Terug bij af.

We zijn weer terug bij af. 

De cijfers gaan elke dag de hoogte in en de ziekenhuizen staan op ontploffen. 

En dat allemaal omdat enkelen het niet nodig vinden om de maatregelen te volgen...

Ik ben heel blij dat ik nog leef en dat mijn familie ook nog gezond is. 

Al hebben mijn zonen het niet zo gemakkelijk. Fysiek zijn ze in orde maar mentaal is het niet zo optimaal. 

Gelukkig heb ik bij de versoepeling nog kunnen genieten van enkele etentjes met vrienden en optredens waar ik enorm van genoten heb. 

Met Bert ben ik naar een toneelvoorstelling in Tessenderlo gaan kijken en vooraf zijn we samen iets gaan eten. 

Ook naar de Zoerla geweest met Bert om naar een voorstelling te gaan kijken. We hebben ons daar reuze geamuseerd. Het was lachen van het begin tot het einde. De twee personen die op het podium stonden waren virtuozen in zang, piano spelen en bewegen. 

Alleen ben ik naar het Schaliken gegaan om "Van Corsari tot Appermont" bij te wonen. Jackobond en Bastien hebben ons een hele namiddag geëntertaind met liedjes en teksten. Ik mocht zelfs meespelen vanuit de zaal met een spelletje "hoger, lager". Verloren natuurlijk!

Met mijn beste vriendin in Lier naar de voorstelling "De Chinese prachtegaal" gaan kijken en we hebben ons geweldig geamuseerd! Achteraf mocht ik nog bij haar blijven eten. Weer een geslaagde dag!

Ik mocht ook nog even gaan opnames doen voor "Olly Wannabe" Alles was heel coronaproof. Ik moest zelfs op voorhand een test laten doen. Daar ter plaatse werd ook alles heel goed ontsmet en we moesten repeteren met mondmaskers op. 

Enkele dagen later was er een film in 't Schaliken: "Downton Abbey" . Die film heb ik altijd al willen zien en nu had ik de kans. Ik heb er enorm van genoten. 

En nu is het weer allemaal gedaan. 

Nu kan ik weer voorstellingen kijken vanop de computer. Natuurlijk een oplossing maar toch niet zo goed als live. 

Op den duur zou een mens er moedeloos van worden. 

Hieronder enkele leuke foto's.

 

Pano

In de Pano uitzending van gisteravond hadden ze het over de wachtlijsten voor mensen met een handicap. Het was schrijnend! Zwaar gehandicapte kinderen stonden al jaren op de wachtlijst om een persoons volgend budget te krijgen. De ouders werkten zich uit de naad en stevenden af op een burnout. Mijn jongens staan ook op die wachtlijst. Maar zij zijn lang niet zo hulpbehoevend als degenen die daar in voorkwamen. Dat wil niet zeggen dat ik niets moet doen. Dagelijks ben ik mantelzorger. Maar men heeft mij ooit gezegd: "Het spijt ons , mevrouw, maar uw jongens vallen uit de boot!"

Ondanks de corona tijd is er toch nog wat positiefs uit de bus gekomen. 

We hebben een coronaproof familiefeestje gehad in de tuin van ons nichtje. We waanden ons in de Provence en hebben een reuze plezante namiddag en avond doorgebracht. 

Bert zijn appartement is verkocht: we hebben het compromis al getekend en moeten nu nog 1 keer naar de notaris om de akte te ondertekenen. En dan is het gedaan met naar Diest te rijden. 

Ook een bezoek aan de neuroloog in het ziekenhuis van Herentals hebben we al achter de rug en dat is super goed meegevallen. Volgende afspraak ligt al vast. 

En nu maar hopen dat de cijfers snel gaan zakken......

Smerige, vuile, vieze, f..cking, k..t corona!!!

Veel meer lelijke woorden zou ik nog kunnen uitvinden voor dat vieze beest: covid 19!!!
Voor mensen die alleen zijn, zoals ik , is het helemaal niet gemakkelijk.
Vandaag heb ik een "baal" dag. Ik zou de hele dag kunnen huilen....
Het was 15 u eer ik een woord tegen een levend mens kon zeggen. De hele voormiddag was ik aan 't strijken en nadat ik thuis was komen eten, ging ik verder strijken. Toen kon ik een goeiedag zeggen tegen mijn zoon. Het eerste woord vandaag!!!
De ganse dag staat mijn radio aan en dan hoor je zulke positieve verhalen: ik ben met mijn gezin naar die plaats geweest, WIJ zijn gaan fietsen met het gezin, WIJ zijn gaan wandelen met het gezin, WIJ blijven lekker thuis in eigen tuin met het gezin, MIJN kinderen en kleinkinderen zijn op bezoek geweest en het was ZO leuk!!! En zo gaat dat maar verder.... 
Ook op facebook zie je zoveel positieve verhalen van gezinnen en kindjes.
Gisteren dacht ik ook eens een positieve foto op facebook te posten: op mijn verlate verjaardagsfeestje mocht ik mijn achterneefje even op mijn schoot nemen. Dan krijg je daar diverse commentaren op : oma Lea enz... Dat doet zo verschrikkelijk veel pijn... ik ben enkel een groottante...
Ik word daar zo moedeloos van en ben zo bang...
Gelukkig heb ik een zeer goede vriendin. Zij nodigde mij uit in haar bubbel en morgen mag ik daar al gaan eten. Een lichtpuntje in de duisternis waar ik momenteel in verkeer.
Vorige week reed ik met mijn oudste zoon naar La Roche om daar voor 3 dagen en 2 nachten te verblijven.
Normaal gaat hij elk jaar op wandelvakantie met de Lukrakers. Maar omdat dit niet doorging, regelde ik een mini wandelvakantietje.
Wij hebben ons geamuseerd maar toch was er een minpuntje aan onze vakantie: CORONA!
Ik had een hotelletje gereserveerd : overnachting met ontbijt. Wij moesten met mondmasker naar de ontbijtzaal gaan en aan tafel mocht het masker af. Ze brachten de broodjes en de koffie aan tafel en dan moesten we weer ons masker opzetten om naar het buffet te gaan. Daar wezen we aan wat we wilden en dan legden ze dat tevoren op ons bord.
We bezochten een prachtig oorlogsmuseum in de voormiddag (met mondmasker op) en in de namiddag maakten we een wandeling langs de Ourthe en gingen daarna naar het middeleeuws kasteel.
Ons middageten en avondeten namen we telkens buiten op een terras.
Hopelijk heeft mijn zoon er iets aan gehad. Als ik een foto van hem neem , zie ik toch een lach op zijn gezicht.
Uiteindelijk heeft het mij ook wel goed gedaan om enkele dagen met mijn zoon samen te zijn.
Maar...

Jarig zijn in coronatijd.

Het was een speciale verjaardag dit jaar : 70 jaar worden is niet niks!
Daarbij nog middenin de coronacrisis!
Voor mijn familie had ik op de verjaardag zelf een feestelijke brunch voorzien.
Kon niet doorgaan natuurlijk.
Toch had ik een superfijne dag! Voor mijn zus en schoonbroer zou ik een afhaalmaaltijd halen , die ik samen met hen in de tuin zou consumeren.
Vanaf 's morgens vroeg regende het al sms-jes, messenger berichtjes , whats app-jes en belde mijn nichtje om te vragen of ik thuis was? Ze stond hier met een grote tuil bloemen voor de deur.
Een lieve vriendin belde me om te vragen wat ik van plan was die dag. Ik zei haar dat ik eten moest gaan afhalen om 18 u. Waarop zij me vroeg om bij hen te komen aperitieven voordien.
Daar was ik wel voor te vinden. Ik zou een sms sturen als ik vertrok. We zouden in de tuin gaan zitten en daarom vertelde ze me dat ik langs opzij via het poortje moest binnen komen.
Toen ik daar aankwam, lag ik plat van het lachen. Zij stond daar helemaal ingepakt in de plastiek, bril en masker incluis. Zij wilde mij persee knuffelen!!! Nadat ikzelf ook een masker had opgezet, begonnen we eraan. Foto volgt hieronder.
Mijn zonen deden eveneens hun uiterste best om mij te verrassen : de jongste stak een cadeaubon in de brievenbus en de oudste bestelde online koffie.
Stilaan begonnen de maatregelen te versoepelen en vanaf we met een bubbel van 10 naar het restaurant konden gaan, legde ik opnieuw een brunch vast voor de familie.
Vorige zondag heeft dat feestje plaats gevonden : veertien dagen na datum maar daarom niet minder plezant. Het was het leukste feestje ooit. Ik mocht de kleine Lex nog eens vastnemen: dat vond ik het mooiste cadeau!
Na de middag mocht ik nog mee naar de tuin van mijn petekind en daar hebben we nog verder gevierd. Met de hele familie! Zonder mijn zonen weliswaar. Zij waren naar huis gefietst na de brunch. Maar ik was al heel blij dat ze erbij waren en dat ze zich blijkbaar toch geamuseerd hebben...
Nu begint het gewone leven weer. De thuisbegeleiding van Tim komt vandaag voor de eerste keer terug bij hem thuis. Voordien waren het altijd video gesprekken.
Met Bert mag ik volgende week op gesprek bij VZW Op Weg met het oog op begeleiding.
En dan maar hopen dat alles vlot verloopt.

Een potje janken.

Dat is hetgeen ik de laatste tijd heel dikwijls doe.
Ik ben super emotioneel geworden tijdens deze corona crisis. Elk filmpje dat ik krijg doorgestuurd, elke foto die ik krijg brengt een tranenstroom teweeg.
En dan nog maar te zwijgen van de post die ik krijg van mijn beste vriendin...
Eigenlijk heb ik geen reden om te janken. Alles loopt hier nog zoals voorheen. Ik ga elke dag nog naar het huis van mijn oudste zoon om er te werken. Wassen, strijken, poetsen enz.. Ik haal en breng de was terug van mijn jongste zoon en zijn vader. Ik praat nog met mijn zus en schoonbroer in de tuin en op een veilige afstand.
Maar als ik zie dat mijn oudste het moeilijk heeft met sommige dingen in deze tijd, breekt mijn hart.
En toch mogen we blij zijn dat we nog allemaal gezond zijn. Ook ben ik blij dat mijn jongste zoon nu dicht bij mij woont en dat hij het goed stelt bij zijn vader.
De rituelen en structuren van mensen met a.s.s. lopen de laatste tijd allemaal in het honderd en dan nog maar te zwijgen van de angsten die erbij komen.
Daarom ga ik elke zondag wandelen met de oudste zoon. Hij was het gewoon om elke zondag te gaan wandelen met een wandelclub. Maar we kunnen niet ver van huis gaan met de maatregelen die genomen zijn... Het begint moeilijk te worden om nog een wandelparcours te vinden dichtbij en niet te druk.
Ik zie het de laatste tijd ook niet zo rooskleurig in. Het duurt allemaal zo lang en ik mis de knuffels waar ik zo kon van genieten...

Eerste foto is het ontbijt dat ik bestelde met Pasen: en daar zat ik alleen te eten. :(

Corona en zo.

Het enige goede dat er aan de corona tijd is , dat ik meer tijd heb om een blog te schrijven.
Ik probeer zo goed mogelijk afstand te houden als ik naar de winkel ga. Ik doe handschoenen aan als ik met een karretje moet rijden. Ik was mijn handen heel dikwijls. Ik doe veelal een sjaal voor mijn mond. En ik blijf in mijn kot. Of in het kot van mijn oudste zoon. En soms in het kot van mijn jongste zoon.
Sinds de jongste terug bij zijn vader woont, ben ik daar een paar keer gaan bemiddelen. Maar ze doen het goed! Ze zoeken zelf oplossingen : waar ik natuurlijk heel blij mee ben.
De voorbije week ging ik woensdag poetsen bij de jongste en zijn vader, donderdag bij de oudste zoon en vrijdag bij mezelf. Even kreeg ik een verwittiging dat ik moest rusten (evenwichtsstoornissen).
Voor volgende week ga ik het anders aanpakken: werken, rusten, werken, rusten enz.
Als alleenstaande is het wel moeilijk in deze tijd.
Woensdag was het de dag van de alleenstaanden en op radio 2 besteedde men daar veel aandacht aan. Je kon reageren via de app en dat deed ik ook. Ik schreef: Ik ben al meer dan 2 jaar alleenstaand. Normaal heb ik daar geen last van want ik heb een druk sociaal leven. Maar in deze tijd voel ik het wel dubbel en ben ik veel emotioneler. Bij elk filmpje dat ik doorgestuurd krijg, zit ik te snotteren.
Ik vroeg een plaatje aan van Dire Straits.
Even later werd ik opgebeld door een medewerker van radio 2. Ik mocht het allemaal uitleggen via de radio!
En of het nog niet allemaal genoeg was, ging mijn computer stuk! Ik had nog zo'n grote bak. Ik kreeg hem niet meer opgezet.
Mijn jongste zoon is komen kijken : hij is I.T.er. Maar hij kreeg het ook niet klaar.
Dan maar gebeld naar de winkel en ik bestelde een nieuwe laptop. Mijn grote bak werd opgehaald en na de corona quarantaine zal alles kunnen overgezet worden : mijn documenten, afbeeldingen, downloads...
Nu heb ik sinds gisteren een nieuwe laptop die dienst doet als vaste computer. Mijn jongste zoon is hem komen aansluiten en de oudste heeft juist alle programma's erop gezet.
Zo kan ik nu deze blogpost schrijven.
We krijgen de laatste dagen veel mooie teksten en foto's doorgestuurd maar het verdriet kunnen ze toch niet wegnemen.
Mijn jeugdvriendin is de voorbije week gestorven na een immens zware strijd tegen kanker. Ik ging haar regelmatig bezoeken maar de laatste tijd kon ik er niet meer naartoe. Geen warme knuffel meer, geen afscheid kunnen nemen, Geen troost kunnen geven aan de nabestaanden.
Gisteren reed de lijkwagen heel langzaam door de straat en iedereen stond te applaudisseren. Donderdagavond had de hele straat kaarsjes geplaatst.
De kindjes van mijn petekind waren blij met de stickers die ik in de brievenbus gestoken had. En ik kreeg een foto doorgestuurd. (snif , snif, snif)
Mijn zus stuurde een filmpje door van kleine Lex. (snif, snif, snif)
Mijn vriendin stuurt regelmatig virtuele knuffels door. (snif, snif, snif)
Ik zie een film op de T.V. (snif, snif, snif)
Mijn terrasmeubelen afgewassen daarstraks en in het zonnetje gezet. Maar er ontbreekt iets...
Genoeg geklaagd. Ik ga nog wat fotootjes erbij zetten en tot de volgende.

Foto's

Eerst  de foto's van Kierewiet: lezing en persconferentie.
Daarna de foto's van de verhuis : leeg appartement waar de kleerkast is blijven staan, de garage, de opgekuiste zolder.