Maandagmiddag kwamen we samen met de VVA moeders. Als je allemaal met kinderen en/of partners met a.s.s. te maken hebt, komen er heel wat emoties los...
Dinsdagavond hadden we onze maandelijkse info avond in Noorderwijk. Voordien had ik het eten van Tim weerom opgewarmd want de "nieuwe" van " begeleid wonen" kwam langs. De volgende keer zal ik de afwas later moeten doen want het "stoorde"!
Onze info avond ging over : Moeders en vaders , een andere aanpak.
Veel heb ik niet opgestoken. Het was een koppel: vader had a.s.s. en moeder trok de kar.
Voor we in ons lokaal konden , had ik ook weer 't één ander meegemaakt. Om binnen te kunnen in het dorpshuis moet je een hele procedure volgen: kastjes openen met een wachtwoord om een badge te vinden, deur openen, alarm afzetten en schuifjes verzetten om de deuren te bedienen. Stap 1 liep al mis: er zat GEEN badge in het kastje. Daarom belde ik de verantwoordelijke op. Hij was niet thuis en kon dus ook niet komen helpen!!! Er zat niets anders op dan een zaaltje te gaan vragen in de parochiezaal daar rechtover. Die man was zo vriendelijk om al met stoelen en tafels te sleuren tot ineens de deur van het dorpshuis open ging. De fanfare zat op de zolder en er moest iemand binnen gelaten worden. De dirigent liet ons meteen binnen en ik kon terug de straat over steken om het zaaltje van de parochiezaal te annuleren...:(
Als ik toen mijn stappen had geteld , zouden het er een heleboel geweest zijn!
Woensdag reed ik naar Stan. 's Avonds kwam ik terug naar huis want 's anderendaags moest ik naar de begrafenis van een kozijn van mijn vader: de laatste oud-strijder van Voortkapel.
Ik had afgesproken met mijn vader dat ik hem tussen kwart over 9 en half 10 zou komen halen.
Hij mocht NIET meer fietsen tot hij een pacemaker zou krijgen.
Om 10 over 9 kwam ik bij mijn vader aan en ik zag dat zijn fiets weg was!!! Mijn hart begon al te bonken. Ik belde mijn zus en zij was natuurlijk ook helemaal over haar toeren. Terwijl ik nog aan de telefoon was, kwam mijn vader met zijn fiets aan de hand naast de garage gegaan. Hij was melk gaan halen op een boerderij! "Ik moest toch rijstpap kunnen maken zeker!" zei hij.
Achteraf besefte hij wel dat hij het niet had mogen doen. Want toen we op het kerkhof waren, werd hij draaierig. Hij moest zich vasthouden aan een rolstoel van iemand anders!
Aan de koffietafel werd hij duchtig op de rooster gelegd door zijn broers en zus.
Vrijdag : poets bij Tim en nadien bij mij.
Zaterdag : toneelbezoek in Noorderwijk met mijn nicht en haar man: HEEL plezierig!
Zondagmorgen stonden we op en Stan kon niet meer stappen! Zijn rechterknie was helemaal dik en dat been kon hij niet buigen. Hij heeft al langer last van die knie maar zo erg was het nog nooit geweest. In de namiddag wilde hij zelf naar huis rijden maar dat was buiten mij gerekend!!! Ik belde zijn jongste zoon op om te vragen of hij vrij was om met mij terug te komen en de auto van zijn pa naar huis te brengen. Zo gebeurde het. Ik reed Stan naar Baarle-Hertog en bracht zijn zoon uit Weelde mee naar Voortkapel. Hij bracht de auto van zijn pa naar huis.
's Anderendaags ging Stan naar de dokter en het bleek een cyste achter de knie te zijn. Na een echo om te zien waar ze moeten snijden, zal die cyste verwijderd worden. Wanneer? Dat weten we nog niet!
Zondagavond zei Tim : "Het slot van mijn voordeur is kapot." De deur ging nog wel op slot langs binnen maar langs buiten kon hij de sleutel niet meer draaien.
Maandagmorgen belde ik dadelijk naar de slotenmaker en die heeft in de loop van de namiddag het slot komen repareren. Tim had de deur met ZOVEEL geweld dicht geslagen dat er een stuk uit de deurstijl gevlogen was! De revisor is aanwezig op het werk van Tim en dat brengt de nodige stress mee! Die stress uit zich eveneens in het LUID zetten van een d.v.d. : bommen en granaten!!!
Dinsdagmorgen reed ik met de bus naar Herentals. Ik moest een mammografie laten nemen in de kliniek. Alles was in orde. Oef! Maar toen ik terug naar huis wilde , moest ik een uur wachten om de bus te nemen. Dus: weer maar stappen! Tot aan het station en daar wachten.
Na de middag : dinsdag Diestdag.
Woensdag stond er een inleef op het programma in Leuven in de universiteit.
Ik vertrok ruim op tijd met de bus zodat ik nog een uurtje had om iets te gaan eten aan het station in Leuven. Daar kwamen ze mij ophalen om 12 u om samen naar de univ te wandelen.
Deze keer deden Marc en ik de inleef voor studenten Pedagogie. Weerom heel verrijkend!
We deden 2 sessies zodat ik 's avonds met de laatste bus naar huis reed.
Donderdag had ik mijn laatste draaidag in Sint Niklaas. Ik moest pas om 10 u 30 op de set zijn en voor de middag had ik zelfs geen enkele scene te draaien. Ik had een heel deel boekjes meegenomen. In een rustige ruimte zat ik bij een kopje koffie mijn boekjes te lezen en mijn kruiswoordraadsels in te vullen.
's Middags schoof ik bij aan tafel en zat ik recht tegenover een hypnotiseur , die in de voormiddag ook een scene gedraaid had. Hij heeft mij en nog een paar andere mensen van de crew gehypnotiseerd. Wat er dan door je lijf gaat, hou je niet voor mogelijk! Hij deed eerst een paar oefeningen met mijn handen die aan de tafel bleven plakken , mijn vingers die ik niet meer van mekaar kreeg, ikzelf die niet meer van mijn stoel af kon enz. De vreemdste ervaring had ik toen hij mijn naam vroeg. Ik zei : "Lea". Dan vroeg hij om mijn ogen te sluiten en te ontspannen. Als ik mijn ogen zou opendoen, zou ik mijn naam niet meer kennen! En inderdaad: ik opende mijn ogen en toen hij vroeg hoe ik heette, kwam er een onverstaanbaar gebrabbel uit mijn keel! Als hij met zijn vingers knipperde, was alles terug in orde. Gelukkig! Maar ik beefde toch wel over heel mijn lijf!
Hij zei dat ik een open persoonlijkheid was en een vrolijk iemand.
Hij deed ook nog een truc met de ring en de handen van iemand anders en daar stond ik met open mond op te kijken. Er is een foto van genomen. Die post ik hieronder.
Na de middag had ik nog een paar scenes op te nemen en dan was het tijd om afscheid te nemen.
Het deed mij wel iets om al die lieve mensen achter te laten...
Tijdens de dag hield ik contact met mijn zus. Zij was met mijn vader naar de kliniek om zijn pace maker te laten plaatsen. 's Avonds kreeg ik een sms met de melding dat alles succesvol verlopen was en dat hij al aan 't eten was.
Vrijdagnamiddag bezocht ik vader in het ziekenhuis. Hij zat in de zetel met zijn linkerarm in een beugel en zijn mond stond niet stil! Het was terug de vrolijke vader van voorheen!
Zaterdagmiddag ging ik hem ophalen en hij mag nog altijd niet fietsen. Op 1 maart moet hij op controle en dan gaan de draadjes eruit.
De regisseur van de film van de helden stuurde me de foto door van Stan en mij op de receptie bij de première.
En de poetsvrouw van Tim is volgende vrijdag terug op post!
Allemaal positief!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten