Verdriet

Waarom kan een mens nu niet constant gelukkig zijn?
Sinds mijn vorig stukje op mijn blog van "o zo moe" , ben ik ondertussen helemaal gesetteld in mijn nieuwe appartementje.
De voorbije week heb ik nog wel heel wat weg en weer gesleurd en het appartement in Olen helemaal leeg gemaakt en opgekuist.
Woensdag heb ik zelfs een eenpersoons plooibed te voet van bij het huis van Tim tot aan mijn appartement gerold. Er stonden wieltjes onder het bed maar het rolde enkel op zijn brede kant !
Gelukkig stond er toen een stralende zon aan de hemel en was er weinig verkeer.
Toen ik hier aankwam , heeft de buurvrouw mij geholpen om het in de lift en naar boven te brengen.
Ikzelf heb het wel alleen de trap opgedragen naar de logeerkamer: bed op trede , voeten op trede, bed op trede, voeten op trede, bed op trede , voeten op trede ........................
In de kelder heb ik ook alles in dozen geordend en erop geschreven wat erin zit: alles is netjes in orde.
Ook in de bergplaats staat alles mooi op zijn plaats.
Gisteren heeft Stan nog een verduisterende screen aan het raam van de badkamer gehangen en ik heb mijn naam op de bel gehangen.
Dus : wat kan men nog meer wensen?
Tot ik deze voormiddag een telefoontje kreeg van mijn jongste nichtje: onze neef was deze nacht overleden!
Verleden week vrijdag had ik een mail gekregen van de vrouw van een andere neef met de melding dat het helemaal niet goed ging met haar schoonbroer. Hij had al een tijdje kanker en nu zouden ze met elke behandeling gestopt zijn omdat het toch niet meer hielp. Ze vroeg me om de andere neven en nichten te verwittigen omdat ik de oudste ben en gewoonlijk alles regel als we samen komen om te feesten.
Gelukkig ben ik hem maandag nog gaan bezoeken.
Hij lag in de living in een ziekenhuisbed : geel, mager en hij zag er heel vermoeid uit.
Hij moest moeite doen om te praten en als hij zijn neus snuitte , was het bloed wat er uitkwam.
Ik heb hem nog eens goed vast gepakt voor ik wegging en hij zei : "Kom nog maar eens terug hé".
Het heeft niet meer mogen zijn: we kunnen hem nu naar zijn laatste rustplaats gaan begeleiden.
Zijn broer belde mij juist om de adressen van de familieleden door te mailen want morgenvroeg zouden de brieven gepost worden.
Het is toch niet eerlijk dat zulke jonge mensen van ons weg genomen worden?
Hij moest nog 58 jaar worden en het was altijd zo'n vrolijke kerel: op onze familiefeestjes was hij er als de kippen bij om iedereen te entertainen.
Maandag zei hij nog tegen mij : "Toneel spelen dat doen we graag hé Lea!"
Rust zacht , lieve Herman.

O zo moe...

Mijn verhuis is bijna een feit.
Sinds vorige week ben ik al elke dag met bananendozen en plastieken boxen over en weer aan 't rijden.
Zondag heeft Stan met zijn auto de living tafel en 6 stoelen, de boekenkast, een badkamerkastje, de airco en nog wat stoelen overgebracht.
Donderdag laatsleden kwam de zoon van Stan met zijn bestelwagen om de grote stukken zoals de kleerkast, het bed, de buffetkast, het salon, de relax zetel enz. te verhuizen.
Een vriend van ons , die wij leerden kennen op vakantie, is ook komen helpen.
's Morgens om 9 uur stonden ze allemaal klaar om erin te vliegen en mijne moed zonk in mijn schoenen: het sneeuwde!!!
Gelukkig was het maar een bui. Zulke bui hebben we dan nog een keer meegemaakt op de middag maar alle stukken zijn droog ter plaatse geraakt : oef!
Om 13u30 was alles overgebracht!!!
Dan begon het grote werk voor ons: Stan begon lichtpunten te hangen en ik begon alles op zijn plaats te zetten en uit en in te laden.
's Avonds moest ik dan ook nog gaan repeteren voor toneel en Stan is naar huis gereden.
Op de repetitie kon ik even de drukte vergeten maar daarna moest ik toch alleen in dat nieuwe appartement gaan slapen...
De nacht voor de grote verhuis had ik amper 3 uurtjes geslapen!
In mijn nieuwe omgeving heb ik wel wat meer geslapen maar toch ook niet optimaal.
Daar komt ook nog bij dat we maandag met de auti-coach naar het werk van Tim zijn geweest en daar komt natuurlijk ook weer wat stress bij. Het was de bedoeling om te evalueren en nu komt er een reorganisatie bovenop! Onzekerheid volop!!!
De dinsdag was mijn wekelijkse poetsbeurt bij Bert en daar waren ook problemen met vuile ruiten en ramen. Dat zou met de verzekering moeten geregeld worden en de ramenwasser zou ALLES poetsen. Daarover ben ik informatie gaan vragen bij een medebewoner en dan heb ik de boodschap overgebracht aan mijn zoon.
Nadat ik gisteren een sms stuurde aan Bert, bleek de ramenwasser NIET geweest te zijn!
Vrijdag ben ik nog een paar keer over en weer van Olen naar Voortkapel gereden met dozen en boxen en 's avonds heb ik toch al iets beter geslapen.
Gisteren is Stan weer gekomen en heeft ook nog dozen van Olen meegebracht.
Wij zijn gaan winkelen : een lamp om boven het salon te hangen, een mat om onder het salon te leggen want de vorige was rot!! en gordijnen gaan kiezen (die ze morgen komen opmeten).
Deze morgen heeft Stan die lamp gehangen terwijl ik de ladder vasthield. Hij heeft ook nog vele kleine klusjes gedaan zoals kapstokjes opgehangen, lampekappen vervangen enz...
Als ik Stan niet had gehad, was die verhuis ZEKER niet doorgegaan.
Hij staat altijd voor mij klaar en voelt zich nooit te goed om te werken: en werken kan hij hoor!!!
Hij is precies onvermoeibaar en ik voel me momenteel een wrak :(
Deze avond ga ik dus voor de vierde keer daar slapen en het gaat elke keer beter: vorige nacht lagen we met twee in bed en dat ging ook al veel beter. :)
Woensdag komt er een technieker van Telenet om mijn T.V., telefoon en pc aan te sluiten op mijn nieuw adres en dan is het eindelijk gedaan met het over en weer gerij: OEF!