Het toneel is achter de rug en elke avond dat ik moest optreden had ik stress. Wat zou er nu weer gaan gebeuren? Wie zou er nu weer naast zitten?
Geen enkele keer ben ik ontspannen en met volle goesting vertrokken.
Nochtans kreeg ik telkens achteraf heel veel lof betuigingen. In de zin van : "Jij stak er met kop en schouders bovenuit, jij waart de motor (what's in a name?) van het stuk..."
Tijdens de periode van het toneel kwam het nieuws dat het bestuur van de accordeonclub zou ontslag nemen. De voorzitster belde mij op om te vragen of ik het eerst aan Bert zou kunnen vertellen.
Ik mailde hem daags voor de repetitie en kreeg in de loop van de volgende weken verschillende mails terug waaruit ik kon opmaken dat hij het er heel moeilijk mee heeft. Dat begrijp ik natuurlijk. Hij speelt al meer dan 20 jaar in die club en het is zijn enige sociale hobby.
Enkele weken geleden zei zijn vader : "ik vind dat onze Bert er de laatste tijd zo ongelukkig uit ziet. Zou er iets zijn op zijn werk?" Waarop ik repliceerde dat alles in orde was op zijn werk en dat hij het graag deed. "Dan heeft het misschien te maken met de accordeonclub?"
Aan Tim zag ik de laatste tijd ook dat hij stress had: de benen gingen heen en weer. Ik had eveneens gezien dat hij bij de persoon van begeleid wonen heel emotioneel was.
Na een gesprek met hem vernam ik dat er een heleboel veranderingen op til zijn op zijn werk.
Hun boekhoudprogramma moet afgesteld worden op dat van Hasselt en er wordt menige keer over en weer gereden.
Ik heb ook een gesprek gehad met zijn bazin en zij vertelde mij dat er nog VEEL veranderingen gaan komen in de toekomst. Maar ze weten zelf ook nog NIETS. Zulke onvoorspelbare dingen, onduidelijkheden, onverwachte zaken zijn "horror" voor mensen met a.s.s.
Een collega van Tim was naar de laatste voorstelling van toneel komen kijken. Hij vertelde dat hij juist op tijd op pensioen kon gaan : voor de veranderingen! Maar hij vertelde ook iets waardoor ik glunderde van trots. "Als Tim zou wegvallen in het bedrijf, stort het in!" Onlangs had hij nog een probleem van de boekhouding van 10 jaar geleden, opgelost!
Maar dit neemt niet weg dat Tim toch met de stress blijft zitten tot er duidelijkheid is.
Voor de inleef van Londerzeel vertrok ik 2 uren op voorhand en ik had ze nodig!!! File, file en nog eens file! En stress om niet op tijd te komen... De avond zelf is vlekkeloos verlopen en de reis naar huis duurde maar 45 minuten.
De voorbije week kreeg ik een vraag om een promotiefilmpje te maken samen met een collega bastard. We hebben ons kostelijk geamuseerd!
Gisteren spoorden Stan en ik naar Antwerpen om wat sightseeing te doen. We wandelden door de voetgangerstunnel vanaf Linkeroever en bezochten het Mas. Het was een aangename dag maar 's avonds was ik pompaf. Volgens mij hebben we onze 10 000 stappen gehaald! Ik voelde mijn knie terug. Gelukkig kan ik morgen naar de kinesist: de voorlaatste keer.
Vorige maandag bezochten we met de nichtjes onze dementerende nonkel en mochten daar 's middags boterhammen eten. De nonkel is nog altijd hetzelfde: onverstaanbaar brabbelen, eten , in rolstoel zitten en op zijn vingers sabbelen.
Overmorgen komt mijn langverwachte ontmoeting met minister Van Deurzen. En daar heb ik ook STRESS voor! Ettelijke inleef momenten heb ik al gegeven , menige lezing voor de VVA en nooit stress gehad. Ik ben mij volop aan 't voorbereiden en zoek alles bij mekaar om mijn beweringen te staven.
Gelukkig staan er verschillende lotgenoten achter mij om mij te steunen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten