Als we nu dachten dat we van die smerige corona vanaf waren , zaten we er falikant naast!
Alsof dat nog niet genoeg was, maakte ikzelf ook nog een spannende gebeurtenis mee.
De thuis begeleidster van Tim had 4 zondagen op zijn kalender aangeduid om te gaan wandelen in Herentals. De eerste zondag van de maand stond er een wandeling op met samenkomst aan een café. De wandelingen starten om 14 u 30. Tim had zelf een andere wandeling gevonden in Kasterlee. Maar die startte om 14 u. Ik raadde hem aan om zeker op tijd te vertrekken want er is een omleiding in Kasterlee. Zelf was ik uitgenodigd bij mijn vriendin in Herentals om te komen eten.
Ik vertrok 's avonds om 20 u 15 in Herentals en reed heel langzaam naar huis want ik had een potje soep meegekregen. Ik zou niet graag gehad hebben dat mijn auto vol soep lag. Toen ik voorbij het huis van Tim reed, zag ik dat zijn rolluiken nog omhoog waren. Zo direct was ik niet ongerust want hij rijdt elke zondag met zijn vader naar de Mac Donalds om 19 u. Ik dacht: "Misschien is hij vergeten om zijn rolluiken naar beneden te doen voor ze vertrokken en het heeft wat langer geduurd omdat ze hun covid pas moesten tonen.
Nadat ik mijn soep in veiligheid had gebracht , reed ik terug naar het huis van Tim. Zijn auto stond niet in de garage! Toen werd ik echt wel ongerust. Ik stuurde een sms: "Waar ben je?" Hij antwoordde: "In Kasterlee. Mijn geparkeerde auto aan 't zoeken." Toen sprong mijn hart bijna uit mijn borstkas. Misschien was zijn vader mee aan 't zoeken? Ik belde Bert op om te vragen of zijn vader thuis was. Die was dus thuis en had een sms gehad van Tim dat hij niet op tijd thuis kon zijn want dat hij zijn auto nog moest zoeken. Zijn vader was helemaal niet ongerust en wachtte geduldig af om naar Mac Donalds te kunnen rijden. Daarna belde ik Tim op en ik hoorde de paniek en angst in zijn stem. Ik vroeg waar hij was. Hij vertelde dat hij op een parking was maar dat zijn auto er niet tussen stond. Daarop vroeg ik of hij ergens een licht zag waar hij binnen kon gaan. Hij zei dat hij mensen zag buiten komen. Mijn begeleiding begon: Heb je je covid pas bij? Heb je een mondmasker bij? En heb je wat geld bij? Alles affirmatief. Ik vroeg om de naam van het etablissement aan mij door te geven en stelde hem gerust dat ik zou afkomen om hem te komen halen als hij wat gegeten en gedronken had. Ondertussen was het al na 21 u geworden.
Ik zocht het restaurant op en vertrok. Daar aangekomen , zag ik door het venster een hoopje ellende zitten. Na mijn covid pas te laten zien, ging ik tot bij hem. Ik vroeg wat hij gegeten had en hij toonde een slaatje en hij had ook een warme chocomelk gedronken. De keuken sloot om 21 u! Op de tafel lag gepast geld klaar. De dienster kwam met de rekening en ik vroeg of ik met de kaart kon betalen. Zij ging het kaske halen en ik betaalde. Ik vertelde haar dat hij zijn auto kwijt was en ze raadde aan om de politie te waarschuwen. Maar wij zouden de volgende dag wel terug komen om die auto te komen zoeken. Toen stond Tim recht en die dienster zei :"Kijk eens naar zijn broek." Tot aan zijn middel zat hij onder het slijk en was nat. Hij was in de gracht terecht gekomen! Ik heb mij even omgedraaid en tegen die dienster gezegd: "Hij heeft autisme."
We zijn toen naar huis gereden en in de auto ging mijn telefoon en het was zijn vader. Tim nam op en zei dat hij bij mij in de auto zat en dat zijn vader nog brood moest brengen. Voor de rest hoorde ik hem alleen maar ja en ja zeggen. Thuis aangekomen liet ik hem zijn natte en slijke kleren uittrekken in de gang, gaf hem een handdoek en propere kleren. De beslijkte kleren stak ik dadelijk in warm water en de natte schoenen zette ik buiten. Ondertussen was het al na 22 u. Zijn vader kwam nog langs met brood en die had altijd zitten wachten om naar Mac Donalds te rijden want die zijn tot 23 u open! Gelukkig had hij nu toch gegeten. Ik veronderstel dat hij het aan de telefoon gevraagd had.
's Anderendaags reden we terug naar Kasterlee en we vonden zijn auto direct. Tim vertelde dat hij te laat daar was omdat zijn gps de omleiding niet kende en hij had zijn auto snel, snel geparkeerd op een parking en gelopen om de groep in te halen. De auto stond in een parallelle straat op een parking aan een café. Eind goed , al goed maar een verkorting van mijn leven...
Nu gaan ze ook nog de richtlijnen verstrengen en thuis werk verplichten. De thuis begeleidster belde mij op om te zeggen dat Tim dit absoluut niet kan. Dan zijn we terug bij af. Ik belde naar de maatschappelijk werker en hij begrijpt mij . We moeten aan de dokter een attest vragen dat Tim het nodig heeft om naar het werk te rijden voor zijn mentale gezondheid! Hij zit daar trouwens alleen in een kantoor.
Hopelijk komt dit goed want momenteel zit Tim echt niet goed in zijn vel. En om dit als moeder te zien, doet het toch wel pijn.
Nog een klein berichtje over mezelf. Ik had gereageerd op een reportage in Libelle en ze hebben mijn reactie gepubliceerd. Dat vond ik toch wel fijn.
