Onze gids loodste ons door het begijnhof en het museum en nadien binnen de kloostermuren van de Franciscanessen. We hebben prachtige dingen gezien en mede door het mooie weer ook een aangename wandeling gemaakt.
In de kloostertuin stond een zustertje te harken. Zij vroeg ons of we haar leeftijd konden raden? Ik zei: "85 jaar". Niet juist : "hoger", zei ze. Ik deed er voorzichtig één jaartje bij en het was bingo!
Stan vroeg haar : "Kan je Onze Lieve Heer niet vragen om de helft van de tuin te harken?" "Dat heb ik al gevraagd," zei ze "maar hij wil niet!" :)
De volgende maandag reed ik met Tim naar de psychologe in Mechelen en dit was voorlopig de laatste keer. Hij kwam met een brede glimlach buiten!
Op 27 en 28 oktober speelden wij voor de 32 en 33 ste keer nog maar eens "Lady's night" in 't Getouw in Mol. Mijn zus en schoonbroer kwamen kijken en zegden dat ze nog nooit zoiets moois hadden gezien!!!
Donderdag 9 november was er een voorstelling in de Zoerla: "Groeten uit de Kempen" met Conny Neefs, Micha Marah, Marc Dex en Juul Kabas. Het was een fijne namiddag en ik zag verschillende mensen terug waar we mee op reis waren...
Deze week wordt gedomineerd door "autisme".
Maandag deed ik een inleef in Kalmthout. 's Morgens om 9 u moest ik daar zijn en om zeker op tijd te komen , vertrok ik al om 7 u 15.
Ik was goed op tijd en het was weer de moeite. De inleef vond plaats in een gigantisch grote school en de leerkrachten hadden een pedagogische studiedag. Ze mochten een onderwerp kiezen en degenen die voor de inleef kozen , hadden natuurlijk ook grote interesse!
Gisteren hadden wij onze maandelijkse info avond in Noorderwijk. Die ging over "Autisme en werk".
Een werkgever kwam een succesverhaal voorstellen. Zij hadden een persoon met a.s.s. in dienst en hij deed het hele verhaal vanaf zijn indiensttreding tot op heden. Allemaal heel interessant maar helaas is de werkelijkheid niet zo rooskleurig...
In het Samana magazine van de CM staat deze maand een reportage van Peter Vermeulen.
Hij schreef een boek: "Autisme is niet blauw, smurfen wel".
Ik citeer.
Autisme is té populair geworden. Heel lang was autisme veel te onbekend. Om erkenning te vragen voor de stoornis hebben ouderenverenigingen en Autisme Centraal in de jaren tachtig enorm veel lobbywerk gedaan. Autisme is zijn negatieve connotaties kwijtgeraakt, maar het is doorgeslagen. Tegenwoordig is alles autistisch. Iedereen denkt te weten wat het is, maar nog nooit waren er zoveel stereotype beelden en misverstanden.
Dat is erg omdat we een verkeerde oplossing bieden voor een probleem dat wel bestaat. Het risico is dat het begrip straks zijn waarde gaat verliezen en mensen met autisme niet de zorg krijgen waarop ze recht hebben.
We moeten autisme weer kleiner maken, het reduceren tot wat het ooit was: een etiket voor een brein dat niet werkt zoals de meeste, maar ook niet meer dan dat.
Slechts 16 procent van de mensen met autisme hebben een voltijds betaalde job! Om te beginnen is dat een enorme geldverspilling. Maar het is vooral een verlies van talent. Want je gaat me toch niet vertellen dat die 84 procent helemaal niets kunnen?
En dit werd gisterenavond ook aangehaald. Dat de werkgevers eens moeten kijken naar de talenten van mensen met a.s.s.
Vanavond rijd ik naar Deurne om nog maar eens een inleef te geven.
Achteraf rijd ik naar Stan om even te chillen tot morgen.
Hieronder volgen de foto's van onze reünie, het bezoek van de mensen van "Thuis" bij "Lady's night" en de groeten uit de Kempen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten