Jong, oud en dementie

Om met het "jong" zijn te beginnen.
Mijn fans worden steeds jonger heb ik al verschillende keren gezegd.
De kleutertjes in het sprookjesbos spannen toch wel de kroon! Deze week kwamen er kindjes die mij zegden dat ik de "beste" was en die mij één voor één kwamen knuffelen.
Tegenwoordig word ik herkend door de juffen als Benidorm Bastard maar door de kinderen als Heldin van de zee!
Tonnen energie haal ik uit die ontmoetingen!
Evenals ik veel voldoening haal uit de inleef momenten die ik geef samen met Marc.
Onze laatste "last minute" inleef was verleden week in Berchem.
Achteraf kwam er een jong moedertje raad vragen aan mij. Zij had een zoontje van 4 met een sterk vermoeden van a.s.s. Ik heb haar geholpen zo goed ik kon en zij pakte mij heel stevig vast om mij te bedanken. "Daar doen we het voor hé!" zei Marc. En daar ben ik het volledig mee eens!
"Oud worden" is niet zo positief.
Mijn vader is de laatste tijd nogal negatief. Alhoewel hij 93 jaar en nog goed bij verstand is, voelt hij zich "versleten"! Hij valt soms onverwacht en is bang om alleen te zijn.
Vorige week sprak hij erover om een apparaatje te kopen waarin onze telefoonnummers staan. Zo worden wij (mijn zus en ikzelf) automatisch verwittigd als hij valt.
Onlangs bezochten we zijn jongste broer (met dementie). Hij was er heel erg van geschrokken en zei achteraf in de auto : "Dat is het ergste wat een mens kan overkomen!"
Het is de laatste tijd ook heel erg geworden met onze nonkel. Hij is heel onrustig. Zoals hij in het ziekenhuis was. Maar nu loopt hij constant rond in huis. Je kan hem niet uit het oog verliezen want hij neemt alles vast en geeft het een andere plaats. Hij loopt rond met flesjes en breekbare voorwerpen. Tante moet hem voortdurend achterna gaan om alles af te nemen.
We zaten aan tafel om een stukje taart te eten met een tas koffie erbij. Hij heeft de tassen, ondertassen, lepeltjes, vorkjes allemaal vast gehad en op een andere plaats gezet. Toen we klaar waren met eten, heeft hij het tafelkleed misschien wel 50 keren opgeplooid: altijd op dezelfde manier! En maar wrijven en wrijven...
Ik begrijp het heel goed dat mijn vader zegt dat dit het ergste is. Hij is de oudste en nonkel is de jongste.
Dementie is een kwaal waarvan we nog lang het fijne niet van weten. Maar ik weet wel dat het NIET LEUK is!!!

Vreugde en verdriet

Hoe vreugde en verdriet heel dicht bij elkaar liggen...
Na de heerlijke periode van voorheen volgde nu een golf van die twee gevoelens.
Ik ging langs bij het Raster in Heverlee en had een zeer vruchtbaar gesprek.
In Olen woonde ik een voorstelling bij van Warre Borgmans en amuseerde me te pletter.
's Anderendaags moest ik vroeg opstaan want we vertrokken naar Dordrecht. Twee maal per jaar gaan we met z'n drieën een dagje stappen in Antwerpen. Er is één vriendin bij die in Den Haag woont en daarom hadden we afgesproken om eens naar Nederland te komen.
Was het die vrijdag toch wel staking van het spoor zeker!!!
Stan had voorgesteld om ons naar Breda te brengen zodat we daar de rechtstreekse trein naar Dordrecht konden nemen.
Mijn vriendin uit Balen kwam 's morgens in de vroegte naar mij en we vertrokken samen naar Baarle Hertog. Daar aangekomen, vertelde Stan dat er in Breda veel wegenwerken waren en dat we naar het station van Gilzen Rijen reden. Dat was veel dichterbij maar we moesten dan in Breda wel overstappen.
De spoorwegen in Nederland werken helemaal anders dan hier en we hebben heel wat afgesukkeld eer we onze tickets hadden...
Maar eind goed, al goed! We hebben een TOP dagje gehad in Dordrecht en 's avonds reden we moe maar voldaan naar huis.
Zondagmorgen kreeg ik een mail van de schoonzoon van Irene (onze collega van de Benidorm Bastards). Irene was 's morgens om half 7 overleden. :(
Alle bastards hadden die mail gekregen behalve 3. Aan die drie heb ik het doorgestuurd.
Ineens dacht ik : "En ik ben Irene niet meer gaan bezoeken in het rusthuis!!!"
Ik heb haar dochter gebeld en zij heeft mij de hele uitleg gedaan hoe het allemaal gegaan was.
Irene had 2 maanden geleden een hersenbloeding gehad, was in het ziekenhuis terecht gekomen en daarna in een revalidatiecentrum / rusthuis.
Ze zou de vrijdag worden begraven.
Die week heb ik verschillende mails en telefoons moeten beantwoorden. Zowel van de collega's als van de mensen van VTM.
Maandag was het "boterhammen eten" bij mijn nichtje en het was zeer aangenaam , ondanks de hevige regen en het gedrup in de keuken.
Dinsdag was het mijn verjaardag en ik ging repeteren in Mechelen voor de nieuwe reeks van Bart de Pauw waarin ik mag meespelen. Ik zat aan de tafel met de ECHTE Bart de Pauw!!!
's Avonds was het ledenvergadering van het theater en er werd uitbundig voor mij gezongen!
Donderdagavond nog even een voorstelling meegepikt in Westerlo.
Omdat ze de vrijdag weer moeilijkheden aankondigden bij het spoor had ik met een collega bastard afgesproken om naar Wechelderzande te komen en daar de bus te nemen.
We waren ruim op tijd in Antwerpen en gingen nog een koffie drinken.
De uitvaartdienst was uitermate emotioneel. Vitalski gaf een mooie hommage aan Irene en er werd heel ontroerende muziek gespeeld. Aan het einde van de dienst werd het nummer van Edith Piaf gespeeld: "Non je ne regrette rien". Hetgeen het leven van Irene helemaal typeerde.
Omdat wij niet bij de begraafplaats en de koffietafel geraakten wegens "geen vervoer", gingen we maar iets eten alvorens we terug naar Wechelderzande "busten".
's Avonds nog naar een voorstelling in Balen gaan kijken en zaterdag met de bus naar Turnhout waar Stan mij oppikte om naar het verjaardagsfeestje van de kleinzoon te gaan.
Maandagavond reed ik met een vriendin naar Antwerpen naar toneel en dinsdag hadden we onze maandelijkse V.V.A. avond. "kinderen met a.s.s. in het gewone onderwijs" ZEER GOED!!!
Donderdag schafte ik mij een nieuw kleedje aan en ging op kraambezoek en vrijdagavond was het vergadering van tpASSt, waar ik meter van ben.
Vandaag vierden wij mijn vader die 93 werd. Het doet ècht deugd om te zien hoeveel plezier zijn broers en zus eraan beleven om gezellig samen te eten en herinneringen op te halen.
Vader gaf zelfs een speech voor we gingen eten. Dit had hij nog nooit gedaan. Hij was heel emotioneel; heette iedereen welkom en vond het heel spijtig dat zijn overleden zus en zijn jongste, zwaar dementerende broer er niet bij waren...
Morgen gaan we met mijn nichtje en haar man naar Kasterlee aan de molen. Daar vinden allerlei activiteiten plaats. Onze overleden neef heeft daar altijd brood gebakken op ambachtelijke wijze.
Dit gaat voor ons ook weer heel confronterend zijn...