Weer een mijlpaal bereikt.

 Tim is vorige dinsdag verhuisd. Naar Merksplas in 't Zwart Goor. Spijtig dat het zo ver is. Hij mag elke zondag naar mij komen met de MMC. Dan komen ze hem halen bij de Mac Donalds in Herentals. Zijn vader rijdt elke zondag met hem naar Mac Donalds.

Ik was al veel vroeger vertrokken. Omdat ik nog nooit daar geweest was. Wij moesten om 11 u daar zijn. Ik was er om half 11. Ik had mijn schoonbroer verwittigd om de verhuiswagen in 't oog te houden en de garage open te zetten. Ik had ook al wat dozen meegenomen. De rest moest met de verhuiswagen mee. Even daarna kwamen Tim en zijn mentor aan . Zij hadden heel wat zakken bij.

Wij begonnen de kasten al in te laden. En even later kwam de verhuiswagen aan. Zij zetten alles in de gang en wij zetten alles in de kamer. Om 13 u zou de klusjesman het bed komen ineen zetten .

Gelukkig had ik boterhammen en een thermos koffie bij. Voor Tim hadden ze middageten klaar gezet en we hebben samen gegeten. Tim bleef nog even T.V. kijken en ik ging terug naar de kamer. De klusjesman zette het bed in mekaar en hing de klok boven de deur. Hij zou nog terug komen om de schilderijen omhoog te hangen. Ik ben dan maar vertrokken.

De dag daarna belde ik 's morgens. Ik had een verpleger aan de lijn. Hij zei dat hij Tim gewekt had om 8 u en dat het geen probleem was. Hij had 2 boterhammen gegeten met speculaaspasta en was nu  wandelen om het domein te verkennen. 

Na de middag kreeg ik telefoon dat Tim zijn T.V. stuk was . Zij kwamen Telenet aansluiten. Ik zei dat ze maar een nieuwe moesten kopen na de bewindvoerder te raadplegen. Internet had hij ook nog niet.

Morgen rijd ik er naartoe met de laatste was. In het vervolg doen ze daar de was. En dan kan ik eens kijken of hij al een nieuwe T.V. heeft want Tim kan geen T.V. missen!

Met Bert ben ik naar de neurologe geweest en ik vroeg of hij ooit nog met de auto zou mogen rijden. Hij rijdt al 4 jaar niet meer. Hij zei zelf : "Ik heb schrik om te rijden."

Op 5 maart moet ik een duimprothese laten zetten en dan lig ik 3 weken en een half in het gips. Dus: ik mag niet met de auto rijden. Dat zullen veel taxi 's worden , denk ik. En hoe dat ik het moet doen met de was , is me ook een raadsel.

Donkere dagen voor Kerstmis

Dit mag je letterlijk nemen van die donkere dagen. We hebben de zon nog maar weinig gezien. Een mens zou er depressief van worden.

Voor Tim heb ik het gevonden: hij helpt mij kruiswoordraadsels invullen , zo krijg ik hem aan de praat. Al heb ik de laatste tijd de indruk dat hij wat meer zegt. Tinne heeft mij ook een update gegeven: hij gaat 2 keer per week naar een activiteit in 't Volderke : 1 keer in Olen en 1 keer in Meerhout. Zo leren ze hem wat beter kennen. 

Ik ben met hem ook naar de uroloog in het ziekenhuis van Herentals geweest en ik zat daar voor Piet Snot! Ik wist van geen kanten hoe het met hem was. Hij heeft nu andere pillen gekregen en ik ging mee tot aan de bureau. Daar zat een verpleegster en die zei tegen mij : "Dat is nu al de tweede keer dat ik dit zeg: je moet daar van voor bellen en wachten!" Ze had dat nog eens tegen mij gezegd! Ik zei : "Dat weet ik, maar ik moet iets uitleggen van de dokter." Dan is er iemand anders met mij mee gegaan naar een ander lokaal en daar heb ik de uitleg gedaan. Nadien heb ik naar zijn mentor gebeld en zij zei dat ze mij in het vervolg zouden briefen. Zij zei ook dat ze allemaal niet hetzelfde waren. En dat is inderdaad zo. Onlangs was ik een trui kwijt van Tim . Ik belde aan en iemand kwam opendoen. Ik vroeg of ik eens mee naar zijn kamer mocht om die trui te zoeken. En zij ging mij voor en liet mij alleen. Ik heb de hele kleerkast uitgemest en geen trui gevonden...

Bert is half november naar de slaapkliniek geweest en eind oktober heeft hij nog een zware epileptische aanval gehad. Veertien dagen later nog een kleine aanval in de zetel. 

Maandag gingen we naar de neuroloog en hij blijkt slaapmisperceptie te hebben. Hij denkt dat hij 5 uren wakker ligt en na een half uur slapen zijn hersenen al. Hij heeft ook andere medicatie gekregen en in februari moeten we terug gaan.

Van de begeleidster van Tim vernam ik dat er taxi's bestaan voor toegankelijke cultuur. Rondgebeld en inderdaad die bestaan en die kosten niets. Als ik Bert niet naar 't Schaliken kan brengen is dat een super alternatief. 

Mijn dokter zegt dat ik aan mezelf moet denken en dat probeer ik te doen door 's avonds weg te gaan. Ik ben met mijn vriendin naar zee geweest voor 5 dagen en daar hebben we ook van genoten. 

Voor de rest ga ik veel naar tonelen en voorstellingen kijken . Daar probeer ik van te genieten. 

Breek de stilte.

 Deze morgen hoorde ik het liedje van Stef Bos weer op de radio. En ik dacht : "wat is dat zo van toepassing voor mij!"

Tim spreekt niet meer met mij. Ik moet zien dat ik vragen stel waar hij ja of neen kan antwoorden en dan knikt hij van ja of schudt neen. Ik vroeg aan de verpleging of hij praat tegen hun en ze zegden ook van neen. Als ik een whatsapp stuur , leest hij het niet en antwoordt hij ook niet.

Veertien dagen geleden, ging ik op zaterdag op bezoek. De verpleegster kwam de deur opendoen en zei dat ze hem ging halen. Ze kwam terug en zei dat hij diarree had en dat ze hem aan 't proper maken waren. Ik vroeg om de vuile was mee te geven en ze ging terug . Toen had hij nog overgegeven ook! Ik wisselde de waszakken en reed terug naar huis. 

Op woensdag kreeg ik telefoon van het OPZ en ze zegden dat ze de dokter hadden laten komen en dat het NORO virus daar aan 't ronddwalen was. Verschillende patiënten waren ermee geconfronteerd. Ik moest niet komen. Ik zei dat ik de propere was kwam brengen en de vuile was kwam halen. Ik had mij gewapend met mondmasker en handschoenen en ik vertrok. Ze kwamen de vuile was halen en namen de propere mee. Alles gebeurde aan de deur. De mentor zegde dat ze het eten op de kamers moesten brengen. Veel werk!

Zaterdag belden ze me weer op. Tim zat nog altijd in quarantaine. Tot en met zondag. Op maandag moest hij naar zijn pensioenviering gaan. Hij werd met een taxi opgehaald en terug gebracht. Ik kreeg van zijn baas een mail met een foto en hij schreef dat ze allemaal blij waren om hem te zien en dat hij er goed uit zag. Sinds zijn quarantaine leest hij ook mijn whatsapp en krijg ik antwoord ! 

Woensdag ben ik terug geweest en zag ik hem. Ik vroeg wie er op de foto stond en hij gaf hun namen. Waar een quarantaine niet goed voor is.....

Gisteren was alles terug normaal. Ik ging op bezoek en hij lachte zelfs.

Bert zijn fiets was stuk. De ketting was over. Ik kwam daar om de was terug te brengen en de fiets stond op zijn kop. Ik vroeg dat hij niet te voet naar de fietsenmaker kon gaan en hij repliceerde : "Ik moet aan mijn eten beginnen en dat is VEEL te ver." Ik reed er met mijn fiets naartoe en ging zelf te voet met de fiets tot aan Tim en zette hem daar in de garage. Toen deed ik een sms dat Bert met mijn fiets terug naar mij moest komen. Hij bracht hem terug zonder de elektriciteit op te zetten. Hij heeft nogal moeten duwen hoor!

's Anderendaags ging ik met zijn fiets naar de fietsenmaker en die zei dat hij pas volgende week zou klaar zijn. Ik heb hier nog een gewone fiets staan en die is zijn vader komen halen zodat hij verder kan.

Ondertussen denk ik aan mezelf door een optreden te doen in het rusthuis waar mijn vader verbleef. Daar haal ik dan weer energie uit. En vrijdag ga ik naar Jeanne d' Arc kijken : dat schijnt HEEL goed te zijn. Ben benieuwd.

Brokkenpiloot

 Tim verblijft momenteel in het OPZ en hij is daar heel tevreden. Er waren nog wel wat probleempjes met het scheren. Elke keer dat ik daar op bezoek kwam, had hij een baard. Ik ging naar de bureau en zei dat hij voor alles moest gestuurd worden en vroeg aan de verpleging om hem te wijzen op het scheren. Zijn mentor heeft mij bij haar geroepen en zei dat hij daar mag blijven tot er een woonvorm gevonden is. Zij zei dat ze hem elke dag om 16 u gaan aanzetten om zich te scheren. 's Morgens is dat geen optie omdat hij dan te laat aan het ontbijt komt. 

Vandaag ging ik op bezoek en hij had weer een baard. Ik zal nog eens moeten gaan reclameren, denk ik. 

Bert is in de gracht gereden. 

Om 23 u 30 kreeg ik telefoon van zijn vader: "Bert is nog niet thuis." Hij was naar de les voor fietshersteller en ik dacht dat hij iets gaan drinken was met de collega's . Want de lessen waren afgelopen. Om 24 u terug telefoon van zijn vader: nog niet thuis! Ik belde hem op en hij zei : "Ik zal de chauffeur van de auto eens geven." De schrik sloeg mij om het hart! Ik dacht dat hij een ongeluk had gehad. De chauffeur zei me dat hij hem naar huis aan 't voeren was. Hij was in de gracht gereden in Herselt! Terwijl de lessen in Herentals doorgingen! De chauffeur zei dat zijn fiets bij hun thuis stond en ik vroeg om zijn adres achter te laten. Hij bloedde aan zijn voorhoofd en had pijn aan zijn schouder, zei hij.

Ik ging slapen, maar sliep niet. Om half 2 kreeg ik terug telefoon van zijn vader. Hij zei dat hij droge kleren had gegeven en zijn wonde wat verzorgd en er een plakker op gedaan. Hij lag in bed maar had nog altijd pijn aan zijn schouder. Ik zei dat ik de volgende dag wel zou komen kijken. 

De volgende dag fietste ik naar daar en zag in de keuken een hoop natte kleren liggen. Ik nam die in een plastieken zak mee en zei tegen zijn vader dat hij moest bellen als hij wakker werd. Tegen de middag kreeg ik telefoon en at eerst een boterham en ging hem halen om naar Spoed te rijden. Hij had zijn arm al aanhangen. 

De platen waren direct genomen maar we moesten 2 uren wachten op de dokter. Toen we daar binnen kwamen, heeft de dokter eerst naar zijn hoofd gekeken en het moest genaaid worden. Ze zegden ook dat hij moest geopereerd worden : gebroken sleutelbeen. Om 18 u zou hij geopereerd worden . Ik bracht zijn kleren naar de kamer en vroeg aan de verpleging wanneer ik hem mocht komen halen. Na 11 u werd mij medegedeeld.

Ik reed naar huis en ging aan mijn schoonbroer vragen om zijn fiets te gaan halen. Hij heeft zo een standaard om fietsen mee te nemen. Ik nam een doosje Merçi mee en die mensen zegden dat hun zoon naar huis kwam en hem uit de gracht zag komen. De fiets hebben wij naar zijn vader gebracht en hij moest afgespoten worden want hij was heel vuil.

's Anderendaags kreeg ik van Bert een berichtje dat ik allemaal propere kleren moest meebrengen want dat hij alles overgegeven had. Zijn bril was ook stuk en ik nam een bril van Tim mee. Daar zag hij wel niet zo goed mee maar soit. Ik nam droge kleren mee en droge schoenen. En we reden dadelijk naar Pearl want hij had nieuwe brillen besteld en die waren klaar. So far so good.

Wij moesten naar de VDAB en die vrouw vroeg aan Bert hoe het was. Hij zei: goed! Ik vertelde van die val in de gracht en zij zei dat hij een brokkenpiloot was en dat ze niet wist wat ze met hem aan moest...

Daarna deed hij nog een berichtje dat hij een onfortuinlijke val in huis had gehad en dat zijn hand open lag en bloedde: donsdeken en kussen met bloedvlekken. Ik weeral maar wassen!

Vandaag had ik een gesprek met zijn huisarts en hij vond het ook een goed idee om een second opinion te vragen omdat hij zo dikwijls valt de laatste tijd. Ik heb nu een afspraak gemaakt met een neurologe in Mol en daar mogen wij op 5 september naartoe. Wordt vervolgd...

En dan zeggen de mensen maar dat ik aan mezelf moet denken, maar dat is niet gemakkelijk hoor. Ik heb meegedaan in een filmpje van studenten en daar haal ik veel energie uit . De studenten zijn geslaagd en ze waren heel tevreden over mijn bijdrage.

Licht in de duisternis

Sinds mijn laatste post is er toch wat licht in de duisternis gekomen. 

Iedereen zegt maar dat ik aan mezelf moet denken en dat probeer ik te doen. Naar tonelen gaan kijken. Feestjes meepikken. Alhoewel dat het bijna is misgelopen toen ik naar Antwerpen naar Gaston en Leo ging kijken. Tim was met zijn begeleidster naar het OPZ voor een intake gesprek. De begeleidster had mij juist voor ik vertrok nog gebeld dat hij op een wachtlijst stond en dat ze niet wisten wanneer hij mocht komen...

Ik zat in het theater en alles werd zwart voor mijn ogen. Ik kwam bij in de ziekenwagen. Zij vroegen van alles aan mij en ik kon perfect antwoorden. In het ziekenhuis aangekomen, onderzochten ze mij grondig . Maar ik had een bloeddrukval gehad. Zij betrouwden het niet en ik moest daar blijven tot na 18 u. Mijn bloed moest nog onderzocht worden...Ik reed met een taxi naar het station en kwam om 19 u 30 bij Tim aan. Hij had gelukkig zijn boterhammen gegeten. Ik had een groot papier gelegd op zijn schoenrek : BOTERHAMMEN ETEN!

Wij speelden ook nog 2 keer Ladies night voor Kom op tegen kanker. En nu is het doek gevallen na 45 opvoeringen. Toch wel met een beetje spijt in het hart. Toen had ik aan zijn vader gevraagd om Tim te komen halen want ik was er niet om te sturen. 

Met Bert moest ik ook nog naar de neuroloog in Herentals want hij kreeg bijwerkingen van de verhoging van die pillen. De pillen zijn aangepast. 

De begeleidster kwam bij Tim en ik had juist alles van zijn bed in de wasmachine gestoken. Ik deed de deur open en zij zag aan mijn gezicht dat het niet ging! Zij is dan beginnen rond bellen. En Tim zou naar de Paaz in Lier kunnen gaan. Ik bracht hem weg en hij lag op een kamer met 2. Daar is hij 2 weken en half gebleven en ze hebben daar NIKS gedaan. Ondertussen ben ikzelf naar de dokter geweest en ik had een bloeddruk van 19 over 10 !  Ook nog een dag met migraine in de zetel gelegen en pas vanaf deze week is er schot in de zaak gekomen. Hij mocht woensdag naar het OPZ. Tim was er zelf ook aan toe. Ze kenden hem daar nog en hij heeft nu een kamer alleen! Daar krijgt hij therapie en opvolging van een psychiater. Ik ben kei blij. Nu kunnen we verder werken.

Erger en erger.

Het gaat van kwaad naar erger. Het is dweilen met de kraan open en zo kan ik nog veel spreekwoorden boven halen. 

Tim moet voor alles gestuurd worden. Als hij 's morgens ergens moet zijn , maak ik hem wakker. Als hij 's middags nog in bed ligt, maak ik hem ook wakker. Hij heeft al verschillende nachten niet geslapen. Zijn gsm , tablet en laptop zit wel in de valies met cijferslot maar nu begint hij weer boeken te lezen.

Als hij tijdens de dag aan 't gamen is , vergeet hij alles: ook naar het toilet te gaan en hij heeft ook al 2 keer in zijn broek geplast en dan ook in de zetel. Mijn wasmachine draait dan overuren. We hebben nu incontinentie materiaal aangeschaft en nu is het beter. 

Als hij naar zijn vader moet gaan eten, ga ik elke keer naar daar om hem weg te sturen. Dinsdag en donderdag brengt het OCMW warm eten 's middags en dan moet hij 's avonds boterhammen eten. Het is al eens gebeurd dat ik er niet was en toen was hij 's avonds naar zijn vader gegaan om warm te eten en zijn boterhammen lagen er nog. Ik reed tot daar en zei tegen zijn vader : "Waarom heb je hem niet terug gestuurd?" Hij antwoordde dat je daar niet van dood ging van 2 keer op een dag warm te eten en dat hij dat goed begreep : "Tim was helemaal in de war." zei hij.

Voor Bert heb ik ook nog eens een nachtje wakker gelegen. Op een dinsdagavond om 22 u 30 kreeg ik telefoon van zijn vader dat ze hem naar Spoed hadden gebracht. Ik vroeg naar welke Spoed? Hij dacht naar Herentals. Ik belde naar Herentals en ze wisten van niks. Ze gaven mij de raad om naar hemzelf te bellen. Dat heb ik toen gedaan. Hij lag in Hasselt in het ziekenhuis , had een epileptische aanval gehad en had zijn pols gebroken. Gelukkig had ik 's anderendaags met mijn vrienden afgesproken in Hasselt. Want ik rijd niet met de auto naar Hasselt. Ik belde 's morgens naar mijn vriendin (helemaal over mijn toeren) . Zij stelde mij gerust en zei om een trein vroeger te nemen. We zouden samen naar het ziekenhuis rijden en dan zouden we wel zien. Zo gezegd zo gedaan. Ik sprak de dokter en ze hadden zijn medicatie verhoogd en hij zei om zo snel mogelijk bij ons in de buurt naar het zieken huis te gaan want de pols moest misschien nog geopereerd worden. Ik ben dan nog bij mijn vrienden gaan eten en na de middag mocht hij naar huis. Zijn plooifiets stond bij de politie. Hij was met de trein en zijn plooifiets naar Hasselt gereden om te gaan eten met oud collega's. Waarschijnlijk stress om op tijd aan het station te zijn en gevallen. Eerst gingen we zijn plooifiets halen en dan heeft mijn vriendin ons naar Olen station gebracht, waar mijn auto stond.

Ondertussen is Bert al geopereerd aan zijn pols en zijn gips mag eraf op 15 januari. Eind goed , al goed. 

Hoofdstuk afgesloten

Het gaat van kwaad naar erger met Tim . Vorige week fietste ik naar hem om hem naar zijn vader te sturen om 18 u 15. Ik zag op tafel een half broodje liggen en zijn tas melk nog half vol. Op vrijdag haal ik altijd een belegd broodje voor hem en ook voor mij. (voor hem altijd HETZELFDE) . Ik pakte het broodje terug in en legde het in de koelkast . De melk deed ik terug in de fles.  Daarna ging ik de living in. Wat ik daar vond, tart elke verbeelding. 

Braaksel voor de zetel, op zijn pantoffels, een baan naar de badkamer, op de mat van de badkamer , naast het bad. Hele tomaten, eieren, worteltjes... Hier en daar had hij er een stuk keukenrol over gegooid. Ik vroeg of hij niet goed was en hij antwoordde niet! Hij begon zich klaar te maken om naar zijn vader te gaan eten. Ik begon alles op te kuisen en wat kon , stak ik in de wasmachine. Mij in 't zweet gewerkt en om 19 u kwam mijn vriendin om naar toneel te rijden. 

Ik heb mij dan maar wat opgefrist en 's avonds om 22 u 30 ging ik nog eens bij Tim langs. Hij stond klaar om te gaan slapen. Ik heb niets meer gevraagd. ' Anderendaags vroeg ik hoe dat kwam dat hij moest overgeven. Hij zei dat er een stuk in zijn slokdarm terecht was gekomen. Waarschijnlijk in een verkeerd keelgat.

Deze morgen reed ik met mijne was naar daar en ging het bad uitwassen. De badkamer stond nog onder stoom. De muren druipten af, de handdoeken kloddernat en de ruiten aangedampt. Dan reed ik naar zijn vader om daar de was op te halen. Ik geraakte niet binnen met mijn sleutel . Dus ik sta weer ver achter met mijne was! 

Als de dag begint met een tegenvaller , gaat het dikwijls verder! 

Maar het hoofdstuk van gaan werken , is nu toch afgesloten. Vrijdag zijn we met zijn begeleidster, zijn auti-coach en ikzelf naar zijn werk gereden om alles binnen te leveren. Hij had nog een rugzak met een laptop in , een badge om binnen te komen en een hele grote zak met papieren in . We kregen een nauwkeurige uitleg hoe alles in zijn werk moest gaan en ik moet nu nog naar de dokter om genoeg ziekteverlof aan te vragen tot hij een aanvraag krijgt van de pensioen commissie. De begeleidster gaat met hem daarnaartoe rijden. Zij weet ook van dat braak avontuur en maakt zich grote zorgen. 

En dan maar zeggen dat ik aan mezelf moet denken....