Troeteltje

Een paar weken geleden vroeg Tim : "Moet ik zo'n troeteltje niet bestellen voor jouw kleindochter?"
Ik zei hem dat dit wel mocht omdat ze toch jarig is op 8 mei.
Deze week kwam er een pakje aan en ik had dit op de keukenkast gezet.
Deze middag toen ik bij hem aankwam , stond dat pakje op tafel met een briefje erbij: "Voila, dat is mijn (vermoedelijk éénmalige) geschenk voor de verjaardag van mijn (niet helemaal) nichtje. :)
In de doos zat het troeteltje samen met een briefje met de gegevens : adres , naam enz van de geadresseerde.
Het pakje kwam van Amerika en er stond op : "This one's meant for my totally unofficial, not blood-related, niece. Thanks! "
Onderaan stond er geschreven in een echt Amerikaans handschrift: "Thanks, Tim!"
Nu ga ik toch tegen de kleindochter zeggen dat ze hem NONKEL moet noemen hoor!

Vandaag was dus de verjaardag van de kleindochter.
Ik had een taartje meegenomen en 2 boekjes om te knutselen en wat bij te leren.
Toen ik ze in de school ging halen , kwam ze buiten met een prachtige kroon op haar hoofd. We hebben die kroon maar achtergelaten omdat het regende.
Ze was super blij met de geschenkjes en nog veel blijer met de knuffel! :)
Het bewijs volgt hieronder.

Den grooten oorlog

2014 is voor de Belgische geschiedenis een belangrijk jaar. Het is immers 100 jaar geleden dat WO I uitbrak. Deze gebeurtenis willen we niet zo maar laten voorbijgaan. Daarom brengen we met het Davidsfonds en de Heemkring op zondag 16 maart 2014 een bezoek aan Ieper en omgeving.
Tot zover de mededeling op de brief.
Wij waren dadelijk warm gemaakt om mee te gaan!
Om 8 u vertrokken we aan het heemmuseum in Oevel met de bus.
We kwamen omstreeks 10 u aan in Ieper waar we ontvangen werden met een kopje koffie in het museumcafé. Daar gaf een gids uitleg over hetgeen we gingen zien in het museum zelf. Hij vertelde wat we ZEKER niet mochten overslaan.
Tussen 10 u 30 en 12 u mochten we vrij rondlopen in het museum.
We kregen een armbandje om onze rechter pols zodat we door een aanraking aan een scherm binnen konden en ook verschillende filmpjes konden bekijken.
In de T.V. reeks "In Vlaamse velden" wordt maar een fractie vertoond van wat de mensen allemaal hebben meegemaakt...
Wat ik daar gezien heb, grenst aan het ongelooflijke! Enkele acteurs hadden ook een filmpje opgenomen en vertelden zogezegd wat ze meegemaakt hadden : de vlucht, krijgsgevangene, gewonde, enz, enz.....
Er hingen vele foto's van het front, van mensen die gevlucht waren, van gewonden, van steden en dorpen die met de grond gelijk gemaakt werden door bombardementen...........
De kostuums van soldaten, officiers, commandanten enz kon je ook nog zien hangen.
Grote bommen , een kanon, geweldige geweren. Allemaal moordwapens , om nog maar te zwijgen over het chloorgas en mosterdgas die totale vernietiging brachten.!
Achter glas kon je allerlei voorwerpen zien liggen die nog recent opgegraven waren. Men vindt nu nog zelfs beenderen van soldaten die daar gesneuveld zijn!!!
In de ziekenboeg zag ik foto's van verschrikkelijk verminkte mensen die de oorlog overleefd hadden. Wat een impact moet dit gehad hebben op hun verdere leven???
Om 12 u moesten we terug aan de ingang van het museum samen komen omdat we gingen eten in een restaurant dichtbij het museum.
Stan was al buiten gegaan en zou daar op mij wachten. Juist voor we buiten gingen , moesten we ons armbandje in een bak gooien. Ik kwam buiten en GEEN Stan te bespeuren! Ik was al in paniek want hij had zijn gsm niet bij. Dus ging ik maar terug binnen om te kijken of er nog een andere uitgang was. Aan iedereen die ik tegen kwam , vroeg ik of ze hem niet gezien hadden. Er was geen andere uitgang. Dan maar terug naar de enige uitgang. Daar stond hij bij enkele anderen van de bus!!! Hij was al eens naar het restaurant gaan kijken en daarom had ik hem de eerste keer gemist. Hij gaat in het vervolg elke keer zijn gsm meenemen!!!
Hij had ook zijn armbandje nog aan! De bak niet gezien!!! Maar hij was niet alleen; er waren er nog die met een armbandje aan tafel zaten. Nu hebben we een souvenir: er staat een klaproos op!
Na een lekkere maaltijd, kwam een gids ons ophalen om met de bus een rondrit te doen langs de kerkhoven.
Eerst gingen we naar de Menen poort. Daar wordt elke dag, zonder uitzondering, de last post geblazen. Op de poort staan namen van Engelse soldaten die daar gesneuveld zijn. Ze konden er niet allemaal op en daarom staan er nog op een kerkhof waar we later naartoe gingen.
Heel veel soldaten konden niet meer geïdentificeerd worden en dan zie je de tekst: "only known by God".
De gids vertelde dat er de laatste tijd heel veel volk kwam om naar de last post te luisteren: de straten worden dan afgesloten, er is politie om de orde te bewaren maar dat is niet nodig want het is er "muisstil"!
Vervolgens reden we verder met de bus om de kerkhoven te bezoeken.
Immense kerkhoven hebben we gezien: mooie witte , symmetrische rijen van de Engelse kerkhoven en grijze stenen op een Duits kerkhof.
Op het Duitse kerkhof stonden verticale stenen waar soms wel 30 namen op stonden en er lagen ook platte stenen op de grond met minstens 5 namen op.
De gids vertelde ondertussen ook verhalen over de oorlog: zoals jongens van 15 of 16 jaar die zomaar afgeknald werden!!! Een vader die samen met zijn 3 zonen sneuvelde. Een Belg die naar Canada geïmmigreerd was en terug naar België kwam om te vechten en omdat hij bij zijn gewonde vriend wilde blijven , sneuvelde hij zelf!  Ontelbare verhalen hangen vast aan die graven!!!
Op een Engels kerkhof lagen ook een paar Duitsers begraven: om ook hun medeleven te betuigen aan de vijand: toch mooi niet?
Onderweg gingen we ook een loopgraaf bezichtigen en daar troffen we een man aan die men "Digger" noemt.
Ik heb een leerrijk gesprek met hem gehad. Hij was al sinds zijn zesde jaar gefascineerd door geweren, oorlog e.d. Hij is beginnen graven en heeft de loopgraven gevonden en ook heel veel voorwerpen die hij aan het museum heeft geschonken. Hij had een boek bij met foto's : de BBC was daar zelfs komen filmen.
Als men daar in elke weide zou graven, zouden er nog HEEL veel overblijfselen van de oorlog boven komen en er zijn nog ALTIJD heel veel soldaten VERMIST!
Rond 17 u gingen we nog een koffie drinken om daarna terug met de bus naar Westerlo te rijden.
Het is onmogelijk om alle indrukken op te schrijven; maar ik ga een poging doen.
Ongelooflijk, beklijvend, ontroerend, verbazend, triestig, kwaad, onbeschrijfelijk, opstandig.......
Zinloos geweld.
Op een grafsteen stond een prachtige tekst : hij was in het Engels en het was de tekst van een vader voor zijn zoon die gesneuveld was.
In het Nederlands kwam het hierop neer: Een oorlog is zo zinloos dat hij alleen maar kan stoppen door te sterven in die oorlog.....

Posters

En hier komen ze dan : de posters!
Ook de inhoud van het grote pak dat ik gehaald heb in het postkantoor: bruine houten plaat bekleed met gouden plaatjes waar handtekeningen op staan van acteurs van Star Trek.
Vandaag heeft Tim mij gezegd dat de poster van de film al besteld was van vorig jaar april!!!
Het is de linkse poster op de onderste foto.
De plaat van Star Trek staat voor het grote kabouter Wesley boek. Daarnaast staat het beeldje van Darth Malgus.

11-3-14

De titel is de datum van gisteren: 11+3=14.
Het plaatje klopt helemaal.
Het is stralend weer en ik heb energie te over.
Mijn nieuwe keuken is helemaal in orde, op de schilderwerken na.
Ik dacht gisteren : "Als ik dat lelijke muurtje nu eens probeerde te schilderen..."
Ik dook de kelder in en daar stond nog een pot witte verf die we gekregen hadden van mijn schoonbroer. Die had gediend om een stukje bij te werken in de slaapkamer waar de verf was afgeschilferd.
Daar vond ik ook nog een bakje om de verf in te doen en een latje om te roeren in de verf. Dan ben ik vlug naar de Brico gefietst om een verfborstel te gaan kopen en ik kon beginnen!
Ik wist niet dat ik zo goed kon schilderen : als je het muurtje vanop een afstand bekijkt, is het precies door een vakman gedaan! :)
Terwijl de verf droogde, ging ik naar Tim om nog wat posters op te hangen.
Later ga ik nog een foto op de blog zetten van die hele grote poster over die film.
Het huis begint zo een beetje vol posters te hangen maar het kan me niet meer schelen.
's Avonds toen hij thuis kwam , vroeg hij of hij zo'n pluche troeteltje moest bestellen voor mijn kleindochter! Dat trof me toch wel dat hij daaraan dacht...
Toen ik na de middag in Diest aan 't poetsen was, kwam de bovenbuurvrouw even langs om te spreken over een mail die Bert gestuurd had ivm regenwater en de poetsdienst. Zij dacht dat Bert iets niet goed had begrepen en vroeg mij of ik hem daarover kon aanspreken.
Ik heb hem dan opgebeld en alles is nu terug in kannen en kruiken.
Dus : eind goed , al goed.
En dan : de uitstekende avond!
Wij hadden een info avond van de VVA over : Opgroeien met een diagnose autisme.
Er kwamen drie jonge mensen getuigen: 2 meisjes en 1 jongen.
De meisjes waren 19 jaar en de jongen was er 22. Hij had naast zijn autisme ook nog adhd.
De getuigenissen waren heel eerlijk, open en herkenbaar! Wat mij het meeste trof , was de uitspraak van het ene meisje. "Wij doen onze mama dikwijls pijn omdat dit onze meest vertrouwelijke persoon is en omdat onze mama een onvoorwaardelijke liefde heeft voor ons."
Zij vertelde ook dat ze heel graag had dat haar mama naast haar op bed kwam zitten , na een crash moment, om stilletjes over haar hoofd te aaien en verder niets te zeggen. Juist zoals ze dat deed toen ze nog heel klein was.
Die jongen vertelde ook dat hij terug een kind van 5 jaar werd na een crash moment. Hij ging slapen met zijn beer en vertelde hem alles!
Dat herken ik ook in mijn oudste zoon: hij slaapt altijd met een pluchen dolfijntje.
De jongen had ook geen vrienden : WEL 1000 virtuele vrienden!!!
Dit herken ik ook in mijn oudste zoon.
Zij vertelden alle drie dat ze gepest werden in de school. Maar nu zaten ze eindelijk op hun plaats en konden ze redelijk goed functioneren in de school.
Er kwam iemand te laat op de vergadering en dat ene meisje zei achteraf dat ze daar helemaal van overstuur was en ze was de draad van haar verhaal kwijt!
Het andere meisje kwam na de vergadering naar mij en zei: "Ik heb gehoord dat jij mijn droomjob doet? Jij bent actrice! Daar droom ik nu al jaren van. Ik zou graag naar de academie gaan. Zie jij dat zitten?"
Ik gaf haar de raad om les te volgen in de muziekschool van Geel : dictie, voordracht en toneel. Dat ging ze zeker doen!
Nog iets wat ze alle drie hadden en wat elke persoon met a.s.s. heeft: een ontlading na overmatige stress.
Dit is bij iedereen anders. Kleine kinderen hebben baat bij trampoline springen. Anderen gaan stil op hun kamer zitten of liggen. Nog anderen spelen een instrument of zitten aan de laptop of computer en spelen games. De jongen knalde iedereen neer in een spelletje om zich af te reageren. Hij zegde er wel bij dat hij de realiteit en fictie goed uit elkaar kon houden.
De avond was voor iedere aanwezige bijzonder goed geslaagd. Een waardige afsluiter van een perfecte dag!

Keuken- en andere perikelen.

Na en voor.
De bovenste foto is de nieuwe keuken, de onderste de oude! :)

.

Verleden week heeft Stan de tegeltjes geplaatst. Hij heeft heel veel werk gehad met de verf van de muren te verwijderen: 3 uren heeft hij gezwoegd!!! 

Maar het resultaat mag er zijn!

Mijn nieuwe keuken geeft mij enorm veel voldoening. 

Andere perikelen hebben weer te maken met de pakjes van Tim.

Verleden week lag er een briefje op tafel met de melding dat er pakjes op komst waren: " 't is maar dat je het weet!".

Vrijdagmorgen ging ik vroeg naar Tim om te gaan poetsen want de poetsvrouw had verlof.

Ik las juist het briefje dat op tafel lag, toen de bel ging.

Daar stond de B-post al met twee pakken waar ik moest voor tekenen.

Gelukkig kon ik die aannemen zodat ik niet naar het postkantoor moest rijden...

In het grote pak zat een zak ecologisch waspoeder van 5 kg en in het kleine pakje een zaklamp met een led-lichtje.

Vandaag vond ik een kaart in de brievenbus van DHL met de melding dat er een pak was afgegeven bij mijn zus. Ik ging het eerst halen en zij had ook moeten tekenen: het was een kartonnen rol met een poster in.

Aan de achterdeur lag nog een pakje!

Vrijdag had ik een briefje op tafel gelegd met de tekst: de pakjes waren hier toen ik juist gearriveerd was om 10 u. Hij had de opmerking erbij geschreven: om 10 u 07! En daarbij schreef hij dat er nog 3 pakjes onderweg waren. Daarvan zijn er dus vandaag al 2 aangekomen...

Toen ik hem vroeg of die pakjes al lang geleden besteld waren , antwoordde hij : "Neen".

De verslaving is dus nog bijlange niet achter de rug!!!

Het ecologisch waspoeder zal ik moeten gebruiken voor mijn wasgoed en ik vrees ervoor dat de vuile was hiermee proper geraakt???

De poster van vandaag is er één van een film die nog moet uitkomen! Wereldwijd maar niet in België , vertelde hij!

Zijn living hangt al vol met posters van films, spelletjes enz...

Ook op zijn slaapkamer hangen er al enkele.

Morgenavond staat er een binnenstebuiten activiteit van de V.V.A. op het programma : Opgroeien met een diagnose autisme.

Hopelijk steek ik hier weer veel van op en bijleren doen we toch elke keer !

Zaterdagvoormiddag ga ik met Marc een inleef moment geven in Dessel en volgende week trek ik richting Laakdal om wat info op te doen over de inleef bis. 

In de toekomst zal ik de inleef bis ook samen met Marc gaan doen omdat zijn vaste compagnon ander werk gekregen heeft en bijgevolg niet zoveel meer kan meegaan.

En zo blijven we bezig en hebben geen tijd om ons te vervelen.