THUIS

Laat ons beginnen met mijn ouderlijk huis: mijn thuis.
Een paar weken geleden werd ik op maandagmorgen om 6 u 's morgens uit mijn bed gebeld. Toen ik aan mijn gsm kwam, was het natuurlijk gedaan met bellen. Ik zag dat mijn vader had gebeld en er stond een gekreun op de voicemail. Ik belde hem terug op en hij zei met een heel triestige stem dat hij op zijn hoofd gevallen was en dat alles vol bloed lag. En of ik dat kon komen opkuisen?
Ik vroeg of hij al naar mijn zus had gebeld want zij is normaal de eerste die hij altijd contacteert. Omdat zij verpleegster is , vermoed ik. Dat had hij gedaan, maar ze nam niet op. Ik belde haar zelf en inderdaad : haar voicemail sprong op.
Ik heb dan maar vlug een trui over mijn pyjama getrokken , mijn jas erover, laarzen aan en vertrokken.
Daar aangekomen, lag hij op zijn bed met zijn kleren aan. De linkerkant van zijn gezicht helemaal bebloed, zijn hemd aan de linkerkant ook vol bloed en op de vloer ook een heleboel bloed.
Eerst en vooral heb ik zijn gezicht proper gemaakt en hij had een slipje boven zijn wenkbrauw. Ik heb het ontsmet en deed het bloeden stoppen met een verband. Ik gebood hem om stil te blijven liggen en ik hing een proper hemd klaar. Daarna begon ik de vloer te dweilen. Ondertussen was de dochter van mijn zus (die naast hem woont) binnen gekomen omdat ze mijn auto had zien staan. Zij belde ook naar mijn zus, maar had ook voicemail.
Achteraf heeft mijn zus mij opgebeld omdat haar dochter iets had ingesproken. Zij vond het nu HOOG tijd om 's morgens een verzorgster te laten komen bij mijn vader! Maar meneer wil niet! Geen vreemden in mijn huis , zegt hij!!!

Mijn jongste zoon zit momenteel ook "thuis".
In september is hij ontslagen op zijn werk. Maar ondertussen is er een fijn netwerk ontstaan rond hem en ik heb er vertrouwen in dat het in orde komt.

En dan de hoofdbrok "THUIS".
Vorige week vrijdag deed ik mijn debuut in "Thuis" op T.V.
Alles was al opgenomen in augustus en ik heb altijd moeten zwijgen!!!
Het is een droom van mij die uitgekomen is...
Nooit had ik kunnen denken dat dit ZO' N impact had. Ontelbare sms-jes , chatberichtjes, mailtjes, telefoontjes en gelukwensen heb ik gekregen. Dat doet deugd ! :)

Eindigen moet ik met minder goed nieuws.
Deze week is mijn relatie geëindigd. Onze leefwerelden verschillen TEVEEL van mekaar en mijn sociaal leven is ook helemaal anders dan het zijne.
Het kwam heel onverwacht. Het sloeg in als een bom, als een donderslag bij heldere hemel.
Ik heb 2 nachten niet geslapen en weinig gegeten.
Maar nu ben ik er min of meer over: ik koester de mooie herinneringen en begin aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

Vervolg oktober en november

Op 16 oktober maakten wij Herentals onveilig met onze reünie van de Benidorm Bastards. Aan mijn collega en goede vriend Rik had ik gevraagd om ons door de stad te gidsen. Rond de middag zouden we gaan eten in een spiksplinternieuw restaurant alwaar de dochter van mijn vriendin de scepter zwaait. Haar dochter is grote fan van ons groepje en menig foto werd genomen.
Onze gids loodste ons door het begijnhof en het museum en nadien binnen de kloostermuren van de Franciscanessen. We hebben prachtige dingen gezien en mede door het mooie weer ook een aangename wandeling gemaakt.
In de kloostertuin stond een zustertje te harken. Zij vroeg ons of we haar leeftijd konden raden? Ik zei: "85 jaar". Niet juist : "hoger", zei ze. Ik deed er voorzichtig één jaartje bij en het was bingo!
Stan vroeg haar : "Kan je Onze Lieve Heer niet vragen om de helft van de tuin te harken?" "Dat heb ik al gevraagd," zei ze "maar hij wil niet!" :)
De volgende maandag reed ik met Tim naar de psychologe in Mechelen en dit was voorlopig de laatste keer. Hij kwam met een brede glimlach buiten!
Op 27 en 28 oktober speelden wij voor de 32 en 33 ste keer nog maar eens "Lady's night" in 't Getouw in Mol. Mijn zus en schoonbroer kwamen kijken en zegden dat ze nog nooit zoiets moois hadden gezien!!!
Donderdag 9 november was er een voorstelling in de Zoerla: "Groeten uit de Kempen" met Conny Neefs, Micha Marah, Marc Dex en Juul Kabas. Het was een fijne namiddag en ik zag verschillende mensen terug waar we mee op reis waren...
Deze week wordt gedomineerd door "autisme".
Maandag deed ik een inleef in Kalmthout. 's Morgens om 9 u moest ik daar zijn en om zeker op tijd te komen , vertrok ik al om 7 u 15.
Ik was goed op tijd en het was weer de moeite. De inleef vond plaats in een gigantisch grote school en de leerkrachten hadden een pedagogische studiedag. Ze mochten een onderwerp kiezen en degenen die voor de inleef kozen , hadden natuurlijk ook grote interesse!
Gisteren hadden wij onze maandelijkse info avond in Noorderwijk. Die ging over "Autisme en werk".
Een werkgever kwam een succesverhaal voorstellen. Zij hadden een persoon met a.s.s. in dienst en hij deed het hele verhaal vanaf zijn indiensttreding tot op heden. Allemaal heel interessant maar helaas is de werkelijkheid niet zo rooskleurig...
In het Samana magazine van de CM staat deze maand een reportage van Peter Vermeulen.
Hij schreef een boek: "Autisme is niet blauw, smurfen wel".
Ik citeer.
Autisme is té populair geworden. Heel lang was autisme veel te onbekend. Om erkenning te vragen voor de stoornis hebben ouderenverenigingen en Autisme Centraal in de jaren tachtig enorm veel lobbywerk gedaan. Autisme is zijn negatieve connotaties kwijtgeraakt, maar het is doorgeslagen. Tegenwoordig is alles autistisch. Iedereen denkt te weten wat het is, maar nog nooit waren er zoveel stereotype beelden en misverstanden.
Dat is erg omdat we een verkeerde oplossing bieden voor een probleem dat wel bestaat. Het risico is dat het begrip straks zijn waarde gaat verliezen en mensen met autisme niet de zorg krijgen waarop ze recht hebben.
We moeten autisme weer kleiner maken, het reduceren tot wat het ooit was: een etiket voor een brein dat niet werkt zoals de meeste, maar ook niet meer dan dat.
Slechts 16 procent van de mensen met autisme hebben een voltijds betaalde job! Om te beginnen is dat een enorme geldverspilling. Maar het is vooral een verlies van talent. Want je gaat me toch niet vertellen dat die 84 procent helemaal niets kunnen?
En dit werd gisterenavond ook aangehaald. Dat de werkgevers eens moeten kijken naar de talenten van mensen met a.s.s.
Vanavond rijd ik naar Deurne om nog maar eens een inleef te geven.
Achteraf rijd ik naar Stan om even te chillen tot morgen.
Hieronder volgen de foto's van onze reünie, het bezoek van de mensen van "Thuis" bij "Lady's night" en de groeten uit de Kempen.