Gedurende mijn leven heb ik precies niets anders gedaan dan dingen organiseren en plannen maken.
En dit zijn nu twee dingen die mensen met a.s.s. niet of heel moeilijk kunnen.
Tijdens mijn huwelijk heb ik alles gepland en georganiseerd voor iedereen en nu doe ik precies hetzelfde.
Na mijn vorige blogpost had ik al lang op voorhand gepland om naar Rijkevorsel naar toneel te gaan kijken. De regisseur die wij hadden in Oevel, regisseerde daar ook. Ik heb ervan genoten!
's Anderendaags gaf de zus van Stan een feestje voor haar verjaardag. En de zondag reed ik met de trein naar Antwerpen om een dolkomische theatervoorstelling bij te wonen.
De volgende zondag organiseerde ik een etentje in Herentals voor onze vrienden om mijn verjaardag te vieren. Het was super gezellig en we gingen nog wat drinken op een terrasje na het eten.
Om 22 u 15 kreeg ik een sms-je van Tim: "Ging jij niet voor mijn eten zorgen vandaag?" Ik schrok en sms-te terug: "Was dat niet volgende zaterdag?" De plannen voor die zaterdag lagen al vast. Zijn vader evenals Stan en ik zouden naar het laatste optreden van de accordeonclub van Bert gaan. Dat was al een hele regeling geweest. Maar we waren tot een oplossing gekomen.
Tim berichtte : "Onze pa had familiebijeenkomst." Ik belde hem op en vroeg of hij nog niets had gegeten? NEE dus! Om 22 u zijn alle frituren gesloten maar mijn vriendin gaf de oplossing. In dat etablissement maakten ze croque monsieurs Ik vroeg aan Tim of hij er kon mee leven dat we voor hem een croque meebrachten en het was goed!
We zijn dan maar naar huis gereden. Tim heeft om 22 u 45 zijn avondeten verorberd. Vermits hij geen hongergevoel heeft, vroeg ik hem hoe het kwam dat hij nu toch eten moest hebben? Zijn maag gromde toch een beetje , zei hij...
's Anderendaags hadden we onze reünie met de Benidorm Bastards in Sint Niklaas. Hiervoor moest ik nu niets organiseren. Enkel onze treintickets afdrukken en kijken hoe we moesten stappen van het station naar het stadhuis. We beleefden een super gezellige en aangename dag!
Twee dagen later was het mijn verjaardag. Ongelooflijk VEEL felicitaties heb ik gekregen, waarvoor dank!
Donderdag moest ik naar Bree om samen met Marc een inleef te geven. Om het mij iets gemakkelijker te maken, had ik Marc gecontacteerd om te vragen of ik met hem kon meerijden? Dat mocht;maar dan moest ik een gedetailleerde uitleg doorsturen waar hij mij kon oppikken. Zo gebeurde. De inleef was ook weer een topper!
's Anderendaags was er een etentje n.a.v. ons laatste toneel en het was alleen maar de beentjes onder tafel schuiven en genieten!
Zaterdag was het bewuste laatste optreden van de accordeonclub waarbij Bert gedurende meer dan 20 jaar gespeeld heeft. Het was HEEL emotioneel. Gelukkig heeft Bert een oplossing gevonden voor de toekomst.
Zondag kwamen onze vrienden uit Dessel op bezoek. Het was weerom een blij weerzien.
De daaropvolgende week was er weer één om U tegen te zeggen.
Kappersbezoek geregeld. Mijn permanent moest eraf. Terug een kort, fris kopje!
Donderdagvoormiddag een inleef in Geel in het OPZ en 's middags vlug naar huis want ik moest met Tim om 15 u in Mechelen zijn bij de psychologe. Dat was op voorhand ook een hele regeling geweest. Mails sturen en bellen naar zijn werk , mailen naar de psychologe enz...
Hopelijk heeft het hem wat rust gegeven. Maar op 3 juli moeten we terug.
Ondertussen kreeg ik bericht dat er een nicht van mijn moeder overleden was. Mijn vader kende haar ook heel goed en hij had GEEN overlijdensbericht gekregen. PANIEK! Daarom belde ik naar een neef . Hij dacht dat het een vergetelheid was en op zijn verantwoordelijkheid mochten we naar de koffietafel komen. Aldaar vernamen we dat de helft van de familie geen bericht had gekregen! Waarschijnlijk op de post blijven liggen...
Zondag reden we naar de heemfeesten in Kasterlee en we hadden een aangenaam gesprek met de weduwe van mijne kozijn.
Maandag spoorde ik naar Antwerpen om het laatste theaterstuk van de Peerdestal te gaan bekijken en donderdag ging ik met een vriendin nog eten voor mijn verjaardag.
Vrijdag sloeg de schrik weer toe. 's Morgens om 8 u 15 kreeg ik een sms van de poetsvrouw van Tim. "Tim is terug naar huis gekomen. Misschien was dat afgesproken??? Ik laat het maar effe weten." Oei!!! Vijf minuten laten kreeg ik : "Ik hoorde het toilet doorspoelen en hij is vertrokken. "
Op de middag deed ik een sms: "Alles in orde?" Ik kreeg geen antwoord. Dan maar weer naar zijn bazin gebeld waar ik op haar voice mail insprak dat ik ongerust was. Ook geen antwoord! Nog maar eens een sms gedaan: "Heb je mijn vorig bericht ontvangen? De poetsvrouw zei dat je terug gekomen was!" Waarop hij antwoordde: "Ik was mijn auto vergeten op te laden deze nacht en heb hem deze morgen nog bij geladen. Terwijl moest ik naar het toilet gaan." Oef , ik was gerust gesteld. Alhoewel : niet helemaal. Zou hij wel genoeg elektriciteit hebben om thuis te geraken??? 's Avonds ging ik poolshoogte nemen en hij vertelde dat hij juist genoeg had om thuis te geraken. Maar nu moest zijn auto toch wel HEEL lang laden.
Tijdens onze reis naar Ierland vorig jaar, leerden we een koppel uit Hasselt kennen. Zij zaten voor ons in de bus en we hadden eigenlijk maar GOED kennis gemaakt op het einde van de reis.
We wisselden telefoonnummers en mail adressen uit en spraken af om eens langs te komen.
Het eerste contact dat er kwam , was een kaartje. Zij hadden mijn boek aangeschaft en schreven heel ontroerende woorden... Ook met nieuwjaar werden er kaartjes uitgewisseld.
Wij wilden al lang eens een bezoek brengen aan de Japanse tuin in Hasselt en daarom had ik een mailtje gestuurd naar die mensen. Wij zouden eerst langs hen komen en daarna naar de tuin rijden. Ik kreeg geen mail terug maar wel een telefoontje. Wij mochten langs komen en een stukje taart komen eten. Daarna reden zij met ons naar de Japanse tuin. Na het bezoek deden we nog een terrasje en aten een hapje. We beleefden een super dagje en hebben er weer fijne vrienden bij gekregen!
De rit naar Hasselt liep niet over een leien dakje. We waren nog maar pas op de autosnelweg of we stonden al stil! Veertig minuten stonden we in de file. Toen we de bewuste "plaats der werken" bereikten, zagen we een stukje van 20 m dat afgesloten was. Vijf werkmannen waren "bezig". Twee werkten en drie keken ernaar!
De gps stuurde ons daarna naar een straatje waar een slagboom de weg versperde. We zagen het reisdoel voor onze ogen! Een belletje naar de gastheer en leve de gsm!!!
Toen we huiswaarts reden ; wat trouwens slechts een half uur duurde, stond aan de overkant nog steeds een monsterfile. Wij blij !
