't Was weer de moeite!

Na mijn vorig blog stukje is het weer de moeite geweest: zowel fysiek als emotioneel.
Maandagmiddag kwamen we samen met de VVA moeders. Als je allemaal met kinderen en/of partners met a.s.s. te maken hebt, komen er heel wat emoties los...
Dinsdagavond hadden we onze maandelijkse info avond in Noorderwijk. Voordien had ik het eten van Tim weerom opgewarmd want de "nieuwe" van " begeleid wonen" kwam langs. De volgende keer zal ik de afwas later moeten doen want het "stoorde"!
Onze info avond ging over : Moeders en vaders , een andere aanpak.
Veel heb ik niet opgestoken. Het was een koppel: vader had a.s.s. en moeder trok de kar.
Voor we in ons lokaal konden , had ik ook weer 't één ander meegemaakt. Om binnen te kunnen in het dorpshuis moet je een hele procedure volgen: kastjes openen met een wachtwoord om een badge te vinden, deur openen, alarm afzetten en schuifjes verzetten om de deuren te bedienen.  Stap 1 liep al mis: er zat GEEN badge in het kastje. Daarom belde ik de verantwoordelijke op. Hij was niet thuis en kon dus ook niet komen helpen!!! Er zat niets anders op dan een zaaltje te gaan vragen in de parochiezaal daar rechtover. Die man was zo vriendelijk om al met stoelen en tafels te sleuren tot ineens de deur van het dorpshuis open ging. De fanfare zat op de zolder en er moest iemand binnen gelaten worden. De dirigent liet ons meteen binnen en ik kon terug de straat over steken om het zaaltje van de parochiezaal te annuleren...:(
Als ik toen mijn stappen had geteld , zouden het er een heleboel geweest zijn!
Woensdag reed ik naar Stan. 's Avonds kwam ik terug naar huis want 's anderendaags moest ik naar de begrafenis van een kozijn van mijn vader: de laatste oud-strijder van Voortkapel.
Ik had afgesproken met mijn vader dat ik hem tussen kwart over 9 en half 10 zou komen halen.
Hij mocht NIET meer fietsen tot hij een pacemaker zou krijgen.
Om 10 over 9 kwam ik bij mijn vader aan en ik zag dat zijn fiets weg was!!! Mijn hart begon al te bonken. Ik belde mijn zus en zij was natuurlijk ook helemaal over haar toeren. Terwijl ik nog aan de telefoon was, kwam mijn vader met zijn fiets aan de hand naast de garage gegaan. Hij was melk gaan halen op een boerderij! "Ik moest toch rijstpap kunnen maken zeker!" zei hij.
Achteraf besefte hij wel dat hij het niet had mogen doen. Want toen we op het kerkhof waren, werd hij draaierig. Hij moest zich vasthouden aan een rolstoel van iemand anders!
Aan de koffietafel werd hij duchtig op de rooster gelegd door zijn broers en zus.
Vrijdag : poets bij Tim en nadien bij mij.
Zaterdag : toneelbezoek in Noorderwijk met mijn nicht en haar man: HEEL plezierig!
Zondagmorgen stonden we op en Stan kon niet meer stappen! Zijn rechterknie was helemaal dik en dat been kon hij niet buigen. Hij heeft al langer last van die knie maar zo erg was het nog nooit geweest. In de namiddag wilde hij zelf naar huis rijden maar dat was buiten mij gerekend!!! Ik belde zijn jongste zoon op om te vragen of hij vrij was om met mij terug te komen en de auto van zijn pa naar huis te brengen. Zo gebeurde het. Ik reed Stan naar Baarle-Hertog en bracht zijn zoon uit Weelde mee naar Voortkapel. Hij bracht de auto van zijn pa naar huis.
's Anderendaags ging Stan naar de dokter en het bleek een cyste achter de knie te zijn. Na een echo om te zien waar ze moeten snijden, zal die cyste verwijderd worden. Wanneer? Dat weten we nog niet!
Zondagavond zei Tim : "Het slot van mijn voordeur is kapot." De deur ging nog wel op slot langs binnen maar langs buiten kon hij de sleutel niet meer draaien.
Maandagmorgen belde ik dadelijk naar de slotenmaker en die heeft in de loop van de namiddag het slot komen repareren. Tim had de deur met ZOVEEL geweld dicht geslagen dat er een stuk uit de deurstijl gevlogen was! De revisor is aanwezig op het werk van Tim en dat brengt de nodige stress mee! Die stress uit zich eveneens in het LUID zetten van een d.v.d. : bommen en granaten!!!
Dinsdagmorgen reed ik met de bus naar Herentals. Ik moest een mammografie laten nemen in de kliniek. Alles was in orde. Oef! Maar toen ik terug naar huis wilde , moest ik een uur wachten om de bus te nemen. Dus: weer maar stappen! Tot aan het station en daar wachten.
Na de middag : dinsdag Diestdag.
Woensdag stond er een inleef op het programma in Leuven in de universiteit.
Ik vertrok ruim op tijd met de bus zodat ik nog een uurtje had om iets te gaan eten aan het station in Leuven. Daar kwamen ze mij ophalen om 12 u om samen naar de univ te wandelen.
Deze keer deden Marc en ik de inleef voor studenten Pedagogie. Weerom heel verrijkend!
We deden 2 sessies zodat ik 's avonds met de laatste bus naar huis reed.
Donderdag had ik mijn laatste draaidag in Sint Niklaas. Ik moest pas om 10 u 30 op de set zijn en voor de middag had ik zelfs geen enkele scene te draaien. Ik had een heel deel boekjes meegenomen. In een rustige ruimte zat ik bij een kopje koffie mijn boekjes te lezen en mijn kruiswoordraadsels in te vullen.
's Middags schoof ik bij aan tafel en zat ik recht tegenover een hypnotiseur , die in de voormiddag ook een scene gedraaid had. Hij heeft mij en nog een paar andere mensen van de crew gehypnotiseerd. Wat er dan door je lijf gaat, hou je niet voor mogelijk! Hij deed eerst een paar oefeningen met mijn handen die aan de tafel bleven plakken , mijn vingers die ik niet meer van mekaar kreeg, ikzelf die niet meer van mijn stoel af kon enz. De vreemdste ervaring had ik toen hij mijn naam vroeg. Ik zei : "Lea". Dan vroeg hij om mijn ogen te sluiten en te ontspannen. Als ik mijn ogen zou opendoen, zou ik mijn naam niet meer kennen!  En inderdaad: ik opende mijn ogen en toen hij vroeg hoe ik heette, kwam er een onverstaanbaar gebrabbel uit mijn keel! Als hij met zijn vingers knipperde, was alles terug in orde. Gelukkig! Maar ik beefde toch wel over heel mijn lijf!
Hij zei dat ik een open persoonlijkheid was en een vrolijk iemand.
Hij deed ook nog een truc met de ring en de handen van iemand anders en daar stond ik met open mond op te kijken. Er is een foto van genomen. Die post ik hieronder.
Na de middag had ik nog een paar scenes op te nemen en dan was het tijd om afscheid te nemen.
Het deed mij wel iets om al die lieve mensen achter te laten...
Tijdens de dag hield ik contact met mijn zus. Zij was met mijn vader naar de kliniek om zijn pace maker te laten plaatsen. 's Avonds kreeg ik een sms met de melding dat alles succesvol verlopen was en dat hij al aan 't eten was.
Vrijdagnamiddag bezocht ik vader in het ziekenhuis. Hij zat in de zetel met zijn linkerarm in een beugel en zijn mond stond niet stil! Het was terug de vrolijke vader van voorheen!
Zaterdagmiddag ging ik hem ophalen en hij mag nog altijd niet fietsen. Op 1 maart moet hij op controle en dan gaan de draadjes eruit.
De regisseur van de film van de helden stuurde me de foto door van Stan en mij op de receptie bij de première.
En de poetsvrouw van Tim is volgende vrijdag terug op post!
Allemaal positief!!!

Wat een week!!!

Terwijl de berichtjes, mailtjes e.d. binnenstroomden om mij te feliciteren met mijn bijdrage in de film en de uitzending van "Den elfde van den elfde" beleefde ik de meest hectische week in mijn leven.
Maandag stond mijn strijk te wachten. Die MOEST op tijd gedaan zijn want ik wou de trein van 17 u 20 nemen in Herentals om naar Antwerpen te sporen.
Daar zou ik naar een toneelopvoering in de Peerdestal gaan kijken samen met een vriendin. Zij had enkele dagen voordien afgebeld wegens omstandigheden. Maar dat was geen probleem want mijn neef en zijn partner zouden ook meegaan.
We spraken om 18 u af om iets te gaan eten in een etablissement dicht bij het theater.
Bijna in Antwerpen aangekomen, kreeg ik bericht van mijn neef dat het etablissement gesloten was!
Na wat over en weer gebeld te hebben, vonden we een punt om af te spreken. Verschillende restaurants sloten hun deuren om 18 u en na lang zoeken, vonden we er nog één op de Groenplaats.
Wij hebben ons goed geamuseerd met het toneelstuk en de après theater maar ik moest het gezelschap vroeger verlaten om mijn laatste trein te halen.
Na middernacht in Herentals aangekomen en dan nog even bij Tim binnen om zijn brooddoos en thermos om te spoelen. En maar goed ook want zijn schoenen stonden op de keukentafel met een briefje erbij: "Veters kapot!". Dan maar vlug nieuwe veters gezocht en in de schoenen gestoken en naar huis gereden. Heel laat in mijn bed!!!
Dinsdagvoormiddag reed ik naar de opticien in Hulshout om de lenzen van Bert op te halen. Hij had mij gemaild met de vraag om die lenzen op te halen vooraleer ik naar Diest zou komen op dinsdag.
De lenzen waren er NIET! De koerier had ze in een verkeerde zaak afgeleverd!
Ik ben heel vroeg naar Diest gereden want ik moest op tijd terug zijn om met Tim naar de dienst van begeleid wonen te rijden. Daar vond een info vergadering plaats van 18 tot 20 u.
Om 17 u kwam ik thuis ; vlug omgekleed ; wasgoed weggedaan en met Tim vertrokken. Na nog even naar een parkeerplaats gezocht te hebben, kwamen we om 18 u 05 aan in de zaal.
We kregen uitleg ivm de toekomst. Vanaf 2018 zouden alle mensen die begeleid wonen krijgen een assistentie budget krijgen waarmee ze hun hulp kunnen betalen. Vanaf 2017 moet Tim zelf 5 euro per bezoek betalen. Zo heb ik het tenminste begrepen. De uitleg was zo moeilijk dat er vele mensen afgehaakt hebben!
Achteraf hebben we een Mac Donalds-je gedaan en nog wat bij gebabbeld. Thuisgekomen, legde ik uit wat Tim moest doen als ik weg was. Want woensdag en donderdag moest ik filmen.
Woensdagmorgen nam ik om 6 u 20 de trein in Herentals om tijdig op de set in Sint Niklaas te zijn. (7 u 40).
Een medewerkster pikte mij op aan het station en die dag filmde ik met Stijn Van Opstal , Peter van den Begin en Veerle Baetens. Eén voor één heel aangename mensen!
Omdat ik tot de late namiddag moest filmen, mocht ik daar blijven overnachten. Het Ibis hotel bevond zich op 100 m van de set.
Ik meldde mij aan en begaf mij met mijn kaart naar de kamer. Binnengekomen, knipte ik het licht aan: GEEN licht , GEEN T.V. NIKS! Dan maar terug naar beneden om te gaan vragen wat ik moest doen. "Mevrouw , naast de deur staat een kastje om die kaart in te steken en dan werkt alles!"
Oh wat vond ik mezelf stom...!
Ik heb het mezelf dan maar gemakkelijk gemaakt, mijn pyama aangedaan en op bed gaan liggen om de ganse avond T.V. te kijken. Een kussen onder mijn voeten gelegd want ik had pijnlijke benen. De ganse dag had ik recht gestaan!
Donderdagmorgen werd ik weer vroeg op de set verwacht en die dag filmde ik ook nog met Gene Bervoets en Ruth Beekmans. Weer heel plezierig!
Die dag zat mijn bijdrage erop na de lunch en was ik thuis om 15 u. Eerst bij Tim aangereden en dan heb ik mijn appartement gestofzuigd.
Ik had ook nog een bericht gekregen van de poetsvrouw van Tim dat ze nog 2 weken langer zou moeten thuis blijven maar daar is de poets deze week overgeslagen.Volgende week ga ik er weer tegenaan.
Vrijdagmiddag vertrok ik weer met de trein naar Antwerpen. Om 12 u moest ik in de school van PiusX zijn om een inleef te geven.
Deze keer was het niet met mijn collega waar ik gewoonlijk mee ga maar met een medewerkster van de VVA. Daarbij kwam nog dat het voor studenten was! Dit had ik nog nooit gedaan en ik was er wel wat bang voor. Maar het is 100% meegevallen. Zij waren allemaal één en al oor.
Stinne bracht mij om 16 u 30 naar Berchem station zodat ik op een deftig uur thuis was.
Niet voor lang want 's avonds stond een toneel op de planning.
Met de mensen van het toneel van Oevel gingen we kijken naar een collega van ons die meespeelde in Itegem. Het was verrassend leuk!
Een minder leuk voorval maakte ik mee toen ik vrijdagvoormiddag langs mijn vader reed om te informeren hoe het met hem was na de onderzoeken in het ziekenhuis.
"Niet goed" zei hij: "mijn hart wil niet meer mee en ik moet een pace maker laten zetten."
Hij was helemaal niet de opgewekte vader die we kennen want hij mag nu niet meer fietsen. Hij zou kunnen vallen en dat zou fataal kunnen aflopen.
We hopen op een goede afloop.

WOW!!!

De laatste dagen leefde ik in een roes.
Vorige week stroomden de mails en berichten van regisseur, medewerkers en auteur van de film binnen. De film is AF. En hij ziet er goed uit! Joepie!
Mijn zenuwen begonnen al door mijn lijf te gieren...
Zaterdag was het dan zover: de première met de rode loper!
We kregen een mail met uitnodiging van de Kinepolis Antwerpen waarop stond : dresscode : chic!
's Middags mochten we gaan lunchen in een brasserie naast de bioscoop met de crew.
Stan en ik vertrokken ruim op tijd. En al maar goed want er was een ongeluk gebeurd op de autosnelweg en we zouden 20 minuten in de file staan. Het was dan ook nog rotweer; REGEN en WIND!
Wij waren als eersten in de brasserie en stilaan kwamen de anderen binnen gesijpeld : ze hadden ook file gehad!
Wat deed het weer deugd om al die fijne mensen terug te zien!
De Helden zelf gingen in de voormiddag al naar de film kijken omdat ze in de namiddag van zaal naar zaal moesten gaan om zich te presenteren. De film werd gedraaid in 5 zalen tegelijk.
De zaal waarin wij zaten , werd volledig bezet door pers en B.V.'s!
Na de lunch werden we gebrieft door de veiligheidsmensen van de bioscoop en naar de rode loper geleid.
De mat was door en doornat en onze voeten zakten erin weg maar dat kon de pret niet bederven.
Eenmaal binnen, gingen we tussen 2 koorden naar het platform. Er stond een massa mensen met kinderen te roepen en te gillen als we voorbij kwamen!
Vooraan stonden de fotografen te flitsen en werden we meermaals vastgelegd op foto.
De helden kregen een gouden ster en daarna konden we naar de zaal gaan.
Stan stond te wachten achter de koorden en ik moest nog even terug gaan om het ticket te geven want anders mocht hij niet binnen.
In de zaal waren de zetels gereserveerd op naam: vooraan allemaal PERS en ergens in het midden vond ik 2 zetels met de naam : Lea Witvrouwen!
Nadat er een speech gegeven werd door een medewerker van de bioscoop , kon de film beginnen.
Oh wat had ik een klein hartje!!!
Maar vanaf het begin van de film heb ik genoten , genoten , genoten!
Achteraf kregen we een daverend applaus en moesten we met z'n allen naar het podium.
Ik mocht zelfs een klein interviewtje geven...
Nadien kregen we een receptie aangeboden op een andere locatie.
Toen we de zaal verlieten, kwamen er verschillende kindjes naar mij met de boodschap: "Ik vond u de grappigste van de film!"
Er zijn ook talloze selfies genomen met mij en er is zelfs een fan van Lea Schepers speciaal naar mij gekomen om te vragen of ik iets wou inspreken op zijn telefoon!!!
Tijdens de receptie kwam één van de helden zeggen tegen Stan: "Sorry dat ik uw vrouwtje gekust heb hé!" En één van de medewerkers vroeg: "Ben je nu niet trots op je vrouwtje?"
Toen we naar huis reden, vroeg Stan: "Nu heb je toch wel genoten vandaag hé?"
En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, verscheen ik gisterenavond ook nog eens op T.V. in : "Den elfde van den elfde". Weliswaar maar een piepklein rolletje maar toch wel tegen "Jan Decleir"!
De voorbije week werden er mij ook nog rollen aangeboden in het professioneel theater maar die moet ik spijtig genoeg weigeren omdat mijn dagelijkse bezigheden dat niet toelaten...
Dat mij dit allemaal moet overkomen in mijn "oude" dagen!!!
Zovele dingen zou ik nog ZO graag doen maar helaas...