"FEELINGS"

Momenteel is mijn leven een "rollercoaster".

Soms voel ik me ontgoocheld, dan weer bejubeld en gelukkig.

Een andere keer : geliefd en aanvaard, dan weer teleurgesteld.

O zo trots en fier en tenslotte gekwetst...

Dan probeer ik energie en levensvreugde te putten uit de "kleine" dingen des levens.

THUIS

Laat ons beginnen met mijn ouderlijk huis: mijn thuis.
Een paar weken geleden werd ik op maandagmorgen om 6 u 's morgens uit mijn bed gebeld. Toen ik aan mijn gsm kwam, was het natuurlijk gedaan met bellen. Ik zag dat mijn vader had gebeld en er stond een gekreun op de voicemail. Ik belde hem terug op en hij zei met een heel triestige stem dat hij op zijn hoofd gevallen was en dat alles vol bloed lag. En of ik dat kon komen opkuisen?
Ik vroeg of hij al naar mijn zus had gebeld want zij is normaal de eerste die hij altijd contacteert. Omdat zij verpleegster is , vermoed ik. Dat had hij gedaan, maar ze nam niet op. Ik belde haar zelf en inderdaad : haar voicemail sprong op.
Ik heb dan maar vlug een trui over mijn pyjama getrokken , mijn jas erover, laarzen aan en vertrokken.
Daar aangekomen, lag hij op zijn bed met zijn kleren aan. De linkerkant van zijn gezicht helemaal bebloed, zijn hemd aan de linkerkant ook vol bloed en op de vloer ook een heleboel bloed.
Eerst en vooral heb ik zijn gezicht proper gemaakt en hij had een slipje boven zijn wenkbrauw. Ik heb het ontsmet en deed het bloeden stoppen met een verband. Ik gebood hem om stil te blijven liggen en ik hing een proper hemd klaar. Daarna begon ik de vloer te dweilen. Ondertussen was de dochter van mijn zus (die naast hem woont) binnen gekomen omdat ze mijn auto had zien staan. Zij belde ook naar mijn zus, maar had ook voicemail.
Achteraf heeft mijn zus mij opgebeld omdat haar dochter iets had ingesproken. Zij vond het nu HOOG tijd om 's morgens een verzorgster te laten komen bij mijn vader! Maar meneer wil niet! Geen vreemden in mijn huis , zegt hij!!!

Mijn jongste zoon zit momenteel ook "thuis".
In september is hij ontslagen op zijn werk. Maar ondertussen is er een fijn netwerk ontstaan rond hem en ik heb er vertrouwen in dat het in orde komt.

En dan de hoofdbrok "THUIS".
Vorige week vrijdag deed ik mijn debuut in "Thuis" op T.V.
Alles was al opgenomen in augustus en ik heb altijd moeten zwijgen!!!
Het is een droom van mij die uitgekomen is...
Nooit had ik kunnen denken dat dit ZO' N impact had. Ontelbare sms-jes , chatberichtjes, mailtjes, telefoontjes en gelukwensen heb ik gekregen. Dat doet deugd ! :)

Eindigen moet ik met minder goed nieuws.
Deze week is mijn relatie geëindigd. Onze leefwerelden verschillen TEVEEL van mekaar en mijn sociaal leven is ook helemaal anders dan het zijne.
Het kwam heel onverwacht. Het sloeg in als een bom, als een donderslag bij heldere hemel.
Ik heb 2 nachten niet geslapen en weinig gegeten.
Maar nu ben ik er min of meer over: ik koester de mooie herinneringen en begin aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

Vervolg oktober en november

Op 16 oktober maakten wij Herentals onveilig met onze reünie van de Benidorm Bastards. Aan mijn collega en goede vriend Rik had ik gevraagd om ons door de stad te gidsen. Rond de middag zouden we gaan eten in een spiksplinternieuw restaurant alwaar de dochter van mijn vriendin de scepter zwaait. Haar dochter is grote fan van ons groepje en menig foto werd genomen.
Onze gids loodste ons door het begijnhof en het museum en nadien binnen de kloostermuren van de Franciscanessen. We hebben prachtige dingen gezien en mede door het mooie weer ook een aangename wandeling gemaakt.
In de kloostertuin stond een zustertje te harken. Zij vroeg ons of we haar leeftijd konden raden? Ik zei: "85 jaar". Niet juist : "hoger", zei ze. Ik deed er voorzichtig één jaartje bij en het was bingo!
Stan vroeg haar : "Kan je Onze Lieve Heer niet vragen om de helft van de tuin te harken?" "Dat heb ik al gevraagd," zei ze "maar hij wil niet!" :)
De volgende maandag reed ik met Tim naar de psychologe in Mechelen en dit was voorlopig de laatste keer. Hij kwam met een brede glimlach buiten!
Op 27 en 28 oktober speelden wij voor de 32 en 33 ste keer nog maar eens "Lady's night" in 't Getouw in Mol. Mijn zus en schoonbroer kwamen kijken en zegden dat ze nog nooit zoiets moois hadden gezien!!!
Donderdag 9 november was er een voorstelling in de Zoerla: "Groeten uit de Kempen" met Conny Neefs, Micha Marah, Marc Dex en Juul Kabas. Het was een fijne namiddag en ik zag verschillende mensen terug waar we mee op reis waren...
Deze week wordt gedomineerd door "autisme".
Maandag deed ik een inleef in Kalmthout. 's Morgens om 9 u moest ik daar zijn en om zeker op tijd te komen , vertrok ik al om 7 u 15.
Ik was goed op tijd en het was weer de moeite. De inleef vond plaats in een gigantisch grote school en de leerkrachten hadden een pedagogische studiedag. Ze mochten een onderwerp kiezen en degenen die voor de inleef kozen , hadden natuurlijk ook grote interesse!
Gisteren hadden wij onze maandelijkse info avond in Noorderwijk. Die ging over "Autisme en werk".
Een werkgever kwam een succesverhaal voorstellen. Zij hadden een persoon met a.s.s. in dienst en hij deed het hele verhaal vanaf zijn indiensttreding tot op heden. Allemaal heel interessant maar helaas is de werkelijkheid niet zo rooskleurig...
In het Samana magazine van de CM staat deze maand een reportage van Peter Vermeulen.
Hij schreef een boek: "Autisme is niet blauw, smurfen wel".
Ik citeer.
Autisme is té populair geworden. Heel lang was autisme veel te onbekend. Om erkenning te vragen voor de stoornis hebben ouderenverenigingen en Autisme Centraal in de jaren tachtig enorm veel lobbywerk gedaan. Autisme is zijn negatieve connotaties kwijtgeraakt, maar het is doorgeslagen. Tegenwoordig is alles autistisch. Iedereen denkt te weten wat het is, maar nog nooit waren er zoveel stereotype beelden en misverstanden.
Dat is erg omdat we een verkeerde oplossing bieden voor een probleem dat wel bestaat. Het risico is dat het begrip straks zijn waarde gaat verliezen en mensen met autisme niet de zorg krijgen waarop ze recht hebben.
We moeten autisme weer kleiner maken, het reduceren tot wat het ooit was: een etiket voor een brein dat niet werkt zoals de meeste, maar ook niet meer dan dat.
Slechts 16 procent van de mensen met autisme hebben een voltijds betaalde job! Om te beginnen is dat een enorme geldverspilling. Maar het is vooral een verlies van talent. Want je gaat me toch niet vertellen dat die 84 procent helemaal niets kunnen?
En dit werd gisterenavond ook aangehaald. Dat de werkgevers eens moeten kijken naar de talenten van mensen met a.s.s.
Vanavond rijd ik naar Deurne om nog maar eens een inleef te geven.
Achteraf rijd ik naar Stan om even te chillen tot morgen.
Hieronder volgen de foto's van onze reünie, het bezoek van de mensen van "Thuis" bij "Lady's night" en de groeten uit de Kempen.

Brugge, Londen en ...

Gelukkig zijn mijn "zwarte" weken voorbij. Maar de strijd is nog niet gestreden. Het is alleen windstil en ik heb alles "on hold" gezet. Dit moest ik doen om mezelf te beschermen.
Vader is volledig genezen en doet nu van alles om zichzelf te bewijzen. Zoals enkele kilometers te voet gaan , alle evenementen meepikken enz... Weg rusthuis!
Onze uitstap naar Brugge was een succes. Met meer dan 900 inwoners van Westerlo vertrokken we vroeg in de morgen met een dubbeldekker trein in Herentals. Rechtstreeks naar Brugge.
Daar werden we in groepen verdeeld en elke groep had een ander programma. Wij kozen de proevertjes wandeling en een boottochtje. De ganse voormiddag proefden we van : koeken, chocolade, vlees, snoepjes, drank... Met als gevolg dat we 's middags natuurlijk weinig honger hadden en we maar wat brood met kaas nuttigden in een gezellig bruin cafeetje.
Na de middag maakten we het boottochtje op de reien en na nog een drankje en een hapje op een terras spoorden we weer huiswaarts. Geslaagd!
Het volgende weekend stond onze trip naar Londen op het programma.
Vrijdagmorgen om 5 u 15 vertrokken we in Mol. De ganse rit naar Calais heb ik geslapen. Daar gingen we op de Shuttle en in de late voormiddag kwamen we al aan in Londen.
Ons bezoek kon beginnen: Tower Bridge, houses of Parliament, Westminster Abbey, Whitehall, Trafalgar Square , Waterloo place, Picadilly Circus, Leicester Square , Covent Garden.
Tussenin kregen we wel tijd om zelf ons middagmaal te zoeken en 's avonds reden we naar het hotel voor het avondmaal.
De tweede dag reden we naar Lambeth Bridge en wandelden we langs de Thames. Daarna ging het verder via Victoria Street , Hyde Park  Corner naar Waterloo Place. We wandelden naar Buckingham Palace voor de aflossing van de wacht en verder ging de tocht naar Harrods . Vrij middagmaal.
In de namiddag bezochten we Mme Tussaud's en daarna ging de rit via Regent Street, Fleet Street en St Paul's Cathedral naar de Millenium Bridge , waar we over wandelden om in een Grieks restaurantje te gaan eten.
De derde dag vertrokken we na het ontbijt om nog een wandeling te maken langs de Thames.
Na een bezoek aan een heel oud kerkje kwamen we in een klein straatje waar een openbaar toilet was. De gids stopte om de gelegenheid te geven aan de personen die naar het toilet moesten. Ik liep al binnen. Maar terwijl had de gids gezegd dat we langs een trap naar beneden moesten gaan omdat de bus daar op ons wachtte. Ik had dit natuurlijk niet meer gehoord omdat ik al op het toilet was!
Toen ik buiten kwam, was iedereen WEG!!! Mijn hart begon te kloppen in mijn keel en ik was al een scenario aan het bedenken. Men had altijd gezegd dat je op de plaats moest blijven waar je het laatst geweest was. Eerst belde ik naar Stan. Maar hij had zijn gsm niet op zak! Dan begon ik van de ene kant naar de andere kant van de straat te lopen. Met de deur van het toilet constant in het vizier.
Daarna dacht ik : "ik bel naar Carolus reizen en ik vraag naar het nummer van de chauffeur."
Hoe lang dit alles geduurd heeft , weet ik niet. Maar bij mij leek het UREN! Ineens hoorde ik achter mijn rug roepen: "LEA". Stan stond aan die toiletten terwijl ik aan 't ijsberen was in de straat.
Een ongelooflijk opgelucht gevoel maakte zich van mij meester. Achteraf hoorde ik van Stan dat iedereen al in de bus zat behalve de gids. Hij dacht dat ik nog bij haar stond te babbelen. Maar toen de gids in de bus stapte zonder mij , sloeg hij alarm!  Hij is samen met haar terug naar de toiletten gekomen om mij te zoeken. Mijn hart heeft nog lang tekeer gegaan achteraf...
We reden daarna verder naar Greenwich , waar we de kans kregen om nog iets te eten en wat mee te nemen voor onderweg. Want we gingen weer naar huis vertrekken via Calais op de Shuttle.
Ons laatste maal was : Fish and chips. Samen met een koppel waar we mee bevriend geraakten , hadden we nog een gezellig onderonsje. Ook geslaagd!
Thuis gekomen , begonnen de dagelijkse beslommeringen weer opnieuw.
Maandag moest ik normaal met Tim naar de psychologe maar ze had afgemeld omdat haar zoon ziek was. Dat gaf mij meer ruimte om de was en de plas te doen zodat ik mijn gewone routine kon aanhouden: dinsdag Diestdag.
Gisteren avond hadden we onze maandelijkse bijeenkomst van de VVA. : Autisme bij vrouwen.
Er waren weer een heleboel nieuwe gezichten. Onze regio floreert! We hebben een leerrijke , aangename avond beleefd met een zeer duidelijke uitleg van de spreekster.
Vanavond repetitie en vrijdag opname voor een reclame spot. En zo blijven we bezig!

Man, man, man.

Hoe stresserend kan een mensenleven zijn!
Na mijn laptopbericht is de stress alleen maar toegenomen.
Ik had een aanbod gekregen om mee te werken aan een nieuw T.V. programma. Het zou gaan over "de toekomst". Samen met een hele goede vriendin, waar ik al veel mee omgegaan had en waar ik alles kon tegen zeggen, kon ik meedoen. Er zou iemand naar mij komen om met mijn vriendin en mij kennis te maken en een klein filmpje te maken. Daarom vertrok ik op een donderdagmiddag wat vroeger bij Stan om op tijd thuis te zijn. De medewerkster arriveerde en begon wat met ons te babbelen. Toen deelde ze de opname dagen mee: zaterdag 9 september en zaterdag 23 september.
De eerste zaterdag hadden we een belangrijk feest in Oevel en de tweede zaterdag gaan we op reis naar Brugge met de gemeente Westerlo.
Dus : NIETS voor mij! Mijn vriendin zou wel kunnen, maar dan moest ze iemand anders zoeken om mee te gaan. Zij contacteerde 13 personen en er kon GEEN ENKELE! Daarom denk ik : "Waarom filmen ze in godsnaam in het weekend???" Geen enkele gepensioneerde heeft dan tijd!!!
Dat was de eerste opdracht die ik aan mijn neus zag voorbijgaan. Enkele dagen later kreeg ik telefoon van een medewerkster van "de slimste mens". Ze zouden een nieuwe generiek gaan maken en ik zou daarin passen. Twee draaidagen stelde ze voor en ik was al plannen aan't maken om mijn werk te regelen. De regisseur zou even tot bij mij komen om kennis te maken. Daarvoor ging ze later die dag terug bellen. Na de middag rinkelde mijn telefoon en kreeg ik de melding dat de regisseur mij "on hold" zette! Tweede opdracht door mijn neus!!!
Ik had een uitnodiging gekregen van "Bandits" om hun slotconcert bij te wonen in Wemmel. Op vrijdagavond vertrok ik 2 uren op voorhand en ik was maar juist op tijd.
Zaterdag gingen we naar het feest in Oevel, wat zeer plezant was. 's Avonds reden we naar Baarle-Hertog. Zondagmiddag moest ik namelijk een paar scetches gaan spelen in Etten Leur voor de R.A. liga. We mochten 's middags op hun kosten gaan eten en daarna bracht Stan mij naar Turnhout. Zodat ik met de bus naar huis kon komen.
Maandagavond was er intervisie van de V.V.A. en ik heb een andere locatie moeten zoeken voor onze info avonden. De zaal die wij gewoonlijk hadden in Noorderwijk is VEEL te duur om te huren.
Vanaf januari 2018 verhuizen wij naar het dorpshuis in Morkhoven.
Donderdag met Tim naar de psychologe in Mechelen en de volgende 2 afspraken liggen ook al vast.
Zaterdag hadden wij onze jaarlijkse bijeenkomst met de neven en nichten Witvrouwen. We deden eerst een kwis in een café en daarna gingen we eten in de Verwant. De afwezigen hadden weeral ongelijk want het was TOP. Zelfs de kleinste Witvrouwen was aanwezig: 2 weken oud!
Gisteravond was er onze info avond : "a.s.s. en angst". We hebben een heleboel kennis opgedaan. Nog elke dag leer je dingen bij en kom je voor verrassingen te staan! Er was echter één minpuntje. Een persoon met a.s.s. was aanwezig op onze avond. Hij schreef in zijn evaluatie. "Het is verbijsterend dat VVA activiteiten nog altijd doorgaan in zalen met dergelijke verlichting. Ga naar huis met barstende hoofdpijn." Zijn partner (zonder autisme) was nog geweldiger in haar commentaar. "Verlichting is storend. Goede spreekster met zeer duidelijke tips, toch mis ik iemand die de groep modereert (niet iemand met autisme) waardoor het minder een soort koffieklets wordt."
OMG!!!
Ondertussen heb ik nog altijd heel veel kopzorgen. Zoveel zelfs dat ik op 3 september opstond met netelroos over mijn hele lichaam. Eerst dacht ik dat het van de pillen voor mijn bloeddruk was en ik ging naar de dokter. Daar deed ik mijn verhaal en hij concludeerde dat het van de stress was!
Mijn vader werd verkouden het voorbije weekend en hij dacht dat hij ging sterven. Voor het eerst sprak hij erover om naar een rusthuis te gaan.
Mijn zus en ik gingen maandag op prospectie en vonden een oplossing in Herentals in een service flat. Op vrij korte tijd zou hij daar terecht kunnen. Hij was akkoord.
Vandaag kwamen we bij hem en nu wil hij ineens niet meer gaan: hij is VEEL beter!
Morgen ga ik meewerken aan youtube filmpje met een groepje jonge mensen van het Ritz.
Maar eerst moet ik nog op gesprek bij iemand die me duidelijkheid gaat geven.
Wordt vervolgd.

Laptopbericht

Vermits mijn vaste computer momenteel in de lappenmand ligt, ben ik genoodzaakt om toch maar een blogbericht te schrijven op mijn laptop.
Het is ondertussen al een maand geleden dat ik nog iets geschreven heb en men begint ongerust te worden...
Er is ook HEEL wat gebeurd in die voorbije maand.
Zowel leuke als minder leuke dingen.
Begin augustus reed ik met Tim naar de psychologe in Mechelen en hij werd ontslagen! Het ging goed!
Nog drie avonden van "Verklapt" bijgewoond en me kostelijk geamuseerd. Ondertussen ook nog enkele sprookjesvertellingen gedaan en uitermate genoten van de kleine kaboutertjes.
Van mijn huisdokter had ik al voor de derde keer andere pillen gekregen voor mijn bloeddruk en na een bezoek aan hem met mijn notities bleken deze pillen aan te slaan.
Het weekend na half augustus waren we op zondag uitgenodigd bij vrienden van ons. Zij waren dertig jaar getrouwd.
Zaterdagavond begon ik al krampen te krijgen. De nacht van zaterdag op zondag moest ik twaalf maal opstaan: braken en diarree!!!
's Morgens belde ik naar de dokter van wacht en het bleek mijn huisdokter te zijn. Ik mocht dadelijk komen. Daarna belde ik onze vrienden om onze aanwezigheid op hun feest te annuleren. Ik kreeg medicatie voor de maag en de darmen en heb de hele dag plat gelegen! Stan is dan maar naar huis gereden en 's anderendaags was ik nog zo slap als een vod. Pas op dinsdag begon het te beteren.
Donderdag moest ik mijn ct scan laten nemen. Mijn zus en schoonbroer hebben mij naar het ziekenhuis gebracht. Daar was ik heel blij om want ik had zelf niet kunnen rijden!
Ik kreeg een inspuiting met contraststof en kreeg het HEEL warm. Ik moest heel stil blijven liggen: ademen, adem inhouden en weer ademen. Zo een twintigtal keren. Mijn armen lagen boven mijn hoofd en na een tijdje begon mijn rechterarm te slapen.
Vandaag ben ik bij de cardioloog geweest voor de uitslag en ik kreeg GOED nieuws: geen vernauwingen of verkalking. Om die reden moet ik ook geen pillen nemen voor de cholesterol.
Heel euforisch reed ik naar huis tot ik onderweg moest stoppen om mijn telefoon op te nemen en verontrustend nieuws kreeg. Bloeddruk terug omhoog! Helaas kan ik hier niets over schrijven...:(
Vorige zaterdag was er een viering : eerbetoon aan de oorlogsslachtoffers. Mijn vader zit in het bestuur van die vereniging en hij had op de vergadering gezegd: "ons Lea zal wel voor alles zorgen, zij is het dorpshuis in Noorderwijk gewoon!"
Er zouden honderd personen komen: oudstrijders, vlaggendragers, een schotse delegatie enz...
Op voorhand had ik alles aangekocht: kartonnen bekertjes, kartonnen bordjes, plastieken lepeltjes, servieten, koffie, thee, klontjes, melk. Iemand had een percolator geleverd voor 80 tassen en de rest vulden we aan met de koffiezet. Ik heb hemel en aarde moeten verzetten om helpers te vinden. Maar uiteindelijk heb ik 2 top madammen gevonden die me super goed geholpen hebben.
Ondertussen is mijn computer uitgevallen. Tim is elke avond komen resetten, downloaden enz. Maar elke keer sprong die terug op Windows 7 !!! Ik kon niet meer aan mijne blog, ik kon niets bestellen, ik kon niets meer opzoeken!!!!! Gisteren heb ik de computer weg gebracht naar een computer expert.
Op hoop van zegen.
De voorbije week kreeg ik ook een mail van de buddy van Tim. De persoon van "de Ploeg" was komen kijken op het werk hoe het ging. Zij vond dat Tim nu toch wel wat ondersteuning kon gebruiken met dat nieuw boekhoudprogramma en de fusie in het verschiet. Tim had aangegeven dat hij er eerst met de psycholoog wilde over spreken.
Daarom heb ik zojuist weer maar een afspraak vastgelegd met de psycholoog nadat ik eerst een mail had gestuurd. Zij vond een overleg toch wel noodzakelijk.
Mijn vader heeft ondertussen een alarm aan zijn arm. Als hij valt, belt dat iemand van ons op. Zo meteen gaan we het eens uitproberen met mijn zus en schoonbroer.

Juist ontdekt dat ik met mijn laptop ook foto's kan downloaden.
Foto van Verklapt
Foto Sprookjesbos
Foto's Lore en Ward

foto's van vader bij de viering

Vakantie 2017 (vervolg)

Na onze ietwat bewogen reis naar de Dolomieten, zijn mijn doktersbezoeken schering en inslag geweest.
Van mijn huisdokter kreeg ik straffere pillen en op een morgen ging ik nuchter bloed laten trekken.
Hij legde een afspraak vast bij de cardioloog en ik moest de bloeduitslag meenemen. Daaruit bleek dat mijn cholesterol te hoog was en ik had vitamine D tekort. In het ziekenhuis moest ik fietsen en men nam een echo van de hartstreek. Dit was allemaal goed maar ik moest op maandag een bloeddrukmeter komen halen. Die moest ik 24 uren aanhangen. Om de 20 minuten pompte de band aan mijn arm op en moest ik mijn arm stil en recht houden. 's Nachts pompte hij om het uur. Bijgevolg heb ik mijn strijk gedaan met schokjes en 's nachts heb ik niet geslapen!
Uit de metingen bleek dat mijn onderdruk altijd hoog bleef, zelfs 's nachts.
Ondertussen heb ik nog straffere pillen gekregen en op 24 augustus moet ik een ct scan laten nemen.
Daarna heb ik nog een afspraak met de cardioloog.
Tot zover het medische rapport.
Vorig weekend vertrok Tim op vakantie met de Lukrakers. Omdat hij de laatste tijd nogal veel stress heeft, had ik besloten dat wij hem zouden wegbrengen. Wij dachten om daar een B§B te zoeken voor 1 nacht en er een bezoek aan Dinant aan vast te knopen. De voorzitter van de Lukrakers had echter voor ons een kamer geboekt in hetzelfde hotel. We mochten de zaterdagavond samen met hen aan tafel aanschuiven en de volgende ochtend kregen we ook nog ontbijt. Het was heel aangenaam om in hun gezelschap te vertoeven! En zo zag ik nog maar eens dat Tim daar in goede handen is!
Na het ontbijt namen we afscheid en vertrokken naar Dinant. Daar hebben we aan sight seeing gedaan, gaan eten en weer naar huis gereden.
Woensdag vertrokken we naar jaarlijkse gewoonte naar Blankenberge.
We nemen de bus tot Leuven en daar de rechtstreekse trein naar zee. Omdat we op de middag vertrekken, gaan we gewoonlijk eerst iets eten in Leuven vooraleer we de trein nemen.
We kozen een krokant broodje met tomaat en mozarella en placeerden ons op het terras. Stan doet één hap en slaat zijn handen voor zijn mond. "Ik moet terug naar huis, " zei hij. Hij had zijn gebit middendoor gebeten! Paniek alom! Mijn eerste gedacht was : we nemen de vroegere trein en zoeken in Blankenberge een tandtechnicus. Wij beginnen te lopen met onze koffie in de hand. De broodjes hadden we al in de bagage gestoken. Natuurlijk blijft die koffie niet in de bekertjes en komt op onze kleren terecht!!! De trein zagen we voor onze ogen vertrekken.
En dan is het : leve de smartphone! Opzoeken : waar bevinden zich in Leuven herstellers voor kunstgebitten???
Ik vond iemand en belde haar op. Maar owee, ze werkte maar tot 12 u en het was kwart over 12! Ik deed mijn uitleg: dat we naar zee moesten en dat we daar stonden met onze bagage en onze tickets waren ook al gekocht! "Als je snel tot hier komt, zal ik het herstellen," zei ze. We namen een taxi aan het station en stonden 5 minuten later al in haar praktijk. Het was helemaal niet ver van het station en we zijn te voet terug gekomen. We hebben haar natuurlijk uitvoerig bedankt!!! Ze heeft het gebit voorlopig hersteld en hij moest HEEL voorzichtig eten: boterhammen, puree, vis, soep...
Na nog vele dankbetuigingen gingen we terug naar het station. Wat bleek? De trein naar Blankenberge was afgeschaft!!! Wat zou het volgende zijn??? We spoorden dan maar naar Oostende en stapten uit in Brugge, waar we de trein naar Blankenberge namen.
Uiteindelijk kwamen we maar 5 minuten later aan dan gepland. We hadden afgesproken met vrienden om samen te gaan eten en die afspraak kwam helemaal niet in het gedrang.
Donderdag reden we samen met die vrienden naar Oostende en bezochten de zandsculpturen.
Daar liepen we een stel grootouders met kleinkinderen tegen het lijf. De kinderen herkenden mij als "tante Lea van Helden van de zee" en de grootouders zagen mij als Benidorm Bastard. Menige foto werd er genomen en we maakten een praatje. Tot die grootmoeder , wijzend op mijn vriendin, zei: "Is dat uw dochter?" Wij kwamen niet meer bij van het lachen. Ik antwoordde dat het mijn vriendin was en dat ze even oud is als ikzelf! We zagen achteraf wel dat ze zich schaamde om haar vraag...
Na de middag bezochten we de studio van Q Music en zag ik Toon Smet terug. Met hem heb ik enkele jaren geleden een filmpje gedraaid. Het was een fijn weerzien!
's Avonds genoten we van de show in het Witte Paard en vrijdagmorgen na het ontbijt vertrokken we in de regen terug huiswaarts.
Tim is deze middag ook veilig thuis gebracht door zijn vriend van de Lukrakers en het was goed geweest!

Foto's Dolomieten

 Dag 1 : verkenning van het dorp

 Wandelen rond het meer

Dag 2 : Seiseralmgondel

 De 3 Musketiers

 Houtsnijwerk

 De kunstenaar.

 Bruneck.

St. Ulrich

 De bovenste waterval.

 De Drei Zinnen

Jos en Jean.

Louis, Josephine, Tina, Leontine.

Jos, Jean, Louis.

 Ronny, Gaby, Nicole, Joris.

Jos en Jeannine.