Begeleiding

Deze week toch weer een puik staaltje van begeleiding meegemaakt.
Al zegt het merendeel van de mensen dat mijn zonen TOCH geen begeleiding nodig hebben!
Zij kunnen toch GOED hunne plan trekken!!!
Maandagmorgen ging ik blij gezind naar het huis van Tim om te gaan strijken en nog een paar wasjes te doen. Ik stond voor op mijn wekelijkse schema. Dus :) :) :)
Toen ik daar binnen kwam , zag ik een briefje op tafel liggen met de mededeling dat hij zijn glazen schaal met spek in de microgolfoven wilde zetten en zo tegen de glazen deur stootte. Hij hoorde breekgeluiden maar de schaal was nog heel! En daaronder stond een heel triestig gezichtje getekend. :(
Op de keukentafel lag ook een vuilblik vol stukjes glas!
Toen ik naar de oven keek, viel mijn mond open van verbazing: de glazen deur was veranderd in een volledig gekrakkeleerd veld. Als je er aan kwam, vielen de stukjes glas op de grond.
Over heel de keuken lagen nog stukjes glas verspreid; tot zelfs op het kookvuur dat bedekt is met een plaat.
Eerst heb ik alles zo goed en zo kwaad mogelijk bij mekaar geborsteld en daarna met de stofzuiger achterna gegaan: ik hoorde het maar kletteren binnenin!
Ik zag wel dat hij zijn spek gebakken had en daarom dacht ik dat er alleen maar een barstje in de deur zou geweest zijn en dat het geëscaleerd was bij het bakken...
Toen het een beetje proper was , begon ik te strijken en nog wat te wassen en ondertussen had ik tijd om na te denken!!!
Ik zou mijn reserve microgolfoven gaan halen thuis en de vader van mijn jongens opbellen om mij te helpen met de inbouw oven uit de kast te sleuren.
Zo gezegd , zo gedaan. Na de middag reed ik terug naar Tim met mijn oven in de auto en belde zijn vader op. Het heeft ons bloed , zweet en tranen gekost om die oven eruit te krijgen! Elke beweging aan de oven veroorzaakte een lawine van glas op de grond. Ik heb naar de keukeninstallateur gebeld om te weten te komen waar het stopcontact zat en daarvoor moest er een schuif uitgehaald worden. Dan ging die stekker er niet door en ondertussen had ik ook al drie wondjes van glas aan mijn arm en hand en maar bloeden!!!
We hebben de draad dan maar doorgeknipt en de oven buiten onder het afdak gesleurd.
Gelukkige stond er deze week in de Aldi een microgolfoven met bijhorende schaaltjes in de aanbieding.
Die nieuwe oven staat nu voorlopig nog op de livingtafel want er moet nog een stopcontact geplaatst worden achter de kast waar de oven in komt. Mijn reserve oventje hangt aan een verlengsnoer dat buiten de kast in het stopcontact steekt.
's Avonds toen Tim thuis kwam , vroeg ik hem hoe dat eigenlijk gegaan was? Het glas van de ovendeur was al helemaal in stukjes voor hij het spek erin zette maar dat GING NOG, zei hij!
Dan denk ik : "Wat zou hij gedaan hebben als ik er niet geweest was??? " Gewoon verder gedaan met een kapotte oven , veronderstel ik...
Die middag belde ik ook met de persoon van begeleid wonen omdat ik wist dat ze 's avonds ging langs komen. Ik uitte mijn frustratie dat mensen altijd maar denken dat Tim het zo goed doet en dat hij toch heel goed zijne plan kan trekken. Zij wist mij te zeggen dat hij het inderdaad heel goed doet en dat hij gelukkig is.
Maar dit lukt alleen maar als ik hem begeleid...:)
Begeleiding is toch wel HEEL belangrijk en het kan ook in de andere richting gaan.
Bert stuurt mij regelmatig een mail met richtlijnen ivm zijn appartement. Dat er iemand is langs geweest die het nogal vuil heeft gemaakt of dat hij iets gemorst heeft enz...
Deze week hing er een vervelende stank in zijn vuilbak en die heb ik dan maar met een stevig sopje uitgewassen. Zijn berghok heeft ook een goede poetsbeurt gekregen nadat er werkzaamheden gebeurd waren. En dan ben ik toch content dat ik er wekelijks langs ga...  Onlangs kreeg ik van hem een mail om mij te bedanken voor de wekelijkse poetsbeurt en dat doet dan toch ook weer deugd. :)
Hieronder: de foto's van de oven.

Ontnuchtering en emotie

Juist thuis van een deugddoende vakantie en de mallemolen begint weer te draaien.
Eerst bergen was en strijk : het dubbele van anders. Daarbovenop kwamen de pakjes!!!
Vanaf maandag tot donderdag arriveerden er 3 pakjes per dag bij Tim.
Gewoonlijk zaten er 2 in de brievenbus (boeken of dvd's) en daarbij nog een kaart dat de besteller aan de deur was geweest met een pakje waarop taks moest betaald worden.
Op dinsdag zou het pakje bij mij moeten geleverd worden: er hing een briefje aan de deur. De besteller zou om 8 u 15 langs komen. Mijn wekker gezet 's morgens en zitten wachten tot 10 u 30!!!
Van pure miserie ben ik dan toch maar te voet vertrokken naar het huis van Tim: zo zou ik de auto zien aankomen. Ik heb dan daar maar wat opruimwerk gedaan en om 11 u ging de bel: het bewuste pakje!!!
Daarna moest ik mijn dinsdagse bezigheden nog afwerken: B.B.B. boekenwinkel, bakker, bank.
Na de middag hadden wij afgesproken om gezellig wat te kletsen met de vriendinnen (auti-moeders) en ik kwam natuurlijk een uur te laat!!!
Donderdag zaten er 2 kaarten in de brievenbus, waarvan één met taks. Die pakjes ga ik vandaag afhalen bij de post voor ik naar Diest rijd. Mijn zus ,die naast Tim woont , had ook al gezegd: "Ik heb deze week verschillende postautootjes zien stoppen!" Ook de postbodes beginnen zich vragen te stellen over de hoeveelheid!!!
Bij de therapeute is er weer eens een afspraak gemaakt voor de pakjes maar hij zegt dat er nog op komst zijn... Dat zijn er allemaal die hij vroeger besteld heeft, zegt hij en volgens de psychologe liegt hij niet.
Nog een andere ontnuchtering.
Verleden week donderdag kreeg ik telefoon van Q music. Of ik een test wilde doen aan de telefoon voor een radio item? NATUURLIJK! Ze vroegen of ik 2 boekjes kon gaan kopen om daar commentaar op te geven en vrijdagmiddag werd ik opgebeld. Volgens hen was het heel goed! Maandag zou ik bericht krijgen of ik het mocht doen. Gisteren niets vernomen! Vandaag zat er een mail in mijn mail-box: we hebben gewikt en gewogen, nog eens gewikt en gewogen en het item wordt in de koelkast gestopt. Het heeft niets met mijn prestatie te maken! Ik deed het super goed volgens hen : een grote actrice!!! En zulke dingen maak ik geregeld mee: je bent goed , MAAR!!!
Vrijdag was het moederdag en ik logeerde bij Stan. Daar kreeg ik een mooi sms-je van Bert : ik hield het niet droog! Na de middag reed ik naar huis en stopte bij Tim. Daar stond een bos bloemen op tafel met een briefje erbij: dit is voor uw moederdag: een gelukkige! Weer tranen. 's Anderendaags vroeg ik hem hoe hij aan die bloemen was geraakt: via internet en laten brengen??? Want ik zag hem nog niet naar een bloemenwinkel rijden... "Neen," zei hij, "via de persoon van begeleid wonen." Het sms-je kreeg ineens een andere betekenis voor mij...:)
Zaterdag is de kleindochter weer meegekomen met Stan.
Dat is puur genieten voor mij!
Zaterdagnamiddag reden we naar de speeltuin in Westerlo bij het boswachtershuis en zondagnamiddag mocht ze naar de kermis in Olen.
Op zaterdag had ik gewone kost klaar gemaakt : tomatensoep met balletjes, broccoli puree met gehaktballen en gele pudding met chocola. Ze at haar buikje rond en zei : "Oma , wat heb jij goed gekookt!"
Ze vroeg ook of ze geen week mocht blijven logeren? Maar helaas is dat niet mogelijk met mijn bezigheden...
Zij moet nu op 1 september naar het eerste leerjaar en ik ga haar zeker heel goed opvolgen: dat is mijn beroepsmisvorming na 15 jaar les te hebben gegeven in het eerste leerjaar. :)
Foto van bloemen volgt en ook de kleindochter die de geitjes voert achter mijn appartement.

Als God in Frankrijk

Zo hebben we ons een week gevoeld: geen eten moeten maken, geen bedden moeten opmaken, geen was en strijk doen, geen boodschappen doen enz...
Alleen maar genieten en mooie dingen zien!
Op zondag 3 augustus vertrokken we ontiegelijk vroeg met de bus van Carolus richting Frankrijk: Haute Savoie.
In de bus ontdekten we dat er HEEL veel bekenden mee waren: mensen van Voortkapel, Herenthout, Veerle-Laakdal en Herentals.
We kwamen rond 19u aan in het hotel en moesten om 19u30 aan tafel. Natuurlijk gingen we bij de bekende mensen zitten!
De 2de dag verkenden we Morzine en omgeving. We wandelden langs een meer en reden daarna verder naar een geitendorp. We mochten de geiten niet voeren met onze resten van brood, ze zouden er ziek van worden. Je mocht alleen maar korrels geven die je ginder kon kopen natuurlijk!!! Eén of andere leukerd deed wat korrels in de kap van een jas van een jong meisje en ze kon de geiten niet van zich af houden!
We vervolgden onze weg naar een slapend ski-oord , hoog in de bergen gebouwd: Avoriaz.
Na het middagmaal reden we naar de Franse oever van het meer van Geneve dat de fransen Lac Leman noemen. Evian-les-Bains , een kuuroord met een mondaine uitstraling, is daar gelegen. De gids vertelde dat we daar een bron zouden vinden en als we daar van dronken, werden we bij elke slok 10 jaar jonger!
En wij maar drinken!!! Ik had wat gemorst op mijn broek en er werd gelachen: "Amaai , Lea , jij bent wel heel jong geworden want je doet al terug in je broek!"
Je kon daar ook een foto laten nemen en dan stond je ernaast als baby. Maar de foto machine was stuk! Dus GEEN baby foto!!!
Via Zwitserland, Pas de Morgins, Châtel en de Abondance vallei reden we terug naar Morzine.
De derde dag stond een uitstap naar Chamonix op het programma.
Eerst wandelden we wat rond in de stad en daarna werden we met een toeristentreintje naar een picknick plaats gebracht aan de voet van de Mont Blanc.
In de namiddag waren we vrij om het tandradbaantje te nemen, de gondel of een cabinelift naar verschillende plaatsen. Wij namen de cabinelift naar Planpraz omdat we vanaf dat plateau de Mont Blanc goed konden zien. Spijtig genoeg hingen er toen veel wolken en moesten we snel zijn om een foto te nemen.
We dronken wat op het terras en het begon zowaar te regenen!
Daarom namen we maar vlug de lift terug naar beneden.
De vierde dag had de chauffeur een rustdag en waren we vrij. Na het ontbijt gingen we naar de markt in Morzine. Wij waren samen met 6 weduwen en hadden Stan tot Mohammed met zijn harem gedoopt.
Op de markt aangekomen , nam één van de vrouwen en hoed en zette die op haar hoofd. De verkoper nam haar bij de arm en zei : "Marriage!". "Allee," zei ze "als je hier een hoed koopt, krijg je er een man bij!"
De verkoper riep op zijn collega aan de overkant: "Hé Roger , vous avez le choix!" Ah ja, 7 vrouwen!!!
Na de middag namen we de lift naar boven en kwamen te voet terug naar beneden.
Voor we naar de lift gingen, kreeg een koppel van Herenthout telefoon met de melding: "Jullie zijn voor het eerst grootouders geworden!!!" Je kan je voorstellen wat voor een goed nieuws dat was! De hele wandeling is daar natuurlijk over gesproken.
De afdaling van de berg was voor mij een nachtmerrie!!! Eerst moesten we door een grote plas met slijk waar je niet naast kon. Met mijn hagelwitte sportschoenen zakte ik door het slijk: het waren bruine schoenen geworden!!!Daarna volgden er afdalingen om U tegen te zeggen: rotsen , stokken , schuifgrond ........
Alle mannen boden hulp aan de vrouwen om beneden te geraken! Voetje voor voetje hielp Stan mij naar beneden. Wat was het een opluchting dat we het gehaald hadden nadat er toch een vrouw gevallen was!
Beneden zijn we onmiddellijk ene gaan drinken om te bekomen.
Op onze vijfde dag maakten we een daguitstap naar het meer van Annecy. We stopten eerst aan de Col de la Colombiére en La Clusaz. Aan de oevers van het meer aten we onze boterhammen en daarna waren we vrij om de stad te verkennen. We moesten om 15u30 terug zijn omdat we een boottocht op het meer gingen maken.
De zesde dag bezochten we een artisanale kaasmakerij met degustatie. We kochten in het winkeltje wat streekproducten om mee naar huis te nemen en wandelden terug naar Morzine want het was niet ver.
Na het middagmaal reden we naar Yvoire. Een prachtig historisch stadje dat vooral in de smaak valt door zijn bloemenpracht. Daarbij was het ook nog heel mooi weer en dit was een perfecte afsluiter van een geslaagde vakantieweek.
In de bus zaten er mensen van Overpelt voor ons. Dat waren geweldige moppentappers! Maar zij spraken echt op zijn Limburgs en ik moest dan die moppen vertalen voor de rest van de bus. En of er gelachen is!
Tranen hebben we gelachen en onze kaken deden pijn!!!
Ik kan alleen maar zeggen: "We hebben een geweldige reis gehad!"
Enkele mooie foto's volgen hieronder.