Naar zee en nog wat.

Elk jaar sporen wij voor 3 dagen naar zee in juli.
Voor mij is dit een ideale periode omdat Tim gedurende de week van 21 juli op vakantie is met de Lukrakers. Dan moet ik niet in zijn huis zijn om hem te helpen.
De week voordien had ik het nog even HEEL druk, dus de "zee dagen" waren zeer welgekomen!
Maandag : vertellen in het sprookjesbos en 's avonds met mijn nichtje gaan eten in het restaurant waar we met de familie gaan feesten in september.
Dinsdag: Diest-dag en 's avonds naar Olmen om Nele Goossens in actie te zien in open lucht!
Woensdag: vertellen in het sprookjesbos en na de middag naar Stan gereden. Rust!
Vrijdag zou ik moeten vertellen om 10 u in het bos en dat kwam goed uit want ik moest om 11 u in Aarschot bij Goci zijn. Bert mag aan een stage beginnen en zijn toekomstige werkgever had eens graag met mij gebabbeld.
Op mijn papier van de planning stond dat er maar 20 kindjes zouden komen: dus 1 groepje! Gedaan om half 11 en dan snel naar Aarschot: uitgerekend dat dit perfect te doen was!
Toen ik onderweg naar het bos was, kreeg ik telefoon van de verantwoordelijke van de dienst Toerisme: "de groep zou later komen en ze kwamen in groepjes van 5 met een klein busje dat elke keer moest over en weer rijden naar Averbode!!!"
Mijn bloed begon al te koken! Ik ben toch maar verder gereden en heb gewacht in het boswachtershuis. Om kwart over 10 arriveerden de eerste 5! Ik ging me omkleden en nam plaats bij hen op het terras : al wachtende. Toen de tweede groep aankwam om half 11, stelde ik voor om te beginnen. Die derde groep moest dan maar aansluiten als ze naar de tweede verteller gingen. (die ondertussen ook al gearriveerd was!)
Na mijn vertelling breng ik de kindjes tot aan de dreef om naar de volgende te gaan en toen kwam het derde groepje er juist aan! Zij vertrokken mee naar verteller 2.
Als een pijl uit een boog spurtte ik naar het kleedhok om mij om te kleden en vertrok.
Om 11 u 25 stopte ik bij Goci!
Daar is mijn stemming dadelijk omgeslagen! Een super fijn gesprek gehad met de toekomstige werkgever van Bert!
De volgende dag vertrok Tim op vakantie met "zijn" Lukrakers.
Op voorhand had hij al opgezocht welke de kortste weg was naar Dinant om er gemakkelijk te geraken met zijn elektrische auto.
Die kortste weg ging over kleine wegen maar duurde een uur langer.
Daarom raadde ik hem aan om een uur vroeger te vertrekken.
Hij begon zijn auto in te laden en zijn gps in te stellen. De gps BLEEF de autostrade aangeven en hij maar kloppen op het touch screen!!! Stress, stress, stress!!!
Terug naar binnen gelopen om op zijn pc die alternatieve route op te zoeken: natuurlijk DUURDE het en DUURDE het om de pc op te starten! Ondertussen belde ik naar een collega van de Lukrakers die in Heist op den berg woont. Misschien kon hij daar nog mee mee rijden? Maar die waren al ginder!
Terwijl ik nog aan 't telefoneren was, kwam Bert bij Tim langs. Hij was zijn gsm kwijt!
Tim is dan toch maar in zijn auto gestapt nadat ik hem wat gekalmeerd had door te zeggen dat hij maar RUSTIG moest rijden, wieltje zuigen en goed in 't oog houden waar er laadpalen staan.
Als één bolleke stress is hij vertrokken. Ik had gevraagd aan die collega om hem wat in 't oog te houden en iedereen te verwittigen dat hij mogelijk wat later zou toekomen.
Uiteindelijk is hij toch een uur later vertrokken. Maar om 16 u 50 kreeg ik al een berichtje van die collega: "Tim is goed aangekomen!" Om 17 u kreeg ik een sms van Tim: "Ik ben er. Goed wieltje kunnen zuigen en ze zegt dat er nog 40 km over zijn." Zijn auto heet "Zoë" : dus het is een "zij"!
's Avonds deed er een andere collega nog een bericht via facebook : "Tim is zonder kleerscheuren aangekomen en morgen gaan we eens bekijken waar we zijn auto kunnen laden."
Tim heeft toch wel hele fijne vrienden. Voor mij een hele geruststelling.
Vanaf de volgende dag kreeg ik elke dag een mailtje van Tim met een kort verslagje over hetgeen ze gedaan hadden en de zoektocht naar een laadpaal.
De gsm van Bert was die zaterdag ook terug gevonden in zijn eigen auto!
Dus : so far so good.
Zondag reden Stan en ik naar Wintam. Drie jaar geleden leerden we een wielerclub kennen in Valkenburg en sindsdien bleven we contact houden. We hebben hun 25 jarig bestaan mogen mee vieren en we beloofden toen om eens langs te komen als ze gingen rijden.
Op de middag kwamen we in het café waar we samen nog iets gedronken hebben en nadien reden we naar het kasteel van Hingene. Spijtig dat het regende maar we hebben toch enkele mooie foto's kunnen nemen.
Woensdag vertrokken we naar Blankenberge. Eerst de bus naar Leuven en dan de trein recht naar Blankenberge. Na de middag naar een show van "Nonkel Jef aan zee" gaan kijken en veel bekenden van vroeger terug gezien: heel leuk!
In de trein, op restaurant, op straat, in een winkel, in het hotel: "Ik ken u van ergens... Ben jij niet die van Benidorm Bastards? enz..."
Het is al meer dan 5 jaar geleden en toch word ik nog altijd VEEL herkend! Zou dat mijn stem kunnen zijn???
Donderdag brachten we een dagje door in Oostende met kennissen van het toneel in Balen.
Vrijdag na het ontbijt spoorden we terug huiswaarts. Stan miste niet graag de ronde van Frankrijk in de namiddag.
Zaterdag is Tim thuis gekomen. Anderen komen na het ontbijt van 10 u om half 12 thuis maar hij is aangekomen om 13 u 30. Zijn auto was opgeladen tot 200 maar al gezakt tot 150 als hij aan het hotel aankwam. Op de autostrade gaf de gps aan dat hij maar 20 km meer had en dat hij moest laden. Hij werd van de autoweg afgeleid naar een Renault garage in Brussel en daar heeft hij bijgeladen.(snel)
's Avonds gingen Stan en ik naar een trouwfeest en 's zondags woonden we een kleinkunst festival bij in Olen. We hebben ons goed geamuseerd. :)
Eind goed , al goed!

Verkeers-en vervoersproblemen

Met Tim rijd ik ongeveer om de veertien dagen naar Mechelen naar Indigo waar hij een psychologe opzoekt.
In Mechelen is het een GROOT probleem om parkeerplaats te vinden en zeker in de omgeving van Indigo.
Je volgt in het begin de gps en komt tot de vaststelling dat er veel één richtingsstraten zijn.
De eerste keren konden we redelijk gemakkelijk parkeren aan een kerk of als daar geen plaats was in de straat die parallel loopt met Indigo. Weliswaar altijd betalend! Om een uur te parkeren, betaal je al vlug 3 euro. Tot ik ontdekte dat je ook met de gsm kon betalen en dat het goedkoper was!
Eén keer zat ik samen in de wachtzaal met een mevrouw uit onze buurt. Zij kwam ook met haar zoon en toen ik haar zei dat het altijd zo'n probleem was om parkeerplaats te vinden , zei ze dat ik een kaart voor gehandicapten kon aanvragen bij de ziekenkas. Zij kon bijna altijd voor de deur parkeren op een gehandicapten plaats. De kaart mocht alleen gebruikt worden als ze met haar zoon naar Indigo kwam en als de zoon naast haar zat.
Ik heb hierover navraag gedaan maar de ziekenkas wist hier niets van en zegden dat ik het misschien bij Indigo zelf moest vragen. Bij ons volgende bezoek ging ik het vragen bij het onthaal. De medewerkster gaf me de volgende uitleg: "Er is hier ooit nog eens iemand met a.s.s. geweest die zulke kaart wilde. Hij heeft ALLES uit de kast gehaald en het is niet gelukt! A.s.s. wordt niet beschouwd als een handicap om auto te rijden." En eigenlijk klopt dit ook volkomen!
Waarschijnlijk had de zoon van die mevrouw nog een andere handicap erbij...
Daarna begon het mis te lopen met het parkeren.
Eind juni reden we weer naar Mechelen en er was GEEN plaats aan de kerk en in de straat. Ik reed gewoon verder in de één richtingsstraten , over de markt en parkeerde even verder in de straat van Indigo. Naast gele stippellijnen maar het stond er vol geparkeerd, dus ik dacht: "Ik sluit me aan!"
Begin juli reden we weer richting Indigo en het was hetzelfde scenario. Alleen stond ik nu dichter bij Indigo geparkeerd : naast gele stippellijnen.
Toen ik in de wachtzaal zat, kwam een medewerkster vragen: "Staat hier iemand voor geparkeerd want de politie is aan 't schrijven."
Ik vlieg naar buiten en zag een gemotoriseerde politie agent staan die juist wilde vertrekken. Ik vroeg hem of ik verkeerd geparkeerd stond en hij zei : "Neen, alleen die 2 eerste auto's , want die staan voor dat verkeersbord. Als je erachter staat , is er niets aan de hand." Oef! Maar toen kwamen er 2 stadswachten aan mijn auto staan en die zeiden dat ik daar niet mocht staan aan die gele stippellijnen!!! Zij mochten geen proces schrijven maar moesten het wel rapporteren aan de politie.
Ik vroeg hen : "WAAR moet ik hier in godsnaam nog gaan staan??? Hier is nergens plaats!" Zij gaven mij de raad om naar het einde van de straat te rijden waar een grote parking was aan een kazerne. Dat heb ik toen gedaan en inderdaad : daar was plaats zat. Ook wel betalend natuurlijk maar ik had al betaald met de gsm.
We reden naar huis met het voornemen om daar de volgende keren altijd te parkeren. Eind goed, al goed, dacht ik. Tot ik een proces verbaal in mijn brievenbus kreeg! NIET om fout te parkeren maar om door "auto luwe straten " te rijden. 55 euro! Ik belde naar de politie en zij legde mij uit dat je over de markt en de volgende straten niet mag rijden tussen bepaalde uren. Dus heb ik dat proces maar braafjes betaald.
Deze week kreeg ik WEER een proces verbaal in de brievenbus: weer 55 euro om door "auto luwe" straten te rijden. Als een razende ging ik de betaling terug opzoeken en belde naar de politie. Zij vroeg mij om het proces nummer eens te bekijken en inderdaad het was een ander nummer. Ah ja , ik was 2 keer door die straten gereden!!! Met andere woorden : mijn proces heeft nu wel 110 euro gekost!!!
Ondertussen heb ik al opgezocht hoe ik legaal naar die parking van die kazerne kan rijden de volgende keer.
Tot hier de verkeersproblemen.
Zondag reden we met de trein naar Blankenberge. Vrienden van ons verbleven in Wenduine en we gingen hen een bezoekje brengen. Treinrit gevonden die rechtstreeks van Herentals naar Blankenberge spoorde en we vertrokken met veel goede moed.
In Herentals station bleef die trein al uitzonderlijk lang staan eer hij vertrok. Toen hij eindelijk vertrok,werd er afgeroepen: "Beste reizigers, onze trein heeft een defect en we rijden HEEL langzaam tot in Antwerpen. Daar wordt het defect opgelost en dan rijden we verder naar Blankenberge. Onze excuses hiervoor." Er werd volop ge-sms-t dat we later gingen aankomen maar we wisten nog niet hoeveel vertraging er ging zijn.
Toen we in Lier aankwamen, werd er weer informatie afgeroepen: "Beste reizigers, de 2 eerste wagons zijn defect. Alle reizigers die zich daarin bevinden , dienen over te stappen in de andere rijtuigen. De defecte wagons worden achteraan de trein gehangen en daarom zullen we een hele tijd hier in Lier blijven staan. Daarna rijden we verder naar Blankenberge met een vertraging van 46 minuten. Onze excuses hiervoor."
Weer sms-jes. Uiteindelijk heeft de trein nog wat tijd ingehaald en zijn we 40 minuten te laat aangekomen.
Ondertussen had ik al een bericht op facebook gezet: Rijd al eens met de trein naar Blankenberge. Twee wagons defect, In Lier de wagons achteraan de trein gehangen en gigantisch te laat aankomen bij onze vrienden. Oh heerlijk! Die Belgische spoorwegen.
Heerlijke reacties verschenen hieronder!
Niettegenstaande die pech hebben we toch een hele fijne dag doorgebracht met de vrienden in Wenduine zodat we met een voldaan gevoel terug naar huis spoorden : ZONDER problemen!

Heet, heter, heetst.

Niet alleen de temperaturen maar ook mijn gemoedstoestand hebben betrekking tot deze titel.
Toen de temperaturen de hoogte begonnen in te schieten , zou ik voor de eerste keer mijn vaste airco gaan gebruiken. Sinds oktober 2014 had men dit toestel in mijn living geplaatst. Dit toestel kon warmte produceren in de winter en koude in de zomer. Een grote buiten unit was daarbij noodzakelijk.
Op dinsdag zette ik de airco aan en vertrok naar de repetitie in Oevel voor toneel.
Het was warm en we deden na de repetitie nog een terrasje. Rond 23 u 30 kwam ik thuis en mijn halve living stond onder water!
Onmiddellijk schakelde ik het toestel uit en begon te dweilen tegen de sterren op! Hierbij stootte ik mijn cd rekje omver en lagen al mijn cd's ook nog eens her en der verspreid. Na het nodige gevloek en een halve emmer water verzameld te hebben , begon ik de cd's terug in het rekje te plaatsen.
De airco heeft de ganse nacht nog na geronkt met pauzes.
Woensdag was ik van plan om naar Stan te rijden maar ik belde eerst 's morgens naar de firma die mijn airco geplaatst had. Een technicus zou mij terug bellen wanneer hij zou komen , werd er beloofd. Tot 's middags had ik gewacht en er kwam NIETS! Ik belde terug en volgens hen was het doorgegeven. Een half uur later kreeg ik telefoon met de melding dat er 2 mensen zouden komen.
Ondertussen had ik al naar Stan gebeld dat ik misschien niet zou kunnen komen???
Om 14 u stonden er 2 Poolse werkmannen aan mijn deur. Ze konden wel goed Vlaams maar tegen mekaar spraken ze Pools. Heel de unit in mijn living werd afgebroken en ze merkten dadelijk dat de airco zijn water niet kwijt raakte. Eén werkman stond aan de buiten unit en één binnen. De leidingen hebben ze ook helemaal nagekeken en om 15 u was alles in orde. Maar ondertussen waren de temperaturen binnen ook gigantisch opgelopen!
Ik deed een berichtje naar Stan dat het in orde was maar dat ik alles nog moest opruimen. Dat ging nu natuurlijk vlotjes want mijn airco werkte perfect!
Om 16 u kon ik eindelijk vertrekken.
Op vrijdag zou er een medewerker van Telenet komen om al mijn toestellen van Telenet te updaten.
Deze dienst kreeg ik aangeboden omdat ik samen met Hilda (mijn collega van de Benidorm Bastards) een promo filmpje ging opnemen op maandag. Deze opnames zouden doorgaan bij Hilda thuis.
Die maandag hebben we de ganse voormiddag gedraaid. Veel plezier gemaakt en de mensen waren zeer tevreden! Het was een hele ploeg die bij Hilda over de vloer kwam: camera mannen, regisseurs, mensen van Telenet zelf...
Er werd wel gezegd dat het "een proefopname" was en dat we voor écht moesten draaien de volgende woensdag.
Twee dagen later kreeg ik telefoon dat Telenet had afgezien van onze medewerking. We zouden WEL betaald worden voor onze prestaties. WEERAL een tegenvaller!

Zondagavond rond 18 u 30 werd ik opgebeld vanuit Diest met de melding dat men Bert had gevonden op de grond en dat men hem met de ziekenwagen naar het ziekenhuis ging voeren.
De overbuurman belde mij omdat ik toestemming moest geven om hem mee te nemen met de ziekenwagen. Hij vroeg mij ook om zo snel mogelijk naar daar te komen.
Stan was juist naar huis vertrokken omdat hij bij zijn zoon, die op vakantie is, de dieren moest gaan voeren.
In allerijl ben ik in mijn auto gestapt , helemaal overstuur. Het was zo erg dat ik zelfs de weg niet meer wist na een omleiding! Ik moest mijn gps opzetten!
Toen ik aan het appartement aankwam, kwam de buurvrouw er juist aan en zij is met mij naar de overbuurman gegaan. Hij heeft mij het hele verhaal gedaan en dacht aan epilepsie...
Hij raadde mij aan om naar het ziekenhuis te rijden en dat heb ik gedaan. Bert zat in de wachtzaal te wachten op de dokter. Hij had nog niet gegeten en ik ook niet. Dus ging ik op zoek naar eten.
De cafetaria van het ziekenhuis was al dicht want het was al 19 u 30! Ik had gezien dat er rond het ziekenhuis een evenement bezig was met een orkestje en wat tentjes er rond.
Daar moest eten te vinden zijn! Gelukkig stond er een kraam met frieten en hamburgers. Maar eerst moest je bonnetjes kopen! Ik stond aan te schuiven en werd herkend! "Heb jij niet meegespeeld in Nonkel Jef en de Benidorm Bastards?"" Mogen wij een foto nemen met jou? Mijn zoon is een grote fan van jou!" Op zulke momenten kan ik dit missen als kiespijn! Ik heb dan maar vlug een fotootje laten nemen. Zij stonden hun plaats af in de rij.(toch nog een beetje geluk!)
We hadden uiteindelijk toch wat te eten. Nog een drankje uit de automaat in de kliniek en we konden ertegen. Er werden verschillende onderzoeken gedaan en Bert werd op een kamer gelegd met monitor. Op maandag zou er een EEG en MRI gemaakt worden.
Ondertussen reed ik terug naar zijn appartement om propere kleding , pyama enz. op te halen en om 23 u reed ik huiswaarts.
Daarna nog even bij Tim binnen om voor hem alles klaar te maken en om 24 u 30 kon ik eindelijk even naar Stan bellen voor de stand van zaken.
Dinsdag middag mocht Bert naar huis met het verdict: epilepsie ! Medicatie noodzakelijk.
WEER een labeltje erbij!