Op mijn tandvlees

 De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik aan de processie van Echternach deelneem. Eén stap vooruit en twee achteruit. 

We waren zo blij dat Tim 60 % kon gaan werken. Maar toch zat er een addertje onder het gras. Hij kan 's morgens niet uit zijn bed! Mijn zus kan zien wanneer zijn rolluiken omhoog gaan en dat is de tijd dat hij opstaat. Dat werd steeds maar later en later. Op een maandag kwam ik tot daar om te gaan strijken om 10 u en hij lag nog te slapen! Ik deed het licht aan , de rolluik omhoog en hij keek heel verdwaasd. Ik probeerde hem gerust te stellen door te zeggen dat hij rustig aan moest doen en een halve dag verlof moest nemen. Achteraf vernam ik van hem dat hij 2 uren verlof had genomen! 

Vorige vrijdag kwam de poetsvrouw voor de voorlaatste keer en ik vroeg hem om op tijd op te staan zodat ze goed kon poetsen. Ik reed tot daar om nog een praatje te maken voor ze vertrok en ze vertelde dat Tim 's morgens in zijn pyjama stond te ontbijten en terwijl nog van hier naar daar liep. Ze kon nergens fatsoenlijk beginnen. Deze week komt ze voor de laatste keer en ik heb gezegd dat hij maar verlof moet nemen op vrijdag zodat hij op zijn kamer kan blijven terwijl zij de rest poetst. Vanaf volgende week zal ik moeten poetsen tot ze een nieuwe poetsvrouw gevonden hebben. We staan op de wachtlijst bij 2 poetsbureaus.

Gisteren belde de verantwoordelijke van budget beheer om te zeggen dat er nog een cadeaubon lag die moest opgebruikt worden voor het einde jaar. Zij vertelde mij weer iets waar ik van achterover viel. Tim krijgt elke maand een klein bedragje en elke keer als dat bedrag op zijn rekening komt , gaat er een heel deel af! Zij was niet goed gezind: "Alles wat ik probeer van zijn rekening te verwijderen, doet hij terug!" Ik dacht dat hij dat bedragje maandelijks spaarde , maar het was het tegendeel! Ik voelde mij heel teleurgesteld, kwaad en heb zelfs contact moeten zoeken met mijn psychologe. Zij heeft mij weer goed geholpen. Zij heeft mij ook gezegd dat ik veel meer aan zelfzorg moet doen. 

Dat probeer ik te doen . Maar als ik thuiskom , gaan die gedachten altijd de verkeerde kant uit...

Met vrienden ben ik naar Westerlo naar het toneel geweest en met mijn vriendin mocht ik als VIP naar de Winterrevue in Antwerpen. Waar de première ineens de derniere was. 

Ik bezocht de kerstmagie in het kasteel van Westerlo: adembenemend mooi!

En mijn vrienden uit Hasselt nodigden mij uit om te komen eten en daarna naar Winterland te gaan. 

Dat zijn allemaal momenten waar ik intens van geniet tot ik thuiskom waar de werkelijkheid wacht. 

Wat een kl.... tijd!

 Als we nu dachten dat we van die smerige corona vanaf waren , zaten we er falikant naast!

Alsof dat nog niet genoeg was, maakte ikzelf ook nog een spannende gebeurtenis mee.

De thuis begeleidster van Tim had 4 zondagen op zijn kalender aangeduid om te gaan wandelen in Herentals. De eerste zondag van de maand stond er een wandeling op met samenkomst aan een café. De wandelingen starten om 14 u 30. Tim had zelf een andere wandeling gevonden in Kasterlee. Maar die startte om 14 u. Ik raadde hem aan om zeker op tijd te vertrekken want er is een omleiding in Kasterlee. Zelf was ik uitgenodigd bij mijn vriendin in Herentals om te komen eten. 

Ik vertrok 's avonds om 20 u 15 in Herentals en reed heel langzaam naar huis want ik had een potje soep meegekregen. Ik zou niet graag gehad hebben dat mijn auto vol soep lag. Toen ik voorbij het huis van Tim reed, zag ik dat zijn rolluiken nog omhoog waren. Zo direct was ik niet ongerust want hij rijdt elke zondag met zijn vader naar de Mac Donalds om 19 u. Ik dacht: "Misschien is hij vergeten om zijn rolluiken naar beneden te doen voor ze vertrokken en het heeft wat langer geduurd omdat ze hun covid pas moesten tonen. 

Nadat ik mijn soep in veiligheid had gebracht , reed ik terug naar het huis van Tim. Zijn auto stond niet in de garage! Toen werd ik echt wel ongerust. Ik stuurde een sms: "Waar ben je?" Hij antwoordde: "In Kasterlee. Mijn geparkeerde auto aan 't zoeken." Toen sprong mijn hart bijna uit mijn borstkas. Misschien was zijn vader mee aan 't zoeken? Ik belde Bert op om te vragen of zijn vader thuis was. Die was dus thuis en had een sms gehad van Tim dat hij niet op tijd thuis kon zijn want dat hij zijn auto nog moest zoeken. Zijn vader was helemaal niet ongerust en wachtte geduldig af om naar Mac Donalds te kunnen rijden. Daarna belde ik Tim op en ik hoorde de paniek en angst in zijn stem. Ik vroeg waar hij was. Hij vertelde dat hij op een parking was maar dat zijn auto er niet tussen stond. Daarop vroeg ik of hij ergens een licht zag waar hij binnen kon gaan. Hij zei dat hij mensen zag buiten komen. Mijn begeleiding begon: Heb je je covid pas bij? Heb je een mondmasker bij? En heb je wat geld bij? Alles affirmatief. Ik vroeg om de naam van het etablissement aan mij door te geven en stelde hem gerust dat ik zou afkomen om hem te komen halen als hij wat gegeten en gedronken had. Ondertussen was het al na 21 u geworden.

Ik zocht het restaurant op en vertrok. Daar aangekomen , zag ik door het venster een hoopje ellende zitten. Na mijn covid pas te laten zien, ging ik tot bij hem. Ik vroeg wat hij gegeten had en hij toonde een slaatje en hij had ook een warme chocomelk gedronken. De keuken sloot om 21 u! Op de tafel lag gepast geld klaar. De dienster kwam met de rekening en ik vroeg of ik met de kaart kon betalen. Zij ging het kaske halen en ik betaalde. Ik vertelde haar dat hij zijn auto kwijt was en ze raadde aan om de politie te waarschuwen. Maar wij zouden de volgende dag wel terug komen om die auto te komen zoeken. Toen stond Tim recht en die dienster zei :"Kijk eens naar zijn broek." Tot aan zijn middel zat hij onder het slijk en was nat. Hij was in de gracht terecht gekomen! Ik heb mij even omgedraaid en tegen die dienster gezegd: "Hij heeft autisme." 

We zijn toen naar huis gereden en in de auto ging mijn telefoon en het was zijn vader. Tim nam op en zei dat hij bij mij in de auto zat en dat zijn vader nog brood moest brengen. Voor de rest hoorde ik hem alleen maar ja en ja zeggen. Thuis aangekomen liet ik hem zijn natte en slijke kleren uittrekken in de gang, gaf hem een handdoek en propere kleren. De beslijkte kleren stak ik dadelijk in warm water en de natte schoenen zette ik buiten. Ondertussen was het al na 22 u. Zijn vader kwam nog langs met brood en die had altijd zitten wachten om naar Mac Donalds te rijden want die zijn tot 23 u open! Gelukkig had hij nu toch gegeten. Ik veronderstel dat hij het aan de telefoon gevraagd had. 

's Anderendaags reden we terug naar Kasterlee en we vonden zijn auto direct. Tim vertelde dat hij te laat daar was omdat zijn gps de omleiding niet kende en hij had zijn auto snel, snel geparkeerd op een parking en gelopen om de groep in te halen. De auto stond in een parallelle straat op een parking aan een café. Eind goed , al goed maar een verkorting van mijn leven...

Nu gaan ze ook nog de richtlijnen verstrengen en thuis werk verplichten. De thuis begeleidster belde mij op om te zeggen dat Tim dit absoluut niet kan. Dan zijn we terug bij af. Ik belde naar de maatschappelijk werker en hij begrijpt mij . We moeten aan de dokter een attest vragen dat Tim het nodig heeft om naar het werk te rijden voor zijn mentale gezondheid! Hij zit daar trouwens alleen in een kantoor. 

Hopelijk komt dit goed want momenteel zit Tim echt niet goed in zijn vel. En om dit als moeder te zien, doet het toch wel pijn. 

Nog een klein berichtje over mezelf. Ik had gereageerd op een reportage in Libelle en ze hebben mijn reactie gepubliceerd. Dat vond ik toch wel fijn.

Bijna terug normaal.

Wat betreft mijn boek: Het zal voorjaar worden eer hij uitkomt. Ik heb samen gezeten met de bewerker van het script en hij stelde dit voor om nog meer tijd te hebben en het beter te maken. Geen probleem voor mij. Zo kan ik nog aanvullen en Bert wil ook meewerken: een pluspunt!

Mijn verjaardag konden we vieren in de tuin van een brasserie en het was super leuk. 

Een paar keren ben ik ook al naar theater kunnen gaan. In het Fakkeltheater, in Elcerlyc en bij het Vierde Oor. We hebben zelfs al een persconferentie gehad voor het theaterstuk dat we gaan spelen volgend jaar. De voorstellingen van Lady's night zijn ook weer gestart en we hebben er zo'n deugd van!

Met Tim ben ik een midweek op vakantie geweest in een Tiny House in de Voerstreek. Het was vlak na die overstromingen en we hebben nog veel ellende gezien. Maar ook mooie wandelingen gemaakt. Tim was wel van alles vergeten :  de dingen die hij zelf moest inpakken zoals de lader van zijn gsm, zijn pet. Die pet was wel een groot probleem: hij kan niet tegen de zon!  De eerste dag reden we met de auto naar het dichtstbijzijnde dorpje. Alleen een klein supermarktje was er te vinden. Daar kocht ik een stapeltje kartonnen bordjes en een pakje elastiekjes. Door zo'n bordje in het midden door te knippen , maakte ik een zonneklep. Ik bevestigde er elastiekjes aan en hij kon verder. De laatste dag van ons verblijf reden we naar een grotere stad en daar vonden we een winkel waar ze petten verkochten. Nu heeft hij weer een pet meer!

De maatschappelijk werker van de Vlaamse Waterweg kwam samen met Tim bij mij om af te spreken hoe het moest verlopen als Tim terug gaat werken. Hij is sinds begin september terug halftijds aan het werk. Dat gaat zo 3 maanden duren en vanaf december zal hij 60 procent gaan werken. En zo stilaan opbouwen. 

Met Bert ben ik samen naar Emino geweest en hij kreeg daar een persoonlijke job coach. Zij ging een plaats zoeken om stage te doen. De eerste die ze voorstelde draaide al op niets uit en nu ging ze verder zoeken. Bert spreekt ook nog over fietshersteller en daar kreeg hij een bericht over via de VDAB. 

Met mijn zus en haar man mocht ik 4 daagjes mee naar Normandië in hun nieuwe mobilhome. Dat was nog een uitgesteld verjaardagscadeau van vorig jaar toen ik 70 werd. Twee dagen hebben we regen gehad en 2 dagen zon. Goed verdeeld zou ik zo zeggen. Maar we lieten het niet aan ons hart komen: we hebben ons reuze geamuseerd! Lekker gegeten en gedronken vooral. 

Met Tim en zijn begeleidster ging ik samen naar het OCMW om alles in orde te maken voor het budget beheer. Daar werd ook gesproken om mijn werk te verlichten. Er zijn een paar voorstellen uit de bus gekomen. De volgende dag kwam ik zwaar ten val met mijn elektrische fiets. Ik werd met de ziekenwagen naar Spoed gebracht: 6 draadjes boven mijn oog en 2 open wonden aan mijn rechterknie. Ik was ook 2 keer buiten westen geweest. De thuis verpleging is mij een maand lang komen verzorgen. Maar nu is alles weer in orde. Alleen ga ik een litteken boven mijn oog overhouden. Gelukkig zijn er grote brillen om het te verbergen. 

Het belangrijkste is dat we nog allemaal gezond zijn en kunnen rond lopen zonder mondmasker. 

Ups en downs

 De reden dat ik lang niets heb gepost, is omdat ik volop bezig was met mijn boek vol te schrijven.

Met mijn zonen is er weer het één en ander gebeurd. Tim werd opgelicht en heeft budget beheer. (waar ik heel blij mee ben). Bert heeft een ommezwaai gemaakt en gaat in de groendienst werken. Eerst had ik het daar moeilijk mee, maar toen dacht ik :"Als hij dit graag doet, is het toch in orde!"

Tim heeft het heel moeilijk met thuiswerken en met het wegvallen van zijn sociaal leven. Daarom is hij in een depressie terecht gekomen. Hij kreeg een maand ziekteverlof om te beginnen en moet anti-depressiva slikken. 

Wat mezelf betreft: sinds de Benidorm Basterds terug op TV komt, weten ze me terug wonen. Ik mocht gaan filmen voor "Lost Luggage" en heb een fijne dag beleefd en fijne mensen leren kennen. Op voorhand moest ik wel een corona test ondergaan en daar ter plaatse nog een sneltest. Het speelde geen rol dat ik al een prik Astra Zenica had gekregen. Waar ik trouwens 24 uur serieus ziek van geweest ben.

Gisteren kreeg ik weer telefoon om mee te spelen in een komische reeks. Helaas was dat rolletje niets voor mij. Je moest een vals gebit hebben om te kunnen uitnemen. En ik heb nog mijn eigen tanden! Maar ze gingen mij nog terug bellen voor iets anders. Ben benieuwd.

Zondag ll mocht ik naar een verjaardagsfeestje in de tuin. En maandag kreeg ik een verlaat moederdagontbijt van mijn beste vriendin.

Een paar weken geleden ben ik met goede vrienden een bloesemwandeling gaan maken. 

Volgende week heb ik een afspraak met de uitgever en dan komt er schot in de zaak wat mijn boek betreft. 

En ik smacht naar een sociaal leven zoals mijn zoon...