Ten eerste onze reünie van de Benidorm Bastards die deze keer doorging bij één van onze collega's thuis. Zij hadden kosten noch moeite gespaard. We konden ons tegoed doen aan de heerlijkste gerechten. De sfeer zat er goed in en we beleefden weer heel wat plezier!
Als tweede hadden we ons jaarlijks feestje met de neven en nichten van de familie Witvrouwen.
Om 15 u maakten we een wandeling door de abdij. Sommigen van ons wilden "Het laatste avondmaal" van Da Vinci zien en we mochten binnen in het museum. Pater Ivo gaf ons anderhalf uur lang een amusante maar leerrijke uiteenzetting. Het had gerust nog langer mogen duren.
Om 17 u werden we verwacht in Torenhof voor onze feestmaaltijd. Na een uitgebreide aperitief gingen we aan tafel waar de ene mop na de andere volgde zodat onze kaken pijn deden van het lachen! De opmerkelijkste mop was diegene die ging over de "warme" en de "koude" kant van de familie. Als er iemand die aangetrouwd was, iets zei werd hij onmiddellijk de mond gesnoerd met de opmerking: "Jij moet zwijgen want jij bent de "koude" kant!" Hilarische uitspraken volgden mekaar op : "Jij bent bij de warme kant of jij bent bij de koude kant.." Achteraf hoorde ik bij een radioprogramma dat dit ECHT bestaat! Personen die een bloedband hebben, noemen ze de "warme kant" en de schoonfamilie en aangetrouwden zijn van de "koude kant".
De afwezigen hadden weerom ongelijk!
Tot zover het "feest".
Ondertussen is Tim met succes geopereerd en hij heeft er weinig of geen last van gehad.
Een opmerkelijke gebeurtenis is er voorgevallen op de dag van zijn operatie.
Om 10 u kwamen ze Tim halen om naar de operatiezaal te brengen. Ik zou 2 uren moeten wachten tot ze hem terug brachten.
Daarom ging ik een koffie drinken in de cafetaria van het ziekenhuis. Ik stond te wachten aan de kassa en voor mij stond een vrouw die me heel bekend voorkwam. Ik zei aarzelend: "Ruth?". Met in mijn achterhoofd als ze het niet was: "Oh sorry, jij lijkt wel heel erg op iemand die ik ken."
Zij draaide zich om en we vielen in elkaars armen. Dat was een ongelooflijk heerlijk gevoel!
Zij was samen met haar man , haar schoonmoeder en schoonzuster op bezoek bij haar schoonvader. Zij moesten ook 2 uren wachten. Wij hebben daar 2 uren aan een stuk gebabbeld, gebabbeld en gebabbeld. Ruth woont met haar gezin al meer dan 20 jaar in New Jersey en wij houden enkel contact via facebook om mekaar een gelukkige verjaardag te wensen. Heel vroeger hebben wij nog samen toneel gespeeld in Herentals.
Zij waren pas die morgen geland in Zaventem en haar man zat met een jet lag.
Ze zouden een weekje blijven.
We hebben mail adressen uitgewisseld en ze heeft ons zelfs uitgenodigd om eens naar New Jersey te komen. We mogen bij hun logeren voor een "doos pralines", zei ze. :)
Met Stan en zijn zoon ging ik naar een vliegshow kijken en dat was heel indrukwekkend.
Van een paar inleefmomenten heb ik een feestelijk gevoel gekregen. De waardering die je achteraf krijgt van de deelnemers geeft me een warm gevoel.
Toen ik op een toneelvoorstelling was, kwam er zelfs een vrouw naar mij om raad te vragen ivm haar kleinzoon met a.s.s. Zij had mij gezien op een inleef.
Met enkele bastards gingen we naar Paal. Daar ging een mens in een elektrische rolstoel een recordpoging wagen door in 24 uren meer dan 250 km af te leggen. Wij moesten daar wat rondlopen in onze bastard kleren en door wat zotte praat te verkopen, haalden wij toch een heleboel sponsorgeld op. Achteraf vernamen we dat de man 289 km had gereden! Record verbroken! Weer een goed gevoel!
Om af te sluiten, wil ik nog enkele bedenkingen schrijven over mijn vertellingen in het sprookjesbos.
De vertellingen lopen stilaan op zijn einde. Vrijdag is mijn laatste opdracht. Dan komt de school waar Lore schoolloopt. Ik verheug me er al op!
Vorige vrijdag zat er een jongetje van Irak in een eerste leerjaar. Hij was nog maar 3 maanden in België en dan droppen ze dat kind zo maar in een eerste leerjaar! Hij deed niets anders dan met dennenappels gooien en andere kinderen storen!
Gisteren kwam er een school van Laken. ALLEMAAL kinderen met vreemde namen: Abdullah, Amira, Bakkerdin? Lelul? (werd zo uitgesproken, ik ken de schrijfwijze niet). De kinderen zaten in een Vlaamse school maar spraken allemaal Frans thuis.
Ik heb een enorme bewondering voor die juffen! En stiekem ben ik blij dat ik zelf niet meer in het onderwijs sta...:)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten