Het is immers een aaneenrijging van gebeurtenissen en gevoelens die ik heb beleefd.
Na de perikelen met de smart phone en mijn verjaardag heb ik nog een heleboel beleefd en gevoeld.
Ik dacht dat ik mijn smart phone onder de knie had maar deze avond kwam ik tot de bevinding dat het telefoonnummer van mijn zus uit de contacten verdwenen was!!!
Ik had van haar een mailtje ontvangen met mooie foto's van Wardje (de jongste aanwinst in onze familie) en ik wilde haar een sms-je sturen om haar te bedanken. WEG nummer! Dan maar gebeld met de vaste telefoon en haar nummer terug gevraagd.
Op 3 juni reed ik met Tim naar de auti-coach. Daar werden interessante dingen afgesproken wat de toekomst betreft. Mensen met a.s.s. kunnen zich hun toekomst niet voorstellen en het is juist daarover dat ik mij zorgen maak.
Mijn vader zou jarig zijn op 11 juni en daarom reden mijn zus en ik naar een restaurant in Noorderwijk om een etentje te regelen voor zijn broers en zus. We wisten anders toch niet welk geschenk we moesten kopen...
Dit feestje hebben we verleden zaterdag gevierd en ze hebben er allemaal enorm van genoten!
In het vervolg gaan we dit elk jaar doen want het kan elke keer de laatste keer zijn : vader is er 91 geworden!
Onderaan ga ik een foto bijvoegen : vader is de uiterst rechtse persoon.
Met Pinksteren is de kleindochter weer op bezoek geweest bij mij. We zijn er de zondag mee naar de zoo van Antwerpen gereden met de trein.
Het was de eerste keer dat ze in een trein zat en ook de eerste keer dat ze in de Zoo kwam. En of ze ervan genoten heeft!!!
Onderaan komen er ook foto's.
Tot zover de gebeurtenissen.
Dan volgen nu mijn gevoelens.
Verleden week kreeg ik een mail van Bert met de melding dat zijn week KAPOT was!
Een collega die ontslag had genomen, een Humo die niet op tijd in de brievenbus zat en een zonnescherm voor zijn slaapkamerraam dat beloofd was en niet klaar bleek te zijn , waren de boosdoeners!
Ik schrok van de toon van zijn mail maar onderaan stond dan toch dat hij er wel bovenop zou geraken...
Dit weekend is het kermis in het dorp en de foor staat naast mijn deur.
Gisteren zag ik de buurvrouw van mijn zus , die van de foor naar huis ging met haar 3 kinderen met partners en haar 6 kleinkinderen. Zoals gewoonlijk spreek ik de kindjes vriendelijk toe en binnenin woedt een groot verdriet...
Ook was het gisteren schoolfeest in Noorderwijk. De kleindochter van mijn zus moest optreden en een vriendin van mij die leerkracht is , had mij uitgenodigd. Weer liep ik daar rond met een grote smile en er was natuurlijk veel bekend volk waar ik een babbeltje mee deed. Maar dan zie ik al die oma's die daar zitten te glunderen en maar fotootjes nemen van hun spruiten en dan krijg ik weer de krop in de keel...
Als ik er dan over spreek met Stan zegt hij altijd: "We zullen er met ons 2 maar het beste van maken en genieten zolang we nog kunnen." En gelijk heeft hij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten