Kerstmis en tweede kerstdag

Dit is voor mij de mooiste tijd van het jaar!
Ik hou van die versieringen, de kerstboom, de stal, de sfeer, het lekker eten en vooral de samenhorigheid en de vriendschap.
Gewoonlijk gaan wij op kerstavond eten bij de zoon van Stan. Verleden jaar kon dit niet doorgaan omdat zijn schoonmoeder ziek was.Dit jaar waren we wel uitgenodigd.
We hebben daar heel lekker gegeten en de sfeer was opperbest. Na het eten zijn we nog naar het kerkplein gewandeld waar de kerststal staat en waar normaal de broer van Stan ook ging aanwezig zijn...
Maar we vingen bot want de kerststal was gesloten!!! We konden met veel goesting kijken naar de prijslijst die er hing: smoutbollen , warme chocomelk, alle soorten jenever en glühwein.
Ik was met de bus naar Turnhout gereden waar Stan mij kwam oppikken.Daarom bleef ik dan ook bij Stan overnachten om gisterenmorgen samen naar hier te komen om het kerstfeest bij mij te vieren.
Deze traditie probeer ik jaarlijks vol te houden omdat ik het zo belangrijk vind om samen te eten met de mensen waar ik zoveel van houd.
Sinds ik gescheiden ben , heb ik dit eerst met mijn zonen samen gedaan. Daarna kwam Stan erbij en vanaf Olen is ook mijn vader erbij gekomen.
Mijn vader en Stan kunnen het super goed met mekaar vinden en er worden menige grappen verteld.
Mijn zonen zitten er gewoonlijk stilletjes bij; lachen soms ook hartelijk mee en genieten op hun manier...
Er komen natuurlijk ook altijd heel veel verhalen over het verleden naar boven.
Dit jaar was mijn vader wat stilletjes want hij is verleden week geopereerd van 2 liesbreuken en hij heeft heel veel pijn gehad.
Hij heeft hier de meeste tijd in mijn relax zetel gelegen , geen wijn gedronken want hij nam nog pillen, zei hij!!!
Andere jaren moet ik hem naar vrienden in Olen voeren na het eten maar gisteren vroeg hij om dit af te bellen want hij voelde zich toch niet zo goed...
Rond 18u heb ik hem naar huis gebracht en hij zag er tevreden uit toen hij thuis kwam. :)
Tijdens het eten kreeg ik telefoon op mijn gsm : Katya uit Minsk!!! Zij belde om ons een zalig kerstfeest te wensen!!! Zij kon nog zeer goed vlaams en vertelde honderduit over haar studies, haar familie , haar vriend enz.
Hopelijk verbreekt ze deze band nu niet meer...
Dit weekend moet ik nog 3 opvoeringen spelen in Balen en volgende week is het al nieuwjaar!!!
Met oudjaar maken Stan en ik een uitstapje naar Antwerpen en 's avonds gaan we gezellig eten onder ons twee. Nadien wandelen we nog eens tot bij mijn zus. Want zij heeft het voorbije jaar toch geen geluk gehad.
In augustus kreeg ze te kampen met borstkanker en verleden week is haar hondje na 16 jaar overleden.
Verdriet alom. Eén lichtpuntje heeft ze toch gekregen: haar dochter (mijn metekind) is terug zwanger. Lore krijgt er een broertje bij!
Weer een achterkleinkind voor mijn 90 jarige vader!

Tweede kerstdag was voor mij NOG MEER een super dag!
Omdat het dinsdag kerstavond was , ging ik vandaag poetsen in Diest bij Bert.
Hij had verlof en we hebben heel gezellig gebabbeld. :)
Hij vertelde me dat hij onlangs een film had gezien die ik ook wel graag zou zien. Het was een animatie film met klei figuren en een persoon in die film had het Asperger syndroom. Volgens Bert verklaart men in Amerika dat Asperger GEEN autisme is. Daar hebben we samen eens een boompje over op gezet!!!
Dan vertelde hij me nog iets waarover ik heel erg verbaasd was maar dat me veel plezier heeft gedaan.
Hij vroeg me of ik de laatste tijd niets gezien had aan zijn gedrag???
Ik antwoordde negatief en toen zei hij dat hij zich NU pas "geaard" voelde... Ik: ?????????????
Hij verduidelijkte : "Pas nu voel ik me hier thuis! Mijn appartement voelt NU PAS als "thuiskomen" aan."
Ik zei wel dat ik de laatste tijd gemerkt had dat hij meer OPEN gekomen was...
En dat heeft daar waarschijnlijk mee te maken: hij voelt zich goed in zijn stulpje en bijgevolg ook goed in zijn vel!
Ik ben in elk geval HEEL blij dat hij me dit allemaal verteld heeft en dat heb ik hem ook gezegd.
Daarbij komt nog dat ik deze avond een mail van hem heb gekregen waarin hij me zijn dankbaarheid betuigt omdat ik elke week zo trouw zijn stulpje kom poetsen.
En daar word ik vanbinnen dan zoooooooo warm van.....:)
Kerstmis 2013 was TOP!!!

Leuke dingen

In deze kersttijd wil ik nog wat positivisme opschrijven.
Ondertussen hebben we ons theaterstuk in Balen al 12 keer gespeeld en elke keer met een staande ovatie achteraf (uitgezonderd 1 keer) en 3 of 4 keer terug komen om te groeten.
We zijn zelfs geselecteerd voor het Landjuweel!!!
Nog 6 opvoeringen hebben we voor de boeg waarvan 4 extra's.
Verleden week gingen we met de ploeg van Balen naar een toneelstuk kijken in Olen.
Daar heb ik een enorme flater geslagen.
Er speelde namelijk iemand mee die ik heel goed ken: Rina.
Toen we binnen kwamen, zag ik haar samen met haar man ook binnen gaan. Ik dacht nog : "Amaai , die is laat!" Ik riep haar nog na: "Doe da goe hé!" Zij reageerde niet!!!
In de zaal zat ze op de rij voor ons en ik vroeg: "Moet jij niet meedoen?"
"Neen, ik kom vandaag eens kijken " zei ze "en je gaat verschieten van mijn vervangster!"
Toen het stuk bezig was, liet ik haar merken dat ik wist welke rol zij had moeten spelen...
In de cafetaria achteraf kwam ze naar mij en toen was mijne frank gevallen. Rina had mij ooit eens verteld dat zij een tweelingzus had die ook goed kon zingen. Ik vertelde haar dat en ze zei: "Ik BEN die zus: Hilde"
Je kan je niet voorstellen welk figuur ik toen sloeg!!!
Mijn gezelschap natuurlijk lachen, lachen, lachen...
Maar achteraf moesten ze toegeven dat het een identieke tweeling was en dat je ze niet uit mekaar kon houden als ze niet naast elkaar stonden.
Ook verleden week ben ik naar Antwerpen gespoord om naar de musical "Assepoester" te gaan kijken.
Ik had het allemaal goed nagekeken wanneer het gedaan was en wanneer ik mijn laatste trein had.
Ook de uren van de tram had ik goed nagekeken ; dacht ik...
Maar ik kwam van een kale reis thuis toen ik de tram voor mijn neus zag wegrijden en als ik de volgende tram nam , zou ik mijn laatste trein missen...
Natuurlijk had ik op een verkeerd lijstje gekeken voor de uren van de tram : weekends ipv weekdagen...:(
Ik ben toen als een kieken zonder kop beginnen rondlopen in Antwerpen om een taxi te vinden en natuurlijk geen ENKELE te vinden!
Ik dacht er zelfs al aan om naar het centraal station te wandelen en daar een taxi naar Herentals te nemen ; waar mijn auto stond.
Maar dan ineens schoot mij te binnen dat ik Luc Stevens van Geel daar ook gezien had in de cafetaria.
Ik als de bliksem terug naar de schouwburg en gelukkig stond hij er nog. Ik vroeg hem of hij met de auto was en of ik eventueel mocht meerijden? En ja : het mocht als ik eerst even mee naar Tilburg reed om zijn dochter weg te brengen. Uiteindelijk heeft die dochter medestudenten van haar school gevonden waarmee ze naar Tilburg kon rijden..
Dus kon ik gezellig met Luc mee tot in Herentals. En dan voel ik mij zo warm vanbinnen. Dat noem ik dan echte empathie. :) Ik zou nog mee naar Tilburg gereden zijn ook hoor!!!
Dan even een minder "leuk ding".
Mijn vader is verleden week geopereerd van een dubbele liesbreuk en hij is langer in het ziekenhuis moeten blijven omdat hij niet kon plassen. Maar ja: voor een mens van 90 jaar is dat normaal zegden de verpleegsters.
Na 3 dagen mocht hij naar huis en hij heeft tot gisteren nog geklaagd van pijn .
Maar vandaag was hij zo gelukkig als een klein kind.
Mijn zus en ik zijn voor hem een relax zetel gaan kopen voor zijne nieuwjaar. Mijn schoonbroer heeft hem al geleverd en zei dat hij mijn vader nog nooit ZO gelukkig had gezien...
Dus: dat is ook weer positief uitgedraaid ! En maar goed ook want op kerstdag moet hij bij mij komen eten samen met mijn zonen.
Het wordt zeker en vast een ZALIG KERSTFEEST!

Verschil

Elk mens is uniek en ook elke persoon met autisme is uniek.
Daarom is er ook zoveel verschil tussen personen met autisme.
Verleden week dinsdag hadden wij in onze regio de info avond: "Is een (officiële) diagnose altijd noodzakelijk?" Deze avond werd gegeven door 2 personen met autisme: één MET een diagnose en één ZONDER diagnose. Zij hadden beiden werk. Diegene met de diagnose werkte bij een bank en moest elke morgen aan een andere bureau gaan zitten. Diegene zonder diagnose werkte bij een bedrijf waar hij veel verantwoordelijkheid had en regelmatig moest gaan spreken voor anderen.
Dit zijn allemaal dingen die mijn zonen NIET kunnen. Maar ze hadden beiden WEL een buddy op het werk en zegden dat ze die niet konden missen!
Over die buddy kan ik momenteel ook weer een boompje opzetten.
De reorganisatie op het werk van Tim was afgerond en de toewijzingen kwamen eraan!
Verleden week maandag waren er al toewijzingen geweest en één persoon was niet content volgens Tim.
Voor hem zou dinsdag het verdict vallen. De ganse dag was ik angstig benieuwd en alle spanning viel van mij af toen hij thuiskwam met een brede smile! Hij kreeg zijn vroegere job van boekhouder terug en helpdesk erbij.:) Ik vroeg hem of zijn buddy ook nog hetzelfde werk kreeg en hij antwoordde affirmatief.
Groot was mijn verbazing toen ik woensdagmorgen een mail kreeg van zijn buddy met de melding dat hij maar tot april bij Tim zou blijven zitten...:(
Na een paar mails over en weer vernam ik dat hij een nieuwe job kreeg waar hij al heel lang op gehoopt had. Hij zou Tim blijven helpen tot er een vervanger kwam en dan zou hij die vervanger ook nog opleiden.
Na een gesprek met de psychologe zijn wij tot het besluit gekomen dat we ZEKER nog eens moeten gaan babbelen op het werk. Als we weten wie die vervanger gaat zijn, vertrekken we!
Tim is nu natuurlijk heel euforisch over zijn job en tot op heden is er nog niet veel verandering te merken.
Maar wat gebeurt er als het niet klikt met die persoon???
We moeten ook aandacht schenken aan het werk zelf. Erover waken dat hij niet teveel hooi op zijn vork neemt want dan is een depressie heel dichtbij!
Morgen ga ik een info avond geven in Malle: "Mijn kind met autisme loslaten, hoe doe ik dat?"
Het is al de derde keer dat ik dit soort info geef.
Mijn betoog begin ik dan altijd met het woord : NOOIT!
Een moeder laat haar kind toch nooit los. Ook niet als het niets mankeert!
Bij kinderen met autisme is dit altijd nog een beetje anders: die hebben nog wat begeleiding meer nodig...
En dat is dan ook nog bij iedereen verschillend!
Ik heb 2 zonen MET een diagnose en ze zijn O ZO verschillend!!!
Eén gelijkenis hebben ze wel: IK heb ze beiden gebaard en ik zie ze allebei even graag!

Sterk in autisme

Dit was het thema van de jaarlijkse studiedag van autisme centraal op vrijdag 29 november.
Dit jaar ging de studiedag door in Gent. Vele jaren was het in de Elisabethzaal in Antwerpen en dat was heel gemakkelijk voor mij : de trein in Herentals nemen en ik was binnen het half uur in Antwerpen. Maar dan werd er medegedeeld dat de Elisabethzaal ging verbouwd worden en we moesten een andere locatie zoeken. Verleden jaar spoorde ik naar Brussel en dat was ook al veel moeilijker om te vinden...
Maar dit jaar moesten we dus naar Gent! Gelukkig wist mijn vriendin Ingrid daar haar weg omdat haar dochter daar ooit op kot had gezeten. Dat nam niet weg dat ik op een ontiegelijk vroeg uur moest opstaan!
De avond voordien was ik nog naar een toneelvoorstelling in Herentals gaan kijken. Gelukkig was het geen lang stuk maar achteraf kan je toch ook niet zo maar gaan lopen nietwaar?
Die vrijdagavond moest ik zelf ook toneel spelen in Balen en daarom dacht ik om na de eerste spreker van de namiddag door te gaan. Peter Vermeulen moest ik ZEKER horen en volgens mijn papieren , zou hij na de middag spreken.
Ik had het nagekeken en ik MOEST zeker de trein van 15u30 halen.
Wat had ik geluk! Peter Vermeulen had zijn voordracht al in de voormiddag gedaan!
Daarom had ik mijn plannen gewijzigd en zou ik na de lunch vertrekken.
De dag begon met : "Autisme bij het sterke geslacht" Els Blijd-Hoogewijs.
Daarna kwam Peter Vermeulen met "Van aapmens tot appmens"
En de laatste voordracht van de voormiddag werd gegeven door Kobe Vanroy "Over piraten en matrozen" Autismevriendelijk onderwijs uit historische zeemansverhalen.
Bij die voordracht heb ik toch even moeten gniffelen. Er werd een landkaart getoond met een vaarweg van de zeemannen en de naam "Vladivostok" viel. Wil dat toch wel lukken dat ik dat moet zeggen in mijn rol op het toneel zeker!!!
Toen we gingen lunchen , liep ik Peter Vermeulen tegen het lijf. Hij heeft zijn boek : "Brein bedriegt" herschreven en ik vroeg hem of het erg veranderd was? Hij bevestigde dit. Ik ben toen het boek gaan kopen en Peter heeft er iets heel moois ingeschreven: "Voor een straffe madam en toffe mama!". En van zulke dingen word ik ZO warm van binnen...:)
Ik vertelde dat ik na de lunch ging vertrekken want dat ik 's avonds moest toneel spelen. Daarbij wenste hij me nog veel succes!
Waar ik ook nog heel blij van werd, was het feit dat mijn boek op de voorpagina stond van het foldertje van autisme centraal en ook dat er stapeltjes boeken lagen op de boekenstand.
Na de lunch werden de mensen terug in de zaal verwacht en ik wilde afscheid nemen van Ingrid. Wat was ik aangenaam verrast dat ze zei dat ze mee naar huis spoorde!
Zo hebben we nog enkele uurtjes gezellig samen kunnen doorbrengen! Dat doet toch ook altijd zo'n deugd: wij hebben maar een half woord nodig om mekaar te verstaan!
Daarmee was ik goed op tijd thuis en heb ik mij rustig kunnen voorbereiden op de voorstelling van 's avonds. Ondertussen zijn die voorstellingen ook uit zijn voegen getreden en moeten we al 2 extra's spelen!!!
Gisterenmorgen zat ook het tijdschrift Maczima van de CM in mijn brievenbus. Daarvoor had ik 2 maanden geleden een interview gegeven en dat staat er nu in! Een foto van mij op de frontpagina : dat is wel even schrikken hoor! Het is een heel mooi verslag van het interview geworden met mooie foto's erbij. Daarover ben ik ook heel tevreden. :)
Dan nog een klein voorvalletje van gisterenavond.
Ik was bij Tim in huis toen hij thuis kwam van zijn werk en hij kwam naar mij met de vraag: "Wat moet ik hiermee doen? Dat doet heel veel pijn als ik er ergens mee tegen stoot." Hij had een ingescheurde nagel!
Nadat ik er een "Hansaplast" had rond gedaan, bedankte hij mij!
Mooi toch, nietwaar?