Feest en zo

Twee opmerkelijke feestjes zijn er deze maand gepasseerd.
Ten eerste onze reünie van de Benidorm Bastards die deze keer doorging bij één van onze collega's thuis. Zij hadden kosten noch moeite gespaard. We konden ons tegoed doen aan de heerlijkste gerechten. De sfeer zat er goed in en we beleefden weer heel wat plezier!
Als tweede hadden we ons jaarlijks feestje met de neven en nichten van de familie Witvrouwen.
Om 15 u maakten we een wandeling door de abdij. Sommigen van ons wilden "Het laatste avondmaal" van Da Vinci zien en we mochten binnen in het museum. Pater Ivo gaf ons anderhalf uur lang een amusante maar leerrijke uiteenzetting. Het had gerust nog langer mogen duren.
Om 17 u werden we verwacht in Torenhof voor onze feestmaaltijd. Na een uitgebreide aperitief gingen we aan tafel waar de ene mop na de andere volgde zodat onze kaken pijn deden van het lachen! De opmerkelijkste mop was diegene die ging over de "warme" en de "koude" kant van de familie. Als er iemand die aangetrouwd was, iets zei werd hij onmiddellijk de mond gesnoerd met de opmerking: "Jij moet zwijgen want jij bent de "koude" kant!" Hilarische uitspraken volgden mekaar op : "Jij bent bij de warme kant of jij bent bij de koude kant.." Achteraf hoorde ik bij een radioprogramma dat dit ECHT bestaat! Personen die een bloedband hebben, noemen ze de "warme kant" en de schoonfamilie en aangetrouwden zijn van de "koude kant".
De afwezigen hadden weerom ongelijk!
Tot zover het "feest".
Ondertussen is Tim met succes geopereerd en hij heeft er weinig of geen last van gehad.
Een opmerkelijke gebeurtenis is er voorgevallen op de dag van zijn operatie.
Om 10 u kwamen ze Tim halen om naar de operatiezaal te brengen. Ik zou 2 uren moeten wachten tot ze hem terug brachten.
Daarom ging ik een koffie drinken in de cafetaria van het ziekenhuis. Ik stond te wachten aan de kassa en voor mij stond een vrouw die me heel bekend voorkwam. Ik zei aarzelend: "Ruth?". Met in mijn achterhoofd als ze het niet was: "Oh sorry, jij lijkt wel heel erg op iemand die ik ken."
Zij draaide zich om en we vielen in elkaars armen. Dat was een ongelooflijk heerlijk gevoel!
Zij was samen met haar man , haar schoonmoeder en schoonzuster op bezoek bij haar schoonvader. Zij moesten ook 2 uren wachten. Wij hebben daar 2  uren aan een stuk gebabbeld, gebabbeld en gebabbeld. Ruth woont met haar gezin al meer dan 20 jaar in New Jersey en wij houden enkel contact via facebook om mekaar een gelukkige verjaardag te wensen. Heel vroeger hebben wij nog samen toneel gespeeld in Herentals.
Zij waren pas die morgen geland in Zaventem en haar man zat met een jet lag.
Ze zouden een weekje blijven.
We hebben mail adressen uitgewisseld en ze heeft ons zelfs uitgenodigd om eens naar New Jersey te komen. We mogen bij hun logeren voor een "doos pralines", zei ze. :)

Er kwam ook nog een feestje van het toneelgezelschap van Oevel tussenin en daar werd eveneens veel plezier gemaakt.
Met Stan en zijn zoon ging ik naar een vliegshow kijken en dat was heel indrukwekkend.
Van een paar inleefmomenten heb ik een feestelijk gevoel gekregen. De waardering die je achteraf krijgt van de deelnemers geeft me een warm gevoel.
Toen ik op een toneelvoorstelling was, kwam er zelfs een vrouw naar mij om raad te vragen ivm haar kleinzoon met a.s.s. Zij had mij gezien op een inleef.
Met enkele bastards gingen we naar Paal. Daar ging een mens in een elektrische rolstoel een recordpoging wagen door in 24 uren meer dan 250 km af te leggen. Wij moesten daar wat rondlopen in onze bastard kleren en door wat zotte praat te verkopen, haalden wij toch een heleboel sponsorgeld op. Achteraf vernamen we dat de man 289 km had gereden! Record verbroken! Weer een goed gevoel!
Om af te sluiten, wil ik nog enkele bedenkingen schrijven over mijn vertellingen in het sprookjesbos.
De vertellingen lopen stilaan op zijn einde. Vrijdag is mijn laatste opdracht. Dan komt de school waar Lore schoolloopt. Ik verheug me er al op!
Vorige vrijdag zat er een jongetje van Irak in een eerste leerjaar. Hij was nog maar 3 maanden in België en dan droppen ze dat kind zo maar in een eerste leerjaar! Hij deed niets anders dan met dennenappels gooien en andere kinderen storen!
Gisteren kwam er een school van Laken. ALLEMAAL kinderen met vreemde namen: Abdullah, Amira, Bakkerdin? Lelul? (werd zo uitgesproken, ik ken de schrijfwijze niet). De kinderen zaten in een Vlaamse school maar spraken allemaal Frans thuis.
Ik heb een enorme bewondering voor die juffen! En stiekem ben ik blij dat ik zelf niet meer in het onderwijs sta...:)

De keerzijde van de medaille.

Hoe plezant de vakantie ook was, toch zaten er addertjes onder het gras.
Op maandag toen we onze eerste vakantiedag doorbrachten, kreeg ik een sms van de buurvrouw van Bert: "Hey Lea, ik heb Bert juist weg gebracht naar Zoerle. Zijn auto startte niet. Hij verzekerde mij dat hij zou thuis geraken. Klopt dat?" Ik deed een berichtje terug: "Zijn vader zal hem wel terug brengen. Wij zijn op vakantie in Ierland." Waarbij ik de boodschap terug kreeg om ervan te genieten.
In mijn binnenste was ik stiekem blij want het rijverbod van Bert omwille van zijn epilepsie was nog niet helemaal verlopen...
's Anderendaags kreeg ik een uitgebreide mail van Bert met alle details en zijn vader had hem inderdaad naar huis gebracht. Zijn auto zou nagekeken worden en achteraf bleek dat er een nieuwe batterij in moest.
Woensdagavond kreeg ik een mail van Tim. Hij had al 2 nachten niet geslapen, kon niet goed meer eten, had een beetje koorts en diarree.
Ik kon mails ontvangen op mijn smartphone maar kon niets beantwoorden of mails versturen!
Persoonlijke berichten via facebook kon ik wel versturen en ook berichten via whatsapp.
Daarom stuurde ik een bericht via fb naar Tim om te zeggen dat hij Immodium moest nemen en dat die in de koelkast lag. Ik stuurde hem ook een sms om te zeggen dat hij zijne fb moest nakijken maar ik kreeg NIETS terug.
Via whatsapp stuurde ik een bericht naar mijn zus om te vragen of ze eens wilde gaan kijken. Zij raadde mij aan om hem te bellen.
Dat heb ik gedaan en hij was heel emotioneel aan de andere kant van de lijn!
Ik stuurde hem naar de koelkast om de Immodium te zoeken en zo gebeurde. Ik zei hem dat mijn zus de volgende dag zou komen kijken en dat hij zijn werk moest verwittigen.
's Anderendaags deed mijn zus 's morgens al een bericht dat zij yoghourt zou gaan halen en dat hij er niet heel slecht uit zag. Ze had ook tegen hem gezegd dat hij moest rusten.(hetgeen hij HEEL letterlijk nam!)
De volgende dag zou hij alweer gaan werken.
Vrijdag kwam de poetsvrouw en ik had haar op voorhand gebriefd dat ze het een beetje in het oog moest houden of hij de badhanddoeken wel in de wasmachine had gedaan. Zij stuurde mij een bericht dat de handdoeken nog op de radiator lagen. Toen ik Tim hierover bevroeg, zei hij dat hij MOEST RUSTEN!
Zondagmorgen kreeg ik telefoon van de dochter van een collega acteur. Haar vader was de dag ervoor overleden! Zij deed een verwarde uitleg over hartfalen en een beenmergziekte en ik was helemaal overstuur van dit nieuws.
De volgende dag mailde zij mij de doodsbrief al door en achteraf kreeg ik nog een papieren brief in mijn brievenbus.
Zaterdag hebben we hem ten grave gedragen na een heel mooie viering.
Bokrijk zal nooit meer hetzelfde zijn...
Dinsdag ll kwam Tim mij vertellen dat hij pijn had bij het plassen. Gisteren naar de huisdokter geweest en Fimosis vastgesteld samen met een huidziekte. Operatie dringend vereist!
Deze morgen afspraak bij de uroloog en de operatie staat gepland voor maandag. Om 7 u 15 moeten we ons al aanmelden in het ziekenhuis.
En zo blijven we bezig...:)