Het "moeder" zijn...

Zorgen voor je kinderen behoort tot het allerbelangrijkste in het "moeder" zijn.
En zorgen MAKEN OM je kinderen hoort daar zeker ook bij.
Daar heb ik de voorbije week weer een staaltje van mogen proeven.
De oudste zoon had achter mijn rug twee uitstapjes gepland naar Keulen.
Ik merkte het op toen ik zijn kalender controleerde. Hij had er in zijn "onleesbaar" geschrift iets op gekrabbeld waarvan ik alleen het uur en Keulen kon lezen.
Toen ik hem om een uitleg vroeg, legde hij uit dat er de vrijdag een bijeenkomst was ivm de computerspelletjes van Adventure en de zaterdag een feestje ivm spelletjes over ruimtevaart.
Vrijdag moest hij om 13u vertrekken want het begon om 16u.
Ik vroeg hem of er eten bij voorzien was maar dat wist hij niet.
Zaterdagmorgen bracht ik hem zijn wekelijkse broodjes en vroeg hem wanneer hij thuis gekomen was.
Hij was om kwart over 1 thuis gekomen en had NIETS meer gegeten sinds zijn middageten!
Op de vraag of hij dan geen honger had gehad, antwoordde hij: "Ik heb geleefd op adrenaline!".
Hij vertelde ook dat hij heel erg had moeten zoeken nadat hij zijn auto geparkeerd had. Normaal had hij toen de metro moeten nemen naar het centrum. Hij heeft in rondjes gelopen en uiteindelijk een taxi genomen. Om terug te komen , heeft hij WEL de metro genomen.
Toen hij vertelde over het evenement zelf , blonken zijn ogen! Hij werd daar HEEL goed onthaald: heeft een ondertekend document gekregen en kreeg een omhelzing van een medewerkster. Hij glunderde toen hij vertelde hoe blij ze waren dat hij aanwezig was!
Zaterdag kon hij gelukkig meerijden met iemand van Hasselt. Ik voelde me al veel geruster...
Hij zou om 16u30 vertrekken want het begon om 19u. Toen ik terug bij hem thuis aankwam om 15u30 lag er een briefje op tafel met de tekst: Plannen zijn veranderd. Ik ben al weg.
's Anderendaags vernam ik dat hij al om 13u30 vertrokken was nadat hij afgesproken had met die persoon uit Hasselt.
Hij is thuis gekomen om kwart over 4!!!
En WEER had hij niets gegeten vanaf zijn middagmaal. Maar de persoon waar hij bij was, had OOK niets gegeten , zei hij.
Een recuperatie dag staat natuurlijk gepland op maandag...
De jongste zoon stuurde me een mail met nieuws waarbij ik me ook zorgen maak.
Hij heeft de laatste tijd zoveel overuren gemaakt op het werk dat hij oververmoeid is geraakt.
Het leek op de oververmoeidheid waar ik het in mijn boek over had nadat wij van vakantie kwamen in Zwitserland. Maar zo erg was het niet , schreef hij.
Maar toch maak ik me zorgen. Dat zal dan weer wel eigen zijn aan het "moeder" zijn , zeker?
Het zal uiteindelijk wel allemaal goed komen, hoop ik.
De jongens zijn volwassen genoeg om hun eigen boontjes te doppen maar het blijven "mijn kinderen"
waarvoor ik zal zorgen tot ikzelf niet meer kan...
Nu moet ik toch nog even iets kwijt over het "moeder" zijn.
Er zijn ook wel momenten , al zijn ze heel schaars, dat ik me trots voel.
Deze week ben ik met Tim weer naar de psychologe geweest en daar hadden we het over de reorganisatie die op til staat op zijn werk. Hij is hier natuurlijk heel onzeker en gestrest over. Daarom stuurde de therapeute een mail naar zijn buddy met de vraag of we nog eens konden komen babbelen om die onzekerheden weg te werken. De mails worden altijd naar het hele netwerk gestuurd: dit wil zeggen naar de buddy, Tim en naar mij.
s' Anderendaags zat er al een antwoord in onze mail-box: de buddy wist zelf nog niets over die reorganisatie maar hij mailde wel dat hij HEEL goed met Tim SAMEN aan 't werken was! Tim had hem al verschillende keren uit de nood geholpen met problemen die zich voordeden. En als ik dan zulke dingen lees, glim ik van trots! .;)
Ook werd er bij de therapeute gesproken over een uitnodiging die Tim had gekregen. Een collega van op het werk wordt 60 jaar en zijn zoon heeft een verrassingsfeestje georganiseerd. Ik had gevraagd of hij daar naartoe zou gaan en hij moest er even over nadenken. Nadien had ik op zijn kalender gezien dat hij de datum had aangeduid: hij zou ernaartoe gaan. Hij vertelde dat hij zulke dingen helemaal NIET graag doet!
Maar hij zou dit nu wel doen omdat zijne beste maat van op het werk ook gaat en ook omdat het een goeie collega is! En daar krijg ik het dan ook weer warm van... :)
Bert heeft me ondertussen ook gemaild dat het ergste voorbij is en dat hij terug in zijn normale ritme kan verder werken.
OEF!

Reisverslag

Hoe hadden we uitgekeken naar onze reis naar Wenen!
En of het meegevallen is!!!
Vooraleer we vertrokken, had mijn zus een onderzoek laten doen bij de gynaecoloog en men had een vlekje ontdekt in haar borst. Ze zou een biopsie moeten laten doen op de dinsdag dat wij in Wenen waren.
Ik had haar gevraagd om mij iets te laten weten via mail want ik had toch mijn pc bij.
Wij vertrokken op maandagmorgen bij mij thuis om 4u15 (onmenselijk vroeg!!!).
Om 5u moesten we in Mol op de parking van Carolus reizen zijn.
Wij zijn 14 uren onderweg geweest : 4 maal gestopt om naar het toilet te gaan , iets te drinken en/of te eten.
Al bij al valt zo'n busreis geweldig mee: je zit in comfortabele zetels , airco in de bus en drankjes aan democratische prijzen te verkrijgen.
Kwart over 7 kwamen we aan in ons hotel en om 20 u werden we verwacht voor het aperitief.
Na het eten zijn we gaan slapen want we waren toch wel moe van de reis...
Dinsdagmorgen moesten we om half 8 gaan ontbijten. Ik deed mijn contactlenzen in en voelde dat de rechtse lens niet zo comfortabel zat. Na het ontbijt deed ik de lens terug uit en zag dat ze stuk was!
Dus : mijn bril maar terug opgezet. Gelukkig was het die dag niet zo zonnig want met mijn bril kan ik geen zonnebril opzetten.
Ik vroeg aan de gids of er ergens in de buurt een optieker was en ik had er zelf één gezien niet zo ver van het hotel. De gids zei dat we 's avonds misschien zouden kunnen gaan kijken of anders de volgende dag.
In elk geval vertrokken we met de bus voor een rondrit langs de Ringstrasse van Wenen. We zagen de Staatsoper, de Neuburg, de paleizen van de Natuur en kunsthistorische musea, het parlement, het Rathaus,het Burgteater.
We stopten aan de rozentuin van de Volksgarten waar het beeld van Sissi staat.
Daarna reden we verder langs de Weense universiteit en de Votiv-kirche en stopten weer even aan het Hundertwasserhaus. Dit is een huis met allemaal verschillende kleuren en elke deur en elk venster is ook verschillend : heel origineel!
Ons middagmaal gingen we nuttigen in het draaiend restaurant van de Donautoren op een hoogte van 160m.
In de namiddag reden we naar de Weense Prater waar het Riesenrad staat en daarna naar het stadspark waar we een gouden Johann Strauss vonden. Iedereen ging er netjes naast staan om een foto te nemen maar ik moest natuurlijk iets speciaals doen! Ik ging aan zijn been hangen!!!
Met de tuinen van het paleis Belvedere besloten we onze dag.
Toen we in het hotel aankwamen, sprak ik de gids terug aan over mijn kapotte lens. Hij ging naar de hotelbazin en zij belde naar de optieker om zijn winkel open te houden. Want de winkel sloot om 18u en het was al 17u55! De gids mocht haar auto gebruiken en wij weg! In mijn beste Duits probeerde ik uit te leggen welke lenzen ik moest hebben en hij ging zoeken. De maandlenzen die ik gewoonlijk gebruik, had hij niet maar wel "tage lenzen" , zei hij. Ik was al blij dat ik er gevonden had :)
En gelukkig maar want de volgende dag scheen de zon volop en kon ik mijn zonnebril opzetten :)
Woensdagmorgen : weer ontbijt om half 8 en vertrek naar het romantische Wienerwald met het jachtslot van Rudolf van Habsburg , die op zulke verschrikkelijke wijze aan zijn einde is gekomen ; weliswaar samen met zijn minnares; maar toch!
Vervolgens de cisterciënzerabdij met het Heiligenkreuz en middagmaal terug in ons hotel.
Na de middag bezochten we de prachtige Staatsoper en het paleis Schönbrunn. Na de begeleide rondleiding in het paleis kuierden we nog wat in de immense tuinen.
Toen we aan de uitgang kwamen, stond er een verklede Mozart op een verhoog. Ik ging hem begroeten en zei : "Eine kleine nachtmusic". Hij begon ineens de melodie te fluiten en nam mijn hand en kuste die. Stan heeft daar natuurlijk een foto van genomen. Een medereiziger van onze bus kwam voorbij en zei tegen die Mozart: "She is famous hé! She is an actrice!" Mozart vroeg mij in welk programma en ik zei : "Benidorm Bastards". Hij kende het niet maar toen ik wegging , riep hij toch nog achterna: "Benidorm Bastards hé?"
Volgens mij ging hij dat 's avonds googlen!
Donderdagmorgen : weer ontbijt om half 8 en vertrek naar de Stephansdom , het oude stadscentrum Dorotheum, Albertinaplatz, de Hofburg, de Heldenplatz, de Maria Theresienplatz en vandaar naar het restaurant voor het middagmaal.
Na het middagmaal : Burggarten met de standbeelden van Mozart en keizer Franz-Jozef.
We bezochten ook de keizerlijke grafkelder (Kaisergruft) waar ongelooflijk mooie graftombes stonden!
De gids vertelde : als er iemand van de keizerlijke familie begraven werd, moesten ze 3 keer op de deur kloppen en als er dan aan de achterkant iemand vroeg : "Wie is daar?" , antwoordden ze met de hele titel van die keizerlijke hoogheid. "Die kennen we niet." werd er dan gezegd. Deze handeling werd nog eens herhaald en ze kregen hetzelfde antwoord. De derde keer klopten ze 3 keer en bij de vraag : "Wie is daar?" , antwoordden ze: "Rudolf, een gewone zondaar." En dan mochten ze pas binnen met de kist.

Met een bezoekje aan de Rosenberger besloten we onze namiddag. De Rosenberger is een restaurant waar je heerlijke koffie kan drinken met een stukje Sacher torte erbij. Als je een grote tas koffie drinkt, krijg je er gratis een tas bij. Een heerlijk souvenir!
Na ons avondmaal in het hotel gingen we van een prachtig Walser und Operettenkonzert genieten :)
Toen we terug in het hotel kwamen, was mijn kaarsje uit : ik viel in slaap waar ik stond. Een zalige slaap was de bekroning van mijn dag.
Vrijdag na het ontbijt om half 8 bezochten we de Karlskirche: dit is de mooiste kerk van Wenen. Pracht en praal : soms denk ik : " Naast het decadente af..."
Langs de Karlsplatz via Musikverein gingen we naar de Nashmarkt. Zoveel verschillende soorten fruit en groenten had ik nog nooit gezien! En kleurrijk!
Ondertussen was het ook steeds warmer geworden en ik was al heel lang op zoek naar een strooien hoed.
Stond daar toch wel een kraam met hoeden, zonnebrillen, riemen enz zeker!
Ik vond een mooi wit, strooien hoedje met een kleurrijk lint rond en vroeg de prijs. 15 euro.
Ik betaalde en Stan had ondertussen een zonnebril gevonden voor hem. Ik vroeg de prijs. 20 euro.
Ik zei : " Dat is veel te veel!" en de verkoper zei toen : " 15 euro zoals de hoed."
We namen de zonnebril mee voor 15 euro.
Nadien kwamen 3 medereizigsters van onze bus ons voorbij met een gelijkaardige zonnehoed en maar lachen! Zij hadden 3 hoeden gekocht aan datzelfde kraam voor 21 euro! Dus 1 hoed voor 7 euro!
Mijn hoedje was vanaf toen onderwerp van hilariteit...
Na het middagmaal in hetzelfde restaurant als de donderdag hadden we een vrije namiddag of we konden nog eens mee met de gids voor een wandeling langs de Peterskirche, het huis van de Duitse orde, het Mozarthuis, de Ankerklok, de huwelijksfontein, de Judenplatz en de Ferstelgalerij.
Nadien zijn we nog wat souvenirs gaan kopen : een viool voor Stan , een Sissi beeldje en een Strauss beeldje voor mij.
Moe maar voldaan keerden we terug naar het hotel.
We pakten onze valiezen in want we moesten de volgende morgen om 5u45 gaan ontbijten om te kunnen vertrekken om half 7.
Ondertussen waren onze medereizigers vrienden geworden omdat we samen zoveel leuke dingen hadden beleefd.
Na nog een dutje gedaan te hebben in de bus , stopten we juist over de Duitse grens in een wegrestaurant.
Men had mij gevraagd om wat geld rond te halen voor de gids en de chauffeur en ik zou dan een "actje" doen bij het overhandigen. Ik had al iets in mijn hoofd: ik zou de gids achterna doen.
Toen ik in die stopplaats naar het toilet ging, kreeg ik een sms van mijn zus: "ben jij thuis?"
Dat vond ik al raar. Ik schreef terug: "Neen , wij zijn juist over de Duitse grens. Heb jij goed of slecht nieuws?" Zij schreef: "slecht". Ik ben beginnen wenen en iemand van de medereizigers vroeg wat er aan de hand was. Ik vertelde het en iedereen probeerde mij gerust te stellen. Even heb ik dan de knop omgedraaid en heb mijn presentatie gedaan in de bus. Met veel succes nog trouwens!
Mijn zus heeft dan ook nog gebeld toen we in de bus zaten. Zij vertelde dat ze maandag onderzoeken moest laten doen : botscan, bloedonderzoek en echo van de lever. Dinsdag moest ze dan naar de gynaecoloog  om te weten te komen wat ze gingen doen.
Uiteindelijk heeft ze toch nog een "beetje" goed nieuws gekregen. Ze wordt volgende week donderdag geopereerd en ze gaan borstsparend werken. Nu hangt het er nog van af of de lymfeklieren aangetast zijn.
Niet aangetast: alleen bestraling, wel aangetast: chemo.
Zo zie je maar: na een week euforie, komt de ontnuchtering wel hard aan...
Wij hebben ook al tegen mekaar gezegd: "We gaan genieten van elke dag die we samen kunnen doorbrengen!" Want op een vingerknip kan het gedaan zijn...
Duimen, duimen, duimen.

Leven en dood

De laatste dagen heb ik toch weer een ingrijpende gebeurtenis meegemaakt.
Mijn indrukken wil ik hier even kwijt.
Enkele blogs geleden heb ik al geschreven over de ALS patiënt waarvoor ik de benefiet moest presenteren.
Deze persoon is vrijdag overleden.
Het begon allemaal verleden jaar toen ik nog in Olen woonde.
De schoonmoeder van Mil (zo heet de ALS patiënt) kwam bij mij aankloppen om te vragen of ik een benefiet wilde presenteren. Men was al een paar keer samen geweest om dat te regelen en de volgende maandag kwamen ze weer samen thuis bij de Mil. Ik zou er ook naartoe gaan.
Ik kende Mil totaal NIET. Had hem nog nooit gezien of gehoord.
Gehoord heb ik hem NOOIT want toen ik hem voor de eerste keer zag, sprak hij via een stemcomputer.
Hij zat in een rolstoel en zijn hoofd kon hij niet meer recht houden. De stemcomputer bediende hij met een laser straal die aan zijn bril bevestigd was.
Over ALS had ik ook nog niet veel gehoord of vernomen maar sinds ik me daarvoor ingezet heb, heb ik de verschrikkelijke ziekte leren kennen...
Alle lichamelijke functies vallen uit terwijl je geestelijke vermogens perfect intact blijven! Vreselijk moet dat zijn: gevangen zitten in je eigen lichaam!
Mil is altijd heel positief in het leven blijven staan: hij ging nog wekelijks naar de kinesist, ging nog zwemmen en zijn vrouw reed hem in zijn rolstoel zelfs nog naar de toneelopvoering die ik gespeeld heb in Oevel.
Toen ik hem achteraf vroeg of hij ervan genoten had, schreef hij op zijn computer: "Proficiat, Lea!".
Hij heeft heel erg uitgekeken naar de benefiet die dankzij hem op poten werd gezet ten voordele van de ALS Liga.
Op die benefiet ontmoette ik ook een meisje (ondertussen vrouw geworden) die bij mij in de klas had gezeten en die met dezelfde ziekte te kampen heeft.
Toen kon ze nog op haar benen staan. Spreken deed ze door met een staafje op een tablet te tikken.
Zij wist toen ook nog alles van de tijd dat ze bij mij in de klas zat en wie er allemaal in diezelfde klas zaten.
Gisteren was ze op de begrafenis van Mil en ze zat ook in een rolstoel. Ze schreef op haar tablet dat de kracht uit haar armen wegviel. Ze gingen hun auto aanpassen en een lift in huis installeren.
Hoe moet dat voor haar geweest zijn : zo in een uitvaartdienst te zitten en weten dat je dezelfde weg opgaat?
De dienst was heel sereen en mooi. Het leven van Mil werd geschetst en er werden passende liederen gezongen. De tekst die mij het meest raakte , kwam van zijn vriend. Hij vertelde dat hij bij Mil geweest was tot op het einde. Mil had euthanasie aangevraagd want hij dreigde te stikken. De dokter had de laatste spuit gegeven en alle familieleden en vrienden hadden afscheid genomen. De vriend zei dat dit het verschrikkelijkste is dat er bestaat: je vriend zo moeten zien aftakelen! Toen hij wegging , werd hij terug geroepen. Hij heeft Mil dus zien sterven en dat vond hij ook het "mooiste" dat hij mocht meemaken.
Die woorden beroerden mij het meest.
Zo zie je maar dat leven en dood heel dicht bij mekaar liggen.
Als er zoiets in je nabije omgeving gebeurt , sta je daar toch weer even bij stil...

Genieten van elke dag die je krijgt, is de boodschap.
Maandagmorgen (om 5 u weliswaar VEEL te vroeg) vertrekken wij met Carolus reizen naar Wenen en we blijven tot zaterdag.
En genieten zullen we!!!