Heftig

Over mijn leven kan ik wel met zekerheid zeggen dat het NOOIT saai is!
Na mijn laatste blogpost is er weer heel wat gebeurd.
Samen met Marc deed ik een inleefmoment in Diepenbeek op een dinsdagvoormiddag. Van daaruit heb ik me naar Diest gehaast om te gaan poetsen.
In die week ging ik ook nog met een vriendin naar "Piaf , de musical" kijken in Mol: PRACHTIG!!!
Vrijdag naar een premiere in Herentals en de zondag reden Stan en ik naar een koppel in Dessel. We hadden hen leren kennen op onze vakantie in Oostenrijk Er werd toen gezegd dat we eens op bezoek moesten  komen want de man kon goed taarten enz... bakken!
Zo gezegd, zo gedaan. We werden daar ontvangen als royals. Lekkere taart gegeten en we moesten nog mee eten ook want hij had nog broodjes , sandwiches , brood ... gebakken.
Dit was een fijn intermezzo.
Want op zaterdag had ik een mail gekregen van een collega van Tim. Hij had verontrustend nieuws.
Er was een nieuw boekhoudprogramma opgestart en dat programma had nogal wat mankementen. Tim kreeg alles over zich heen en die collega was bang dat hij terug in een depressie zou belanden....
Daarom ben ik op maandag in actie geschoten: eerst gebeld naar zijn werk en ik had gelukkig meteen de juiste persoon aan de lijn: zijne chef. (cheffin eigenlijk want het is een vrouw "waar ik uiteraard HEEL blij mee ben").
Zij raadde mij aan om een mail te sturen want aan de telefoon kon ze niet vrijuit spreken. Ze wist in elk geval hoe de situatie was met Tim in het verleden.
Ik heb onmiddellijk een mail gestuurd en in de namiddag had ik al antwoord. Zij had aan Tim gezegd dat hij moest aangeven als het teveel werd want ze konden hem niet missen!!!
Daarna belde ik naar de persoon van begeleid wonen omdat ik weet dat zij de vertrouwenspersoon is van Tim. Zij vertelde mij dat Tim het regelmatig had over het werk en dat hij ZEKER niet zou aangeven wanneer het teveel werd.
Dit vernam ik ook van Marc toen we weer een inleefmoment gaven de maandag daarna. Hij zei dat mensen met a.s.s. heel perfectionistisch zijn en ook alles heel perfectionistisch willen doen. Daarom voelen zij niet aan wanneer het potteke vol is. Als het te laat is , voelen ze het pas!!!
Daarom heb ik een mail terug gestuurd met de melding dat ze op voorhand moeten delegeren want dat Tim het zelf niet zal aangeven.
Naar de psychologe (waar we die donderdag naartoe moesten) had ik ook een mail gestuurd met de uitleg over het werk. Zij had het er met hem over gehad , denk ik want tijdens de autorit naar huis werd er duchtig met de benen gewiebeld... GEEN communicatie!
Gelukkig is het goed gekomen. Dinsdagavond hadden we onze maandelijkse bijeenkomst van de VVA toen ik telefoon kreeg van de persoon van begeleid wonen. Zij had met Tim gebabbeld. Hij gaf aan dat het hectisch geweest was op het werk maar dat het stilaan aan 't stabiliseren was. Oef!
Ondertussen nog met een vriendin naar Antwerpen gespoord om naar toneel te gaan kijken Een lezing over 'Ten oorlog" bijgewoond in de bib van Westerlo en met Arnout Hauben gebabbeld. Naar het winterconcert van de accordeonclub in Beerse geweest en veel plezier gemaakt!
De eindejaarsfeesten komen eraan en vermits Bert een rijverbod heeft wegens zijn epilepsie had ik een plannetje uitgedokterd. Om geen vier keer weg en weer naar Diest te moeten rijden , had ik voorgesteld om hier te blijven slapen (bij zijn broer op de logeerkamer). En dit op kerstavond en oudejaarsavond. Na veel over en weer gemaild te hebben , kwam ik te weten dat Bert NIET in een vreemd bed kan slapen. Na een gesprek met zijn vader ben ik tot een oplossing gekomen.
Voor het eerst zal Bert niet aan mijn tafel zitten met Kerstmis dit jaar. Op kerstavond komt hij niet naar zijn vader. Kerstmis valt op een vrijdag en dan gaat zijn vader hem halen op het gewone uur van elke vrijdag. Wij hebben dan onze maaltijd al verorberd want mijn vader wil 's middags warm eten.
Ik breng na de middag eten naar Bert en zijn vader en zijn geschenkje zal ik ook meenemen.
Hij vond dit een goed voorstel!
Op oudjaar en nieuwjaar zal er dan toch twee keer moeten over en weer gereden worden.
Gisteren was het de jaarlijkse studiedag van autisme in Gent.
Wat was het toch allemaal weer HEEL herkenbaar.
En ZOVEEL bijgeleerd!
Elk jaar kom ik moe maar voldaan thuis.
Gisteravond vond er een feestje plaats bij de regisseur van "Helden van de zee".
Heel graag had ik hier aan deelgenomen maar dat zag ik niet zitten na zo'n zware dag. Het was dan nog in Leefdaal ook!!!
Maar de productieleider mailde mij dat we er dan een goei lap gaan op geven met de premiere! :)

Het stopt nooit!

De laatste tijd stromen de aanvragen hier binnen om een inleef avond over autisme te geven.
Dinsdag reed ik naar Antwerpen Luchtbal naar een school voor bijzonder onderwijs.
Tegen Bert had ik lang op voorhand aangekondigd dat ik die dinsdag niet kon komen poetsen en daarom was ik op maandag geweest.
Ik nam de trein en tram omdat ik in Antwerpen niet durf te rijden met de auto en ook om de files op de autosnelweg te vermijden.
De tram stopte bijna aan de poort voor de school maar ik slaagde erin om in de verkeerde richting te stappen. En probeer in Antwerpen maar eens de weg te vragen!!! Niemand spreekt daar nog Vlaams!
Om dan nog maar te zwijgen over het feit dat ze daar weg of pad kennen...
Daarom belde ik maar naar Marc (mijne partner van de inleef) en na 3 pogingen loodste hij mij naar de school.
Ik was op tijd thuis zodat ik 's avonds nog naar een voorstelling van toneel kon gaan in Wiekevorst.
Woensdagnamiddag woonde ik een toneelvoorstelling bij in Tongerlo en 's avonds moest ik zelf spelen.
Dinsdagavond toen ik op de voorstelling in Wiekevorst zat, had ik een bericht op mijn voicemail : of ik donderdagavond een inleef kon gaan doen in Wuustwezel om iemand te vervangen.
Dat ging.
Dus reed ik gisterenavond naar Wuustwezel: niet bij de deur trouwens.
Het was dan ook nog een "inleef bis" , dus moest mijn laptop mee met de power point erop. Toch wel een beetje stress want het was HEEL lang geleden dat ik die "bis" nog eens gedaan had.
Marc had gevraagd om goed op tijd te komen want alles moest nog geïnstalleerd worden.
Ik vertrok om 16 u 45 en mijn gps gaf al een alternatieve weg aan omdat de autosnelweg vol zat!
Dan maar kleine wegen volgen: donker , regen en druk! Om 18 u 10 arriveerde ik aan de school.
Ik belde naar Marc om te zeggen dat ik er was maar het was voicemail.
Om 18 u 30 ben ik uitgestapt en op zoek gegaan naar de zaal.
Het is allemaal heel goed meegevallen en de mensen waren super content!
In de loop van de avond kreeg Marc pas het bericht binnen van zijn voicemail. Het schoolgebouw was helemaal in beton en daarom was er waarschijnlijk geen bereik.
Geen bereik! Dat klopte.
Ik had bij Tim een briefje op tafel gelegd dat ik na de inleef nog zou binnen komen: waarschijnlijk om ongeveer 23 u 30???
Toen ik bijna thuis was, kreeg ik een sms dat er iets op mijn voicemail stond.
Ik stapte binnen bij Tim en vroeg hem of hij ook zoveel last had gehad van de file? Hij antwoordde dat het nogal meeviel en dat het hetzelfde was als elke dag. Toen vroeg hij of ik mijn voicemail al beluisterd had? Dat heb ik toen gedaan. Ik hoorde mijn ex heel verward zeggen: "Onze Tim is met zijn auto in de gracht gereden!" Meer niet.
Ik ging dadelijk in de garage kijken en miszag niets aan de auto: hij stond op te laden.
Tim vertelde dat hij te kort in een straatje gedraaid was, over de gracht gereden en in een veld in het slijk vast gereden was. Hij belde naar de Renault en zij vertelden dat ze niet tussen kwamen in zulke zaken! Toen wilde hij naar zijn vader bellen maar zijn gsm was plat.
Hij is dan op zoek gegaan naar een telefoon in een dichtst bijzijnde boerderij om zijn vader op te bellen (chapeau!).
Uiteindelijk hebben ze een boer moeten aanspreken met een tractor om te depanneren.
Ze zijn dan pas kunnen gaan eten en de auto hebben ze afgespoten met de hoge druk reiniger.
De schoenen van Tim zaten onder het slijk evenals de onderkant van zijn broek.
Hij had zelf een andere broek uit de kast gehaald en aangedaan (weer chapeau!) .
Ik heb dan nog maar vlug de gang wat opgekuist want die lag ook vol slijk en de schoenen buiten onder het afdak gezet om te drogen.
Deze voormiddag belde ik naar de garage en het klopt inderdaad dat de bijstand niet geldt voor ongevallen. Alleen als er iets aan de auto zelf is : de batterij enz..
Tim zal dan toch bij Touring Wegenhulp moeten blijven om zulke pannes te komen verhelpen.
De schoenen zijn ondertussen ook afgewassen en ze steken vol keukenrolpapier. De broek is gewassen en de garage is uitgemest : die lag ook nog vol koeienmest.
Gelukkig had ik die telefoon niet gehoord tijdens de inleef want dan was ik weer heel ongerust geweest!!!
Ook bij Bert is het maar goed dat ik pas achteraf alles verneem.
Hij ging verleden vrijdag naar een optreden waarvoor hij een bus en een belbus moest nemen.
Ik had de taxi geregeld om achteraf naar huis te komen.
Hij had zelf de belbus geregeld.
Nadien krijg ik van hem een mail met de gedetailleerde uitleg hoe alles verlopen is.
Hij had de belbus gemist en was gaan raad vragen in een café. (chapeau!)
Alles is uiteindelijk ook goed gekomen en hij was op tijd in de zaal. Het bijzonderste is dat hij zelf niet met de auto gereden heeft, want dat is mijn grootste zorg...
En zo stopt die zorg nooit!
Volgende week ga ik weer een inleef geven in Diepenbeek : op dinsdagvoormiddag.
Na de middag kan ik van daaruit rechtstreeks naar Diest rijden zo hoef ik Bert niet te verwittigen.
Nadien staan er nog 4 inleven gepland maar ik vermoed dat er nog kunnen bijkomen...
Volgende week ook nog eens met Tim naar Mechelen naar de psychologe en zo stop het nooit!!!
Ik hoop dat er mij nog een lang leven beschoren is, zodat ik al deze dingen nog lang kan doen.:)

Genieten

Oh wat heb ik de laatste tijd al genoten!!!
Ten eerste : de film "Helden van de zee". Ik vond het een enorm voorrecht om in zulke productie te mogen meespelen.Wat een fijne mensen heb ik leren kennen! De topper was een mail die we allemaal kregen van de regisseur : hij bedankte IEDEREEN voor het engagement, de gedrevenheid, de professionaliteit enz...
Daarna volgde onze trip naar Parijs waar ik eveneens enorm van genoten heb.
En dan : "Jeanneke van Oevel" !!!
Nog nooit heb ik zoveel zenuwen gehad om een rol te spelen als deze keer!
Het is een kanjer van een rol!!! Vanaf het begin tot het einde bijna constant op het podium en een turf van een tekst!!!
Op woensdag hadden we onze generale repetitie en die was goed. De schrik sloeg me om het hart: "een goeie generale is een slechte premiere en een slechte generale is een goeie premiere!".
De zenuwen gierden door mijn keel met de premiere. Uitgebreid toilet bezoek, buikpijn, klamme handen...
Het doek gaat open en ik verschijn op het podium met een karretje. Normaal haal ik daar kledingstukken uit om weg te leggen en ik vergat dit!
Toen ik in de coulissen kwam, vroeg de toneelmeester: "moest jij die kleren niet uit dat karretje halen?"
"Oh ja, vergeten!". Mijn gedachten dwaalden af : "Hoe moest ik dat oplossen terwijl we aan 't spelen waren?"Lang moest ik niet nadenken want ik moest terug op! Vol vuur en enthousiasme verwelkomde ik mijn bezoekers maar in mijn achterhoofd zat nog steeds die vergetelheid. Daardoor vergat ik te zeggen dat mijn bezoeker moest gaan zitten... Hij fluisterde tussen zijn tanden: "Zitten!" en ik was terug vertrokken.
Die vergetelheid werd probleemloos opgelost tussen 2 scenes als het doek dicht was!
Ik heb dan het gevoel dat ik NIET goed gespeeld heb... :(
Het publiek had er niets van gemerkt en ik krijg constant de commentaar: "Hoe kan jij dat nog allemaal onthouden? Een rol op uw lijf geschreven! Jij draagt het stuk. Je steekt er met kop en schouders bovenuit...."
We krijgen nu regelmatig open doekjes en daverend applaus en dan zal het wel goed zijn, denk ik dan...
Meer en meer begin ik ook van mijn personage te "genieten" en het zal weer een beetje pijn doen als het afgelopen is...
Donderdagnamiddag woonde ik een kleinkunstnamiddag bij in de Zoerla.
Della Bossiers, Bart Herman en Ed Kooiman kwamen optreden. Pure klasse!
Eén van de orkestleden van Ed Kooiman bewonderde mijn dialect. Hijzelf was van Antwerpen en hij beweerde dat hij het Kempisch leren kennen had via "Lea Schepers" !
Zondagnamiddag waren we uitgenodigd in de Sony Bell studio's in Heist op den Berg voor een seniorennamiddag. Ja ja , we behoren tot de senioren spijtig genoeg. :)
Zowel Stan als ikzelf genoten met volle teugen van de muziek van Bobby Prins, Marc Dex, Salim Seghers, Bandit en de Army Stars. Pure nostalgie!
Zondag waren onze vrienden naar de boekenbeurs geweest en ze hadden "de Helden" ontmoet.
's Avonds kreeg ik een mail met foto's en ze moesten mij de groeten doen: heerlijk toch!!!
Gisteren hadden we onze maandelijkse VVA activiteit : Psychomotorische begeleiding van jonge kinderen met a.s.s. en we hebben weer veel bijgeleerd.
Hartverwarmende momenten met gelijkgestemde zielen.
Zo dadelijk vlieg ik er weer in: nog 6 keer spelen en dan zit het er op.
Weer een ervaring rijker!

Parijs

Vrijdag 16 oktober vertrokken we op een onmenselijk vroeg uur naar Mol waar we in de bus van "Carolus reizen" moesten stappen.
Donderdagavond had ik nog repetitie gehad in Oevel en ik kwam samen met Stan aan in mijn appartement. Onmiddellijk gaan slapen , ging toch niet en we keken nog wat T.V. tot middernacht.
Om 4 uur liep de wekker af!!! Een super kort nachtje We konden natuurlijk ook niet snel de slaap vatten...
De bus vertrok stipt om half 6 en Lea was al heel vlug in dromenland.
Onderweg stopten we in Péronne , waar we tijd kregen om een ontbijt te nuttigen. Toen was ik wakker natuurlijk!
De weg naar Parijs werd verder gezet en bij aankomst zouden we een rondrit maken langs de Arc de Triomphe, Champs-Elysées, Place de la Concorde en daarna stond Ile de la Cité op het programma voor een geleide wandeling.
Die geleide wandeling konden we op onze buik schrijven. We hadden uren in de file gestaan en daardoor was het Quartier Latin , de Notre Dame en Sainte Chapelle in het water gevallen.
De gids beloofde om die gemiste dingen op zondag te doen.
Na de middag bezochten we de Opéra Garnier met uitleg van een Nederlandse gids (een ECHTE Hollandse!!!)
Onze gids toonde ons nog de prachtige koepel van Galeries Lafayette en dan reden we eindelijk naar ons hotel! We installeerden ons op de kamers en mochten vrij iets kiezen om te dineren.
Wij trokken naar een Italiaan naast het hotel. Toen we daar kwamen, zagen we verschillende mensen van onze groep zitten. Het was er heel gezellig en we hebben lekker gegeten.
Zaterdag begon onze dag met een bezoek aan de Esplanade met La Grande Arche van La Défense.
Na een korte rit genoten we vanaf Place Trocadéro van een prachtig uitzicht op de Eiffeltoren.
We bezochten Hôtel des Invalides en na de groet aan Napoleon , reden we via de mooiste brug over de Seine, Pont Alexandre-III , naar het Louvre en wandelden vervolgens door le Jardin des Tuileries.
We mochten vrij gaan middagmalen en iedereen trok weer naar hetzelfde etablissement: een self service!
Na de middag stond er een geleid bezoek aan Montmartre op het programma. De lenigsten onder ons beklommen de vele trappen en de anderen (waaronder ikzelf) namen een soort trammetje.
We kuierden langs de Sacré Coeur en door verschillende straatjes, waar beroemde kunstenaars als Van Gogh, Picasso en Toulouse-Lautrec ooit hebben verbleven.
Ons avondmaal was besteld in een restaurant voor iedereen die er wilde aan deelnemen. Wij zaten aan een tafel van acht en we hebben ons heel goed geamuseerd en lekker gegeten ook natuurlijk!
Na de maaltijd maakten we een rondrit door het verlichte Parijs: de Lichtstad!
Zondag bezochten wij Tour Montparnasse vanwaar we een prachtig uitzicht op Parijs hadden vanuit de lucht.
Daarna haalden we de geleide wandeling van vrijdag in: Ile de la Cité, Quartier Latin en de Notre Dame. Dan naar Centre Pompidou voor een geleide wandeling langs Tour Saint Jacques, Forum des Halles, Hôtel de Ville.
Na de middag stond er een boottocht op de Seine geprogrammeerd. Onze gids wou op het laatste nippertje nog iets laten zien maar wij hadden vreselijke honger. Bij ons gezelschap waren 2 weduwen van Bergom en die hadden OOK honger. Toen hebben wij (zonder iets te zeggen tegen de gids) het gezelschap verlaten en het eerste het beste restaurantje binnen geglipt. Daar zagen we nog 3 mensen van onze groep zitten! Zij hadden eveneens afgehaakt.
Wij hebben een snelle hap genomen want meer zat er niet in! Achteraf hoorden we van de anderen dat ze onderweg een broodje hadden moeten kopen en het al wandelend opeten...
Gelukkig zaten wij niet ver van de bus verwijderd en waren we stipt op tijd om de reis verder te zetten.
De boottocht startte om 15 u en zou anderhalf uur duren. Daar hebben we Parijs vanop het water gezien. Weer iets anders!
Na een uurtje zat de boottocht erop en vertrokken we huiswaarts.
In Péronne stopten we weer om een avondmaal te nemen en om 22 u 30 arriveerden we in Mol.
Thuis gekomen, ben ik dadelijk bij Tim binnen gegaan en de volgende dag begonnen de dagelijkse beslommeringen weer : inclusief de zorgen voor de zonen en mijn vader.
Maar we hebben een onvergetelijke herinnering die niemand ons nog kan afnemen!

Binnenste buiten

Onze activiteiten bij de V.V.A. hebben als titel: "binnenste buiten activiteiten".
Dinsdagavond ging het over "autisme en medicatie". Een psychiater kwam de avond leiden.
Er was uitzonderlijk veel volk: heel veel mensen die ik nog nooit had gezien op onze bijeenkomsten.
Mensen van Ravels, Hoogstraten, Aarschot , Oud Turnhout...
De evaluatie papieren die achteraf werden ingevuld, waren vol lof voor de spreker!
De dokter wist goed waarover hij sprak. Hij had ook veel begrip voor mensen met a.s.s.
Voor a.s.s. kan geen medicatie gegeven worden , maar wel voor : depressie, psychosen, angststoornissen, slaapproblemen, epilepsie en Gilles de la Tourette.
Hij legde het duidelijk uit. Er treedt geen verslaving op bij het nemen van die medicijnen.
Je moet het zo bekijken : als je diabetes hebt, is er een defect in je alvleesklier en moet je insuline gebruiken om je leven op een aangename manier te kunnen verder zetten. Dit is levenslang.
Als je een defect hebt in je hersenen, moet je ook levenslang medicatie blijven nemen om probleemloos te kunnen verder leven.
Binnenste buiten was ik ook van onze laatste filmdag op maandag.
De film "Helden van de zee" is ingeblikt.
Maandag moest ik om 10 u 45 in het station van Genk zijn. Schmink om 11 u.
Men had gevraagd om zoveel mogelijk met de trein te komen omdat er weinig parking was.
Zondag drukte ik mijn trein ticket af via internet. Sinds ik 65 geworden ben, spoor ik voor 6 euro als ik na 9 u vertrek. De betaalsite deed wat moeilijk en gaf een technisch probleem aan nadat ik al betaald had. Ik begon opnieuw en deze keer lukte het wel. Achteraf zaten er 2 tickets van 6 euro in mijn mailbox!!! In Olen zou ik vertrekken om 8 u 48. Geen probleem dacht ik! Ik neem die 2 tickets mee en gebruik dat eerste tot Mol (daar was het na 9 u).
Na Mol kwam de kaartjesknipper en ik gaf mijn tweede ticket. Oei! Probleem! "Mevrouw", zei hij "jij bent voor 9 u vertrokken in Olen." Op mijn ticket stond immers : Olen - Knokke!
Ik repliceerde dat ik dat goed wist maar dat ik nog een ander ticket had tot Mol.
"Ah, mag ik dat dan eens zien?" vroeg hij. Ik toonde het. Maar daarop stond ook : Olen-Knokke!
"Jij bent niet in regel! je moet een apart ticket tot Mol hebben!" was zijn uitleg.
Toen begon ik een hele uitleg te doen over mijn moeilijkheden op de computer en dat die 2 x 6 euro WEL van mijn rekening waren gegaan!!!
Ik vroeg of die 6 euro niet genoeg was om tot in Mol te geraken? En hoeveel ik dan nog moest bijleggen? Hij ging informeren bij de machinist denk ik want even daarna kwam hij terug met de mededeling: "Allee, voor 1 keer zal ik dit door de vingers zien MAAR je bent NIET IN ORDE!!!"
Een ritje Olen-Mol kost 3 euro!! Dus was ik toch nog de pineut: 3 euro verlies!
Daarna begon alles de goede richting in te gaan. Ik was goed op tijd in Hasselt, alwaar ik de bus nam tot Genk station. Om 10 u 30 was ik er al en de schminkster kwam me al tegemoet.
Op het perron waren ze al aan 't draaien met de helden en om 12 u 07 zou de trein vertrekken naar Knokke.
Het was weer een super blij weerzien!!!
De ganse namiddag werd er in de trein gefilmd, gelachen, gegeten en in elk station uitgestapt om van het zonnetje te genieten! ZALIG!
Op de terugweg stapte ik uit in Gent om vandaar naar Antwerpen en Olen te sporen.
Alle acteurs kregen een oorverdovend applaus van de crew en ik ben helemaal binnenste buiten en met een dubbel gevoel naar huis gekomen.
Dit avontuur is ten einde en ik denk er met een heel warm hart aan terug. Ben natuurlijk HEEL benieuwd naar het resultaat...
Nog een binnenste buiten gevoel had ik deze week toen ik mijn nonkel (met dementie) bij mijn nichtje in het kapsalon zag.
Hij is weer erg achteruit gegaan. Spreekt de hele tijd tegen zichzelf alsof hij een vriend naast hem heeft en wil altijd maar weg en naar huis. In een winkel had hij snoepjes uit het rek genomen, die waren aan zijn gebit blijven plakken en hij had zijn gebit uitgedaan. Wist natuurlijk niet meer waar en de ganse winkel moest mee gaan zoeken. 's Nachts staat hij op om alles te verplaatsen in huis. Hij steekt de propere was in vuil water en heeft ook mijn tante al buiten gesloten. Schrijnende taferelen!
Morgenvroeg om 5 u 30 moeten we al in Mol zijn bij Carolus reizen om naar Parijs te vertrekken.
Normaal gingen we samen met onze vrienden van Begijnendijk. De vrouw liet deze morgen weten dat ze ziek is en niet mee kan. Haar man gaat alleen mee. Ik zal mijn mannetje moeten staan tussen 2 mannen! (hahaha)
Alles nog in orde gebracht bij Tim (stappenplannetje en kleding) en "Paris, here we come!"

Zon, zee, zorgen en verdriet.

Zoveel neerslag (regen) er was, zoveel zon was er de voorbije week.
Er werd dus in volle vitesse gefilmd!
Maandag moest ik al om 9 u in de schminkstoel zitten en daarom vertrok ik zondagavond al richting zee. Ik had gevraagd om zo laat mogelijk te komen vermits ik nog van alles in orde moest maken ivm mijn bezigheden van de maandag: dwz was en strijk en voorbereidingen treffen voor de zoon.
Om 22 u 53 arriveerde ik in Oostende waar men mij kwam ophalen om naar het hotel in Oostduinkerke te voeren. Daar werden wij opgewacht door één held en nog wat medewerkers.
Na nog wat T.V. gekeken te hebben, kroop ik onder de wol.
's Morgens werd ik opgehaald door een productie medewerkster om naar de set te rijden.
Een ontbijt stond te wachten en de schminkster ook.
Mijn wachttijd duurde tot 's middags!!! Gelukkig was er veel zon en aangenaam gezelschap!
Normaal moest ik maar één scene opnemen en die stond erop juist voor de lunch.
Tijdens de lunch vroeg de regisseur of ik nog wat kon blijven om nog een scene op te nemen. Deze scene was tijdens de regenweek gedraaid zonder mij. Maar eigenlijk kwam ik daar ook in voor...
Dus : opnieuw opnemen dan maar! Deze keer in de zon!
Ik had gedacht om in de vroege namiddag thuis te komen zodat ik nog wat kon strijken; maar "mis poes"! Rond 19 u 30 kwam ik aan. Ik ben dan maar onmiddellijk aan de strijk begonnen en in een record tempo toch nog een hele berg verwerkt.
Dinsdagmorgen ging ik nog vertellen in het sprookjesbos en daarna heb ik de rest van de strijk gedaan. Zo kon ik alles meenemen naar Diest.
Woensdag had ik weer een draaidag. Maar ik moest er pas op de middag zijn.
Het was weerom heel leuk om te doen. Tussen de opnames door wordt er veel plezier gemaakt!
's Avonds was ik weer rond 19 u 30 thuis.
Donderdag was mijn laatste verteldag in het sprookjesbos. Het waren super brave kindjes en ik ben met een heel voldaan gevoel huiswaarts gekeerd.
Tot ik op de middag thuis telefoon kreeg van de vrouw van mijn neef. Heel vrolijk nam ik de telefoon op. Tot ze zei : "Ik heb heel slecht nieuws: Jan is deze morgen overleden." Ik dacht eerst dat het een grap was. Jan was een echte grapjas. Hij kon als de beste moppen tappen! Veertien dagen geleden hadden we nog samen gefeest met de neven en nichten van de familie Witvrouwen. Hij was zoals gewoonlijk de moppentapper van dienst!
Maar toen begon ze verder te vertellen dat hij zich niet goed voelde de voorbije nacht en dat ze dachten dat hij de griep kreeg omdat zijn dochter ook griep had...
Hij wilde terug in zijn bed gaan maar viel neer in de gang. Hartfalen!
Zijn vrouw vroeg of ik de familie kon verwittigen en ik heb aan iedereen een mail gestuurd.
Mijn zus , die op vakantie is in Spanje,  belde ik op. Ook zij dacht dat het een grap was. Mijn nichtje belde ik op alsook mijn vader. Hij was er niet goed van: Jan is de zoon van zijn zus en die familie is al heel erg uitgedund. Tante en nonkel zijn jong gestorven en 2 jaar geleden stierf Herman, de broer van Jan. Alleen de 2 meisjes blijven nog over...
Het is allemaal zo onwezenlijk , onbegrijpbaar en NIET EERLIJK!!!
Donderdagavond moest ik nog gaan repeteren in Oevel. Ik had mijn teksten ZO goed gestudeerd en ik kon er niets meer van! Gelukkig werd de repetitie op tijd gestopt want vrijdagmorgen moest ik weer vroeg op de set zijn.
Ik kon meerijden met een medewerker die in Geel woont zodat ik nog kon gaan repeteren.
Maar dan moest ik 's morgens wel om 5 u 45 in Olen aan het station zijn.
Mijn call was om 7 u 45 en we kwamen mooi op tijd om 7 u 40 in Oostduinkerke aan. Gelukkig hebben we geen file gehad (wat HEEL uitzonderlijk is!!).
Mijn verstand even op nul gezet en even mijn energie gebruikt om de opnames tot een goed einde te brengen. Weer leuke momenten beleefd bij een stralende zon...
Na de lunch werd ik terug naar het station van Oostende gevoerd zodat ik tot Olen kon sporen , waar mijn auto geparkeerd stond.
Aan het station werd ik nog maar eens herkend door een groep schoolkinderen en er werden weer menige foto's genomen!
Zaterdag gingen we op daguitstap naar Bergen (Mons) met de sprookjesvertellers , de gidsen en vrijwilligers van Westerlo. We werden rond geleid door een gids en na het middagmaal bezochten we een militair kerkhof en een brouwerij. Een aangename dag bij een stralend zonnetje!
De zorgen die ik maakte, hadden betrekking op Tim.
Hij moet nog elke maand naar de psychologe in Mechelen en omdat ik deze keer niet mee kon wegens opnames ging hij zelf met zijn auto rijden.
De afspraak was om 15 u en duurde tot 16 u. Om 17 u was hij nog niet thuis maar ik maakte me nog geen zorgen: misschien heel druk , file .....
Om 18 u nog altijd GEEN Tim! Nu begon ik mij toch wel echt zorgen te maken. Ik durfde niet bellen want dan zou hij misschien te erg schrikken! Om 18 u 10 stuurde ik een sms: "Nu begin ik mij toch wel zorgen te maken , hoor!" Hij stuurde terug: "Ik zat vast op de parking. Ben nu onderweg."
Hoe kan je nu vast zitten op een betaalparking? Misschien een andere auto die erachter was komen staan? Ik had alles zo goed voorbereid met hem: de wegbeschrijving , de parking , het parkeergeld...
Tien minuten voor 19 u kwam hij helemaal overstuur thuis aan! Hij gooide zijn spullen neer en vertrok hals over kop naar zijn vader om te gaan eten!
Ik kon nog net vragen wat er gebeurd was. Hij had zijn auto geparkeerd op de parking die wij gewoonlijk gebruikten maar daar waren ze aan 't werken. Toen hij terug kwam, was het hek dicht en vast! Hij ging in het gebouw ernaast vragen wat hij moest doen en die gaven hem de raad om de politie op te bellen. De politie raadde hem aan om de firma te bellen die de werken uitvoert.
Het was een firma van Arendonk!!! Zij beloofden om tegen 17 u 30 daar te zijn maar het werd 18 u!
Tim is een paar keer weg en weer gelopen en is daarbij zijn papieren ook nog kwijt geraakt die hij bij de psychologe gekregen had!
Zijn volgende afspraak staat genoteerd op een vrijdag dat ik weer niet mee kan.
Ik heb dus gebeld naar de politie van Mechelen om te vragen hoe lang die werken gingen duren; VIJF JAAR alstublieft!!! Eind oktober gaan ze dan ook nog eens werken in de straat waar Indigo is en begin dan maar eens een parkeerplaats te zoeken. Openbaar vervoer is ook geen optie want die rijden dan ook niet in die straat!
Daarna belde ik naar Indigo om dit probleem aan te kaarten en zij gaven mij een alternatief om te parkeren (ondergrondse parking). Maar ik durf Tim daar niet onvoorbereid naartoe sturen! Daarom heb ik de afspraak een week laten opschuiven zodat ik kan meerijden.
Eindigen doe ik met een positieve noot.
Bert is sinds vandaag aan zijn stage begonnen en alles is goed meegevallen! :)

Neerslag

Deze titel heeft twee betekenissen.
Neerslag betekent : tekst die neergeschreven wordt m.a.w een verslag.
Hiermee ga ik beginnen.
Dinsdag hadden wij onze maandelijkse bijeenkomst van de VVA in Noorderwijk.
Deze keer ging het over: "Hoe praat ik met mijn kind met autisme?"
Er waren veel nieuwe mensen aanwezig.
De spreekster hadden we in het verleden nog al op bezoek gehad.
Het begon al met de nodige strubbelingen: ze was haar beamer vergeten en mij vergeten te verwittigen dat ik mijn beamer moest meebrengen... verlengdraad ontbrak en de voordeur van de zaal ging niet meer automatisch open en dicht...
Bijgevolg moest er iemand beneden blijven staan om op het knopje te drukken en de mensen binnen te laten. Bij het naar huis gaan , gebeurde dit in omgekeerde volgorde.
De spreekster heeft constant uitleg gegeven over haar eigen kinderen en veel mensen bleven op hun honger zitten. Er was zelfs een mevrouw die dacht dat ze daar niet op haar plaats zat. Zij had een kind met a.s.s. en een mentale achterstand erbovenop.
Volgende keer beter...

Neerslag betekent natuurlijk ook : REGEN!
Die regen heeft ons al veel parten gespeeld bij het draaien van de film!
Vorige zaterdag konden de opnames niet doorgaan wegens het slechte weer.
Maandag had ik een avondopname en ik vreesde ervoor. De ganse dag hield ik mijn gsm in 't oog en hield contact met de crew. Ik vertrok met de trein om 14 u 41 in Herentals.
Toen ik in de trein zat , kreeg ik al een sms met de melding dat ze mij zouden komen oppikken aan het station van Oostende.
Zij vertelde mij dat ze de ganse dag gedraaid hadden : tussen de buien door.
Op de set aangekomen, zag ik de tent weg en weer gaan van de wind en overal stonden er plassen.
De acteurs droegen tussen de opnames door dikke fleece dekentjes!
Ik moest een zomerkleedje dragen en sandalen!!!
Onze scene moest er snel op staan want het begon al donker te worden: one take!
Er was mij al gezegd dat ik met de schminkster kon meerijden tot Antwerpen en als ik geen trein meer had , mocht ik een taxi nemen tot Herentals op rekening van het productiehuis.
Wij vertrokken om 20 u 30 en de gps gaf aan dat we om 22 u 20 in Berchem zouden aankomen.
Onderweg stopten we aan het eerste tankstation om een grote boodschap te doen want op de set was geen fatsoenlijk toilet!!! In de mobilhome konden we naar het toilet maar daar hadden we weinig privacy!
Door ons gebabbel in de auto, reden we ook nog eens verkeerd op de autosnelweg. Ik raadde haar aan om de eerstvolgende afrit te nemen om dan de juiste autoweg op te rijden. Dit lukte ons wonderwel en we verloren maar 5 minuten. Tot we opeens bij een zwaar ongeval uitkwamen: één auto stond nog fel te roken op de pechstrook en de andere bevond zich op de middenrijstrook. Heel langzaam reden we er voorbij en even verder hoorden we op de radio dat er een zwaar ongeval gebeurd was!
Wij waren er gelukkig voorbij: oef!
In Berchem arriveerden we om 22 u 25. Spurtje naar het station en ik had de trein nog van 22 u 30!
Normaal moest ik morgen, vrijdag , ook draaien maar deze dag werd geannuleerd wegens het slechte weer. Aan zee moet ik nog twee scenes draaien, nog één scene in Genk en dan zit dit avontuur erop voor mij.
Van de productie kreeg ik een mail om mijn beschikbaarheden door te geven vanaf 21/9 tot 9/10.
Op facebook ontdekte ik ook een foto met de tekst: "Gelukkig hebben we een mobilhome!"
Terwijl ik deze blogpost typ, regent het hier PIJPESTELEN!!!
Hopelijk krijgen we nog eventjes droog weer zodat de opnames kunnen doorgaan...:)

Het grote avontuur en kleine bezorgdheden

 De grote drukte is begonnen.
Op dinsdag 1 september had ik mijn eerste draaidag.
Daarom ging ik poetsen in Diest op maandag. En gelukkig maar want Bert had de zaterdag ervoor een epilepsie aanval gehad. Hij was op zijn gezicht gevallen en had behoorlijk wat bloed verloren.
Her en der vond ik nog spatjes in zijn appartement en op zijn voorhoofd , neus en oog bevond zich gestold bloed.
Die maandag had ik al 3 keer naar de neuroloog gebeld om te vragen welke medicatie hij JUIST moest nemen want dit stond HEEL onduidelijk op een papier. Maar elke keer ving ik bot: dokter niet aanwezig , dokter bij spoed enz... 's Avonds had ik hem zelf aan de lijn en hij vroeg mij om om 22 u terug te bellen. Toen ik belde , had ik een antwoordapparaat aan de lijn ; waarop ik mijn gal eens heb uitgespuwd! Elke keer zegde ik dat het dringend was. Moet een mens eerst half dood zijn, eer je een dokter kan bereiken???
Dinsdag moest ik pas om 13 u op de set zijn maar de scenarist had gevraagd om vroeger te komen zodat hij mijn rol nog wat kon uitdiepen en ik nog wat kon repeteren.
's Morgens nam ik de trein in Herentals om 7 u 40. In de trein kreeg ik telefoon dat hij mij kwam ophalen in Oostende. Dat viel al goed mee: moest ik de tram niet nemen.
In de auto heb ik nog maar eens naar de neuroloog gebeld en weer had ik de assistente aan de lijn! Ik ben eens goed uitgevlogen en ze ging dan toch maar eens in het dossier van Bert kijken. Hij moest meer dan de dubbele dosis nemen als hetgeen hij nam!
In het hotel aangekomen, belde ik dan naar Bert om dit te melden.
Met de scenarist heb ik de ganse voormiddag gerepeteerd en 's middags gingen wij onder ons twee eten. Tot we telefoon kregen dat we op de set verwacht werden: het was ondertussen al wat uitgelopen.
De eerste dag hebben we gedraaid tot 18 u ongeveer en toen begon het te regenen. Ik was klaar en we reden terug naar het hotel waar ik een warme douche nam om het zand weg te spoelen. Ik had namelijk in de duinen gelegen.
Daarna gingen wij (scenarist en ikzelf) nog een hapje eten en dan terug hotelwaarts. Daar waren ondertussen ook de "helden" aangekomen. Die hadden nog een scene achteraf moeten opnemen.
Nog een babbeltje mee gedaan en dan vlug onder de wol want de volgende dag werden we al opgehaald om 7 u om naar de set te rijden voor make up en ontbijt.
Het was een lange opnamedag : tot 19 u.
Ik werd naar het station gebracht en was te moe om in de trein nog te lezen...
Op donderdag had ik repetitie in Oevel.
Vrijdag was ik even gerust en zaterdag hadden we BBQ in het boswachtershuis van het toneel van Oevel: heel lekker en in aangenaam gezelschap!
's Zondags trokken we naar Westerlo waar we even vertoefden bij de evenementen die er aan het nieuwe kantoor van de dienst toerisme doorgingen.
Op maandag middag had ik een afspraak met mijn nichtje om ons familiefeest te regelen in het restaurant waar we gaan eten.
's Avonds had ik een afspraak bij de huisdokter van Bert geregeld om alles eens goed op punt te stellen ivm zijn medicatie. Het was een vruchtbaar gesprek maar het viel hem wat tegen dat hij niet meer met de auto mag rijden!
We hebben alles op zijn best opgelost en hopelijk blijft hij aanvalvrij zodat hij snel terug achter het stuur kan kruipen.
Dinsdag ging ik zoals gewoonlijk poetsen in Diest en in de vroege avond vertrok ik weer naar Oostende.
Deze keer mocht ik in een hotel in Middelkerke logeren samen met een medespeelster.
Ik ben er zelf geraakt met de tram.
Woensdag morgen was het weerom ontiegelijk vroeg opstaan om op tijd in de make up te zijn.
Na de middag was ik klaar en kon deze keer wat vroeger naar huis sporen.
Donderdag vertrok ik in de vroege avond omdat ik vrijdag alweer 's morgens vroeg op de set moest zijn. Nu mocht ik terug naar het eerste hotel. Daar waren de bedden VEEL beter!
Vrijdag morgen werd ik opgehaald om naar de set te rijden. Ik had een scene in de voormiddag en één in de avond. Gelukkig was het zonnig weer en heb ik de hele namiddag in een luie zetel kunnen genieten : boekje lezen, drankje erbij ....
's Avonds is het wat uitgelopen en kon ik ipv met de trein naar huis , met de schminkster mee rijden tot in het station van Berchem Antwerpen. Daar kon nog net de trein van 22 u 30 nemen.
Normaal had ik zaterdag morgen om 7 u 30 moeten vertrekken om opnames te doen maar dit is afgeblazen wegens het slechte weer: gelukkig!
De ganse week heb ik kunst en vliegwerk moeten doen in het huis van Tim. Nu had ik wat adempauze!
Maandag zou ik niet moeten komen. Maar dan krijg je ineens een call sheet dat je verwacht wordt om 17 u 15 in Nieuwpoort!
Dan ga ik weer met de schminkster tot in Antwerpen moeten komen, peins ik.
Gelukkig heb ik geen a.s.s. Alles verandert hier constant en ik moet uiterst flexibel zijn!!!
Maar het is enorm plezant!!! Ik word daar op handen gedragen. Die jonge mensen zijn één voor één toffe personen die ik van in het begin in mijn hart heb gesloten.
Ook de technische ploeg is super bezorgd om mij: heb je het niet koud? moet je niets drinken, geen honger?.....
Wordt vervolgd.
#Helden van de zee#

Zeven jaar samen en drukte.

Stan en ik zijn al 7 jaren samen. Wat vliegt de tijd!!!
De drukte begon al voor de bewuste dag.
Op vrijdag stond er een sprookjesvertelling gepland en de mensen waar we in Oostenrijk mee aan tafel zaten, hadden beloofd om aan te sluiten bij de groep kindjes die op de planning stonden. Zij zouden komen met hun 3 kleinkinderen.
De weersomstandigheden waren niet optimaal maar we hadden toch een top dag!
Er zijn weer heel wat foto's genomen.
Op zaterdag, 15 augustus, (moederdag nota bene) stond er ook een vertelling op het programma: dit keer was het voor een verjaardagsfeestje van een meisje van 4 jaar. HEEL moeilijk om te vertellen aan zulke kleine kindjes! En die hebben dan nog allemaal een mama , papa , oma , opa enz. bij!
Zondag 16 augustus was het dus D-day.
's Morgens gingen we ontbijten in een etablissement waar we eerder al waren en waar het natuurlijk tip top in orde was!
We namen uitgebreid onze tijd want om 14 u moesten we al in Baarle-Hertog zijn.
Nadat de huizen in de straat van Stan gerenoveerd waren, werd er afgesproken om een bbq te geven voor de ganse straat.
Dit is zo goed meegevallen dat ze afgesproken hebben om het elk jaar te doen!
's Avonds reed ik met de bus terug naar huis want ik moest de maandag morgen samen met Marc een inleef moment gaan geven in Aarschot bij Goci.
De waardering die we achteraf elke keer krijgen, doet toch ZO goed!
We kregen tijdens de pauze lekkere koffiekoeken met koffie en 's middag boden ze ons een diner aan in een restaurant. De dankbaarheid was weer groot!
Nadien reed ik met een tevreden gevoel naar huis om met volle vitesse te gaan strijken.
Dinsdag was het weer Diestdag en 's avonds repetitie in Oevel. Mijn tekst blokken wordt nu wel een grote prioriteit!
Woensdag had ik mijn laatste vertellingen van augustus te doen in het bos en we hadden zo maar eventjes 60 kindjes: dus 3 groepen en laat thuis!
Na de middag reed ik naar Stan om op donderdagmiddag weer terug naar huis te komen. 's Avonds was het immers terug repetitie in Oevel.
Ik moest ook nog poetsen bij Tim want de poetsvrouw heeft 2 weken verlof.
Vrijdag voormiddag deed ik de rest van de poets en na de middag reden Tim en ik naar Mechelen naar de psychologe.
Tussendoor kreeg ik ook nog verschillende telefoontjes en mailtjes van het productie huis Hungaria voor de film waarin ik mag meespelen. Mijn script is al aangekomen en afgedrukt. Ik heb een heel grappig rolletje. (hoe zou dat toch komen?)
De styliste is ook al hier geweest om mijn kleerkast een beetje te plunderen.
Zaterdag vierden we de verjaardag van de schoondochter van Stan (mijn plus schoondochter).
Het was een feestje om U tegen te zeggen: alles erop en eraan.
Ik bleef in Baarle overnachten en ben deze middag terug naar huis gekomen om mijn "was" activiteiten te starten.
Morgen vroeg ga ik ontbijten met een heel goede vriendin. Nadien is het weer corvee met de strijk.
Woensdag moet ik naar Heverlee om het script van de film door te nemen en voor een doorpas.
Ik neem de bus (nog steeds gratis!) tot Leuven en daar komt de styliste mij oppikken.
Vanaf volgende week begint de "drukte" echt!!! Dinsdag en woensdag filmen aan de kust.
Met Bert heb ik al afgesproken om maandag te komen poetsen. Hopelijk mag hij dan aan zijn stage beginnen. Het wachten heeft lang genoeg geduurd...
De foto's volgen hieronder: sprookjesbos, ontbijt, straatfeestje.

Zillertal : augustus 2015

Zondagmorgen stonden we op een ontiegelijk vroeg uur op : om 4 uur!!!
Kwart voor 5 vertrokken we naar Mol om met " Carolus reizen" naar het Zillertal in Oostenrijk te reizen.
Zes uur was het vertrekuur maar omdat iedereen aanwezig was , vertrokken ze al vroeger.
Na nog een stop in Hasselt reed de bus via Aken, Frankfurt en München naar de Oostenrijkse grens bij Kufstein. Het grootste deel van die vroege reis heb ik geslapen want ik heb zelfs niet gehoord wat de gids vertelde over hetgeen we onderweg tegen kwamen.
Op de middag stopten we nog om een middagmaal te verorberen maar de meesten namen enkel een soepje met brood.
Via Fügen bereikten we ons gastoord Uderns in het Zillertal. We arriveerden rondom 18 u 20.
We brachten onze koffers naar de kamer en zouden ons nog wat opfrissen. Op de badkamer was echter GEEN zeep en GEEN douchegel te vinden! Ook een haardroger ontbrak.
We zochten ons een plaatsje aan een tafeltje van 4 samen met de mensen die achter ons in de bus zaten en waarmee we al een babbeltje gedaan hadden onderweg.
Ze kwamen van Pijpelheide en we hadden ondertussen al heel wat gezamenlijke kennissen ontdekt.
De gids gaf me de raad om aan het onthaal zeep en douchegel te gaan vragen en van onze tafelgenote mocht ik haar haardroger lenen.
Achteraf hoorde ik vertellen dat er op geen enkele kamer zeepproducten aanwezig waren. Maar iedereen had die blijkbaar zelf meegebracht! Inclusief hun eigen haardroger!
Tijdens de maaltijden hebben we heel wat afgelachen!
De hotelbaas gaf de eerste avond een hele uitleg over hetgeen we de volgende dagen gingen doen en we kregen allemaal een jeneverglaasje. Dat glaasje moesten we ALTIJD bij hebben tijdens de uitstappen. Toen hadden we nog geen idee waarvoor?
Iedereen ging op tijd naar de kamer : het was een vermoeiende dag geweest...
Op dag 2 kwam Thomas (de hotelbaas) tijdens het ontbijt "glas controle" doen. Na het ontbijt vertrokken we samen met hem en een hele lading sterke drank op excursie.
De rit ging naar de "badkuip van Kramsach" ; het Reintaler Merenplateau, bestaande uit een vijftal meren. We wandelden langs de oevers en Thomas bevoorraadde ons regelmatig met allerlei kruiden jenevertjes. "Vitamientjes", noemde hij het geestrijke vocht! Hij vertelde dat er VEEL vliegen zaten. Toen ik verder stapte , voelde ik gekriebel in mijn nek Met mijn 2 handen sloeg ik de zogenaamde vliegen weg! Tot Stan zei: "kijk eens om". Thomas was met een grassprietje in mijn nek aan 't kriebelen!!! En dit was het begin van de fratsen die Thomas ten allen tijde uithaalde!
Nadat we langs de oevers van de Krummsee naar de Reintalersee gewandeld hadden , gingen we eten in een Tiroler Gasthof. In de namiddag brachten we nog een bezoek aan een oud Tiroler Bauernhof, gelegen in een wondermooi natuurpark. Het Bokrijk van bij ons...
De 3 de dag moesten we een picknick maken. We kregen allemaal een rugzakje met reclame van het hotel erop en vertrokken te voet naar de Schleier-waterval. Het was toen al behoorlijk heet en de tocht bestond uit een fiks stukje klimmen en dalen. Mijn knie begon toen al tegen te sputteren en ik besloot om met 2 andere mensen, die de wandeling ook niet aankonden, mee met de bezemwagen te rijden. Die bezemwagen reed met ons naar de anderen op het moment dat we gingen picknicken.
De wandelaars (waaronder Stan) gingen over het Vogellehrpfad aan de zonnekant van het Zillertal naar het nabijgelegen dorp Hart. Van daaruit kwamen ze terug naar het hotel waar Johanna ons opwachtte met een Apfelstrudel en koffie. Stan maakte alle wandelingen mee zodat ik achteraf de foto's kon bekijken.
Op dag 4 vertrokken we met plaatselijke mini busjes naar de Zillertal Höhenstrasse. De grote Carolus bus kon daar niet rijden: haarspeldbochten naast diepe ravijnen. Toch wel bang geweest...:(
Deze weg behoort tot de mooiste alpenwegen van Oostenrijk, reikt tot een hoogte van 2020 m en biedt fantastische vergezichten over de Zillertaler Alpen. De Zillertaler Höhenstrasse is 37 km lang en loopt van Ried/Kaltenbach tot aan het tolhuisje bij Hippach. Te midden van de skiregio "Hochzillertal/Hochfügen" nuttigden we ons middagmaal.
Het hoogste punt van de Höhenstrasse is Melchboden, dat een geliefde plaats is voor parasailers en deltavliegers. Via Schwendberg keerden we terug naar het dal.
De 5 de dag vertrokken we terug met de Carolus bus voor een rit door het Zillertal. We bereikten het mooie Tiroler dorp Finkenberg, gelegen op een zonneplateau, aan het begin van het Tuxertal. Van daaruit begon de wandeling naar de Teufelsbrücke (duivelsbrug). Deze houten brug met tevens een houten dak spant zich over de diep uitgesneden Klamm en de Zemmbach. De wandelaars gingen naar het bergdorpje Ginzling waar de chauffeur hen oppikte. De "sukkelaars" (waaronder ikzelf) bleven in de bus.De tocht ging verder naar het Floitental. Deze romantische Alpenstrasse (niet toegankelijk voor autocars) leidt naar de Tristenbachalm , waar in een gezellige almhut een Tiroler gerecht werd geserveerd. De "vlakkelandstirolers" werden met een busje van Ginzling naar de alm gebracht en ook weer terug.
Op dag 6 verlieten we het Zillertal en reden via de Achensee richting Pertisau, naar de Gramaialm. De wandelaars vertrokken weer voor een klimmetje en er bleven al heel wat meer plattelandstoeristen achter op het terrasje van ons middagmaal restaurant. Het warme weer begon zijn tol te eisen en steeds meer mensen werden moe!
Na de middag kregen we vrije tijd in Pertisau en het enige wat wij deden, was een gigantische ijscoupe gaan verorberen!
Bij elke wandeling stond Thomas met zijn jenevertjes te zwaaien en grappen te verkopen.
We zaten eens te eten en hij had zonder dat iemand het gemerkt had mijn handtas van mijn stoel genomen. Mijn handtas heeft een lange riem en hij ging rond aan de tafels om te vragen of ze niets moesten kopen!!! Tot ik in de mot kreeg dat het MIJN handtas was!
Aan een andere tafel kwam hij met kommetjes soep aan terwijl hij zei dat het HEEL heet was en hij liet een kom vallen zodat de mensen zich een hoedje schrokken. Die kom was natuurlijk leeg en hing te bengelen aan een lepel!
De derde dag was er 's avonds een Tiroler avond. Eerst kwam er een accordeonist en een gitarist Tiroler liedjes spelen. Enige tijd later verschenen er 4 mannen in klederdracht en gaven een show ten beste. Tot ze 4 vrouwen uit het publiek kwamen plukken. Natuurlijk was ik erbij. We moesten mee dansen met die mannen. Achteraf kregen we een borreltje schnaps en we MOESTEN het uitdrinken!
In één slok heb ik het maar binnen gekapt: de korte pijn!
Nadien moesten er ook 4 mannen mee doen en die kregen geregeld een schop onder hun achterste!
Stan had zijn foto toestel niet bij maar iemand anders heeft verschillende foto's genomen.
Ik ben nu wachtende op die foto's. Ik heb mijn mail adres aan die persoon gegeven.
Op dag 7 moesten we weerom vroeg uit de veren want we vertrokken om 7 u!
Ontbijt om 6 u en dan via Duitse wegen en veel file huiswaarts.
Daar begon het gewone leven weer : was en strijk! Maar die is ondertussen ook alweer achter de rug en zo kan ik morgen weer aan een dinsdag Diestdag beginnen.

Nog even een uitleg over de onderste foto. De laatste dag bezochten we een kerkje: het kerkje van Eben am Achensee. Daarin stond een beeld van de heilige Notburga van Rattenberg.  De geschiedenis hier rond was heel bizar. Zij is de heilige van de dienstmeiden en ze gaf in haar tijd al haar bezittingen aan de armen. Men had haar begraven en na een lange tijd terug opgegraven. Men heeft haar geraamte weer aangekleed en dat beeld staat nu in dit kerkje!

Aan het thuisfront.
Met Tim hield ik contact door elke dag te mailen. Van Bert kreeg ik een bericht via facebook.
Woensdag kreeg ik een redelijk paniekerige mail van Tim: hij was een sleutelbos kwijt!
Aan die sleutelbos hing het sleuteltje van zijn brievenbus en nog enkele sleutels van op zijn werk.
Hij schreef dat zijn geheugen leeg was en dat hij ze NERGENS meer kon vinden!
Mails gingen over en weer. Zit maar in Oostenrijk en probeer van daaruit maar te begeleiden!!! :(
Zelfs de poetsvrouw had ik ingeschakeld.
Thuis gekomen , heb ikzelf ook nog eens alles afgezocht : maar NIETS te vinden!
Maar dan verneem ik van zijn vader dat Tim op vrijdag naar Keulen is gereden!
Hij bezoekt daar elk jaar een soort computer beurs waar spelletjes ontwikkeld worden.
Twee jaar geleden kon hij nog meerijden met iemand van Limburg. Verleden jaar reed hij alleen.
Toen had hij nog een gewone auto. Maar nu reikte zijn elektrische auto zo ver niet: 200 km!
Dus kreeg hij de auto van zijn vader mee; plus de bankkaart om onderweg te tanken.
Dit evenement duurt dan tot in de vroege uurtjes. Zoiets vertelt hij niet tegen mij en dit kan hij zonder problemen allemaal geregeld krijgen!!!
A.s.s. Het blijft een AVONTUUR!

Naar zee en nog wat.

Elk jaar sporen wij voor 3 dagen naar zee in juli.
Voor mij is dit een ideale periode omdat Tim gedurende de week van 21 juli op vakantie is met de Lukrakers. Dan moet ik niet in zijn huis zijn om hem te helpen.
De week voordien had ik het nog even HEEL druk, dus de "zee dagen" waren zeer welgekomen!
Maandag : vertellen in het sprookjesbos en 's avonds met mijn nichtje gaan eten in het restaurant waar we met de familie gaan feesten in september.
Dinsdag: Diest-dag en 's avonds naar Olmen om Nele Goossens in actie te zien in open lucht!
Woensdag: vertellen in het sprookjesbos en na de middag naar Stan gereden. Rust!
Vrijdag zou ik moeten vertellen om 10 u in het bos en dat kwam goed uit want ik moest om 11 u in Aarschot bij Goci zijn. Bert mag aan een stage beginnen en zijn toekomstige werkgever had eens graag met mij gebabbeld.
Op mijn papier van de planning stond dat er maar 20 kindjes zouden komen: dus 1 groepje! Gedaan om half 11 en dan snel naar Aarschot: uitgerekend dat dit perfect te doen was!
Toen ik onderweg naar het bos was, kreeg ik telefoon van de verantwoordelijke van de dienst Toerisme: "de groep zou later komen en ze kwamen in groepjes van 5 met een klein busje dat elke keer moest over en weer rijden naar Averbode!!!"
Mijn bloed begon al te koken! Ik ben toch maar verder gereden en heb gewacht in het boswachtershuis. Om kwart over 10 arriveerden de eerste 5! Ik ging me omkleden en nam plaats bij hen op het terras : al wachtende. Toen de tweede groep aankwam om half 11, stelde ik voor om te beginnen. Die derde groep moest dan maar aansluiten als ze naar de tweede verteller gingen. (die ondertussen ook al gearriveerd was!)
Na mijn vertelling breng ik de kindjes tot aan de dreef om naar de volgende te gaan en toen kwam het derde groepje er juist aan! Zij vertrokken mee naar verteller 2.
Als een pijl uit een boog spurtte ik naar het kleedhok om mij om te kleden en vertrok.
Om 11 u 25 stopte ik bij Goci!
Daar is mijn stemming dadelijk omgeslagen! Een super fijn gesprek gehad met de toekomstige werkgever van Bert!
De volgende dag vertrok Tim op vakantie met "zijn" Lukrakers.
Op voorhand had hij al opgezocht welke de kortste weg was naar Dinant om er gemakkelijk te geraken met zijn elektrische auto.
Die kortste weg ging over kleine wegen maar duurde een uur langer.
Daarom raadde ik hem aan om een uur vroeger te vertrekken.
Hij begon zijn auto in te laden en zijn gps in te stellen. De gps BLEEF de autostrade aangeven en hij maar kloppen op het touch screen!!! Stress, stress, stress!!!
Terug naar binnen gelopen om op zijn pc die alternatieve route op te zoeken: natuurlijk DUURDE het en DUURDE het om de pc op te starten! Ondertussen belde ik naar een collega van de Lukrakers die in Heist op den berg woont. Misschien kon hij daar nog mee mee rijden? Maar die waren al ginder!
Terwijl ik nog aan 't telefoneren was, kwam Bert bij Tim langs. Hij was zijn gsm kwijt!
Tim is dan toch maar in zijn auto gestapt nadat ik hem wat gekalmeerd had door te zeggen dat hij maar RUSTIG moest rijden, wieltje zuigen en goed in 't oog houden waar er laadpalen staan.
Als één bolleke stress is hij vertrokken. Ik had gevraagd aan die collega om hem wat in 't oog te houden en iedereen te verwittigen dat hij mogelijk wat later zou toekomen.
Uiteindelijk is hij toch een uur later vertrokken. Maar om 16 u 50 kreeg ik al een berichtje van die collega: "Tim is goed aangekomen!" Om 17 u kreeg ik een sms van Tim: "Ik ben er. Goed wieltje kunnen zuigen en ze zegt dat er nog 40 km over zijn." Zijn auto heet "Zoë" : dus het is een "zij"!
's Avonds deed er een andere collega nog een bericht via facebook : "Tim is zonder kleerscheuren aangekomen en morgen gaan we eens bekijken waar we zijn auto kunnen laden."
Tim heeft toch wel hele fijne vrienden. Voor mij een hele geruststelling.
Vanaf de volgende dag kreeg ik elke dag een mailtje van Tim met een kort verslagje over hetgeen ze gedaan hadden en de zoektocht naar een laadpaal.
De gsm van Bert was die zaterdag ook terug gevonden in zijn eigen auto!
Dus : so far so good.
Zondag reden Stan en ik naar Wintam. Drie jaar geleden leerden we een wielerclub kennen in Valkenburg en sindsdien bleven we contact houden. We hebben hun 25 jarig bestaan mogen mee vieren en we beloofden toen om eens langs te komen als ze gingen rijden.
Op de middag kwamen we in het café waar we samen nog iets gedronken hebben en nadien reden we naar het kasteel van Hingene. Spijtig dat het regende maar we hebben toch enkele mooie foto's kunnen nemen.
Woensdag vertrokken we naar Blankenberge. Eerst de bus naar Leuven en dan de trein recht naar Blankenberge. Na de middag naar een show van "Nonkel Jef aan zee" gaan kijken en veel bekenden van vroeger terug gezien: heel leuk!
In de trein, op restaurant, op straat, in een winkel, in het hotel: "Ik ken u van ergens... Ben jij niet die van Benidorm Bastards? enz..."
Het is al meer dan 5 jaar geleden en toch word ik nog altijd VEEL herkend! Zou dat mijn stem kunnen zijn???
Donderdag brachten we een dagje door in Oostende met kennissen van het toneel in Balen.
Vrijdag na het ontbijt spoorden we terug huiswaarts. Stan miste niet graag de ronde van Frankrijk in de namiddag.
Zaterdag is Tim thuis gekomen. Anderen komen na het ontbijt van 10 u om half 12 thuis maar hij is aangekomen om 13 u 30. Zijn auto was opgeladen tot 200 maar al gezakt tot 150 als hij aan het hotel aankwam. Op de autostrade gaf de gps aan dat hij maar 20 km meer had en dat hij moest laden. Hij werd van de autoweg afgeleid naar een Renault garage in Brussel en daar heeft hij bijgeladen.(snel)
's Avonds gingen Stan en ik naar een trouwfeest en 's zondags woonden we een kleinkunst festival bij in Olen. We hebben ons goed geamuseerd. :)
Eind goed , al goed!

Verkeers-en vervoersproblemen

Met Tim rijd ik ongeveer om de veertien dagen naar Mechelen naar Indigo waar hij een psychologe opzoekt.
In Mechelen is het een GROOT probleem om parkeerplaats te vinden en zeker in de omgeving van Indigo.
Je volgt in het begin de gps en komt tot de vaststelling dat er veel één richtingsstraten zijn.
De eerste keren konden we redelijk gemakkelijk parkeren aan een kerk of als daar geen plaats was in de straat die parallel loopt met Indigo. Weliswaar altijd betalend! Om een uur te parkeren, betaal je al vlug 3 euro. Tot ik ontdekte dat je ook met de gsm kon betalen en dat het goedkoper was!
Eén keer zat ik samen in de wachtzaal met een mevrouw uit onze buurt. Zij kwam ook met haar zoon en toen ik haar zei dat het altijd zo'n probleem was om parkeerplaats te vinden , zei ze dat ik een kaart voor gehandicapten kon aanvragen bij de ziekenkas. Zij kon bijna altijd voor de deur parkeren op een gehandicapten plaats. De kaart mocht alleen gebruikt worden als ze met haar zoon naar Indigo kwam en als de zoon naast haar zat.
Ik heb hierover navraag gedaan maar de ziekenkas wist hier niets van en zegden dat ik het misschien bij Indigo zelf moest vragen. Bij ons volgende bezoek ging ik het vragen bij het onthaal. De medewerkster gaf me de volgende uitleg: "Er is hier ooit nog eens iemand met a.s.s. geweest die zulke kaart wilde. Hij heeft ALLES uit de kast gehaald en het is niet gelukt! A.s.s. wordt niet beschouwd als een handicap om auto te rijden." En eigenlijk klopt dit ook volkomen!
Waarschijnlijk had de zoon van die mevrouw nog een andere handicap erbij...
Daarna begon het mis te lopen met het parkeren.
Eind juni reden we weer naar Mechelen en er was GEEN plaats aan de kerk en in de straat. Ik reed gewoon verder in de één richtingsstraten , over de markt en parkeerde even verder in de straat van Indigo. Naast gele stippellijnen maar het stond er vol geparkeerd, dus ik dacht: "Ik sluit me aan!"
Begin juli reden we weer richting Indigo en het was hetzelfde scenario. Alleen stond ik nu dichter bij Indigo geparkeerd : naast gele stippellijnen.
Toen ik in de wachtzaal zat, kwam een medewerkster vragen: "Staat hier iemand voor geparkeerd want de politie is aan 't schrijven."
Ik vlieg naar buiten en zag een gemotoriseerde politie agent staan die juist wilde vertrekken. Ik vroeg hem of ik verkeerd geparkeerd stond en hij zei : "Neen, alleen die 2 eerste auto's , want die staan voor dat verkeersbord. Als je erachter staat , is er niets aan de hand." Oef! Maar toen kwamen er 2 stadswachten aan mijn auto staan en die zeiden dat ik daar niet mocht staan aan die gele stippellijnen!!! Zij mochten geen proces schrijven maar moesten het wel rapporteren aan de politie.
Ik vroeg hen : "WAAR moet ik hier in godsnaam nog gaan staan??? Hier is nergens plaats!" Zij gaven mij de raad om naar het einde van de straat te rijden waar een grote parking was aan een kazerne. Dat heb ik toen gedaan en inderdaad : daar was plaats zat. Ook wel betalend natuurlijk maar ik had al betaald met de gsm.
We reden naar huis met het voornemen om daar de volgende keren altijd te parkeren. Eind goed, al goed, dacht ik. Tot ik een proces verbaal in mijn brievenbus kreeg! NIET om fout te parkeren maar om door "auto luwe straten " te rijden. 55 euro! Ik belde naar de politie en zij legde mij uit dat je over de markt en de volgende straten niet mag rijden tussen bepaalde uren. Dus heb ik dat proces maar braafjes betaald.
Deze week kreeg ik WEER een proces verbaal in de brievenbus: weer 55 euro om door "auto luwe" straten te rijden. Als een razende ging ik de betaling terug opzoeken en belde naar de politie. Zij vroeg mij om het proces nummer eens te bekijken en inderdaad het was een ander nummer. Ah ja , ik was 2 keer door die straten gereden!!! Met andere woorden : mijn proces heeft nu wel 110 euro gekost!!!
Ondertussen heb ik al opgezocht hoe ik legaal naar die parking van die kazerne kan rijden de volgende keer.
Tot hier de verkeersproblemen.
Zondag reden we met de trein naar Blankenberge. Vrienden van ons verbleven in Wenduine en we gingen hen een bezoekje brengen. Treinrit gevonden die rechtstreeks van Herentals naar Blankenberge spoorde en we vertrokken met veel goede moed.
In Herentals station bleef die trein al uitzonderlijk lang staan eer hij vertrok. Toen hij eindelijk vertrok,werd er afgeroepen: "Beste reizigers, onze trein heeft een defect en we rijden HEEL langzaam tot in Antwerpen. Daar wordt het defect opgelost en dan rijden we verder naar Blankenberge. Onze excuses hiervoor." Er werd volop ge-sms-t dat we later gingen aankomen maar we wisten nog niet hoeveel vertraging er ging zijn.
Toen we in Lier aankwamen, werd er weer informatie afgeroepen: "Beste reizigers, de 2 eerste wagons zijn defect. Alle reizigers die zich daarin bevinden , dienen over te stappen in de andere rijtuigen. De defecte wagons worden achteraan de trein gehangen en daarom zullen we een hele tijd hier in Lier blijven staan. Daarna rijden we verder naar Blankenberge met een vertraging van 46 minuten. Onze excuses hiervoor."
Weer sms-jes. Uiteindelijk heeft de trein nog wat tijd ingehaald en zijn we 40 minuten te laat aangekomen.
Ondertussen had ik al een bericht op facebook gezet: Rijd al eens met de trein naar Blankenberge. Twee wagons defect, In Lier de wagons achteraan de trein gehangen en gigantisch te laat aankomen bij onze vrienden. Oh heerlijk! Die Belgische spoorwegen.
Heerlijke reacties verschenen hieronder!
Niettegenstaande die pech hebben we toch een hele fijne dag doorgebracht met de vrienden in Wenduine zodat we met een voldaan gevoel terug naar huis spoorden : ZONDER problemen!

Heet, heter, heetst.

Niet alleen de temperaturen maar ook mijn gemoedstoestand hebben betrekking tot deze titel.
Toen de temperaturen de hoogte begonnen in te schieten , zou ik voor de eerste keer mijn vaste airco gaan gebruiken. Sinds oktober 2014 had men dit toestel in mijn living geplaatst. Dit toestel kon warmte produceren in de winter en koude in de zomer. Een grote buiten unit was daarbij noodzakelijk.
Op dinsdag zette ik de airco aan en vertrok naar de repetitie in Oevel voor toneel.
Het was warm en we deden na de repetitie nog een terrasje. Rond 23 u 30 kwam ik thuis en mijn halve living stond onder water!
Onmiddellijk schakelde ik het toestel uit en begon te dweilen tegen de sterren op! Hierbij stootte ik mijn cd rekje omver en lagen al mijn cd's ook nog eens her en der verspreid. Na het nodige gevloek en een halve emmer water verzameld te hebben , begon ik de cd's terug in het rekje te plaatsen.
De airco heeft de ganse nacht nog na geronkt met pauzes.
Woensdag was ik van plan om naar Stan te rijden maar ik belde eerst 's morgens naar de firma die mijn airco geplaatst had. Een technicus zou mij terug bellen wanneer hij zou komen , werd er beloofd. Tot 's middags had ik gewacht en er kwam NIETS! Ik belde terug en volgens hen was het doorgegeven. Een half uur later kreeg ik telefoon met de melding dat er 2 mensen zouden komen.
Ondertussen had ik al naar Stan gebeld dat ik misschien niet zou kunnen komen???
Om 14 u stonden er 2 Poolse werkmannen aan mijn deur. Ze konden wel goed Vlaams maar tegen mekaar spraken ze Pools. Heel de unit in mijn living werd afgebroken en ze merkten dadelijk dat de airco zijn water niet kwijt raakte. Eén werkman stond aan de buiten unit en één binnen. De leidingen hebben ze ook helemaal nagekeken en om 15 u was alles in orde. Maar ondertussen waren de temperaturen binnen ook gigantisch opgelopen!
Ik deed een berichtje naar Stan dat het in orde was maar dat ik alles nog moest opruimen. Dat ging nu natuurlijk vlotjes want mijn airco werkte perfect!
Om 16 u kon ik eindelijk vertrekken.
Op vrijdag zou er een medewerker van Telenet komen om al mijn toestellen van Telenet te updaten.
Deze dienst kreeg ik aangeboden omdat ik samen met Hilda (mijn collega van de Benidorm Bastards) een promo filmpje ging opnemen op maandag. Deze opnames zouden doorgaan bij Hilda thuis.
Die maandag hebben we de ganse voormiddag gedraaid. Veel plezier gemaakt en de mensen waren zeer tevreden! Het was een hele ploeg die bij Hilda over de vloer kwam: camera mannen, regisseurs, mensen van Telenet zelf...
Er werd wel gezegd dat het "een proefopname" was en dat we voor écht moesten draaien de volgende woensdag.
Twee dagen later kreeg ik telefoon dat Telenet had afgezien van onze medewerking. We zouden WEL betaald worden voor onze prestaties. WEERAL een tegenvaller!

Zondagavond rond 18 u 30 werd ik opgebeld vanuit Diest met de melding dat men Bert had gevonden op de grond en dat men hem met de ziekenwagen naar het ziekenhuis ging voeren.
De overbuurman belde mij omdat ik toestemming moest geven om hem mee te nemen met de ziekenwagen. Hij vroeg mij ook om zo snel mogelijk naar daar te komen.
Stan was juist naar huis vertrokken omdat hij bij zijn zoon, die op vakantie is, de dieren moest gaan voeren.
In allerijl ben ik in mijn auto gestapt , helemaal overstuur. Het was zo erg dat ik zelfs de weg niet meer wist na een omleiding! Ik moest mijn gps opzetten!
Toen ik aan het appartement aankwam, kwam de buurvrouw er juist aan en zij is met mij naar de overbuurman gegaan. Hij heeft mij het hele verhaal gedaan en dacht aan epilepsie...
Hij raadde mij aan om naar het ziekenhuis te rijden en dat heb ik gedaan. Bert zat in de wachtzaal te wachten op de dokter. Hij had nog niet gegeten en ik ook niet. Dus ging ik op zoek naar eten.
De cafetaria van het ziekenhuis was al dicht want het was al 19 u 30! Ik had gezien dat er rond het ziekenhuis een evenement bezig was met een orkestje en wat tentjes er rond.
Daar moest eten te vinden zijn! Gelukkig stond er een kraam met frieten en hamburgers. Maar eerst moest je bonnetjes kopen! Ik stond aan te schuiven en werd herkend! "Heb jij niet meegespeeld in Nonkel Jef en de Benidorm Bastards?"" Mogen wij een foto nemen met jou? Mijn zoon is een grote fan van jou!" Op zulke momenten kan ik dit missen als kiespijn! Ik heb dan maar vlug een fotootje laten nemen. Zij stonden hun plaats af in de rij.(toch nog een beetje geluk!)
We hadden uiteindelijk toch wat te eten. Nog een drankje uit de automaat in de kliniek en we konden ertegen. Er werden verschillende onderzoeken gedaan en Bert werd op een kamer gelegd met monitor. Op maandag zou er een EEG en MRI gemaakt worden.
Ondertussen reed ik terug naar zijn appartement om propere kleding , pyama enz. op te halen en om 23 u reed ik huiswaarts.
Daarna nog even bij Tim binnen om voor hem alles klaar te maken en om 24 u 30 kon ik eindelijk even naar Stan bellen voor de stand van zaken.
Dinsdag middag mocht Bert naar huis met het verdict: epilepsie ! Medicatie noodzakelijk.
WEER een labeltje erbij!

Familie en "aangelegenheden"

Zondag 14 juni vierden we mijn vader zijn 92 ste verjaardag in het restaurant waar we al sinds zijn 90 ste verjaardag feesten samen met zijn broers, zus en schoonzus.
Elke keer zijn die mensen ZO blij dat ze mekaar zien want anders komen ze mekaar enkel tegen bij begrafenissen.
Wat me bijzonder opviel was het gedrag van de jongste nonkel: hij is degene met "dementie".
Aan tafel zat hij met een grote slab en hij heeft de ganse tijd over het tafelkleed gewreven: altijd dezelfde beweging!
Hij is ook een paar keer opgestaan en zo maar weg gegaan. Mijn tante gaat hem dan elke keer terug halen.
Naar het toilet gaan , moet natuurlijk ook met begeleiding.
Mijn tante vertelde dat hij op een avond heel de tijd had gevraagd om "naar huis" te gaan. Als zij zegde dat ze thuis waren, bleef hij maar aandringen om naar huis te gaan. Natuurlijk bedoelde hij zijn ouderlijk huis! Toen tante zei dat hij mocht gaan maar dat zij niet meeging, stopte het gevraag.
Zij vertelde ook dat ze op een keer zei dat ze de tafel ging afruimen en ze vond de tassen , bestek enz. in de vuilbak.
"Bloempotten staan bij ons niet op de kast, maar achter de kast" vertelde ze.
De eersten die het feest verlieten waren zij en nonkel ging onder begeleiding van tante afscheid nemen van zijn broers en zus. Bij mijn vader aangekomen, nam hij het hoofd van vader en drukte dat tegen zijn borst terwijl hij zei: "Jij bent toch de mooiste hé!". Iedereen moest hier hartelijk om lachen maar ik hield het niet droog. Ik heb mij omgedraaid en ben een zakdoek gaan zoeken: ik vond dit ZO schrijnend!!!
De anderen gaf hij een hand terwijl mijn tante zei wie het was: hij kent NIEMAND meer!
Nadien hebben de anderen nog duchtig verder gefeest en de afspraak voor volgend jaar is weeral gemaakt!
Maandag ging ik Lore halen van school.
Normaal gaat mijn zus haar elke maandag ophalen en dan ga ik altijd tot bij haar want ze roept zo mooi op "tante Lea"!
Maar mijn zus en schoonbroer zijn op verlof en daarom ben ik 2 maandagen van dienst.
Maandag kwam ze als indiaantje uit de school want ze hadden de hele dag over indianen geleerd en er was zelfs iemand komen toneel spelen over indianen.
Ze vertelde honderduit in de auto en toen we bij mij aankwamen , ging ze al dadelijk in de "koekenkast" kijken. Ik had niet veel koeken meer maar wel smarties en daarvan smulde ze een potje leeg.
Ze keek graag T.V. en toen ze in de zetel zat , zei ze : "tante Lea , ik mag thuis NIET snoepen en GEEN T.V. kijken vandaag!" Ik vroeg : "oh , hoe komt het ? Ben je stout  geweest? " "Ja, " zei ze "ik heb de hele nacht iedereen wakker gehouden!"
Maar bij tante Lea mag ze wat meer hé!
De voorbije week heb ik eveneens nog wat familie aangelegenheden meegemaakt waar ik even van ondersteboven ben geweest maar ik heb een heerlijk vooruitzicht: morgen ga ik Lore weer halen van de school en we gaan pizza eten!

Rouwverwerking en ...

De voorbije dinsdag hadden we VVA vergadering die handelde over "rouwverwerking".
Het was de BESTE avond die we ooit gehad hebben!
Voor mij begon het al een beetje klungelachtig. Om 19 u kwam ik aan en de spreeksters arriveerden tegelijkertijd. Gewoonlijk is er op dinsdag "muziekschool" in het dorpshuis maar deze keer was de deur vast!
Ik nam mijn papieren erbij om de deur te kunnen openen maar ik vond ten eerste de badge al niet!
Daarom belde ik naar de verantwoordelijke en hij gidste mij via de telefoon naar het alarm. Blijkbaar had ik nog het oude code nummer want het alarm begon weeral oorverdovend te brullen!
Toen de verantwoordelijke mij het juiste nummer had gegeven, stopte het lawaai. Gelukkig!
Als we naar huis gingen, moesten we juist het tegenovergestelde doen.
De spreeksters waren medewerksters van een psychotherapeutische groepspraktijk.
Zij stelden zich voor en vertelden wat voor werk ze deden. Daarna vroegen ze aan de aanwezigen om zichzelf voor te stellen en te vertellen welke ervaring ze hadden met "rouwen".
Er is nog nooit ZO openhartig gepraat. Bij elke aanwezige werd er goede raad en uitleg gegeven.
Wat ik vooral heb onthouden, is dat mensen met a.s.s. een duidelijk begin en eindpunt van een belevenis nodig hebben! Ook wordt de impact van dieren soms VEEL belangrijker gevonden dan die van mensen. Als er iemand overlijdt in de leefwereld van een persoon met a.s.s., heeft het gevolgen als die persoon HEEL dicht bij hem of haar stond en als de leefwereld daarna HELEMAAL verandert!
Mensen met a.s.s. rouwen constant! Elke keer als er iets verandert in hun leven , moeten ze iets of iemand afgeven. Van thuis naar de kleuterschool, van de kleuterschool naar de lagere school, van de lagere school naar het middelbaar en ga zo maar verder...
De spreeksters vonden het schitterend dat onze groep het zo goed met mekaar kan vinden en dat we allemaal één voor één gemotiveerde mensen zijn die ALLES doen voor onze kinderen.

Woensdag reed ik over en weer naar Stan want donderdagmorgen om 8 u 30 hadden mijn zus en ik een ontbijt geregeld met onze vader die 92 jaar werd.
Het was super gezellig en vader heeft er blijkbaar ook erg van genoten.
Na de middag reed ik met Tim naar Mechelen naar de psychologe.

Deze middag reed ik naar Antwerpen. Ik moest een casting gaan doen voor Telenet.
Gratis met de bus naar Herentals want ik heb een omnipas gekregen sinds mijn verjaardag tot en met 31 augustus. Daarna met de trein met een goedkope seniorenkaart! Vijf en zestig worden heeft zo zijn voordelen!
In het casting bureau werd ik onthaald als een prinses! Ik moest een stukje spelen met Hilda (mijne compagnon van de bastards). De regisseur heeft heel erg gelachen met ons optreden en vond het HEEL GOED! Toen ik daar vertrok , zei de verantwoordelijke van het bureau dat ik een "revelatie" was en dat ze heel blij was dat ze mij had leren kennen!

Morgen komen onze vrienden op bezoek en zowel zij als wij kijken er enorm naar uit.
Zondag vieren we de verjaardag van vader in een restaurant samen met zijn broers en zus.
Ook weer een gebeurtenis om naar uit te kijken.

Verduidelijking , verjaardag en nog wat

Eerst en vooral wil ik mijn vorige blog verduidelijken.
De visa kaart van Tim heb ik wel duidelijk in mijn bezit!
Bij de psychologe in Mechelen werd de rekening voorgelegd en hij zei dat er twee firma's of "sites" zijn die zijn gegevens hebben en waar hij dus naar hartenlust kan bestellen zonder zijn kaart te gebruiken.
Ik moest even terug in de wachtzaal gaan zitten en de psychologe zou mij 10 minuten voor het einde van de sessie komen halen.
Zo gezegd , zo gedaan. Er waren afspraken gemaakt en de psychologe zei dat het eigenlijk haar schuld was omdat ze niet genoeg "duidelijkheid" had gegeven. Tim mag nog maar 175 euro per maand uitgeven aan bestellingen en zij gaat uitzoeken hoe hij eronder uit kan komen ivm die gegevens die opgeslagen zijn. Dat bedrag is voor hem een compensatie omdat hij : niet op café gaat, niet naar de cinema of theater of een ander optreden gaat. Kortom geen geld uitgeeft aan het uitgangsleven. Hij mag ook maar op bepaalde dagen op die sites kijken en maar 1 keer op die dag.
Voordien keek hij elke dag en ook verschillende keren per dag.
Die sites zijn erop gemaakt om alles zo perfect mogelijk en oogverblindend voor te stellen!
Maar hij heeft nu toch maar een VEEL te dure balpen besteld!!!

Verleden week is het mijn verjaardag geweest: 65 jaar en op pensioen!
Alhoewel ik geen verschil voel en WAT is pensioen? Minder werken is voor mij in elk geval geen optie!
Maar mijn verjaardag heb ik wel uitgebreid gevierd.
Op zondag 31 mei had ik het boswachtershuis in Westerlo gereserveerd voor een feestje met de familie. Zowel de familie van Stan als mijn familie waren aanwezig. Het weer was niet om over naar huis te schrijven maar ik heb er enorm van genoten. We zijn zelfs nog in het bos gaan wandelen en hebben kaboutertjes gespot.
En dat vieren ging maar verder.
Op maandag ging ik op restaurant met een vriendin.
Op woensdag reden Stan en ik naar Breda naar Ikea met een bon van 50 euro die ik van Bert had gekregen: leuke spulletjes gekocht!
Op zaterdag was er een bijeenkomst van ons vriendengroepje bij mij thuis. WEER super fijne cadeautjes gekregen en een gezellige avond doorgebracht.
Vandaag, maandag, had mijn lievelingsnichtje een verrassing voor mij in petto. Ik moest om 12 u 30 bij haar zijn en we reden naar een restaurant waar ze gereserveerd had voor ons beiden!
Van haar kreeg ik de leukste verjaardagskaart die ik ooit gezien heb! Een foto van prinses Kate van Engeland met de tekst: Queen for a day! Vandaag ben jij het stralende middelpunt. Exclusief genieten. Gelukwensen. Een toost op jou! Geniet als een echte VORSTIN!
Zaterdag komen onze beste vrienden ook nog op bezoek. Ook nog iets om naar uit te kijken want het is heel lang geleden dat we ze nog gezien hebben en de man heeft onlangs een zware operatie ondergaan.

Morgenavond hebben we een VVA avond over rouwverwerking bij mensen met a.s.s.
Ik ben heel benieuwd. Mijn zonen hebben alleen nog maar het verlies van mijn moeder bewust meegemaakt en Tim zei me dat hij daar niets meer over weet!

Bert is ondertussen volop bezig met te solliciteren her en der. Regelmatig houdt hij mij op de hoogte van de gesprekken. Maar tot hiertoe is er nog niets uit de bus gekomen. Hij heeft nog een lange weg af te leggen...
Evenals het nog een lange weg zal worden eer alles in orde is met Tim...
Maar ik ben er zeker van dat alles in orde zal komen: is het niet vroeg , dan maar laat. :)