Voor mensen die alleen zijn, zoals ik , is het helemaal niet gemakkelijk.
Vandaag heb ik een "baal" dag. Ik zou de hele dag kunnen huilen....
Het was 15 u eer ik een woord tegen een levend mens kon zeggen. De hele voormiddag was ik aan 't strijken en nadat ik thuis was komen eten, ging ik verder strijken. Toen kon ik een goeiedag zeggen tegen mijn zoon. Het eerste woord vandaag!!!
De ganse dag staat mijn radio aan en dan hoor je zulke positieve verhalen: ik ben met mijn gezin naar die plaats geweest, WIJ zijn gaan fietsen met het gezin, WIJ zijn gaan wandelen met het gezin, WIJ blijven lekker thuis in eigen tuin met het gezin, MIJN kinderen en kleinkinderen zijn op bezoek geweest en het was ZO leuk!!! En zo gaat dat maar verder....
Ook op facebook zie je zoveel positieve verhalen van gezinnen en kindjes.
Gisteren dacht ik ook eens een positieve foto op facebook te posten: op mijn verlate verjaardagsfeestje mocht ik mijn achterneefje even op mijn schoot nemen. Dan krijg je daar diverse commentaren op : oma Lea enz... Dat doet zo verschrikkelijk veel pijn... ik ben enkel een groottante...
Ik word daar zo moedeloos van en ben zo bang...
Gelukkig heb ik een zeer goede vriendin. Zij nodigde mij uit in haar bubbel en morgen mag ik daar al gaan eten. Een lichtpuntje in de duisternis waar ik momenteel in verkeer.
Vorige week reed ik met mijn oudste zoon naar La Roche om daar voor 3 dagen en 2 nachten te verblijven.
Normaal gaat hij elk jaar op wandelvakantie met de Lukrakers. Maar omdat dit niet doorging, regelde ik een mini wandelvakantietje.
Wij hebben ons geamuseerd maar toch was er een minpuntje aan onze vakantie: CORONA!
Ik had een hotelletje gereserveerd : overnachting met ontbijt. Wij moesten met mondmasker naar de ontbijtzaal gaan en aan tafel mocht het masker af. Ze brachten de broodjes en de koffie aan tafel en dan moesten we weer ons masker opzetten om naar het buffet te gaan. Daar wezen we aan wat we wilden en dan legden ze dat tevoren op ons bord.
We bezochten een prachtig oorlogsmuseum in de voormiddag (met mondmasker op) en in de namiddag maakten we een wandeling langs de Ourthe en gingen daarna naar het middeleeuws kasteel.
Ons middageten en avondeten namen we telkens buiten op een terras.
Hopelijk heeft mijn zoon er iets aan gehad. Als ik een foto van hem neem , zie ik toch een lach op zijn gezicht.
Uiteindelijk heeft het mij ook wel goed gedaan om enkele dagen met mijn zoon samen te zijn.
Maar...
