Ik probeer zo goed mogelijk afstand te houden als ik naar de winkel ga. Ik doe handschoenen aan als ik met een karretje moet rijden. Ik was mijn handen heel dikwijls. Ik doe veelal een sjaal voor mijn mond. En ik blijf in mijn kot. Of in het kot van mijn oudste zoon. En soms in het kot van mijn jongste zoon.
Sinds de jongste terug bij zijn vader woont, ben ik daar een paar keer gaan bemiddelen. Maar ze doen het goed! Ze zoeken zelf oplossingen : waar ik natuurlijk heel blij mee ben.
De voorbije week ging ik woensdag poetsen bij de jongste en zijn vader, donderdag bij de oudste zoon en vrijdag bij mezelf. Even kreeg ik een verwittiging dat ik moest rusten (evenwichtsstoornissen).
Voor volgende week ga ik het anders aanpakken: werken, rusten, werken, rusten enz.
Als alleenstaande is het wel moeilijk in deze tijd.
Woensdag was het de dag van de alleenstaanden en op radio 2 besteedde men daar veel aandacht aan. Je kon reageren via de app en dat deed ik ook. Ik schreef: Ik ben al meer dan 2 jaar alleenstaand. Normaal heb ik daar geen last van want ik heb een druk sociaal leven. Maar in deze tijd voel ik het wel dubbel en ben ik veel emotioneler. Bij elk filmpje dat ik doorgestuurd krijg, zit ik te snotteren.
Ik vroeg een plaatje aan van Dire Straits.
Even later werd ik opgebeld door een medewerker van radio 2. Ik mocht het allemaal uitleggen via de radio!
En of het nog niet allemaal genoeg was, ging mijn computer stuk! Ik had nog zo'n grote bak. Ik kreeg hem niet meer opgezet.
Mijn jongste zoon is komen kijken : hij is I.T.er. Maar hij kreeg het ook niet klaar.
Dan maar gebeld naar de winkel en ik bestelde een nieuwe laptop. Mijn grote bak werd opgehaald en na de corona quarantaine zal alles kunnen overgezet worden : mijn documenten, afbeeldingen, downloads...
Nu heb ik sinds gisteren een nieuwe laptop die dienst doet als vaste computer. Mijn jongste zoon is hem komen aansluiten en de oudste heeft juist alle programma's erop gezet.
Zo kan ik nu deze blogpost schrijven.
We krijgen de laatste dagen veel mooie teksten en foto's doorgestuurd maar het verdriet kunnen ze toch niet wegnemen.
Mijn jeugdvriendin is de voorbije week gestorven na een immens zware strijd tegen kanker. Ik ging haar regelmatig bezoeken maar de laatste tijd kon ik er niet meer naartoe. Geen warme knuffel meer, geen afscheid kunnen nemen, Geen troost kunnen geven aan de nabestaanden.
Gisteren reed de lijkwagen heel langzaam door de straat en iedereen stond te applaudisseren. Donderdagavond had de hele straat kaarsjes geplaatst.
De kindjes van mijn petekind waren blij met de stickers die ik in de brievenbus gestoken had. En ik kreeg een foto doorgestuurd. (snif , snif, snif)
Mijn zus stuurde een filmpje door van kleine Lex. (snif, snif, snif)
Mijn vriendin stuurt regelmatig virtuele knuffels door. (snif, snif, snif)
Ik zie een film op de T.V. (snif, snif, snif)
Mijn terrasmeubelen afgewassen daarstraks en in het zonnetje gezet. Maar er ontbreekt iets...
Genoeg geklaagd. Ik ga nog wat fotootjes erbij zetten en tot de volgende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten