bijlange nog niet afgewerkt!!!
Vorig weekend stond het bad er nog maar alleen en hadden ze op vrijdag tegeltjes geplaatst. Stan zat al een volledige week zonder warm water!!! Zondag zouden ze de tegeltjes komen invoegen.
Maar vorige zondag hadden wij afgesproken met onze vrienden van Begijnendijk en Stan was de zaterdag naar mij gekomen. Eén strook van de tegeltjes was ondertussen gezakt met gevolg : een heel grote spleet ertussen. Stan had er een briefje opgeplakt : NIET GOED! en de sleutel naar zijn buurvrouw gebracht. Toen hij zondagavond thuis kwam , waren de tegeltjes toch terug op zijn plaats gezet. Zo niet had de maatschappij een telefoontje gekregen!
Vorig weekend heeft Stan dus uitgebreid gebruik gemaakt van mijn sanitaire faciliteiten.
De voorbije week is er nog duchtig verder gewerkt: nieuwe garagepoort, nieuw dak, nieuwe binnendeuren, de lavabo's en W.C. in de badkamer, gedeeltelijk nieuwe elektriciteit en vandaag komen ze zijn keuken uitbreken. Dus : een hele week microgolfeten.
Vorige donderdag ben ik naar ginder gereden en wat me opvalt is : alle buren staan constant op straat en gaan bij mekaar kijken wat er gebeurt en gebeurd is. Het buurtgevoel is enorm hecht geworden.
Nu moeten er na de keuken nog nieuwe ramen en vensters geplaatst worden en dat is het ergste.
Normaal moet dat op een dag klaar zijn. Maar als het regent, wordt alles nat binnen!
Onderaan zal ik eens wat fotootjes posten.
Dinsdag 23 september hadden we onze reünie met de Benidorm Bastards. Dit keer was het in Dendermonde bij Emiel.
Mijn dag begon al in mineur 's morgens. Ik zou de trein van 8 u 23 nemen en dan zou ik perfect op tijd aankomen in Dendermonde: 9 u 50. We moesten er zijn tussen 10 u en 10 u 30.
In Herentals GEEN enkele parkeerplaats te vinden! Rond en rond gereden tot ik op de ring één plaatsje vond! Toen ik aan het station kwam, reed de trein voor mijn neus weg natuurlijk!
Ik heb dan maar naar Emiel gebeld dat ik een uur later zou zijn en dat was geen probleem: ze zouden wachten.
Dan ben ik maar een tas koffie gaan drinken met een koffiekoek erbij in de Panos van het station.
Daar stonden hele groepen mensen in het rood, blauw, groen. Ik vroeg aan één van hen wat er gaande was en zij gingen betogen in Brussel tegen de besparingen. Dat verklaarde het "parking tekort"!
Om 10 u 45 kwam ik aan in het station van Dendermonde. Daar stonden mijn collega's mij op te wachten en te wuiven. Irene zat aan een piano te spelen en de anderen stonden er rond. Een journalist van een krant vroeg: "Zijn jullie nu compleet?" "Yes!" En daar was ineens de foto voor de krant.
Een gids is toen met ons door Dendermonde gewandeld en het was HEEL interessant!
Het begijnhof, het gerechtshof, de basiliek, het gemeentehuis en de vier heemskinderen konden ons zeker bekoren. Op het marktplein gingen we dineren in een authentiek restaurant. Daar werden nog menige foto's gemaakt.
Onderweg werden we natuurlijk ook nog herkend door een groepje jongeren en de fotootjes vlogen weer rond onze oren!
Het was alweer een geslaagde bijeenkomst! Alleen spijtig dat 3 personen er niet bij konden  zijn. Door onvoorziene omstandigheden natuurlijk.
Tot slot wil ik toch nog even iets posten ivm mijn zonen.
De jongste stuurde mij gisteren een mail met de melding dat hij "stress" had gehad ivm zijn parkeerplaats voor zijn auto. Dat is iets negatiefs maar aan de andere kant is hij toch ook een positivo. Hij deed mij een mooie koffiemok cadeau toen ik vorige week bij hem ging poetsen.
Voor de oudste moest ik weer een pakje gaan ophalen bij het postkantoor in Westerlo: 21 euro taks!!!
Het was een onooglijk klein pakje en ik vroeg wat er in zat? Vier draaitolletjes en een ijzeren staaf met gaatjes waar die tolletjes in passen. Op die staaf en die tolletjes staat een vredesteken of iets in die aard en er was een kaartje bij: "Thanks a lot for your generous support!".
Weer wat prullaria bij om op de kast te zetten!!!
Eindigen wil ik met een grappige anekdote.
Vrijdag ging ik vertellen in het sprookjesbos en de klas van Lore was erbij. (Lore is het dochtertje van mijn metekind)
Zij kwam bij mij aan, toen ik daar als heks verkleed zat en ze riep al meteen: "Dat is tante Lea!"

Tijd tekort

Al veertien dagen plande ik om een blog bericht te posten maar elke keer stak één of andere onverwachte gebeurtenis er een stokje voor.
Gelukkig heb ik geen a.s.s. want ik zou allang helemaal geflipt zijn...
Alhoewel men mij deze week verschillende keren gezegd heeft dat ik er moe uitzag.
Na de perikelen met de kapotte oven en de aankoop van een nieuwe , zijn er nog heel wat activiteiten gepasseerd. Toen ik de nieuwe oven in de opening van de keuken geplaatst had , kreeg ik van Tim commentaar: "Daar staat geen klok op!" Een zoektocht in het shopping center leverde mij een leuk klokje op dat ik er bovenop zette. Opdracht geslaagd! Foto volgt onderaan.
Ondertussen zijn de repetities gestart voor het toneel in Kasterlee en tussenin moet ik ook nog gaan repeteren in Balen voor de herneming van Lady's night in oktober.
Zaterdag 6 september had ik samen met mijn jongste nichtje een bijeenkomst gepland voor alle neven en nichten van de familie Witvrouwen.
We begonnen met een huifkartocht om 15 u aan de abdij van Tongerlo en we reden door de landelijke streek van Westerlo terwijl in de huifkar de drank rijkelijk vloeide en de tongen al goed los kwamen. Onze kaken deden pijn van het lachen!!! Foto volgt onderaan.
Om 18 u gingen we dineren in Torenhof en daar kwamen er nog enkele bij die niet met de huifkar mee geweest waren. We hebben ons daar WEER heel goed geamuseerd. De garçon kende ons al rap!
De laatsten (waaronder wij ook natuurlijk) hebben nog op het terras gezeten tot 1 u 's nachts.
's Anderendaags hebben we er een luie zondag van gemaakt d.w.z. : naar T.V. gekeken en in slaap gevallen in de zetel...
Daarna begon de rush!
Maandagavond repetitie in Kasterlee.
Dinsdagvoormiddag : vertelling in het sprookjesbos. Na de middag : poets in Diest en 's avonds was het daar vergadering voor de eigenaars van de appartementen. Zoals gewoonlijk gingen Bert en ik eerst eten. De vergadering was gelukkig in een zaaltje boven het restaurant waar we aten. Zo samen eten met mijn zoon vind ik altijd heel gezellig : dan wordt er tenminste heel ongedwongen gecommuniceerd.
Woensdagnamiddag kwam er iemand van een loodgietersbedrijf kijken in mijn appartement om een airco te plaatsen en een nieuw badkamermeubel. Hij zou om 15 u komen en daarna zou ik nog naar Stan rijden. Hij belde al dat hij later kwam , waardoor ik HEEL laat bij Stan was. Veel tijd kunnen we niet meer doorbrengen samen want men is zijn huis helemaal aan 't renoveren en hij woont momenteel op een bouwwerf!
Donderdagvoormiddag: vertelling in het sprookjesbos. 's Avonds kwam mijn vriendin, Ingrid, mij ophalen om naar Antwerpen te rijden voor een intervisie van onze activiteiten bij de V.V.A.
Toen ik in de voormiddag in het bos zat, kwamen er twee mensen vragen of ze mij mochten filmen voor Iedereen Beroemd. Ze gingen een item maken over het bos in "de week van het bos". Ze wilden de persoon leren kennen achter de sprookjesfiguur. Daarom zou ik met Stan moeten komen wandelen in het bos zondagavond om 18 u. Maandag kwamen ze mij filmen terwijl ik stond te strijken en terwijl moest ik dan wat uitleggen over a.s.s. Daarna hebben ze mij ook nog gefilmd terwijl ik zat te vertellen in het bos.
Maandagvoormiddag ging ik eerst de kapotte oven wegbrengen naar het containerpark. Na de middag zouden ze komen filmen.
Stan had de zondagavond de zware oven in mijn koffer gezet en raadde mij aan om hulp te vragen aan de gemeentewerkers van het containerpark.
Toen ik aankwam, stond er een vroegere schoonbroer van mij met 2 kapotte T.V.'s te sukkelen om die in de bak te krijgen en hij vroeg hulp aan de medewerker. Die kwam helpen en toen de T.V.'s in diggelen lagen , vroeg ik aan die man: "Wil jij nu ook mijn oven uit de koffer halen en daarin doen?"
Hij kwam naar mijn auto en zei: "Als ik dat voor iedereen moet doen, ben ik hier een hele dag bezig want er komt hier wel honderd man op een dag!!! Je hebt hem er ook ingekregen hé!!!" Ik zei : "Nee iemand anders heeft die erin gezet." Hij weer: "Ah dan moet die iemand anders maar meekomen om die eruit te halen hé!!!". Die oven was notabene bijna even groot als ikzelf!!!
Hij heeft hem er uiteindelijk toch uitgehaald maar dit krijgt nog een staartje: ik ga klacht indienen bij de gemeente! Die medewerkers staan de ganse dag tegen de muur geleund niets te doen en mensen helpen is teveel!!!
Na de middag op maandag was het dan filmen bij de strijk en 's avonds repetitie in Balen.
Dinsdag: Diestdag en 's avonds info avond a.s.s. in Noorderwijk. Ik moest mijn beamer meenemen en alles zelf doen: pijlen hangen, koffie zetten , alles klaar zetten... De vrienden die dit gewoonlijk doen, waren er niet!
De avond zelf was heel interessant : een vrouw met Asperger syndroom kwam spreken over autisme en gedragsproblemen. Maar dat mocht je niet zeggen. Moeilijk gedrag was beter!
Het was allemaal heel herkenbaar en we hebben er weer veel van geleerd!
Woensdagmorgen moest ik vroeg op want ik moest al om 9 u gaan vertellen. Daar had ik hemel en aarde moeten voor verzetten om dit te kunnen regelen want eigenlijk moest ik vertellen om half 11 en dan was ik nooit op tijd klaar! Mijn collega's opgebeld om te wisselen en gelukt! Om 11 u moest ik in Kontich zijn want ik reed met Marc naar Sint Agatha Berchem om een inleef moment over autisme te gaan geven. Ook weer veel voldoening van gehad: achteraf komen de mensen dan bedanken en zelfs vragen waar ze mijn boek kunnen kopen. :)
Met een zwaar hoofd thuis gekomen want tijdens de terug reis hebben we 2 uren in de file gestaan!
Donderdagmorgen : vertellen in het bos en terwijl werd het verhaaltje gefilmd.
's Avonds reed ik met de trein naar Antwerpen naar theater en toen heb ik voor de eerste keer kunnen ontspannen. Een vroegere vriendin terug gezien en lekker bij gebabbeld.
Vrijdagmorgen : vertellen in het bos. Na de middag ben ik naar Stan gereden om eens te gaan kijken naar de werkzaamheden en inderdaad: het IS een bouwwerf! Ik ben vergeten om fotootjes te nemen maar die komen er wel want het is nog lang niet gedaan.
Hij moet nu naar mij komen om een bad te nemen want hij heeft al een hele week geen warm water.
Morgen rijden we naar onze vrienden in Begijnendijk en dan kunnen we beiden nog eens rustig ademhalen. :)

Begeleiding

Deze week toch weer een puik staaltje van begeleiding meegemaakt.
Al zegt het merendeel van de mensen dat mijn zonen TOCH geen begeleiding nodig hebben!
Zij kunnen toch GOED hunne plan trekken!!!
Maandagmorgen ging ik blij gezind naar het huis van Tim om te gaan strijken en nog een paar wasjes te doen. Ik stond voor op mijn wekelijkse schema. Dus :) :) :)
Toen ik daar binnen kwam , zag ik een briefje op tafel liggen met de mededeling dat hij zijn glazen schaal met spek in de microgolfoven wilde zetten en zo tegen de glazen deur stootte. Hij hoorde breekgeluiden maar de schaal was nog heel! En daaronder stond een heel triestig gezichtje getekend. :(
Op de keukentafel lag ook een vuilblik vol stukjes glas!
Toen ik naar de oven keek, viel mijn mond open van verbazing: de glazen deur was veranderd in een volledig gekrakkeleerd veld. Als je er aan kwam, vielen de stukjes glas op de grond.
Over heel de keuken lagen nog stukjes glas verspreid; tot zelfs op het kookvuur dat bedekt is met een plaat.
Eerst heb ik alles zo goed en zo kwaad mogelijk bij mekaar geborsteld en daarna met de stofzuiger achterna gegaan: ik hoorde het maar kletteren binnenin!
Ik zag wel dat hij zijn spek gebakken had en daarom dacht ik dat er alleen maar een barstje in de deur zou geweest zijn en dat het geëscaleerd was bij het bakken...
Toen het een beetje proper was , begon ik te strijken en nog wat te wassen en ondertussen had ik tijd om na te denken!!!
Ik zou mijn reserve microgolfoven gaan halen thuis en de vader van mijn jongens opbellen om mij te helpen met de inbouw oven uit de kast te sleuren.
Zo gezegd , zo gedaan. Na de middag reed ik terug naar Tim met mijn oven in de auto en belde zijn vader op. Het heeft ons bloed , zweet en tranen gekost om die oven eruit te krijgen! Elke beweging aan de oven veroorzaakte een lawine van glas op de grond. Ik heb naar de keukeninstallateur gebeld om te weten te komen waar het stopcontact zat en daarvoor moest er een schuif uitgehaald worden. Dan ging die stekker er niet door en ondertussen had ik ook al drie wondjes van glas aan mijn arm en hand en maar bloeden!!!
We hebben de draad dan maar doorgeknipt en de oven buiten onder het afdak gesleurd.
Gelukkige stond er deze week in de Aldi een microgolfoven met bijhorende schaaltjes in de aanbieding.
Die nieuwe oven staat nu voorlopig nog op de livingtafel want er moet nog een stopcontact geplaatst worden achter de kast waar de oven in komt. Mijn reserve oventje hangt aan een verlengsnoer dat buiten de kast in het stopcontact steekt.
's Avonds toen Tim thuis kwam , vroeg ik hem hoe dat eigenlijk gegaan was? Het glas van de ovendeur was al helemaal in stukjes voor hij het spek erin zette maar dat GING NOG, zei hij!
Dan denk ik : "Wat zou hij gedaan hebben als ik er niet geweest was??? " Gewoon verder gedaan met een kapotte oven , veronderstel ik...
Die middag belde ik ook met de persoon van begeleid wonen omdat ik wist dat ze 's avonds ging langs komen. Ik uitte mijn frustratie dat mensen altijd maar denken dat Tim het zo goed doet en dat hij toch heel goed zijne plan kan trekken. Zij wist mij te zeggen dat hij het inderdaad heel goed doet en dat hij gelukkig is.
Maar dit lukt alleen maar als ik hem begeleid...:)
Begeleiding is toch wel HEEL belangrijk en het kan ook in de andere richting gaan.
Bert stuurt mij regelmatig een mail met richtlijnen ivm zijn appartement. Dat er iemand is langs geweest die het nogal vuil heeft gemaakt of dat hij iets gemorst heeft enz...
Deze week hing er een vervelende stank in zijn vuilbak en die heb ik dan maar met een stevig sopje uitgewassen. Zijn berghok heeft ook een goede poetsbeurt gekregen nadat er werkzaamheden gebeurd waren. En dan ben ik toch content dat ik er wekelijks langs ga...  Onlangs kreeg ik van hem een mail om mij te bedanken voor de wekelijkse poetsbeurt en dat doet dan toch ook weer deugd. :)
Hieronder: de foto's van de oven.

Ontnuchtering en emotie

Juist thuis van een deugddoende vakantie en de mallemolen begint weer te draaien.
Eerst bergen was en strijk : het dubbele van anders. Daarbovenop kwamen de pakjes!!!
Vanaf maandag tot donderdag arriveerden er 3 pakjes per dag bij Tim.
Gewoonlijk zaten er 2 in de brievenbus (boeken of dvd's) en daarbij nog een kaart dat de besteller aan de deur was geweest met een pakje waarop taks moest betaald worden.
Op dinsdag zou het pakje bij mij moeten geleverd worden: er hing een briefje aan de deur. De besteller zou om 8 u 15 langs komen. Mijn wekker gezet 's morgens en zitten wachten tot 10 u 30!!!
Van pure miserie ben ik dan toch maar te voet vertrokken naar het huis van Tim: zo zou ik de auto zien aankomen. Ik heb dan daar maar wat opruimwerk gedaan en om 11 u ging de bel: het bewuste pakje!!!
Daarna moest ik mijn dinsdagse bezigheden nog afwerken: B.B.B. boekenwinkel, bakker, bank.
Na de middag hadden wij afgesproken om gezellig wat te kletsen met de vriendinnen (auti-moeders) en ik kwam natuurlijk een uur te laat!!!
Donderdag zaten er 2 kaarten in de brievenbus, waarvan één met taks. Die pakjes ga ik vandaag afhalen bij de post voor ik naar Diest rijd. Mijn zus ,die naast Tim woont , had ook al gezegd: "Ik heb deze week verschillende postautootjes zien stoppen!" Ook de postbodes beginnen zich vragen te stellen over de hoeveelheid!!!
Bij de therapeute is er weer eens een afspraak gemaakt voor de pakjes maar hij zegt dat er nog op komst zijn... Dat zijn er allemaal die hij vroeger besteld heeft, zegt hij en volgens de psychologe liegt hij niet.
Nog een andere ontnuchtering.
Verleden week donderdag kreeg ik telefoon van Q music. Of ik een test wilde doen aan de telefoon voor een radio item? NATUURLIJK! Ze vroegen of ik 2 boekjes kon gaan kopen om daar commentaar op te geven en vrijdagmiddag werd ik opgebeld. Volgens hen was het heel goed! Maandag zou ik bericht krijgen of ik het mocht doen. Gisteren niets vernomen! Vandaag zat er een mail in mijn mail-box: we hebben gewikt en gewogen, nog eens gewikt en gewogen en het item wordt in de koelkast gestopt. Het heeft niets met mijn prestatie te maken! Ik deed het super goed volgens hen : een grote actrice!!! En zulke dingen maak ik geregeld mee: je bent goed , MAAR!!!
Vrijdag was het moederdag en ik logeerde bij Stan. Daar kreeg ik een mooi sms-je van Bert : ik hield het niet droog! Na de middag reed ik naar huis en stopte bij Tim. Daar stond een bos bloemen op tafel met een briefje erbij: dit is voor uw moederdag: een gelukkige! Weer tranen. 's Anderendaags vroeg ik hem hoe hij aan die bloemen was geraakt: via internet en laten brengen??? Want ik zag hem nog niet naar een bloemenwinkel rijden... "Neen," zei hij, "via de persoon van begeleid wonen." Het sms-je kreeg ineens een andere betekenis voor mij...:)
Zaterdag is de kleindochter weer meegekomen met Stan.
Dat is puur genieten voor mij!
Zaterdagnamiddag reden we naar de speeltuin in Westerlo bij het boswachtershuis en zondagnamiddag mocht ze naar de kermis in Olen.
Op zaterdag had ik gewone kost klaar gemaakt : tomatensoep met balletjes, broccoli puree met gehaktballen en gele pudding met chocola. Ze at haar buikje rond en zei : "Oma , wat heb jij goed gekookt!"
Ze vroeg ook of ze geen week mocht blijven logeren? Maar helaas is dat niet mogelijk met mijn bezigheden...
Zij moet nu op 1 september naar het eerste leerjaar en ik ga haar zeker heel goed opvolgen: dat is mijn beroepsmisvorming na 15 jaar les te hebben gegeven in het eerste leerjaar. :)
Foto van bloemen volgt en ook de kleindochter die de geitjes voert achter mijn appartement.

Als God in Frankrijk

Zo hebben we ons een week gevoeld: geen eten moeten maken, geen bedden moeten opmaken, geen was en strijk doen, geen boodschappen doen enz...
Alleen maar genieten en mooie dingen zien!
Op zondag 3 augustus vertrokken we ontiegelijk vroeg met de bus van Carolus richting Frankrijk: Haute Savoie.
In de bus ontdekten we dat er HEEL veel bekenden mee waren: mensen van Voortkapel, Herenthout, Veerle-Laakdal en Herentals.
We kwamen rond 19u aan in het hotel en moesten om 19u30 aan tafel. Natuurlijk gingen we bij de bekende mensen zitten!
De 2de dag verkenden we Morzine en omgeving. We wandelden langs een meer en reden daarna verder naar een geitendorp. We mochten de geiten niet voeren met onze resten van brood, ze zouden er ziek van worden. Je mocht alleen maar korrels geven die je ginder kon kopen natuurlijk!!! Eén of andere leukerd deed wat korrels in de kap van een jas van een jong meisje en ze kon de geiten niet van zich af houden!
We vervolgden onze weg naar een slapend ski-oord , hoog in de bergen gebouwd: Avoriaz.
Na het middagmaal reden we naar de Franse oever van het meer van Geneve dat de fransen Lac Leman noemen. Evian-les-Bains , een kuuroord met een mondaine uitstraling, is daar gelegen. De gids vertelde dat we daar een bron zouden vinden en als we daar van dronken, werden we bij elke slok 10 jaar jonger!
En wij maar drinken!!! Ik had wat gemorst op mijn broek en er werd gelachen: "Amaai , Lea , jij bent wel heel jong geworden want je doet al terug in je broek!"
Je kon daar ook een foto laten nemen en dan stond je ernaast als baby. Maar de foto machine was stuk! Dus GEEN baby foto!!!
Via Zwitserland, Pas de Morgins, Châtel en de Abondance vallei reden we terug naar Morzine.
De derde dag stond een uitstap naar Chamonix op het programma.
Eerst wandelden we wat rond in de stad en daarna werden we met een toeristentreintje naar een picknick plaats gebracht aan de voet van de Mont Blanc.
In de namiddag waren we vrij om het tandradbaantje te nemen, de gondel of een cabinelift naar verschillende plaatsen. Wij namen de cabinelift naar Planpraz omdat we vanaf dat plateau de Mont Blanc goed konden zien. Spijtig genoeg hingen er toen veel wolken en moesten we snel zijn om een foto te nemen.
We dronken wat op het terras en het begon zowaar te regenen!
Daarom namen we maar vlug de lift terug naar beneden.
De vierde dag had de chauffeur een rustdag en waren we vrij. Na het ontbijt gingen we naar de markt in Morzine. Wij waren samen met 6 weduwen en hadden Stan tot Mohammed met zijn harem gedoopt.
Op de markt aangekomen , nam één van de vrouwen en hoed en zette die op haar hoofd. De verkoper nam haar bij de arm en zei : "Marriage!". "Allee," zei ze "als je hier een hoed koopt, krijg je er een man bij!"
De verkoper riep op zijn collega aan de overkant: "Hé Roger , vous avez le choix!" Ah ja, 7 vrouwen!!!
Na de middag namen we de lift naar boven en kwamen te voet terug naar beneden.
Voor we naar de lift gingen, kreeg een koppel van Herenthout telefoon met de melding: "Jullie zijn voor het eerst grootouders geworden!!!" Je kan je voorstellen wat voor een goed nieuws dat was! De hele wandeling is daar natuurlijk over gesproken.
De afdaling van de berg was voor mij een nachtmerrie!!! Eerst moesten we door een grote plas met slijk waar je niet naast kon. Met mijn hagelwitte sportschoenen zakte ik door het slijk: het waren bruine schoenen geworden!!!Daarna volgden er afdalingen om U tegen te zeggen: rotsen , stokken , schuifgrond ........
Alle mannen boden hulp aan de vrouwen om beneden te geraken! Voetje voor voetje hielp Stan mij naar beneden. Wat was het een opluchting dat we het gehaald hadden nadat er toch een vrouw gevallen was!
Beneden zijn we onmiddellijk ene gaan drinken om te bekomen.
Op onze vijfde dag maakten we een daguitstap naar het meer van Annecy. We stopten eerst aan de Col de la Colombiére en La Clusaz. Aan de oevers van het meer aten we onze boterhammen en daarna waren we vrij om de stad te verkennen. We moesten om 15u30 terug zijn omdat we een boottocht op het meer gingen maken.
De zesde dag bezochten we een artisanale kaasmakerij met degustatie. We kochten in het winkeltje wat streekproducten om mee naar huis te nemen en wandelden terug naar Morzine want het was niet ver.
Na het middagmaal reden we naar Yvoire. Een prachtig historisch stadje dat vooral in de smaak valt door zijn bloemenpracht. Daarbij was het ook nog heel mooi weer en dit was een perfecte afsluiter van een geslaagde vakantieweek.
In de bus zaten er mensen van Overpelt voor ons. Dat waren geweldige moppentappers! Maar zij spraken echt op zijn Limburgs en ik moest dan die moppen vertalen voor de rest van de bus. En of er gelachen is!
Tranen hebben we gelachen en onze kaken deden pijn!!!
Ik kan alleen maar zeggen: "We hebben een geweldige reis gehad!"
Enkele mooie foto's volgen hieronder.

Blankenberge en Lukrakers

Woensdagmiddag zijn we zoals elk jaar naar Blankenberge vertrokken met bus en trein.
Toen we in Blankenberge aankwamen , zagen we dat het station verdwenen was!
Er stond alleen nog een klein gebouwtje waar je tickets kon kopen en waar de uurroosters van de trein hingen. Ik ging alvast kijken wanneer we een trein terug naar huis hadden op vrijdag.
Achter mij stonden 3 jonge mensen: 2 jongens en een meisje. Zij knikten mij vriendelijk toe en ik knikte even vriendelijk terug. We gingen samen buiten en één van die gasten noemde mij "Lea". Ik zei : "Ja?" maar ze gingen verder. Toen ik terug bij Stan stond om uit te leggen wanneer er treinen waren, kwamen ze terug.
Het meisje vroeg: "Mogen wij met jou op de foto? Wij vinden jou toch ZO goed in de Benidorm Bastards!"
Dat was de eerste herkenning.
's Avonds gingen we eten op een terrasje op de dijk. De dienster kwam de bestelling opnemen en zei: "Ik ken jou van ergens??? Benidorm Bastards!!!"
Die avond gingen we ook iets drinken met de psychologe van Tim. Zij logeert daar ook elk jaar de hele maand juli en we spreken dan gewoonlijk eens af. Het was weer heel gezellig.
Donderdag voormiddag reden we met de tram naar Bredene. Vrienden van mij hebben daar een huisje en dat gingen we eens bekijken. We hebben daar gezellig op het terras gezeten , het huisje bewonderd en er werd WEER een foto genomen , die een uur later al op facebook stond. Hieronder zal ik hem posten.
Donderdagavond gingen we naar de show in 't Witte Paard. Daar zaten we aan lange tafels en naast ons kwam er een koppel uit Ieper zitten. De vrouw zat recht tegenover mij en zei : "Jij bent toch die van Benidorm Bastards hé? Ik heb jou eergisteren nog op T.V. gezien."
Vrijdagmorgen zouden we de trein nemen om 10 u 10 maar eerst gingen we nog even naar de markt om een bloesje te kopen. We stonden te wachten aan het rode voetgangerslicht en het duurde HEEL lang eer het groen werd. Ik zei: "Dat is nu toch niet meer normaal hé! Aan die andere kant is het al 2 maal groen geweest!" Naast ons stonden mensen en de man zei: "Voor een Benidorm Bastard is dat toch geen probleem zeker om door het rode licht te lopen!"
We waren goed op tijd in het stationneke en gingen al in de trein zitten. Voor ons zaten 2 koppels. De vrouw van het ene koppel zei in mijn richting: "Ik zie het toch goed hé?" En onmiddellijk begon ze tegen die andere vrouw een uitleg te doen over onze deelname aan Familieraad.
Zoals ik in mijn vorige blog al schreef: ik ben terug HOT!
Voor zolang het duurt...
Vrijdagavond ben ik naar de Limburg gereden waar mijn zoon op vakantie is met de Lukrakers.
Enkele van de leden hadden een boek van mij gekocht en ze hadden dat graag gesigneerd.
Mijn zoon had ervoor gezorgd dat ik ook kon mee eten met hen als ik op tijd kwam. Tegen betaling uiteraard!
Ter plaatse heb ik nog 2 bestellingen bij gekregen voor een boek.
Ik heb heel lekker gegeten, in aangenaam gezelschap en goed gelachen!
Daar ben ik ook te weten gekomen dat Tim heel erg veranderd is in vergelijking met de eerste jaren dat hij met die groep meeging. In positieve zin natuurlijk!
Het is mij ook opgevallen dat ze één voor één heel erg begaan zijn met mijn zoon en dat ze hem een aangename jongen vinden. Dat doet wreed veel deugd aan mijn moederhart om dat te horen.
Na het eten zijn we nog buiten op het terras gaan zitten om iets te drinken en daar hebben we nog heel veel plezier gemaakt! Pas om 23 u ben ik daar vertrokken!!!
Foto van de maaltijd wordt hieronder gepost.

Deze middag ben ik bij mijn vader gaan vragen hoe hij het had gesteld op zijn vakantie. Hij had het "overleefd", zei hij. Ze waren met de boot gaan varen en hadden met een treintje gereden en als ze gingen wandelen, was hij blijven zitten. Het eten was ook goed , alleen kregen ze elke dag tomatensoep! Wel was hij blij dat hij zijn maten nog eens allemaal gezien had...
Tot zover zijn reisverslag.

Varia

Momenteel kan ik geen andere titel verzinnen voor mijn blog-stukje.
Het is ook allemaal heel gevarieerd wat ik wil schrijven.
Nadat Stan uit het ziekenhuis kwam en "zogezegd" geen zwaar werk mocht doen, heeft hij nog niets anders gedaan dan ZWAAR werk!
Zelf heeft hij al 3 plafonds uitgebroken en verleden dinsdag is zijn jongste zoon komen helpen om het afdak te slopen.
De oudste zou vrijdag komen om het af te werken.
Toen ik hem dinsdag avond belde , vertelde hij dat de dakplaten er al af waren en dat het er stikkend heet was!
Woensdag ben ik naar Baarle gereden en zag inderdaad dat alleen de palen en de balken er nog stonden.
Zijn oudste zoon kwam om 16 u om met hem naar het container park te rijden en ze spraken af om donderdag 's morgens vroeg al te beginnen omdat het VEEL te warm ging worden...
En WARM is het geworden!!! Wat zeg ik? HEET, HEET, HEET!!!
De thermometer die daar onder het afdak hing , wees 48 graden aan!!!
Ze hebben alles afgebroken op donderdag maar dan moesten er vrijdag nog gaten gedicht worden aan de muur. Weer begonnen ze 's morgens vroeg zodat ze na de middag konden stoppen om naar de koers te kijken en te rusten. De thermometer had het ondertussen begeven!!!
Stan is zaterdag niet naar mij gekomen omdat hij nog teveel moest opruimen en naar het containerpark rijden. Ik had afgesproken om zondag dan naar hem te rijden. Hij had ook nog geen tijd gehad om naar de winkel te rijden , te wassen , te strijken door die werkzaamheden. Daarom zei ik dat hij zijn strijk maar moest laten liggen tot zondag. Dan kon ik die doen.
Hij heeft al zoveel voor mij gedaan in mijn respectievelijke appartementen dat ik het niet meer als normaal vind dat ik voor hem ook eens iets doe.
Zaterdag avond belde ik hem en hij zei dat hij juist zijn strijk had gedaan!
Als ik naar hem kom , wil hij dat ik rust heb en niet moet werken...Wat ben ik toch met "mijn gat in de boter gevallen" met zulke schat van ne man!

In mijn appartement is het de voorbije dagen ook een sauna geweest: 29 graden in de living en 25 graden in de slaapkamer. Slapen ging heel moeilijk en afkoelen ging van geen kanten. Vandaag heb ik alle vensters tegen mekaar open gezet en de ventilator laten draaien: 25 graden in de living en 20 graden in de slaapkamer. We gaan de goede kant op en de nachten worden ook koeler. Gelukkig!

Gisteren, zondag, is Tim vertrokken voor zijn jaarlijkse vakantie met de Lukrakers.
Ik zou naar Baarle vertrekken als Tim vertrokken was. Een vriend zou hem komen ophalen om 14 u 30.
Om 15 u was hij er nog niet en na lang aandringen kreeg ik Tim zover dat hij hem belde. Hij was onderweg!
Uiteindelijk zijn ze om 15 u 30 vertrokken.
Mijn vertrek was dus ook een uur verlaat...
Tim is elke keer bij een vertrek heel emotioneel.
Deze middag deed ik een berichtje : "goeiemorgen, heb je een beetje kunnen slapen? je hebt de groeten van Kitty. Hier is het bewolkt maar droog. En daar?"
Ik weet wel dat ik geen 2 vragen tegelijk mag stellen maar tegen beter weten in , deed ik het toch!
Daarom kreeg ik alleen antwoord op de tweede vraag: "hier dreigend , maar niet doorgezet."
Dus nu weet ik NOG niet of hij geslapen heeft of niet???
Na de middag kreeg ik van hem nog een berichtje: "hier is het aan 't regenen. maar we zitten binnen."
Geweldige informatie toch , nietwaar?

Bert heeft grote tegenslag met zijn auto. Niet dat de auto niet in orde is , maar vandalen hebben het op zijn auto gemunt!
Eerst hebben ze zijn voorste nummerplaat gestolen, dan zijn rechter buitenspiegel afgebroken en nu laatst de benzine uit zijn tank gestolen. Gelukkig heeft hij niet veel benzine want hij rijdt op gas. De benzine is alleen maar om te starten.
Maar elke keer moet de jongen kosten doen en naar de garage rijden...
De auto stond zo wat achterin op een kleine parking en nu is hijzelf tot de conclusie gekomen dat hij zijn auto beter vooraan bij de andere auto's zet : meer in 't zicht.
Alles zal veel beter gaan als de garages klaar zijn. Dan staan de auto's veilig binnen.
Maar daarvoor moeten we nog maanden en maanden geduld hebben.

Mijn vader vertrekt morgen op reis met de gepensioneerden. Voor het eerst was hij niet erg enthousiast om te vertrekken. Hij is bang dat hij de anderen niet meer kan volgen. Maar wat wil je : hij is 91 jaar!
Hij begint ook te voelen dat hij niet meer zo goed in zijn tuin kan werken en dat wil al wat zeggen!
Want op zijn groenten is hij altijd heel fier geweest! Hij deelde uit aan iedereen die bij hem kwam!
Ik hoop dat hij het goed stelt op reis want meer en meer begin ik mij toch stilaan zorgen te maken om zijn gezondheid.
We kunnen hem spijtig genoeg niet eeuwig bij ons houden...

Echte en onechte wereld

Vandaag stond er op de website van de gazet van Antwerpen een klank spotje over het interview dat ik verleden week vrijdag had gegeven. Er stonden ook foto's bij.
Dit interview ging over het kempens dialect.
Onbeschrijfelijk veel reacties heb ik gekregen. Iemand had het op facebook gepost en de trein was vertrokken!
Daarbij kwam nog dat wij met enkelen van de Benidorm Bastards deze avond in Familieraad kwamen en dat werd ook vermeld in dat interview.
WEER reacties alom!!!
Allemaal heel plezant ; maar dit noem ik nu de onechte wereld. Jaren hoor je niks meer van de televisie en dan ineens ben je weer HOT!
Terwijl ik de voorbije week toch wel HEEL bezorgd ben geweest over "mijn lief".
Stan was op controle geweest bij de cardioloog en die was niet gerust. Hij moest een onderzoek laten doen voor zijn aders. Vroeger heeft hij ook al overbruggingen gehad.
Maandag moest hij 's morgens heel vroeg in het ziekenhuis zijn en ik had gevraagd om een sms te sturen op welke kamer hij lag zodat ik niet teveel moest zoeken als ik hem in de namiddag kwam bezoeken.
In de vroege voormiddag kreeg ik dus een sms. Toen ik hem ging bezoeken , was hij niet op zijn kamer en zijn kamergenoot zei dat hij al van voor de middag weg was en dat ze hem spoedig zouden terug brengen.
Even nadien reden ze zijn bed de kamer binnen. De ingreep had HEEL lang geduurd en hij was helemaal overstuur! Ze hadden een stent gestoken en hij moet later nog eens terug binnen komen om een verkalkte ader te doorboren.
Dinsdag na de middag mocht hij naar huis en daar staat hem ook nog een groot probleem te wachten!
Men gaat zijn huis renoveren en op 18 augustus gaan ze beginnen. Hij mag van de dokter GEEN zwaar werk doen maar er moet wel afgebroken worden: 5 plafonds, gordijnkasten, rolluiken en afdak.
Gelukkig heeft hij twee bereidwillige zonen die komen helpen.
Maar dat is buiten mijne Stan gerekend: hij heeft op zijn ééntje al een plafond afgebroken en ging aan het tweede beginnen.
Ik heb hem zo op het hart gedrukt dat hij zich niet mag forceren en dat hij naar zijn lichaam moet luisteren maar dan zegt hij dat hij zulke dingen graag doet en dat het voor hem ontspanning is...:(
En dit is dan de échte wereld.
Ook vernam ik vandaag dat een vriendin van mij haar droom heeft moeten opgeven omdat ze ook in die onechte wereld vertoefde en daar heel erg bedrogen werd.
Dan denk ik dikwijls : "gelukkig heb ik 2 zonen met a.s.s. , die zijn zo EERLIJK en zo PUUR!"
Mijne jongste stuurde me gisteren nog een mail waarmee ik ZO moest lachen en dan ga ik achteraf met een gerust gemoed slapen.
Meer moet dat niet zijn en morgen zal ik dan de gazet van Antwerpen maar eens gaan halen zeker?

Mijn lieve "speciallekes"

Dit kon ik nu toch niet nalaten om te posten.
Ik voel me vanbinnen zo warm en dit komt door mijn zonen.
Verleden week legde ik een briefje op tafel bij Tim met de vraag: "Kan jij deze avond eens naar mij komen om mijn aangifte voor de belastingen te helpen invullen?"
Ik doe dit via Tax on web maar het lukt mij absoluut niet om het klaar te krijgen: een uitgesproken leek op de computer ben ik !!!
Ik moest nog terug bij hem zijn om een doos terug te brengen die ik tijdens de dag had meegenomen en toen ik het briefje op tafel zag liggen las ik achter mijn vraag "TUURLIJK!"
Hij is dan met mij meegekomen en op een wip was mijn aangifte ingevuld.
Zo maakt hij ook regelmatig mijn pc , mijn laptop, mijn tablet en mijn smart phone up to date!
Als hij met die dingen bezig is , kan ik onmogelijk volgen maar achteraf loopt alles op wieltjes. En dat is voor mij het belangrijkste.
Vandaag reed ik met Bert naar de notaris om de akte te ondertekenen voor de koop van zijn garage.
Om die reden was ik al vroeg daar en hebben we gezellig samen gegeten deze middag.
Hij had dus een halve dag verlof moeten vragen en was bijgevolg aanwezig tijdens mijn poetsbeurt.
Zo tussendoor wordt er dan wel eens wat gepraat. Op een zeker moment ging het over "het tekort aan sperma donoren" en hij vertelde dat hij graag zou doneren (hij is ook bloedgever!) maar dat de maatschappij daar niet mee gediend zou zijn... :)
RAAK!
Op een ander moment vroeg ik hem om een nieuwe vuilniszak te nemen uit de voorraad en hij kon hem niet direct vinden. Ik ging ernaartoe om te tonen waar hij die kon vinden maar hij zei: "Laat me maar zoeken, ik heb a.s.s. hé! Ik kijk eerst naar alle details." WEER RAAK!
Tijdens de namiddag reed hij naar de Standaard boekhandel om een boekenbon te gaan inruilen. Ik had hem verteld dat ik eigenlijk ook zulke boekenbon wilde aanschaffen om als verjaardagscadeau te geven aan een vriendin. "Als je mij geld meegeeft , zal ik voor jou een boekenbon meebrengen." , zei hij.
Mooi toch nietwaar?
En dit wilde ik maar even posten: ik zou mijn "speciallekes" voor geen geld willen ruilen!
I love them.

Nog even iets over mezelf.
Donderdag maakte ik een ervaring mee waarvan ik dacht dat het heel sterk aanleunde bij het gevoel dat mensen met a.s.s. constant ervaren.
Men had mij gevraagd om opnames te komen doen voor een piloot aflevering waar ik momenteel nog niet veel over kwijt kan.
Daarvoor moest ik naar Watermaal-Bosvoorde. Omdat ik niet met de auto zo ver kan en wil rijden had ik gevraagd of er een station in de buurt was. Aanvankelijk dacht ik dat Brussel Noord het dichtst was maar de mensen van de productie hadden mij laten weten dat er ook een station in Watermaal was.
Zij mailden dat ik in Herentals moest opstappen om 8 u 30 ; dan overstappen in Mechelen naar Brussel Noord en daar de trein nemen naar Watermaal.
Na wat opzoekingswerk van mijnentwege vond ik een gemakkelijkere reisweg: om 8 u 23 vertrekken in Herentals , rechtstreeks naar Brussel Noord waar ik 45 minuten tijd had om een koffietje te gaan drinken en een ontbijtkoek te nuttigen. So far , so good.
Ik had op voorhand goed nagekeken op welk spoor ik moest zijn voor de stoptrein naar Ottignies.
Het was een spiksplinternieuwe trein en ik wist dat ik op de vierde stopplaats moest uitstappen.
Op voorhand ging ik al aan de deur staan en toen de trein stopte, zag ik niet meteen waar ik moest duwen om de deuren te openen. In het midden van de deur was een rondje waarop ik duwde maar de deur ging NIET open. Dan maar naar de andere deur: ook op dat rondje geduwd, maar die deur ging ook NIET  open! Opzij zag ik een gele knop waarop ik ook duwde maar WEER geen beweging!!! Ondertussen had die trein zich terug in beweging gezet!!! Ik zag in de verte de kaartjesknipster staan en in PANIEK liep ik naar haar toe: "Ik moest hier uitstappen maar de deur ging niet open!!! En ze komen mij hier afhalen! Waar moet ik er nu uit???"
Zij zei: "Binnen 3 minuten in Bosvoorde en ik zal eens mee naar de deur gaan. Je moet wachten tot het lichtje groen wordt en dan mag je duwen op dat rondje in de deur!"
Toen ik uitgestapt was, heb ik dadelijk gebeld met de persoon van de productie die mij zou komen afhalen: zij stond natuurlijk te wachten in Watermaal.
Uiteindelijk zijn we dan 10 minuten later aangekomen op de set maar dat was niet erg want ze stonden toch achter.
Maar de paniek die ik gevoeld heb op die trein was ZO verschrikkelijk dat ik toen moest denken aan mensen met a.s.s. die ook dikwijls zulke gevoelens meemaken , denk ik...

Juni 2014

Dit is de enige titel die ik kan bedenken bij dit blog stukje.
Het is immers een aaneenrijging van gebeurtenissen en gevoelens die ik heb beleefd.
Na de perikelen met de smart phone en mijn verjaardag heb ik nog een heleboel beleefd en gevoeld.
Ik dacht dat ik mijn smart phone onder de knie had maar deze avond kwam ik tot de bevinding dat het telefoonnummer van mijn zus uit de contacten verdwenen was!!!
Ik had van haar een mailtje ontvangen met mooie foto's van Wardje (de jongste aanwinst in onze familie) en ik wilde haar een sms-je sturen om haar te bedanken. WEG nummer! Dan maar gebeld met de vaste telefoon en haar nummer terug gevraagd.
Op 3 juni reed ik met Tim naar de auti-coach. Daar werden interessante dingen afgesproken wat de toekomst betreft. Mensen met a.s.s. kunnen zich hun toekomst niet voorstellen en het is juist daarover dat ik mij zorgen maak.
Mijn vader zou jarig zijn op 11 juni en daarom reden mijn zus en ik naar een restaurant in Noorderwijk om een etentje te regelen voor zijn broers en zus. We wisten anders toch niet welk geschenk we moesten kopen...
Dit feestje hebben we verleden zaterdag gevierd en ze hebben er allemaal enorm van genoten!
In het vervolg gaan we dit elk jaar doen want het kan elke keer de laatste keer zijn : vader is er 91 geworden!
Onderaan ga ik een foto bijvoegen : vader is de uiterst rechtse persoon.
Met Pinksteren is de kleindochter weer op bezoek geweest bij mij. We zijn er de zondag mee naar de zoo van Antwerpen gereden met de trein.
Het was de eerste keer dat ze in een trein zat en ook de eerste keer dat ze in de Zoo kwam. En of ze ervan genoten heeft!!!
Onderaan komen er ook foto's.
Tot zover de gebeurtenissen.
Dan volgen nu mijn gevoelens.
Verleden week kreeg ik een mail van Bert met de melding dat zijn week KAPOT was!
Een collega die ontslag had genomen, een Humo die niet op tijd in de brievenbus zat en een zonnescherm voor zijn slaapkamerraam dat beloofd was en niet klaar bleek te zijn , waren de boosdoeners!
Ik schrok van de toon van zijn mail maar onderaan stond dan toch dat hij er wel bovenop zou geraken...
Dit weekend is het kermis in het dorp en de foor staat naast mijn deur.
Gisteren zag ik de buurvrouw van mijn zus , die van de foor naar huis ging met haar 3 kinderen met partners en haar 6 kleinkinderen. Zoals gewoonlijk spreek ik de kindjes vriendelijk toe en binnenin woedt een groot verdriet...
Ook was het gisteren schoolfeest in Noorderwijk. De kleindochter van mijn zus moest optreden en een vriendin van mij die leerkracht is , had mij uitgenodigd. Weer liep ik daar rond met een grote smile en er was natuurlijk veel bekend volk waar ik een babbeltje mee deed. Maar dan zie ik al die oma's die daar zitten te glunderen en maar fotootjes nemen van hun spruiten en dan krijg ik weer de krop in de keel...
Als ik er dan over spreek met Stan zegt hij altijd: "We zullen er met ons 2 maar het beste van maken en genieten zolang we nog kunnen." En gelijk heeft hij!

Smartphone en verjaardag

Vermits ik zaterdag ll jarig was, kocht ik al een week op voorhand een smartphone.
Waarschijnlijk zou ik toch geld krijgen van mijn vader en daar kon dit "speeltje" wel af...
Mijn zoon Tim was secretaris geweest bij de verkiezingen en kreeg de maandag erna vrijaf. Hij moest zelf ook naar de telefoonwinkel voor een nieuwe sim-kaart voor zijn gsm en daarom reden we samen.
Ik nam hem graag mee om naar de uitleg te luisteren want voor mij is dit allemaal latijn!
In die winkel smeerden ze mijn zoon een nieuwe gsm aan omdat een nieuwe sim-kaart (zogezegd) ook niet werkte in zijn gsm. Gelukkig nam hij de goedkoopste die er was want toen we achteraf thuis kwamen, bleek zijn oude gsm WEL te werken met die nieuwe sim-kaart.!
Voor mijn smartphone moesten we ook nog naar een Telenet winkel om er een sim-kaart te laten insteken want zij hadden zulke "kleintjes" niet... De mensen in de Telenet shop waren super vriendelijk en zij hebben mij de eerste uitleg voor de beginselen gegeven. Ik had heel veel spijt dat ik mijn smartphone niet gekocht heb in die Telenet winkel want daar verkocht men er ook.
Thuis gekomen , heeft Tim mij nogmaals de uitleg gedaan en ik dacht dat ik het kon!!!
Ik was al blij dat ik kon sms-en en bellen...
Toen ik woensdag naar Stan reed , ben ik nog 2 keer naar zijn zoon gereden om uitleg te vragen want hij heeft dezelfde smartphone. WEER had ik iets bij geleerd! Door overal maar op te duwen , had ik 2 contacten verwijderd en nu weet ik hoe die er terug op te krijgen.
Vandaag moest ik vertellen in het sprookjesbos en ik dacht: "Ik ga die mooie kaboutertjes eens fotograferen en op facebook zetten.". De HELE namiddag heb ik geprobeerd en geprobeerd en het LUKTE NIET!!!
Toen mijn zoon thuis kwam van zijn werk , hebben we samen geprobeerd en toen ging het na lange tijd WEL! Uiteindelijk stonden de foto's er drie keer op en heb ik op mijn pc de dubbele eraf gezwierd.
Over de sprookjesvertelling van vandaag wil ik ook nog even iets kwijt.
De kleutertjes zaten in een kring rond mij te luisteren en opeens zei er ééntje: "heksemie , jij bloedt."
Ik vroeg : "Waar?" En hij wees naar mijn vinger. Ik had een pleister rond mijn vinger omdat ik met een ontsteking kamp.
Na de vertelling kwamen er ook 2 kindjes om mij heel lang te knuffelen. ZALIG vind ik dat!!!
Die sprookjesvertellingen : dat is puur genieten voor mij! Daarom heb ik die mooie kaboutertjes ook gefotografeerd en die wil ik hieronder wel delen.
Zaterdag was het dus mijn verjaardag.
Vanaf 's morgens regende het al sms-jes en felicitaties op facebook : 190 in totaal!!!
Zelfs van Tim had ik juist na middernacht al een felicitatie gekregen op facebook! :)
Bert had me ooit gemaild dat hij een geschenk zou geven en dat vond ik toen ik zijn waszak ging halen bij zijn vader. Een doos met 3 well-ness producten (milieuvriendelijk). Een sms-je stuurde hij me ook nog na de middag en daarin stond dat ik iets ging vinden in de waszak.
Bij Tim lag er 's morgens een pakje op tafel toen ik zijn pistolets bracht. Ik was al in blijde verwachting en dacht dat het voor mij was. Maar ik ving bot! In het pakje zat een linnen boodschappentas en 3 pakjes soepgroenten. Hij had een goed doel gesteund door misvormde groenten te kopen! Achteraf vroeg ik hem waar hij ermee gebleven was en hij had ze aan zijn vader gegeven!!! Precies of ik moet niet eten!!!
Van mijn zus kreeg ik een mooie tuil bloemen. Die prijkt hier nu op tafel. Foto volgt.

Laatste updates

Na het vorige blog-stukje is er weer heel wat gebeurd.
Al verschillende keren ben ik gaan vertellen in het sprookjesbos en het was telkens weer een genot om die kindjes te zien glunderen!
Onze kleindochter is ook 6 jaar geworden en onderaan ga ik er een fotootje bij zetten.
We hebben met 3 vriendinnen van de normaalschool een super dagje in Antwerpen doorgebracht: koffie gaan drinken, winkelen, eten en terug koffie gaan drinken. :)
Meer moet dat voor ons niet zijn: we worden ook een dagje ouder nietwaar?
De volgende dag bracht ik een bezoekje aan theater "Het gevolg" waar iemand mij had uitgenodigd bij de start van "De schreeuw". Dit is een kunstproject voor mensen met een beperking. Ik heb daar prachtige opvoeringen gezien en gehoord: theater, muziek...
Er waren ook schilderijen en beeldhouwwerken te zien die gemaakt waren door mensen met een beperking. Echt een prachtig initiatief!
's Avonds mocht ik met Hilda naar een optreden van William Boeva. Zij had een kaart over van iemand die niet kon meegaan en ik maakte daar dankbaar gebruik van.
Die William maakt constant grapjes over zijn "dwerg zijn" en achteraf deelde hij handtekeningen uit. Ik ging naar hem toe en zei: "Ik ben ook maar 1 m 48 maar ik ben wel 3 keer afgevroren." Hij kwam niet meer bij van het lachen en ik heb zo'n vermoeden dat hij het in zijn volgende show gaat gebruiken...
De volgende dinsdag hadden wij in Noorderwijk info avond van de VVA : Autisme bij vrouwen.
En ik heb weer enorm veel bijgeleerd!
Vrijdag was het dan het langverwachte trouwfeest van de zoon van mijn zus...
Mijn zonen zouden alleen naar het avondfeest komen en Bert had al laten weten dat hij ten laatste om 23 u zou vertrekken want het feest kwam wel na een zware werkweek. Tim had die vrijdag verlof genomen.
Mijn vader zou met mijn zonen ook naar huis rijden.
Aan tafel zat mijn vader naast mij en ik had al dadelijk door dat hij VEEL te veel op had!!!
Hij begon gesprekken te onderbreken en alles 3 keer te zeggen...
Ik had al voorgesteld aan Bert dat ik mijn vader zou naar huis brengen omdat hij misschien in slaap zou vallen in zijn auto. Bert repliceerde: "Wij zijn toch met 2 om hem eruit te sleuren!!!"
Mijn vader had al een paar keer gezegd: "Ik wil naar huis, ik ben hier niet graag meer!" Bert zou nog graag dessert hebben. Maar dat dessert liet ZO lang op zich wachten dat ik teken gaf om toch maar te vertrekken want het was al bijna 23 u. Trouwens vond ik ook dat Bert er vermoeid begon uit te zien. Tim vond het ook niet erg om te vertrekken. Ik ben meegegaan tot op de parking en moest mijn vader zijn gordel om doen en vast klikken want dat kon hij niet meer!!!
De dag nadien brachten Stan en ik een bezoek aan mijn vader en hij had HEEL slecht geslapen, zei hij.
Niet zo verwonderlijk als je zoveel alcohol in je lijf hebt!
Hij legde uit dat Bert langs kleine weggetjes naar huis was gereden en dat daar GEEN straatverlichting was!!!
In het dorp van Noorderwijk was OOK GEEN straatverlichting!!!
Hij zei dat hij niets gezegd had in de auto om Bert niet te storen maar van Tim hoorde ik dat hij de hele tijd had zitten lallen over het ontbreken van die straatverlichting...:)
Bert mailde mij 's anderendaags dat vava een "bijna" voorbeeldige passagier was geweest. Hij had hem zelfs 5 keer bedankt!!!
Uiteindelijk was ik toch heel blij dat ik de zonen naar huis heb gestuurd voor het dessert want toen is het lawaai begonnen en nu hebben zij er geen last van gehad. :)
Zondag namiddag ging ik naar Herentals naar het theater en daar hoorde ik een repliek die me bijgebleven is en die ik nooit meer zal vergeten.
EEN DROOM MOET EEN DROOM BLIJVEN ; anders gaat hij stuk!