Ik ben super emotioneel geworden tijdens deze corona crisis. Elk filmpje dat ik krijg doorgestuurd, elke foto die ik krijg brengt een tranenstroom teweeg.
En dan nog maar te zwijgen van de post die ik krijg van mijn beste vriendin...
Eigenlijk heb ik geen reden om te janken. Alles loopt hier nog zoals voorheen. Ik ga elke dag nog naar het huis van mijn oudste zoon om er te werken. Wassen, strijken, poetsen enz.. Ik haal en breng de was terug van mijn jongste zoon en zijn vader. Ik praat nog met mijn zus en schoonbroer in de tuin en op een veilige afstand.
Maar als ik zie dat mijn oudste het moeilijk heeft met sommige dingen in deze tijd, breekt mijn hart.
En toch mogen we blij zijn dat we nog allemaal gezond zijn. Ook ben ik blij dat mijn jongste zoon nu dicht bij mij woont en dat hij het goed stelt bij zijn vader.
De rituelen en structuren van mensen met a.s.s. lopen de laatste tijd allemaal in het honderd en dan nog maar te zwijgen van de angsten die erbij komen.
Daarom ga ik elke zondag wandelen met de oudste zoon. Hij was het gewoon om elke zondag te gaan wandelen met een wandelclub. Maar we kunnen niet ver van huis gaan met de maatregelen die genomen zijn... Het begint moeilijk te worden om nog een wandelparcours te vinden dichtbij en niet te druk.
Ik zie het de laatste tijd ook niet zo rooskleurig in. Het duurt allemaal zo lang en ik mis de knuffels waar ik zo kon van genieten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten