Mijn lieve "speciallekes"

Dit kon ik nu toch niet nalaten om te posten.
Ik voel me vanbinnen zo warm en dit komt door mijn zonen.
Verleden week legde ik een briefje op tafel bij Tim met de vraag: "Kan jij deze avond eens naar mij komen om mijn aangifte voor de belastingen te helpen invullen?"
Ik doe dit via Tax on web maar het lukt mij absoluut niet om het klaar te krijgen: een uitgesproken leek op de computer ben ik !!!
Ik moest nog terug bij hem zijn om een doos terug te brengen die ik tijdens de dag had meegenomen en toen ik het briefje op tafel zag liggen las ik achter mijn vraag "TUURLIJK!"
Hij is dan met mij meegekomen en op een wip was mijn aangifte ingevuld.
Zo maakt hij ook regelmatig mijn pc , mijn laptop, mijn tablet en mijn smart phone up to date!
Als hij met die dingen bezig is , kan ik onmogelijk volgen maar achteraf loopt alles op wieltjes. En dat is voor mij het belangrijkste.
Vandaag reed ik met Bert naar de notaris om de akte te ondertekenen voor de koop van zijn garage.
Om die reden was ik al vroeg daar en hebben we gezellig samen gegeten deze middag.
Hij had dus een halve dag verlof moeten vragen en was bijgevolg aanwezig tijdens mijn poetsbeurt.
Zo tussendoor wordt er dan wel eens wat gepraat. Op een zeker moment ging het over "het tekort aan sperma donoren" en hij vertelde dat hij graag zou doneren (hij is ook bloedgever!) maar dat de maatschappij daar niet mee gediend zou zijn... :)
RAAK!
Op een ander moment vroeg ik hem om een nieuwe vuilniszak te nemen uit de voorraad en hij kon hem niet direct vinden. Ik ging ernaartoe om te tonen waar hij die kon vinden maar hij zei: "Laat me maar zoeken, ik heb a.s.s. hé! Ik kijk eerst naar alle details." WEER RAAK!
Tijdens de namiddag reed hij naar de Standaard boekhandel om een boekenbon te gaan inruilen. Ik had hem verteld dat ik eigenlijk ook zulke boekenbon wilde aanschaffen om als verjaardagscadeau te geven aan een vriendin. "Als je mij geld meegeeft , zal ik voor jou een boekenbon meebrengen." , zei hij.
Mooi toch nietwaar?
En dit wilde ik maar even posten: ik zou mijn "speciallekes" voor geen geld willen ruilen!
I love them.

Nog even iets over mezelf.
Donderdag maakte ik een ervaring mee waarvan ik dacht dat het heel sterk aanleunde bij het gevoel dat mensen met a.s.s. constant ervaren.
Men had mij gevraagd om opnames te komen doen voor een piloot aflevering waar ik momenteel nog niet veel over kwijt kan.
Daarvoor moest ik naar Watermaal-Bosvoorde. Omdat ik niet met de auto zo ver kan en wil rijden had ik gevraagd of er een station in de buurt was. Aanvankelijk dacht ik dat Brussel Noord het dichtst was maar de mensen van de productie hadden mij laten weten dat er ook een station in Watermaal was.
Zij mailden dat ik in Herentals moest opstappen om 8 u 30 ; dan overstappen in Mechelen naar Brussel Noord en daar de trein nemen naar Watermaal.
Na wat opzoekingswerk van mijnentwege vond ik een gemakkelijkere reisweg: om 8 u 23 vertrekken in Herentals , rechtstreeks naar Brussel Noord waar ik 45 minuten tijd had om een koffietje te gaan drinken en een ontbijtkoek te nuttigen. So far , so good.
Ik had op voorhand goed nagekeken op welk spoor ik moest zijn voor de stoptrein naar Ottignies.
Het was een spiksplinternieuwe trein en ik wist dat ik op de vierde stopplaats moest uitstappen.
Op voorhand ging ik al aan de deur staan en toen de trein stopte, zag ik niet meteen waar ik moest duwen om de deuren te openen. In het midden van de deur was een rondje waarop ik duwde maar de deur ging NIET open. Dan maar naar de andere deur: ook op dat rondje geduwd, maar die deur ging ook NIET  open! Opzij zag ik een gele knop waarop ik ook duwde maar WEER geen beweging!!! Ondertussen had die trein zich terug in beweging gezet!!! Ik zag in de verte de kaartjesknipster staan en in PANIEK liep ik naar haar toe: "Ik moest hier uitstappen maar de deur ging niet open!!! En ze komen mij hier afhalen! Waar moet ik er nu uit???"
Zij zei: "Binnen 3 minuten in Bosvoorde en ik zal eens mee naar de deur gaan. Je moet wachten tot het lichtje groen wordt en dan mag je duwen op dat rondje in de deur!"
Toen ik uitgestapt was, heb ik dadelijk gebeld met de persoon van de productie die mij zou komen afhalen: zij stond natuurlijk te wachten in Watermaal.
Uiteindelijk zijn we dan 10 minuten later aangekomen op de set maar dat was niet erg want ze stonden toch achter.
Maar de paniek die ik gevoeld heb op die trein was ZO verschrikkelijk dat ik toen moest denken aan mensen met a.s.s. die ook dikwijls zulke gevoelens meemaken , denk ik...