Foto's

Eerst  de foto's van Kierewiet: lezing en persconferentie.
Daarna de foto's van de verhuis : leeg appartement waar de kleerkast is blijven staan, de garage, de opgekuiste zolder.

Pfffffffffff

Eindelijk heb ik wat tijd om wat te posten op mijn blog.
Waar "corona" maatregelen al niet goed voor zijn...
Mijn jaar was nochtans super goed begonnen. Volgens mij kon er niks meer misgaan.
Mijn jongste zoon had na 2 vergaderingen met bevoegde personen zoals jobcoach, begeleidster, een medewerker van de VDAB en mezelf aangegeven dat hij wou verhuizen. Er viel ineens een last van mijn schouders. Zowel zijn vader als ikzelf hadden al geopperd dat wij niet vanuit de Kempen naar Vlaams Brabant konden blijven rijden!
Zijn begeleidster zou hem voorbereiden en ik zou de praktische kant regelen: verhuisfirma bellen enz...
De verhuis stond gepland op maandag 30 maart om 8 u 's morgens.
In januari kreeg ik telefoon van Dirk Van Vooren om te vragen of ik wilde meespelen in Antwerpen in theater Elcerlyc in het stuk Kierewiet. Waaw, Dat was echt een verrassing.
Ondertussen was ik al volop aan 't repeteren voor de revue in Herentals: Carnaval in de Lakenhal.
Het zou een hectische periode worden: overdag repeteren in Antwerpen en 's avonds in Herentals.
Perfect te combineren. Op 3 mei zou de laatste voorstelling doorgaan in Antwerpen en op 8 mei zou de première zijn in Herentals.
Euforie: op mijn 70 ste mocht ik eindelijk meespelen in het beroepstheater!
We deden een lezing op maandag en dinsdag was het persconferentie. Ook een hele ervaring om mee te maken. Ettelijke foto's werden genomen en interviews werden afgenomen. Men liet mij weten dat ze mij zelfs gehoord hadden in Middagpost op radio 2.
Nog een positief item: mijn oudste zoon pendelde gedurende 2 jaren tussen Willebroek en Hasselt om te gaan werken en vanaf januari mag hij vast in Hasselt werken. Elke dag later vertrekken en vroeger thuiskomen!
En dan smijt die smerige "corona" roet in het eten!!!
Eerst werden de repetities van Kierewiet stil gelegd en daarna die van de revue.
Kierewiet zou volgend jaar gespeeld worden en men vroeg of we allemaal nog konden meedoen?
April repeteren en mei spelen. Ik heb bevestigd.
Daarna kwam het bericht dat de revue ook uitgesteld is tot volgend jaar : OOK in mei!
Met spijt in het hart heb ik mijn rol in de revue geannuleerd.
Omwille van de corona maatregelen begon ik een beetje te panikeren over de verhuis van mijn zoon.
Ik heb de verhuis firma gebeld om te vragen of ze niet vroeger konden komen. Eerst stelden ze vorige week zaterdag voor. Maar even daarna belden ze mij zelf terug om het woensdag 18 maart te laten doorgaan. Dinsdag reed ik naar Diest om mijn zoon voor te bereiden en mijn auto nog vol te laden met allemaal spullen. Woensdag reed ik in de voormiddag naar Diest en nam mijn thermos koffie en boterhammen mee. Om 13 u zou de verhuiswagen komen.
De begeleidster was in februari voor de laatste keer geweest en de begeleiding lag nu een beetje in mijn handen. Mijn zoon gaf aan dat hij zich goed voelde en hij heeft extra geholpen  Die mannen hebben dat super goed gedaan. Ze waren met 2 verhuiswagens , droegen handschoenen en bleven op afstand. Op een uurtje was alles ingeladen en we konden vertrekken. Wij reden met mijn auto eerst weg en de 2 verhuiswagens volgden. Zij reden langs een andere weg en bijgevolg kwamen wij een kwartiertje vroeger aan. De garage werd leeg gemaakt om alles te kunnen inladen en bij aankomst van de wagens begonnen we met 3 zoveel mogelijk naar de zolder te dragen.
Die zolder had ik samen met mijn ex helemaal opgekuist. Acht uren hadden wij er met 2 aan gewerkt. 160 kg afval is er naar het containerpark gevoerd. Gelukkig is dat allemaal nog kunnen gebeuren voor het "corona tijdperk".
Wij hadden gewacht om het bed in de slaapkamer te zetten tot alles naar boven gedragen was. Wij waren beneden nog het één en ander aan 't klaarzetten om naar boven te doen, toen we ineens een bonk hoorden Ik spurtte naar boven en de zoon lag daar : stuiptrekkingen, schuim op de mond en bloed naast zijn gezicht : hij had door zijn lip gebeten. Een zware epileptische aanval!
Het was de eerste keer dat ik het zag en dat doet wel wat met ne mens!
Wij hebben het hem zo aangenaam mogelijk gemaakt: eerst zijn hoofd op een kussen en nadien op een matras gelegd die al boven was. Uiteindelijk is hij in slaap gevallen en we hebben hem gezegd dat wij wel verder zouden werken. Hij hoefde alleen maar in de zetel te gaan zitten en te rusten. Hij hield er een dikke lip en een blauw oog aan over.
Donderdag zijn wij nog even terug naar Diest gereden om het laatste uit de kleerkast te halen en nog wat spullen die er nog stonden. Mijn auto was weer vol geladen!
Dit alles is nu juist een week geleden en alles begint in zijn plooi te vallen.
Het is niet gemakkelijk : zowel voor zijn vader als voor de zoon is het aanpassen. Het waren allebei eenzaten en nu zitten ze dag in dag uit op elkanders lip. Gelukkig heeft de zoon een eigen plekje op de zolder en woon ik dichtbij om hen bij te staan.
De oudste zoon is sinds vrijdag thuis aan ' t werken en alles ligt hier op wandelafstand.
We blijven in "ons kot ".
De foto' post ik in een aparte blogpost.