Het begon met een relatiebreuk die eigenlijk al gestopt was in november 2017 maar nog verder zinderde tot eind januari 2018.
Begin januari viel mijn vader, brak 2 ruggenwervels, kwam in het ziekenhuis terecht en daarna in het rusthuis.
Toen vader nog in het ziekenhuis verbleef, schoof Tim over zijn mat en brak zijn schouder.
In februari hadden wij onze jaarlijkse vergadering van het appartementsblok. De onderburen klaagden erover dat mijn windscherm bewoog als er veel wind was en dat er voegsel van tussen de stenen gevallen was. Bijgevolg moest ik mijn windscherm afbreken en ik had er nog juist een nieuwe steun voor laten maken.
In april organiseerde ik een feestje voor de familie en ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als toen...
In juni ging ik alleen op reis naar Normandië met Carolus busreizen. Op de heenreis werd ik onwel in de bus, viel flauw en werd met de ziekenwagen naar een "vreemd" ziekenhuis gebracht. (alleen)
Ik moest mijn beste school Frans bovenhalen om alle vragen te beantwoorden en heb hemel en aarde moeten verzetten eer ik een taxi kon bekomen om mij naar het hotel te brengen.
De gids heeft mij niet geholpen. Hij heeft mij tijdens ons verblijf ook nog eens in de steek gelaten toen ik bij een apotheker binnen ging. Toen ik buiten kwam, was de groep weg.
Ik legde klacht neer bij Carolus en zij gaven de gids gelijk!
Bert heeft nog altijd geen werk en werd gescreend bij de V.D.A.B. Zijn scores kreeg ik doorgestuurd.
Tim speelde de startkaart van zijn auto kwijt en heeft een hele week met de auto van zijn vader moeten gaan werken. Tijdens die week hebben we ook het één en ander meegemaakt maar dat heb ik al in een vorige blog geschreven.
Bert moest de gastank uit zijn auto laten verwijderen. In een ondergrondse garage mogen geen auto's met gastanks staan.
Via via leerde ik een fijne vriendin kennen (een zielsverwant). Maar ze woont in Deurne! Ik ging er buurten en parkeerde in haar straat tussen 2 witte lijnen. Toen ik buiten kwam bij haar, stond er een politieauto voor mijn auto. Ik stond voor een garagepoort. Maar die lag niet vlak tegen de straat en het was heel onduidelijk. Ze hadden al een takelwagen gebeld. Het wenen stond mij nader dan het lachen. Ze hebben de takelwagen afgebeld maar ik kreeg wel een gasboete in de brievenbus: 55 euro.
Voor half december had ik een reis gepland naar de kerstsfeer in Berlijn. Weer alleen!
Ik begon te piekeren en kon er 's nachts niet van slapen. En toen kwam de crash!
Reis geannuleerd, pillen genomen, onderzoeken laten doen. Bij de huisdokter nog zitten wenen en uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat de stress zich vastzet op een orgaan dat zwak is...
Stress vermijden is de boodschap en zorgen voor mezelf.
Het jaar is goed ingezet. (dacht ik)
Vader is tevreden in het rusthuis. Windscherm kunnen verkopen. Tim is hersteld evenals de kaart van zijn auto. Bert heeft vooruitzichten om aan werk te geraken en de gasboete is betaald.
Tot vanavond!
Ik was bij Tim met de was bezig toen zijn vader binnen kwam en mij vroeg of Tim zijn auto al gewassen had? Hij was vrijdagavond in een gracht gereden en had ZELF een takelwagen gebeld. Volgens hem was er niets aan de auto. Tot ik ging kijken in de garage. De bumper hing los en de plaat was omgewrongen. Zijn schoenen stonden vol slijk op het schoenrek. Dus : weer maar de auto van zijn vader gebombardeerd om morgen te gaan werken. En ik zal morgen bij mijn garagist eens gaan vragen of hij die auto kan oplappen.
Toen ik aan Tim vroeg waarom hij daar niets van had gezegd tegen mij, zei hij dat hij het vergeten was...
Waarom maak ik mij toch altijd zo druk over die dingen? Zij vinden het zelf niet zo erg: "Er is toch niemand dood! En er is geld genoeg om het te laten repareren!"
Het is ZO moeilijk voor mij. Heel mijn leven zorg ik al voor andere mensen en nu moet ik voor mezelf zorgen want ik heb niemand die voor mij zorgt...
Ik voel me heel nauw verwant met de Pierrot die op mijn kast staat. Van buiten lachen en van binnen huilen.
