Het gaat van kwaad naar erger. Het is dweilen met de kraan open en zo kan ik nog veel spreekwoorden boven halen.
Tim moet voor alles gestuurd worden. Als hij 's morgens ergens moet zijn , maak ik hem wakker. Als hij 's middags nog in bed ligt, maak ik hem ook wakker. Hij heeft al verschillende nachten niet geslapen. Zijn gsm , tablet en laptop zit wel in de valies met cijferslot maar nu begint hij weer boeken te lezen.
Als hij tijdens de dag aan 't gamen is , vergeet hij alles: ook naar het toilet te gaan en hij heeft ook al 2 keer in zijn broek geplast en dan ook in de zetel. Mijn wasmachine draait dan overuren. We hebben nu incontinentie materiaal aangeschaft en nu is het beter.
Als hij naar zijn vader moet gaan eten, ga ik elke keer naar daar om hem weg te sturen. Dinsdag en donderdag brengt het OCMW warm eten 's middags en dan moet hij 's avonds boterhammen eten. Het is al eens gebeurd dat ik er niet was en toen was hij 's avonds naar zijn vader gegaan om warm te eten en zijn boterhammen lagen er nog. Ik reed tot daar en zei tegen zijn vader : "Waarom heb je hem niet terug gestuurd?" Hij antwoordde dat je daar niet van dood ging van 2 keer op een dag warm te eten en dat hij dat goed begreep : "Tim was helemaal in de war." zei hij.
Voor Bert heb ik ook nog eens een nachtje wakker gelegen. Op een dinsdagavond om 22 u 30 kreeg ik telefoon van zijn vader dat ze hem naar Spoed hadden gebracht. Ik vroeg naar welke Spoed? Hij dacht naar Herentals. Ik belde naar Herentals en ze wisten van niks. Ze gaven mij de raad om naar hemzelf te bellen. Dat heb ik toen gedaan. Hij lag in Hasselt in het ziekenhuis , had een epileptische aanval gehad en had zijn pols gebroken. Gelukkig had ik 's anderendaags met mijn vrienden afgesproken in Hasselt. Want ik rijd niet met de auto naar Hasselt. Ik belde 's morgens naar mijn vriendin (helemaal over mijn toeren) . Zij stelde mij gerust en zei om een trein vroeger te nemen. We zouden samen naar het ziekenhuis rijden en dan zouden we wel zien. Zo gezegd zo gedaan. Ik sprak de dokter en ze hadden zijn medicatie verhoogd en hij zei om zo snel mogelijk bij ons in de buurt naar het zieken huis te gaan want de pols moest misschien nog geopereerd worden. Ik ben dan nog bij mijn vrienden gaan eten en na de middag mocht hij naar huis. Zijn plooifiets stond bij de politie. Hij was met de trein en zijn plooifiets naar Hasselt gereden om te gaan eten met oud collega's. Waarschijnlijk stress om op tijd aan het station te zijn en gevallen. Eerst gingen we zijn plooifiets halen en dan heeft mijn vriendin ons naar Olen station gebracht, waar mijn auto stond.
Ondertussen is Bert al geopereerd aan zijn pols en zijn gips mag eraf op 15 januari. Eind goed , al goed.
