Sensatie en euforie

Er mogen ook wel eens super leuke berichten komen op mijn blog nietwaar?
Verleden week hadden we generale week in Balen voor ons toneelstuk.
Woensdagavond repeteerden we de overgangen met alles erop en eraan en ook het groeten.
We stonden met z'n allen op één rij en de regisseur gaf nog wat instructies. Even daarvoor was er een rookmachine in actie gezet om de sfeer nog wat te beklemtonen.
Op dat moment ging het brandalarm af in de zaal!
Paniek alom! Een collega medespeler kende de code van het inbraak alarm maar dat hielp niet!
Dan maar de verantwoordelijke van de zaal opgebeld. Hij zou er onmiddellijk aankomen...
Omdat we in dat helse lawaai vertoefden, leek het voor ons een eeuwigheid!
Voor de verantwoordelijke er was, kwam er opeens door de branddeur een brandweerman in volledig uniform binnen en vroeg waar de brand was? Wij vertelden hem dat het door de rookmachine kwam en dat we de verantwoordelijke van de zaal verwittigd hadden.
Iemand van de techniek ging buiten kijken en er stonden 2 brandweerwagens!!!
Daarna kwam de verantwoordelijke binnen als een briesende leeuw: "Heel de reutemeteut staat daar buiten hé: 2 brandweerwagens , een politiewagen en een mug!!!"
De voorzitter van de groep zei dat er een mail gestuurd was om het gebruik van de rookmachine aan te vragen en dat er een bevestiging gestuurd was! Ze zouden de rookmelders uitschakelen...
Nu blijkt dat ze maar een paar rookmelders uitgeschakeld hadden...:(
De verantwoordelijke van de zaal heeft nog wat gesputterd maar uiteindelijk heeft hij toch toegegeven maar niet nadat hij gezegd had: "NOOIT mag er nog een rookmachine gebruikt worden in de zaal!".
Tot hier de sensatie.
Zaterdag hadden we dan onze premiere.
Zoals gewoonlijk was ik de zenuwachtigheid zelve. Maar ik was niet alleen! Ook mijn medespelers hadden van jan!
Wij speelden de pannen van het dak! Onze eerste staande ovatie was een feit!
En dan is de euforie achteraf eens zo groot. Nu : op naar de volgende voorstellingen ; waarvan er trouwens al 5 zijn uitverkocht!!!
Daarvoor doen we het , nietwaar! :)

Crisismanager

De laatste dagen heb ik me gevoeld als een psycholoog of een auti-coach.
Laat me beginnen bij het begin.
Op vrijdag ging de bewuste en gevreesde vergadering over de reorganisatie op het werk van Tim door.
Vrijdagmiddag kreeg ik al een mail van Tim met de tekst : "GO" en daaronder enkele bijlagen gevoegd met de inhoud van de vergadering Deze mail was ook naar de psychologe gestuurd.
Ik begon te lezen. Drie vierde van de tekst begreep ik helemaal niet. Maar ik kon wel lezen dat iedereen voor zijn eigen job moest gaan solliciteren: een gesprek van een half uur. Daarna moest er nog iets schriftelijk ingediend worden en dan volgde er nog een gesprek van een uur!
Ik stuurde een sms naar de psychologe met de tekst: "Mail van Tim gelezen? Dat is toch positief? Of niet?"
Zij antwoordde: "Zeker weten. Niet twijfelen."
Omdat wij vrijdagavond vroeg moesten vertrekken naar Sint Niklaas voor een viering van een collega bastard die 65 jaar op de planken staat, kon ik Tim niet meer zien.
Ik legde een briefje op de tafel: "Goed hé! Op uw werk. Ik versta niks van die tekst maar heb een sms naar de psychologe gestuurd en zij stuurde terug: zeker weten, niet twijfelen."
Zaterdagmorgen toen ik zijn pistoleekes bracht, stond er als antwoord op dat briefje: "Heb jij niet gelezen dat ik moet gaan solliciteren? En wie zegt er dat er niemand anders op mijn job zit te azen?"
Noodkreet!
Verder heb ik hem zaterdag en zondag gerust gelaten maar heb toch een mail gestuurd naar zijn buddy op het werk en naar de persoon van begeleid wonen.
Maandag was het verlof: 11 november. Ik verwachtte dus van geen van beiden een antwoord.
Toch zat er maandagmorgen een mail van de buddy in mijn inbox. Een mail die enkel aan Tim en mij was geadresseerd en die bedoeld was als geruststelling. Het waren 2 bladzijden met uitleg wat er allemaal ging gebeuren en een enorme ophemeling van Tim !!!
Ik printte de mail af en nam hem mee naar Tim toen ik daar ging strijken.
Hij had zijn pc nog niet aangezet en ik liet hem de mail lezen. ER STAAT NOG ALTIJD DAT IK MOET GAAN SPREKEN Hé!!!!!!!!!! (en tranen!)
Ik vroeg hem of hij het fijn zou vinden als ik meeging? Hij knikte.
Daarbij kwam nog dat het allemaal DEZE week moest gebeuren: alles moet afgerond zijn op 3 december!
Toen ik thuis was, stuurde ik een mail naar de persoon waarbij het gesprek moest doorgaan.
Ik vroeg hem of ik mocht aanwezig zijn op het gesprek : gewoon om mijn zoon te steunen , die helemaal niet communicatief is. Ik schreef er ook nog bij dat ik zeker NIET ging moeien want dat ik niets van het bedrijf af weet! En ook dat ik in de plaats van de psychologe kwam omdat het te kort dag was om die nog te bombarderen.
Ik had leesbevestiging gevraagd.
Dan had ik ook nog gebeld naar een collega van Tim. Hem ken ik van zijn bezoekjes aan mijn toneelopvoeringen. Hij vertelde dat de gesprekken gepland waren: dinsdagvoormiddag en maandag 18 november de hele dag! De werknemers moesten daarvoor inschrijven.
Ik nam de telefoon en belde Tim op juist voor hij ging eten bij zijn pa : "Je moet inschrijven voor dat gesprek. Doe dat zo snel mogelijk!" Hij zou het doen.
Gisteren, dinsdagmorgen, kreeg ik telefoon van Tim (vanop zijn werk) dat de afspraak vastlag op maandag 10u30. Ik zou dan met hem meerijden en met de trein terug naar huis komen.
Ondertussen had ik ook leesbevestiging gekregen op mijn mail van de baas op zijn werk. Hij kon waarschijnlijk niet antwoorden omdat hij met gesprekken bezig was.
Ik had ook gebeld naar de persoon van begeleid wonen en had op haar voice mail gezet dat het een beetje crisis was...
Daarna belde Tim nog terug dat de afspraak verplaatst was naar 11u30 en ik was al op de pc aan 't opzoeken hoe ik er met de auto kon geraken.
Toen belde de persoon van begeleid wonen mij op en heb ik haar de hele uitleg gedaan. Zij was zelfs bereid om mee te rijden maandag!
Een laatste telefoon kreeg ik dan nog van Tim (derde keer , goede keer) met de mededeling dat hij GEEN sollicitatiegesprek moet doen maar dat hij alles op papier mag zetten!!! OEF!
s' Avonds bleef ik tot hij thuis was en hij vertelde dat de baas met hem gesproken had in de wandelgang.
Waarschijnlijk naar aanleiding van mijn mail???
Gisterenavond kwam begeleid wonen en zij heeft met Tim wat op papier gezet. Zij belde mij daarjuist op om het verslag van gisteren te vertellen en ze zei dat hij gerustgesteld was, dat het aangenaam was en dat er zelfs gelachen werd!!!
Gelukkig maar want vandaag wordt Tim 40 jaar en het zou een "ongelukkige" verjaardag kunnen geweest zijn....(doordenkertje)
Zelf ben ik natuurlijk ook heel gelukkig dat het allemaal zo gelopen is...
En ik ben ook een heel TROTSE moeder als ik al die dingen lees die zijn buddy schrijft over hem. :)

Boekenbeurs en zo

Het is weeral even geleden dat ik nog eens "geblogd" heb...
Het is ook juist een jaar geleden dat mijn boek op de boekenbeurs stond.
Daar heb ik toen in een forum gezeten met o.a. Peter Vermeulen en daarna volgde een signeersessie.
Dat was toen allemaal heel overweldigend en verrijkend. Sindsdien is mijn leven wel heel erg veranderd en durf ik zelfs zeggen "rijker" geworden.
Dit jaar kreeg ik opnieuw een uitnodiging van de uitgeverij om naar de vooropening van de boekenbeurs te komen. Verleden jaar ben ik er samen met mijn ghostwriter naartoe geweest. Maar vermits zij onlangs terug moeder is geworden van een zoon, gaf ze forfait.
Daarom nam ik mijn vriendin Ingrid mee. Er liepen weer heel wat B.V.'s rond en het was er aangenaam vertoeven.
We reden ernaartoe met de trein en moesten de laatste trein nemen om naar huis te sporen.
Die laatste trein is altijd een "boemel" en stopt natuurlijk in alle stations! Wij moesten in Herentals uitstappen en waren druk aan 't babbelen toen de conducteur afriep waar we waren. Wij stapten uit en ik zag een heel vreemd perron. De conducteur stond daar en ik vroeg : "We zijn toch in Herentals niet?" "Neen, dit is Wolfstee." was het antwoord. Wij als de bliksem terug in de trein en lagen plat van het lachen!!!
De conducteur kwam terug bij ons en vroeg: "Hebben jullie mij dat niet horen afroepen?" "Ah neen , te druk aan 't tetteren hé!"
Diezelfde conducteur had trouwens al eens met ons gebabbeld op voorhand. Hij kwam onze kaartjes knippen en keek in mijn richting: "Ik ken u van ergens, als ik erop kom , kom ik het seffens zeggen."
Een tijdje later kwam hij terug en zei : "Benidorm Bastards hé! Is 't niet?"
Hij zal gedacht hebben dat wij voor de grap uitstapten in Wolfstee...:)
Tot hier het verhaal over de boekenbeurs.

De verandering in mijn leven heeft te maken met mijn boek en naar aanleiding daarvan krijg ik regelmatig mailtjes van mensen die in hetzelfde schuitje zitten en mij bedanken.
Onlangs ben ik ook nog bij mensen geweest die mij, na het lezen van mijn boek, uitgenodigd hebben bij hun thuis om erover te babbelen. Ik ben daar zo warm onthaald !
Weer vrienden bij gekregen.

Mijn activiteiten voor de v.v.a. in de nabije toekomst zijn : 7 november inleef moment in Veerle Laakdal, organisatie info avond 12 november in Noorderwijk, inleef moment in Oosterlo op 21 november, studiedag autisme in Gent op 29 november, organisatie info avond in Noorderwijk 10 december en op 17 december een info avond geven over "Mijn kind met autisme loslaten , hoe doe ik dat?" in Malle.

Voor de rest ben ik ook nog druk bezig met repeteren voor toneel in Balen.
Wij gaan in premiere op 16 november en spelen tot 28 december.

Dan wil ik toch ook nog even vermelden dat ik gisteren moest gaan presenteren op het accordeon festival waarbij mijn jongste zoon meespeelt.
De club had een heel nieuw en gevarieerd repertoire en dat heeft mij aangenaam verrast maar wat mij nog meer verraste was het feit dat ik mijn zoon met veel begeestering en bezieling zag spelen.
Het was de eerste keer dat ik dit zag en ik zat met de tranen in mijn ogen.
Oh wat was ik trots! :)