Hoe hevig kan iemand vechten?
Alle scenario's heb ik de laatste drie weken doorgemaakt.
Na de palliatieve sedatie die helaas niet is doorgegaan, gingen we door een emotionele rollercoaster, die je geen mens toewenst.
We vroegen om ons vader zoveel mogelijk comfort te geven en hij mocht zeker geen pijn hebben.
In het begin ging het nog redelijk.
Hij werd met de stalen verpleegster uit bed getild, in de rollende zetel gezet, naar tafel en toilet gebracht.
Eten ging heel moeizaam en hij kraamde nog steeds onzin uit.
Tot hij op Paaszondag weer in bed belandde en ik er vier uren heb naast gezeten zonder dat ik een teken van leven heb gezien. Hij sliep en gaf geen enkele reactie meer. Tweede paasdag : hetzelfde scenario.
De dag nadien hebben ze hem in bad gezet en terug in de zetel. Hij voelde er zich niet goed in en vroeg constant om naar terug naar bed te mogen...
Sindsdien is het dagelijks bergaf gegaan. Omdat hij zijn pamper uittrok , deden ze hem een body aan.
Daaraan heeft hij heftig getrokken, hij smeet zijn benen over de bedsponde en begon er met zijn handen aan te trekken dat het bed daverde.
Daarna zijn mijn zus en ik nog maar eens een keer met de dokter gaan praten. Weerom vroegen we om ons vader comfort en rust te geven! Hij zou de medicatie aanpassen...
Tussendoor kreeg ik op vrijdagavond nog een paniekerig telefoontje van mijn ex. Bert zou heel raar gedaan hebben. Toen hij me uitlegde wat hij deed, wist ik dadelijk dat het om een aanval van epilepsie ging. Ik raadde hem aan om Bert stilletjes te laten doen en ik zou langs komen. Toen ik daar arriveerde, was alles terug in orde en we hebben Bert terug naar Diest gebracht met twee auto's. Bert en zijn vader in zijn auto en ik achterna. (medicatie vergeten in te nemen)
Mijn vader heeft nog twee dagen gevochten en de laatste 5 dagen hebben we dag en nacht gewaakt naast zijn bed.
De laatste drie dagen was hij rustig en ademde heel oppervlakkig. Zijn ogen bleven dicht en hij reageerde op niets meer.
Dinsdagmiddag kwam de dokter langs omdat de verpleging had gemeld dat zijn gezicht verkrampte van de pijn bij het wassen. Hij zou EINDELIJK beginnen met morfine inspuitingen!
Toen de dokter binnen kwam , zat ik juist te eten. Ik zei dat ik het er moeilijk mee had: "ik zat te eten en mijn vader lag te sterven." De dokter zei me koudweg: "die hoort of ziet toch niets meer!!!"
Na de middag kwam mijn zus mij aflossen. Ik reed naar Diest en zou daarna terug komen.
Gelukkig dat ik terug gekomen was. Toen ik er aankwam , zei mijn zus dat vader aan het sterven was.
Zij heeft gewerkt als verpleegster in het ziekenhuis en heeft al veel mensen zien sterven.
Bij mij was het de eerste keer. Wij stonden aan weerszijden van het bed, babbelden tegen ons vader , hij zuchtte drie keer en RUSTTE.
Naast zijn bed schreef ik de tekst voor het gedachtenisprentje en een tekst om te lezen op de uitvaartdienst.
Nu hebben we het nog zeer druk met allerlei regelingen maar ik ben er zeker van dat we hem gaan missen...
8 mei.
Vandaag was de afscheidsviering van mijn vader.
Het was zeer emotioneel. De natuur weende zelfs mee.
Alle aanwezigen waren vol lof over de viering.
Vadertje,
Nu mag je "rusten".
Je hele leven heb je dat niet gekund
en zelfs tot op de laatste afslag,
kende je geen rust.
Belangeloos stond je steeds klaar voor je medemensen
en je kon groot en klein entertainen.
Chilleke was bijna wereldberoemd...
Je kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen
kwamen niets tekort.
Nu mag je alles loslaten en naar ons moedertje gaan.
Geef haar een dikke knuffel van ons allemaal.
Het ga je goed.
