Laat me beginnen met de "euforie".
Vorige week donderdag ging ik in de voormiddag een animatie filmpje inspreken voor Noblito (dit zijn mensen die technische snufjes ontwikkelen voor rusthuizen). Mijn buurman pikte mij op om naar de V.R.T. in Brussel te rijden. We werden daar ontvangen door deskundigen die de opname in goede banen gingen leiden. Ik zag daar verschillende bekende mensen en het was zeer ontspannend en leuk om die opname te doen.
Na de middag reed ik naar Geel om te helpen bij de prikkelcaravan van de V.V.A. We konden weer een heleboel mensen sensibiliseren ivm a.s.s.
Zaterdag ging de Blue Run van de V.V.A. door. Ook daar ging ik helpen. Ik vertrok al in de voormiddag met de trein naar Gent en nam daar de bus naar de Blaarmeersen. Normaal ging ik niet mee lopen of wandelen maar ik heb mijn kilometers op voorhand gedaan. Ik stapte namelijk een halte te laat van de bus. Dus moest ik een heel eind terug wandelen en daar aangekomen heb ik nog verschillende rondjes gewandeld eer ik het startdorp vond!
Maar alles werd goed gemaakt door het onthaal en de fijne mensen die ik daar ontmoette. Ik zat aan de info stand met een vriendin die in Tessenderlo woont. Met haar mocht ik mee naar huis rijden en zij bracht me tot bij mijn auto aan de parking van het station.
Een super geslaagde dag!
Op zondag had ik ingeschreven in het rusthuis om samen met mijn vader deel te nemen aan de paasbrunch. Het eten was gevarieerd en zeer lekker. Maar vader heeft maar enkele schepjes gegeten en vroeg al snel om terug naar zijn kamer te gaan...
Ik heb hem dan maar voor de T.V. gezet en ben zelf terug gegaan om bij andere mensen aan te sluiten en zo toch nog van het lekkere eten te genieten.
Maandag stond er een vergadering van het sprookjesbos op het programma. Tijdens die vergadering kreeg ik een berichtje van mijn zus. Het rusthuis had haar opgebeld om te melden dat vader uit bed gevallen was en een wonde had boven zijn oog. De dokter zou langs komen.
Mijn zus was met haar man en vrienden op weekend in Frankrijk en ik liet weten dat ik na de middag zou langs rijden.
Na de middag vond ik hem in de zetel van de gezamenlijke ruimte met zijn linkeroog dicht geplakt, geen bril op en nog bloed op zijn hemd. De dokter zat in het bureel op mij te wachten. Hij vertelde me dat hij NIETS meer kon doen voor mijn vader en vroeg om een afspraak samen met mijn zus: dinsdag om 11 u.
Dinsdag reed ik dus samen met mijn zus naar het rusthuis en wij stelden voor om palliatieve sedatie toe te passen want vader kan NIETS meer en vertelt wartaal. Er werden papieren boven gehaald en reglementen en wetten voorgelezen. De dokter was geen voorstander maar de verpleegkundige en wij met onze argumentatie hebben hem uiteindelijk toch over de streep getrokken.
Alles werd afgesproken en klaar gemaakt om het 's avonds om 18 u 30 te laten doorgaan.
Wij zijn ook in actie geschoten en hebben onze kinderen verwittigd. Een overvloed aan tranen zijn er gevloeid.
De kinderen kwamen eerst en mijn zus en ik volgden later. Wij zouden daar blijven. We hebben met z'n allen afscheid genomen en er werd zelfs een fles cava boven gehaald!
Alles stond klaar: speciale matras op bed en de kar met de medicatie stond in de gang. Mijn zus en ik zaten te wachten in de gang tot de verpleegkundige ons zou komen halen.
Op een bepaalde moment kwam de verpleegster ons halen: "Kunnen jullie eens komen? Want jullie vader heeft aangegeven dat hij wil blijven leven!"
Wij haastten ons naar de kamer en gingen naast het bed staan. Hij gaf aan dat hij 96 jaar wilde worden zoals tante Marie (zijn lievelingstante). Ik heb geprobeerd om op hem in te praten maar hij wist goed dat hij nog GEEN 96 was!(nog 2 maanden) Dan heb ik hem slaapwel gewenst en een kus gegeven en mijn zus deed hetzelfde en we zijn kwaad, ontgoocheld en wenend de gang ingelopen.
De dokter hield voet bij stuk: HIJ DEED HET NIET!
Mijn zus is gisteren met de directeur gaan babbelen en hij zei haar dat zoiets nooit meer mag gebeuren.
Vandaag zijn wij gaan praten met de verpleegkundige en het is inderdaad "wettelijk". Als de patiënt aangeeft dat hij wil blijven leven, moeten ze daar naar handelen. Maar "weet" hij nog wat hij zegt??? Dat is de vraag!
Vader zit nu terug in de zetel in de gemeenschappelijke ruimte en kraamt terug onzin uit! Hij mag niet meer alleen in zijn kamer blijven omdat ze bang zijn dat hij gaat vallen. Hij moet met de stalen verpleegster van de zetel in de rolstoel en van de rolstoel in het bed gezet worden. Ze moeten hem helpen met het eten en drinken.
Is dit een "menswaardig" bestaan???
Wij hebben gevraagd om hem comfort en rust te geven en daar krijgt hij nu medicatie voor.
Hopelijk komt er snel "rust" voor vader...
