Vakantie 2017 (vervolg)

Na onze ietwat bewogen reis naar de Dolomieten, zijn mijn doktersbezoeken schering en inslag geweest.
Van mijn huisdokter kreeg ik straffere pillen en op een morgen ging ik nuchter bloed laten trekken.
Hij legde een afspraak vast bij de cardioloog en ik moest de bloeduitslag meenemen. Daaruit bleek dat mijn cholesterol te hoog was en ik had vitamine D tekort. In het ziekenhuis moest ik fietsen en men nam een echo van de hartstreek. Dit was allemaal goed maar ik moest op maandag een bloeddrukmeter komen halen. Die moest ik 24 uren aanhangen. Om de 20 minuten pompte de band aan mijn arm op en moest ik mijn arm stil en recht houden. 's Nachts pompte hij om het uur. Bijgevolg heb ik mijn strijk gedaan met schokjes en 's nachts heb ik niet geslapen!
Uit de metingen bleek dat mijn onderdruk altijd hoog bleef, zelfs 's nachts.
Ondertussen heb ik nog straffere pillen gekregen en op 24 augustus moet ik een ct scan laten nemen.
Daarna heb ik nog een afspraak met de cardioloog.
Tot zover het medische rapport.
Vorig weekend vertrok Tim op vakantie met de Lukrakers. Omdat hij de laatste tijd nogal veel stress heeft, had ik besloten dat wij hem zouden wegbrengen. Wij dachten om daar een B§B te zoeken voor 1 nacht en er een bezoek aan Dinant aan vast te knopen. De voorzitter van de Lukrakers had echter voor ons een kamer geboekt in hetzelfde hotel. We mochten de zaterdagavond samen met hen aan tafel aanschuiven en de volgende ochtend kregen we ook nog ontbijt. Het was heel aangenaam om in hun gezelschap te vertoeven! En zo zag ik nog maar eens dat Tim daar in goede handen is!
Na het ontbijt namen we afscheid en vertrokken naar Dinant. Daar hebben we aan sight seeing gedaan, gaan eten en weer naar huis gereden.
Woensdag vertrokken we naar jaarlijkse gewoonte naar Blankenberge.
We nemen de bus tot Leuven en daar de rechtstreekse trein naar zee. Omdat we op de middag vertrekken, gaan we gewoonlijk eerst iets eten in Leuven vooraleer we de trein nemen.
We kozen een krokant broodje met tomaat en mozarella en placeerden ons op het terras. Stan doet één hap en slaat zijn handen voor zijn mond. "Ik moet terug naar huis, " zei hij. Hij had zijn gebit middendoor gebeten! Paniek alom! Mijn eerste gedacht was : we nemen de vroegere trein en zoeken in Blankenberge een tandtechnicus. Wij beginnen te lopen met onze koffie in de hand. De broodjes hadden we al in de bagage gestoken. Natuurlijk blijft die koffie niet in de bekertjes en komt op onze kleren terecht!!! De trein zagen we voor onze ogen vertrekken.
En dan is het : leve de smartphone! Opzoeken : waar bevinden zich in Leuven herstellers voor kunstgebitten???
Ik vond iemand en belde haar op. Maar owee, ze werkte maar tot 12 u en het was kwart over 12! Ik deed mijn uitleg: dat we naar zee moesten en dat we daar stonden met onze bagage en onze tickets waren ook al gekocht! "Als je snel tot hier komt, zal ik het herstellen," zei ze. We namen een taxi aan het station en stonden 5 minuten later al in haar praktijk. Het was helemaal niet ver van het station en we zijn te voet terug gekomen. We hebben haar natuurlijk uitvoerig bedankt!!! Ze heeft het gebit voorlopig hersteld en hij moest HEEL voorzichtig eten: boterhammen, puree, vis, soep...
Na nog vele dankbetuigingen gingen we terug naar het station. Wat bleek? De trein naar Blankenberge was afgeschaft!!! Wat zou het volgende zijn??? We spoorden dan maar naar Oostende en stapten uit in Brugge, waar we de trein naar Blankenberge namen.
Uiteindelijk kwamen we maar 5 minuten later aan dan gepland. We hadden afgesproken met vrienden om samen te gaan eten en die afspraak kwam helemaal niet in het gedrang.
Donderdag reden we samen met die vrienden naar Oostende en bezochten de zandsculpturen.
Daar liepen we een stel grootouders met kleinkinderen tegen het lijf. De kinderen herkenden mij als "tante Lea van Helden van de zee" en de grootouders zagen mij als Benidorm Bastard. Menige foto werd er genomen en we maakten een praatje. Tot die grootmoeder , wijzend op mijn vriendin, zei: "Is dat uw dochter?" Wij kwamen niet meer bij van het lachen. Ik antwoordde dat het mijn vriendin was en dat ze even oud is als ikzelf! We zagen achteraf wel dat ze zich schaamde om haar vraag...
Na de middag bezochten we de studio van Q Music en zag ik Toon Smet terug. Met hem heb ik enkele jaren geleden een filmpje gedraaid. Het was een fijn weerzien!
's Avonds genoten we van de show in het Witte Paard en vrijdagmorgen na het ontbijt vertrokken we in de regen terug huiswaarts.
Tim is deze middag ook veilig thuis gebracht door zijn vriend van de Lukrakers en het was goed geweest!

Foto's Dolomieten

 Dag 1 : verkenning van het dorp

 Wandelen rond het meer

Dag 2 : Seiseralmgondel

 De 3 Musketiers

 Houtsnijwerk

 De kunstenaar.

 Bruneck.

St. Ulrich

 De bovenste waterval.

 De Drei Zinnen

Jos en Jean.

Louis, Josephine, Tina, Leontine.

Jos, Jean, Louis.

 Ronny, Gaby, Nicole, Joris.

Jos en Jeannine.

Reisverslag Dolomieten

EINDELIJK kan ik beginnen aan mijn reisverslag.
Eerst diende ik nog aan allerlei noodzakelijke verplichtingen te voldoen.
Tijdens onze reis had ik al een afspraak geregeld met de dokter op maandag om 9 u. Eerst en vooral voor mezelf (uitleg volgt in de loop van het verhaal) en ook voor Tim. Hij had me laten weten via mail dat hij pijn had in zijn arm. Hij dacht aan een tenniselleboog.
Zondag begonnen de was en strijkactiviteiten al volop en 's avonds gingen we eten in Diest voor de verjaardag van Bert.
Maandagmorgen ons bezoek aan de dokter: Tim heeft geen tenniselleboog maar wel geforceerde en ontstoken spieren. Hij moet ontstekingsremmers nemen.
Wat mezelf betreft: ik moet mijn pillen blijven nemen, geen zware inspanningen doen en na 14 dagen een afspraak maken met de cardioloog.
Na de middag volgde een afspraak met Tim bij de psychologe in Mechelen en het stopt voorlopig nog niet. In augustus moeten we terug!

Reisverslag.
Zondag 25 juni vertrokken we om 5 u in Mol onder de deskundige begeleiding van onze chauffeur Jos en gids Jean. Zij bleken een perfect geoliede machine te zijn. Dat kwam verschillende keren aan bod tijdens de reis.
We reisden via Aken, Keulen, Frankfurt richting Nürnberg. In de bus maakten we al kennis met mensen van Olen. Zij kenden mijn buurvrouw heel goed!
Verder via München, Innsbruck, de Brennerpas en Vipiteno richting Bruneck.
We kwamen om 18 u 30 aan in ons hotel in Stefansdorf/St. Lorenzen. Daar wachtte ons het aperitief en mochten we om 19 u aan tafel. De valiezen zouden we na het eten naar onze kamer brengen. Aan tafel zaten we bij (weer) bekende mensen uit Oevel.
Elke avond kregen we een 5 gangen menu: 1) slaatje (zelf te kiezen) 2) soep 3) tussengerecht (meestal pasta) 4) hoofdgerecht (soms 2 keuzes) 5) nagerecht.
De eerste avond ging iedereen vroeg te bed omwille van de lange vermoeiende dag in de bus.
Maandag begonnen we de dag met een verkenningswandeling in de omgeving van het hotel. De gids bood telkens 3 mogelijkheden aan: 1. gemakkelijke wandeling op eigen tempo 2. moeilijker tot aan een bepaald punt 3. pittige klim en afdaling.
Samen met 2 andere vrouwen en een koppel waarvan de man moeilijk kon stappen, keerden wij al snel terug en placeerden ons op een terrasje.
Na het middagmaal trokken we naar de "Parel van de Dolomieten", de Pragser Wildsee, één van de mooiste meren van de Dolomieten, omgeven door sparrenbossen. In het water weerspiegelen de rotswanden van de Herrstein en de Seekofel.
Door de 3 mogelijkheden , vertrok Stan met de gids en de 3 musketiers wandelden een klein stukje langs het meer en deden weerom een terrasje.
De zon brandde ongenadig en ik was 's avonds fel verbrand in mijn nek. Gelukkig had mijn tafelgenote after sun bij...
Dinsdag reden we richting Bolzano om via 't Isarcodal en Völs, in Seis aan te komen. Het wandelparadijs Seiser Alm in het hartje van de Dolomieten bereikten we met de "Seiser Alm gondel.
Enkelen wandelden een grote afstand naar het restaurant en wij namen de korte weg.
Na het middagmaal ging het verder naar St Ulrich en het mooie Grödnertal. We bereikten ons hotel terug via de Gardenapas.
Woensdag was het wat rustiger en bracht men ons na een rustig ontbijt naar het schilderachtige Bruneck, het belangrijkste stadje van het Pustertal. Na het middagmaal was iedereen vrij om te doen wat ze wilden. Er was gelegenheid om met de gids een uitstap te maken naar de aardpyramiden in Percha, een zelden gezien natuurwonder, als gevolg van erosie. Men kon ook met de gondel naar de Krönplatz of gebruik maken van de hotelfaciliteiten.
Met een groepje van 8 bleven wij in het hotel en besloten om een kleine wandeling rond het hotel te maken. Die wandeling bleek uiteindelijk een steile klim te zijn en ik had me wat geforceerd. Het dalen ging veel vlotter en we gingen nog iets drinken in een cafeetje dichtbij het hotel. Ondertussen was het ook beginnen regenen.
Bij mijn tweede drankje ging ineens het licht uit bij mij : alles werd zwart voor mijn ogen! Ik zei: "Ik word niet goed" en ze legden mij plat op een bank met mijn voeten omhoog. Ik had een beklemmend gevoel op mijn borst en kon geen woord meer uitbrengen. Iedereen was heel bezorgd en ik kreeg druivensuiker. Toen het wat beter ging , brachten ze mij (ondersteund met 2) naar het hotel: voetje voor voetje want het was klimmen! Daar aangekomen , met de lift naar boven, en dadelijk op bed gaan liggen. Na een poosje kwam de gids op de deur kloppen. Hij had beneden horen vertellen dat ik niet goed geworden was. Hij vermeldde dat er in dat hotel GEEN dokter kwam. Men moest met de ambulance opgehaald worden en naar het ziekenhuis gebracht worden voor onderzoek!
Na een tijdje voelde ik me beter en ik kreeg zelfs al honger. Aan tafel nam ik geen slaatje en begon met soep. Nadat ik mijn soep opgegeten had, ging het licht weer uit! Stan en mijn tafelgenote brachten me naar de hal van het hotel in een zetel. De ziekenwagen werd gebeld en na een tijdje kwam die met loeiende sirenes aangereden. Stan moest mijn slaapkleed, ondergoed en toiletgerief gaan zoeken voor het geval ik in het ziekenhuis moest blijven. Hij was helemaal in paniek en kon niets vinden. Er mocht maar 1 persoon mee naar het ziekenhuis en ik had graag dat de gids meereed omdat hij de taal beheerste.
In de ziekenwagen stelde de verpleegster allerlei vragen, nam mijn bloeddruk en kreeg ik van die elektroden op mijn lichaam.
In het ziekenhuis kwam er direct een dokter aan mijn bed. Er werd bloed getrokken, om de haverklap mijn bloeddruk gecontroleerd en een cardio genomen. Mijn bloeddruk was 22 over 12 !!!
Daarna moest ik een uur wachten op de uitslag van mijn bloed en werd er serum aangelegd.
Ik had ook al 2 pillen moeten slikken. De gids zat achter op het bed en we hebben een heel fijn gesprek gehad! Na een uur werd er gemeld dat het bloed goed was maar mijn bloeddruk VEEL te hoog! Ik kreeg nog een pilletje mee voor 's anderendaags en we namen een taxi naar het hotel.
Daar aangekomen, stond iedereen in spanning te wachten en ze vlogen mij om de hals!!!
De dokter had gezegd dat ik geen inspanningen mocht doen op grote hoogte.
Dus: de volgende dag reed ik gewoon mee met de bus voor de grote Dolomietentocht. Vanuit St. Lorenzen ging de rit via de Falzaregopas door het Büchensteintal. Onderweg genoten we van een prachtig zicht op de Marmolada. Omwille van de aanhoudende regen konden we geen kabelspoor nemen om naar een top te gaan. We gingen daarom wat vroeger middageten en keerden terug via de mooiste flanken van de Dolomieten om daarna nog een bezoekje te brengen aan het mooie stadje Brixen.
Vrijdag vertrokken we 's morgens langs de apotheker om. Ik had namelijk maar 1 pilletje meegekregen in het ziekenhuis en mijn bloeddruk was nog steeds hoog. Het koppel uit de kamer naast ons,  had een bloeddrukmeter bij en ik mocht verschillende keren bij hun gaan meten.
De bus bracht ons naar Sand in Taufers, gelegen in het Ahrntal. We maakten een wandeling naar de Reinbach-watervallen. We konden weer kiezen : eerste waterval, tweede waterval of helemaal tot aan de derde waterval. Aan de eerste waterval keerden er al een heleboel wandelaars terug want het was weeral een serieuze klim!
Na de middag werd de kers op de taart gezet! We reden naar het Natuurpark Sextner Dolomieten tot op een hoogte van 2300 m aan de voet van de wereldberoemde "Drei Zinnen".
Ikzelf en nog een andere vrouw bleven beneden in het café zitten en na een paar minuten kwamen er nog verschillende anderen ons vervoegen.
Stan was in zijn nopjes! De laatste dag had alles goedgemaakt , zei hij!
Onze laatste avond in het hotel was emotioneel. En er werden mail adressen uitgewisseld.
De volgende morgen stond het vertrek gepland om 8 u.
We mochten pas om 7 u 15 gaan ontbijten want de bakker was nog niet geweest!!!
Dan moesten we allemaal onze rekeningen van de drank gaan betalen aan de desk. GEEN bankcontact! Zoveel mogelijk gepast betalen want madam kon niet terug geven!!! Er stond een file van jewelste!!! Het duurde en het bleef duren!!!
Tussen haakjes: iedereen had aan mij gevraagd hoe ik het stelde. Zelfs Duitse gasten in het hotel , maar "madam" heeft geen belangstelling getoond! Zij kwam ons zelfs niet halen aan het ziekenhuis. Ze kon zogezegd niet weg!!! Daarom moesten we een taxi bellen.
We vertrokken om 8 u 15 en kwamen aan in Mol om 22 u 30!
Vele lieve mensen heb ik weer leren kennen en het was een TOP vakantie!
Hierbij een paar foto's van de aardpyramiden in Percha. Zelf heb ik dit niet gezien maar een lieve mede reizigster stuurde ze mij door.