Waar wil ik even bij stil staan? Bij a.s.s. natuurlijk!
Vorige week ben ik gaan spreken in een school van de Mast in Merksplas.
De leerlingen hadden allemaal a.s.s .
Eén van die leerlingen kent mij heel goed via de psychologe van Tim en vermits ze in de klas geleerd hadden over de Benidorm Bastards en B.V.'s had hij mij gevraagd om eens langs te komen.
Na wat over en weer bellen en mailen met de klastitularis trok ik dinsdagnamiddag naar Merksplas.
De leerlingen zouden vragen stellen die ze voorbereid hadden in de klas.
De vragen stonden allemaal netjes op papier en dat verliep heel vlot. Bijvoorbeeld: hoe kwam je bij de B.B.? welke vond je de beste sketch? hoe dikwijls moest je iets opnieuw doen? was alles met verborgen camera? enz. enz.
Uiteindelijk kwamen ze terecht bij mijn boek: Hoe kwam je ertoe om een boek te schrijven?
Toen is er voor mij een wereld open gegaan! Enkele jongens die heel mondig waren, vuurden verschillende vragen af als : Wat voelde je toen je zonen de diagnose kregen? Hoe gaan je zonen om met de diagnose? enz. enz.
Kan je aan ons zien dat we a.s.s. hebben?
Eén jongen die vooraan zat , stak zijn vinger op en zei: "Ik herken veel in uw zonen. Mijn oudere broer trekt op uw oudste en ik ben zoals jouw jongste : "het zonnetje in huis". En dit vertelde hij met een uitgestreken gezicht. :)
Ik vertelde dat ieder mens UNIEK is en dat ook elke persoon met a.s.s. UNIEK is!!!
Voor ik aan mijn uiteenzetting begon, las de klastitularis een mooie tekst voor om mij aan te kondigen. Die tekst staat op een geplastificieerd blad en dat koester ik...
Achteraf wilden ze allemaal op de foto met mij en één jongen kwam zeggen: "Mevrouw ik vond het een hele eer om met jou kennis te maken!"
Deze uitspraak is er ook eentje om te koesteren.........
Dan wil ik ook nog even iets kwijt over mijn vader en a.s.s.
Onlangs kwam ik bij hem en vertelde dat ik mijn boek moest gaan voorstellen in de bib van Westerlo. Hij zei: "Maar daar zijn er die het VEEL ERGER hebben dan uw zonen hoor! Kinderen waar ze geen weg mee kunnen!!!"
In mijn binnenste steiger ik. Maar ik zwijg. Hij verstaat het toch niet! Tegen mijn zus zegt hij ook altijd: "Die van ons Lea , die ZIE IK NOOIT!" De kinderen van mijn zus komen natuurlijk WEL bij hem. Ze schrijven zelfs op het bord dat in de veranda staat: "Hier woont de beste vava van de wereld".
Mijn zus en schoonbroer hebben al tot in den treure uitgelegd hoe dat komt, maar van een mens van 91 jaar kan je niet verwachten dat hij dit allemaal snapt nietwaar?
Zelfs voor mij is het nog altijd moeilijk om alles te snappen.
Dan denk ik dat ik het begrijp en dan komt er weer iets tussen waar je helemaal van onderste boven bent!
Gelukkig kan ik met Tim nog regelmatig mee naar de psychologe. Zij geeft me de nodige feed back om er weer tegen te kunnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten