Rouwproces

Mijn leven is de laatste tijd een rollercoaster aan gevoelens geworden.

Tim zat gedurende 3 maanden in de observatie afdeling van het OPZ en toen we op vakantie waren met de mobilhome kreeg ik in de helft van de week een berichtje van hem: "ik ben naar boven verhuisd en zit nu op kamer 134." Ik antwoordde: "dat is goed nieuws toch hé?" Hij schreef terug : "helemaal niet : ten eerste ben ik het hier helemaal nog niet gewoon en ten tweede krijg ik nog geen therapie"

Wij zouden de zondagavond naar huis komen en ik liet hem weten dat ik maandagmorgen zijn was zou komen halen. 

Die bewuste maandagmorgen reed ik naar Geel en ging naar boven. Daar stond ik voor een gesloten deur. Ik belde aan en er kwam een medewerkster open doen. Zij vroeg wie ik was en zij zei dat ze de mentor van Tim was en ik mocht binnen tot juist achter de deur. Ik zei dat ik zijn was kwam halen en vroeg dat ik niet naar zijn kamer mocht gaan? NEEN dus! Ik mocht daar in een zeteltje wat wachten. 

Tim kwam te voorschijn van achter de hoek als een geslagen hond met zijn waszak in de hand en zijn hemd verkeerd geknoopt... Ik deed zijn knoopjes los en knoopte het hemd goed, laadde de was in mijn zak en gaf de lege waszak mee terug, terwijl ik zei dat ik woensdag op bezoek zou komen. 

Die woensdag belde ik weer aan de gesloten deur. Ik had een zak bij met gewassen en gestreken kleding. Een jong meisje deed open. Ik zei dat ik de was van Tim in de kast kwam leggen. Zij zei : "geef de was maar hier en hij zal die zelf wel in zijn kast leggen. " Ik zei dat hij dat niet kon en dat ik iemand wilde spreken die verantwoordelijk was voor Tim. Zij was een stagiaire.  Zij beet bijna mijn neus af en zei dat ik op zijn kamer NIET mocht komen. Ik steigerde en opperde dat het daar precies een gevangenis was!!!

De verpleegster zaten in vergadering. Ineens kwam daar een verpleger aan die vroeg wat daar aan de hand was. Ik zei weer dat het daar precies een gevangenis was en hij nam me bij mijn schouders en leidde mij tot bij de kamer van Tim. Ik opende de kleerkast en alles was daar precies van ver in gesmeten. Ah ja , hij had dat zelf moeten doen en wist niet waar alles lag. Ik ordende alles en legde de propere was erbij. In de hangkast stond zelfs een paar schoenen die niet van hem waren. Wij gingen daarna met twee naar de cafetaria nadat we die schoenen aan het bureel hadden gezet. 

Na een paar uur gingen we terug naar boven en toen ik voorbij de bureau kwam, beten ze bijna weer mijn neus af: "Jij mag hier NIET komen!" Toen ben ik beginnen wenen en zei weer dat het daar precies een gevangenis was! 

Tot ineens de mentor daar aankwam. Zij nam me mee naar een lokaaltje om te babbelen. Daar heb ik een heel pakje papieren zakdoekjes vol geweend. Zij legde uit waarom ik daar niet mocht komen. Het is voor mijn veiligheid. Daar verblijven ook personen met psychoses. Ik vertelde van die kleerkast en dat hij thuis allemaal stappenplannen heeft en dat in zijn kleerkast alles gemerkt is . Zij ging nu ook die kleerkast op zijn kamer merken. Ze gaan er alles aan doen om hem te leren zelfredzaam te zijn. Maar toen had ik daar geen boodschap aan , het was allemaal veel te plots gegaan en we waren niet voorbereid : zowel Tim niet als ik niet! 

Wenend ben ik naar huis gereden. En 's avonds in mijn bed liepen de tranen nog.

Ik had het aan mijn vriendin laten weten (die op vakantie was). Zij liet mij weten dat ik dit niet alleen moest dragen en dat ik een afspraak moest maken met mijn psychologe. Dat heb ik gedaan en 's anderendaags kon ik bij haar terecht. Ik zei dat er precies een stuk uit mijn lijf gescheurd was en dat het veel pijn deed. 

Zij zei dat ik mocht wenen en dat ik zelfs moest wenen want dat ik in een rouwproces zat.

Ik moest ook alles opschrijven wat ik voor Tim deed en nog doe en ook moest ik foto's nemen van de plakkers in zijn huis : in de kleerkast en in de badkamer.

En dan moest ik aan mezelf gaan denken en alleen maar dingen doen die ik graag doe. 

Nadat ik alles had opgeschreven fotootjes genomen, mailde ik alles door aan zijn mentor. 

's Anderendaags belde zij me op en vroeg waar ze eerst moest mee beginnen... Ik heb een bondgenoot gevonden!

Er is ook al een vergadering geweest met de mentor , de sociale assistente , Tim en ik. Zodat we allemaal op dezelfde lijn zitten. 

Want hij zal nog een lange weg af te leggen hebben : minstens een half jaar en waarschijnlijk langer.

Reisverslag

 Dit jaar wilden zowel mijn zus en schoonbroer als ikzelf RUST!

Ik mocht nog eens mee met de mobilhome en we zouden naar het Zwarte Woud reizen. Mijn schoonbroer was volop bezig met de renovatie van het huis van mijn vader en mijn zus moest veel kindjes oppassen. Ikzelf had veel zorgen met de zonen en dus hadden we allemaal nood aan volledige rust. 

Dinsdagmorgen vertrokken we op tijd want we moesten nog langs de oorarts om een nieuw hoorapparaat af te halen voor mijn schoonbroer. Even nadien reden we richting autosnelweg . 's Middags stopten we op een parking en gingen picknicken in de schaduw op een bankje. Even na de middag kwamen we aan in Waldfischbag Burgalben op camping Clausensee. We kregen een plaatsje aan het einde van de straat en zaten vlak aan het meer. Een prachtige locatie : alleen spijtig van de muggen aan het water. Mijn zus en ik stonden vol muggenbeten. 's Avonds gingen we eten in het restaurant van de camping. Er was weinig keuze van gerechten en als toemaatje konden we NIET met de kaart betalen. We zochten ons geld bij mekaar en de volgende dag maakten we zelf een koude schotel met de eetwaren die mijn zus had meegebracht. Er was ook een piepklein winkeltje waar quasi niets te verkrijgen was. Wel kon je croissants en broodjes bestellen voor 's morgens. 

Na twee nachtjes daar slapen, reden we naar de volgende locatie: Bad Liebenzell. Een mega grote camping met alle faciliteiten. Een dorpje op wandelafstand met wat winkels en een bank waar we geld konden afhalen. Er was een grote bakkerij naast de camping en een super restaurant in het dorp. Daar zijn we twee keer gaan eten. En daar konden we wel met de kaart betalen! Er was ook een mooi park waar we konden naar kijken terwijl we aten. 

Na twee nachten daar vertrokken we naar Fulda. Daar wonen vrienden van mijn zus en schoonbroer. Die waren 25 jaar getrouwd en wij mochten daar mee gaan feesten. 

De volgende dag naar huis na een stop om te eten en dan begon de ratrace opnieuw! Was ophalen en insteken. Maandagmorgen reed ik naar het OPZ  om de was van Tim op te halen. Maar hij verblijft nu in een gesloten afdeling sinds vorige week en ik mocht niet binnen. Ze gingen hem roepen. Hij kwam daar aan met zijn waszak en zijn hemd was verkeerd geknoopt! Gelukkig zijn de bezoekuren hetzelfde gebleven. 

Euforie en tegenslag

 Wat een ontspannende en super tijd had moeten worden, eindigde in mineur.

Begin april begonnen de repetities in Antwerpen voor "Après ski". Vrijdag kreeg ik telefoon van de begeleidster van Tim dat er een plaatsje was in het OPZ in Geel . De dinsdag daarna zouden de repetities beginnen. Hij moest wel eerst een test voor corona laten doen. Ik belde dadelijk naar de huisdokter en we mochten 's avonds om 19 u al komen. Het was de eerste keer dat Tim zich liet testen. Maar de dokter loste dit perfect op door alles duidelijk uit te leggen. Hij kon achteraf online zien of hij positief of negatief was. 

Maandagmorgen om 10 u bracht ik hem weg. Het was zeer emotioneel. Hij kreeg een persoonlijke verpleegster die veel vragen stelde , die ik moest beantwoorden. Daarna gingen we zijn kamer in orde brengen. Ik kreeg de nodige info van de bezoekuren : elke dag van 18 u tot 20 u en woensdag, zaterdag en zondag van 14 u tot 20 u. Daarna nam ik afscheid met een knuffel en de nodige tranen....                              Gelukkig repeteerden we steeds gedurende de dag en kon ik 's avonds op bezoek gaan.                             

De begeleidster kwam ook nog regelmatig op bezoek en ik mocht er ook eens bij zijn op zekere dag. Tim gaf zelf aan dat hij daar graag is en dat hij zulke woonvorm wel ziet zitten. Hij gaf zelfs aan dat hij niet meer alleen kan wonen. Zo mocht hij eens een keer naar huis komen van zaterdagmiddag tot zondagavond 20 u. Het eerste weekend dat we moesten spelen, moest ik zaterdag maar 1 voorstelling spelen en kon ik hem gaan halen. Zijn vader zou hem 's zondags terug brengen. Ik vertrok zaterdag namiddag met de trein naar Antwerpen. Elke zaterdag bleef ik daar overnachten omdat er zo laat geen trein terug was en omdat we 's zondags in de namiddag terug moesten spelen. Ik kwam de zondag thuis en reed eerst bij het huis van Tim aan. De living was precies ontploft! Afwas stond er nog, bed niet opgemaakt en het bad niet uitgespoeld! Ik heb een uur werk gehad om alles in orde te brengen. Toen ben ik daar op de bureau gaan zeggen dat hij de volgende weekends niet meer naar huis mocht komen. Wel terug als ik gedaan heb met spelen. Hij heeft een begeleider nodig!

Eind juni komt er iemand van VZW Op weg spreken over de woonvormen. En Tim mag op de observatie afdeling blijven tot hij naar de behandelafdeling kan. Ook een pluspunt. 

Ondertussen speelde ik de pannen van het dak in Antwerpen en de dagen dat ik vrij had , ging ik nog naar anderen kijken. Zo was ik met een vriendin gaan eten in Balen zodat we achteraf naar een try out konden gaan kijken. We zaten aan ons ijsje, toen ik telefoon kreeg van mijn ex. Bert was met zijn fiets gevallen en hij lag op Spoed in Herentals. Ik in allerijl naar Herentals en we zouden wel achteraf naar dat toneel gaan kijken. Bert lag daar onder het bloed en helemaal in schok. Hij kon zijn tanden niet meer op mekaar krijgen. Ik kalmeerde hem en probeerde zoveel met mogelijk bloed af te vegen. De dokter kwam en zei dat er een scan moest genomen worden en ik reed ondertussen naar huis om propere kleren te halen. 

Heel wat omzwervingen moeten maken om terug binnen te geraken: het was ondertussen al 22 u 30 geworden en dan is zo 'n ziekenhuis een gesloten bastion. Ik hielp hem in zijn pyama, en we wachtten weer op de dokter. Om 23 u kwam hij eraan en hij zei dat hij 2 kaakbreuken had. En de snee in zijn kin hadden ze geplakt. Ik mocht hem mee naar huis nemen en hij zou 's anderendaags telefoon krijgen van de kaakchirurg. Bert gaf het telefoonnummer van zijn vader want ik moest ' s anderendaags spelen. 

Bert reed op vrijdag met zijn vader naar de dokter. Ik ging vrijdagmiddag kijken wat er besproken was. Hij moest op 2 juni geopereerd worden aan zijn linkerkaak. En ik dacht dat hij 2 kaken gebroken had. Maandag belde ik dus naar de dokter en die wist mij te vertellen dat er 2 breuken waren aan de linkerkaak. Hij legde mij ook haarfijn uit hoe die operatie ging verlopen. En ik zou met mijn zoon die dag naar het ziekenhuis rijden. Op 2 juni heb ik de ganse dag in het ziekenhuis doorgebracht. Maar alles is goed verlopen. Bert heeft geen pijn. Hij heeft wel een heel arsenaal geneesmiddelen mee naar huis gekregen toen ik hem de volgende dag ging ophalen.

Hij moet nu 6 weken met een rietje eten en we moeten nog 2 keer op controle. Hopelijk komt alles terug in orde. 

Wat een zorgeloze tijd voor mij had moeten worden, was buiten de waard gerekend! 

Ik heb enorm genoten van het acteren in Antwerpen. Zo tussen allemaal professionelen te staan is toch wel een hele ervaring! Na de premiére kwamen de journalisten mij interviewen en werden er menig foto's genomen. Op vrijdag kon ik altijd met vrienden mee naar Herentals en op zaterdag overnachtte ik in een hotel om de hoek. Zondag na de matinee, kon ik dan weer probleemloos met de trein naar Herentals. Mijn auto stond op de parking aan het station van Herentals. 

Op een zondagmorgen na mijn ontbijt in het hotel, dacht ik : "Ik ga mijn valies al in het theater zetten, dan ga ik terug naar de markt en kan ik straks ineens naar het station." Ik ging binnen langs de zijdeur en zag dat alles nog donker was. Ineens hoorde ik een gepiep. Ik zette mijn valies in de gang en ging terug buiten. Toen ik op de markt aankwam, kreeg ik telefoon van een medewerker van het theater. Of ik binnen was geweest??? Ja dus . Het alarm was afgegaan en iedereen die aangesloten was, had telefoon gekregen! Ik heb het nogal mogen horen achteraf. "Ik heb de politie auto 's moeten tegen houden! Ik heb maar gezegd dat het een oud vrouwtje was met dementie! " enz....