Verslag.

Eindelijk heb ik even tijd om een blogpost te schrijven...
Het is de laatste tijd zo hectisch geweest. Heel veel kopzorgen gehad en op aanraden van mijn psychologe en huisdokter aan "zelfzorg" gedaan. Maar wat is zelfzorg eigenlijk? Is dat rusten of is dat dingen doen die je graag doet? In elk geval heb ik me in de drukte gesmeten zodat ik niet hoefde na te denken.
En of het druk was!
De inleef momenten stromen weer binnen en ik ben een paar keer HEEL vroeg moeten opstaan om op tijd bij Marc te zijn zodat we samen naar de bestemming konden rijden.
Maar de waardering die je achteraf krijgt, maakt het ruimschoots goed. We kregen zelfs een mail van leerkrachten van een school : "Een pluim voor Marc en Lea. Het was de "beste" pedagogische studiedag ooit!"
Ik ben ook naar veel voorstellingen van toneel gaan kijken en naar optredens van zangers en stand-up comedians.
Bij vrienden op bezoek geweest en mogen mee eten. Het was al veel te lang geleden dat we mekaar gezien hadden.
Het is 10 jaar geleden dat de Benidorm Bastards begonnen en daarom hadden we een reünie in Antwerpen. Een vroegere medewerker van de productie heeft daar een brasserie en hij had voor ons een lekker buffet klaar gemaakt. Het was weer zeer fijn om iedereen terug te zien. Spijtig dat er al 2 van onze collega's overleden zijn.
Ik kan er ook niet omheen dat ik ouder word. Met 2 vriendinnen kwamen we tot de conclusie dat we dit jaar 50 jaar gediplomeerd zijn!
Onze normaalschool bestaat al lang niet meer en daarom begon ik rond te bellen in Herentals. Niemand was bereid om voor ons een feestje te organiseren! Naar de normaalschool in Vorselaar gebeld en daar kreeg ik als antwoord: "Je zal zelf iets in mekaar moeten steken. Want jullie hebben hier bij ons geen les gevolgd."
Dan ben ik met mijn vriendin gaan samen zitten en hebben we al onze medeleerlingen opgezocht: via facebook, via mail , via whatsapp, via telefoon en via brief. We zaten met 18 in de klas en ik had er 12 bijeen gekregen. Een datum geprikt, een restaurantje gezocht en we konden beginnen.
De reünie was super!!! Ik kreeg zelfs een bloempotje om mij te bedanken voor het initiatief. We hebben afgesproken dat we dit elk jaar gaan doen.
Ondertussen zijn ook de rechten voor Lady's night weer vrij gegeven en mogen we terug spelen. Twee maal voor het goeie doel in Mol en nog een aanvraag voor Kom op tegen kanker.
Mijn zorgen zijn nog niet verdwenen maar ik zie al een klein lichtpuntje in de verte.
En morgen ga ik weer genieten en lachen. :)

Drukke weken.

Gezellige drukte neem ik graag aan.
Zo kan ik mijn kopzorgen even opzij zetten.
Het begon op 30 augustus met "Buitenbeenpop" in Leopoldsburg. Dit is een schlagerfestival voor mensen met een beperking. De dienst" Begeleid wonen ", waar Tim gebruik van maakt, had dit georganiseerd voor onze regio. We moesten 's morgens rond kwart voor 9 aan het station van Olen zijn , waar een begeleidster ons opwachtte. In de trein hadden we gereserveerde plaatsen en er waren al een heleboel mensen aanwezig die in Turnhout en Herentals waren opgestapt.
In Geel en Mol kwamen er nog een heel deel bij.
We brachten ons vouwstoeltje mee en gelukkig maar, want de aanwezige stoelen waren in een mum van tijd opgebruikt en werden zelfs bij mensen weg gehaald...
Er waren optredens van Jelle en Clara Cleymans, Willy Sommers, Barbara Dex, Sergio, Reggie en Christoff. 's Middags kregen we gratis een frietje met curryworst en we hadden aan de inkom 2 drankbonnetjes gekregen. Er waren 7000 mensen aanwezig!!! De zangers en zangeressen deden enorm hun best om het die mensen met een beperking zo aangenaam mogelijk te maken. Ik vond het een schitterend initiatief maar voor Tim was het geen aanrader. Hij heeft altijd helemaal achteraan in de schaduw gezeten met oordopjes.
Maandag 2 september stonden er opnames op het programma.
Om half 5 liep mijn wekker af , want ik moest om kwart voor 6 in Herentals zijn. De opnames gingen door in Wichelen (tegen Gent) en Rik zowel als ikzelf hadden gezegd dat we niet met de auto durfden komen. Men had geregeld dat we konden opgehaald worden door een medewerker die van Hasselt kwam. Hij zou ons oppikken aan het ziekenhuis van Herentals. Zonder al te veel file kwamen we om 7 u 20 op de set aan.
Het was een heel amusante dag en 's avonds mochten we terug mee rijden met die persoon van Hasselt.
De volgende dag moest ik alleen gaan en die lieve jongen van Hasselt is mij thuis komen oppikken om kwart voor 6. Zo kon ik toch een half uurtje langer slapen. Na de middag kon ik mee naar huis komen met Peter, die in Wiekevorst woont. Wij hadden ongeveer op hetzelfde tijdstip gedaan. En zo was ik ook weer een stukje vroeger thuis.
Woensdag had ik nog een halve draaidag en 's morgens was het hetzelfde scenario. Voor na de middag had ik een treinticket genomen. Men bracht mij naar het station en alles verliep normaal voor een treinrit: wachten en nog eens wachten..... Weer laat thuis!
Op donderdag moest ik om 11 u bij Marc in Kontich zijn want we vertrokken naar Lokeren voor een inleef bis.
Voor het eerst werkte ik met mijn nieuwe (kleine) beamer en middenin de inleef , viel die uit. Hij werd te warm! Na een hele tijd kreeg ik hem terug aan de praat maar Marc was er niet gerust in....:(
De aanwezigen vonden het heel interessant en achteraf kregen we veel waardering.
De volgende dag (vrijdag) vertrok ik 's morgens om 9 u met de trein om een inleef te gaan geven in Ninove. Om 12 u arriveerde ik daar en Christine was er al. Zij had de dag ervoor daar ook al een inleef gegeven samen met een andere vrijwilliger. Het was heel erg tegen gevallen en ze had nu verschillende filmpjes op haar laptop gezet om de andere oefeningen weg te kunnen laten. De inleef was voor leerlingen van het derde jaar BSO. En zij hadden niet de minste interesse!!!
Op donderdag hadden ze kaartjes verloren gedaan, met prikkertjes zitten prikken in mekaar ipv op het werkblad enz... Dus: nu gingen we dat allemaal weglaten. Maar : de aandacht duurde welgeteld een kwartiertje. Voor de rest lagen ze met hun hoofd op de tafel te slapen of mekaar te ambeteren.
Dit is GEEN goed plan om voor zulk een groep een inleef te geven. Christine heeft het laten weten aan de VVA.
Om 16 u nam ik de trein terug naar de kempen en die heeft meer dan een half uur stil gestaan voor Lier omdat er een goederentrein panne had.
's Avonds was ik uitgenodigd op een etentje in een restaurant om 19 u en ik ben daar aangekomen om 20 u 30 ! Gelukkig kreeg ik nog een menu.
Op zaterdag stond onze uitstap met de familie Witvrouwen op het programma. Dit keer hadden de mannen van Gent het georganiseerd. De man van ons nichtje pikte ons (mijn zus en haar man en mezelf) om 11 u op. Op de middag arriveerden we aan het hotel en we gingen iets zoeken om te eten.
Toen we daar zaten, kregen we telefoon van de anderen en die kwamen ons vervoegen.
Om 15 u gingen we bootje varen en achteraf brachten we een bezoek aan brouwerij Gruut.
Om 19 u mochten we onze beentjes onder tafel schuiven bij een heerlijk diner en nadien trokken we naar en klein , bruin cafeetje om de avond af te sluiten. We waren daar compleet alleen en de cafébaas draaide allemaal plaatjes om mee te "brullen". Toen iedereen al goed boven zijn theewater was, trokken we naar het hotel om te gaan slapen. Enfin, slapen zat er niet veel in want er werd menig boompje omgezaagd!!!
's Morgens zat iedereen met kleine oogjes aan het ontbijt en we maakten nog een wandelingetje naar de bloemenmarkt en het belfort.
Daarna reed iedereen naar zijn eigen huis. Het was weer goed geweest!!!
Het gewone leven kan beginnen: wassen, strijken, vergaderen, vertellen in het sprookjesbos ...
Ik heb genoten van die gezellige drukte. 😀

Foto's 's Gravenvoeren

Vakantie 2019

Voor het eerst ging ik eens mee met Tim en de Lukrakers.
Heel verre bestemmingen zijn dat nooit. Ze blijven in de buurt van Duitsland, Luxemburg, de Ardennen, Limburg en dit jaar de voerstreek. Het werd 's Gravenvoeren in Auberge 's Gravenhof.
Op zaterdag 20 juli vertrok ik samen met Tim en zijn pluchen Sint Bernardshond in mijn auto.
Die hond MOET elk jaar mee: het is de mascotte van de Lukrakers.
Na een uurtje waren we al ter plaatse en gelukkig kon ik mijn auto parkeren aan het hotel zelf. Dat kwam omdat we redelijk vroeg waren: er waren maar 6 plaatsen.
De laatkomers moesten een bergje beklimmen naar een grotere parking.
Op het terras zaten al wat vroegkomers en het was een warme verwelkoming.
Toen iedereen gearriveerd was , bood men ons een receptie aan en konden we onze kamers gaan opzoeken. Tim, zijn vriend en ikzelf moesten met onze zware valiezen langs een kronkeltrap naar boven. Ik kreeg een klein kamertje met een piepklein badkamertje en onder het dak: WARM!
De volgende morgen kwam er een ruime, koele kamer vrij op het gelijkvloers en die zou ik krijgen: oef, gelukkig.
Zondag na het ontbijt reden we met enkele auto's naar een afspanning die "Moeder de gans" heette. Daar wachtten wij op een huifkar die ons later dan voorzien door kleine weggetjes loodste. Maar dat deerde ons niet: we maakten veel plezier!
Ons middagmaal gebruikten we in de afspanning en nadien reden we verder naar "De Potpourri".
Daar zagen we een allegaartje van dingen die door onze voorouders gebruikt werden. En we kregen een vakkundige uitleg over de imkerij die daar ook gevestigd was. We kregen zelfs een boterhammetje met honig en een tas koffie.
Maandag reden we weer met enkele auto's naar een naburig dorp waar we in een mooie kerk een subliem orgelconcert bijwoonden.
Daarna ging het verder naar de abdij van Val Dieu waar we na ons middagmaal een gedetailleerde rondleiding kregen van een gids.
Ik heb weer wat bijgeleerd. De kerk was een basiliek want er stond een gouden standaard en een pausenparaplu. In de abdij werd de reeks "ennemi public" opgenomen. Die was op canvas en eenmaal thuis heb ik ze helemaal gezien op VRT nu.
Dinsdag hadden we een vrije dag en iedereen deed het wat kalmer aan want het begon al warmer en warmer te worden.
Op woensdag stond er een bezoek aan Luik op het programma. Met de trein naar Luik, daar nog een ritje met de bus en dan een bezoek aan de stad. Na de middag in de koelte van de ondergrondse en dan weer met de warme trein terug. Zes personen, waaronder ikzelf gingen niet mee. We hebben het dan maar wat gezellig gemaakt onder ons en zijn samen iets gaan eten. De foto's zijn achteraf toch doorgestuurd.
Donderdag was er ook vanalles gepland maar de weergoden beslisten er anders over. Veertig graden!!! We bleven allen gewoon binnen. Er werd geschaakt, gelezen, gebabbeld en gegeten.
Vrijdag hadden we weer een vrije dag: weer rustig houden want het was nog altijd warm.
Maar er werd druk geschreven aan de teksten voor 's avonds. De laatste avond is het "Lukraak avond"!!!
Limericks, haiku's , teksten...
Oh wat hebben we gelachen.
Een week van fijne vriendschappen was voorbij. Ik kijk al uit naar volgend jaar.
Drie dagen ben ik thuis geweest om te wassen, te strijken, te poetsen en dan ben ik weer vertrokken.
Naar zee deze keer: met bus en trein naar Wenduine. Mijn vrienden stonden me in Blankenberge op te wachten en ik had een hotelletje geboekt voor 3 nachten.
Donderdagavond naar het Witte Paard voor een wervelende show en vrijdagnamiddag terug voor een revue die werkte op de lachspieren.
Zaterdagmorgen nam ik de trein en bus opnieuw om het gewone leven te hervatten.
Mijn batterijen zijn weer opgeladen.
Foto's van de zee hieronder. Die van 's Gravenvoeren komen apart.

Niet goed.

Al heel mijn leven geef ik als antwoord : "Goed!" op de vraag : "Hoe is het? Alles goed? ".
Maar momenteel gaat het helemaal niet goed met mij. Emotioneel ben ik een wrak.
Het begon met het overlijden van mijn vader.
Natuurlijk had ik veel verdriet. Uiteindelijk kon ik dat verdriet plaatsen. Vader heeft een mooi leven gehad en is oud mogen worden.
Tijdens de afscheidsviering had ik 3x verdriet.
Ten eerste: voor het afscheid van vader. Ten tweede omdat mijn jongste zoon niet naar de viering kon komen en ten derde voor het gemis aan "een normale familie".
Er werd een dia voorstelling getoond op de viering en de foto's van de kinderen en kleinkinderen van mijn zus werden overvloedig getoond. Er was één foto bij van mijn zonen met mijn vader aan de kersttafel bij mij thuis.
Ik begrijp ook wel dat mijn zonen niet zoveel bij hun grootvader kwamen omwille van hun a.s.s.
Maar dat neemt niet weg dat het pijn doet.
Ik had een foto van mijn oudste zoon met zijn grootvader doorgegeven maar om één of andere reden stond die er niet bij tussen.
Vader was zo fier dat hij eindelijk een kleinzoon had. Hij had immers zelf maar 2 dochters...
Later is hij er nog eens fier op geweest want hij leerde voor "boekhouder"! (vader was zelf ook boekhouder)
Ondertussen heb ikzelf hulp gezocht bij een psychologe.
Ik heb huiswerk gekregen : moest alle dingen noteren waar ik energie van krijg.
Met stip is dat het sprookjesbos. Daar haal ik zoveel energie uit! Deze voormiddag hebben ze mij bijna plat geknuffeld.
Mogen gaan eten bij heel goede vrienden, een lieve vriendin die speciaal vanuit het verre Limburg komt om samen met mij een babbel te doen bij een etentje, naar toneel gaan kijken...
Als mensen me vragen of het goed gaat , mag ik niet meer zeggen dat het goed gaat. En dat is een hele moeilijke.
Gisteren babbelde ik nog met een collega van toneel die een burn out heeft en die moet juist hetzelfde doen van haar psychologe. Zij zei me : "de mensen verwachten dat we altijd maar "goed" zeggen want wij zijn lachebekjes , maar binnenin gaan we kapot." En dat vond ik zo RAAK!
Als je eerlijk bent, leer je de mensen kennen en kom je spijtig genoeg zeer veel teleurstelling tegen.
Uiteindelijk hoop ik hier sterker uit te komen.
Gelukkig heb ik veel "echte" vrienden.

Bij het sterfbed van mijn vader.

Hoe sterk kan een mens zijn?
Hoe hevig kan iemand vechten?
Alle scenario's heb ik de laatste drie weken doorgemaakt.
Na de palliatieve sedatie die helaas niet is doorgegaan, gingen we door een emotionele rollercoaster, die je geen mens toewenst.
We vroegen om ons vader zoveel mogelijk comfort te geven en hij mocht zeker geen pijn hebben.
In het begin ging het nog redelijk.
Hij werd met de stalen verpleegster uit bed getild, in de rollende zetel gezet, naar tafel en toilet gebracht.
Eten ging heel moeizaam en hij kraamde nog steeds onzin uit.
Tot hij op Paaszondag weer in bed belandde en ik er vier uren heb naast gezeten zonder dat ik een teken van leven heb gezien. Hij sliep en gaf geen enkele reactie meer. Tweede paasdag : hetzelfde scenario.
De dag nadien hebben ze hem in bad gezet en terug in de zetel. Hij voelde er zich niet goed in en vroeg constant om naar terug naar bed te mogen...
Sindsdien is het dagelijks bergaf gegaan. Omdat hij zijn pamper uittrok , deden ze hem een body aan.
Daaraan heeft hij heftig getrokken, hij smeet zijn benen over de bedsponde en begon er met zijn handen aan te trekken dat het bed daverde.
Daarna zijn mijn zus en ik nog maar eens een keer met de dokter gaan praten. Weerom vroegen we om ons vader comfort en rust te geven! Hij zou de medicatie aanpassen...
Tussendoor kreeg ik op vrijdagavond nog een paniekerig telefoontje van mijn ex. Bert zou heel raar gedaan hebben. Toen hij me uitlegde wat hij deed, wist ik dadelijk dat het om een aanval van epilepsie ging. Ik raadde hem aan om Bert stilletjes te laten doen en ik zou langs komen. Toen ik daar arriveerde, was alles terug in orde en we hebben Bert terug naar Diest gebracht met twee auto's. Bert en zijn vader in zijn auto en ik achterna. (medicatie vergeten in te nemen)
Mijn vader heeft nog twee dagen gevochten en de laatste 5 dagen hebben we dag en nacht gewaakt naast zijn bed.
De laatste drie dagen was hij rustig en ademde heel oppervlakkig. Zijn ogen bleven dicht en hij reageerde op niets meer.
Dinsdagmiddag kwam de dokter langs omdat de verpleging had gemeld dat zijn gezicht verkrampte van de pijn bij het wassen. Hij zou EINDELIJK beginnen met morfine inspuitingen!
Toen de dokter binnen kwam , zat ik juist te eten. Ik zei dat ik het er moeilijk mee had: "ik zat te eten en mijn vader lag te sterven." De dokter zei me koudweg: "die hoort of ziet toch niets meer!!!"
Na de middag kwam mijn zus mij aflossen. Ik reed naar Diest en zou daarna terug komen.
Gelukkig dat ik terug gekomen was. Toen ik er aankwam , zei mijn zus dat vader aan het sterven was.
Zij heeft gewerkt als verpleegster in het ziekenhuis en heeft al veel mensen zien sterven.
Bij mij was het de eerste keer. Wij stonden aan weerszijden van het bed, babbelden tegen ons vader , hij zuchtte drie keer en RUSTTE.
Naast zijn bed schreef ik de tekst voor het gedachtenisprentje en een tekst om te lezen op de uitvaartdienst.
Nu hebben we het nog zeer druk met allerlei regelingen maar ik ben er zeker van dat we hem gaan missen...

8 mei.
Vandaag was de afscheidsviering van mijn vader.
Het was zeer emotioneel. De natuur weende zelfs mee.
Alle aanwezigen waren vol lof over de viering.
Vadertje,
Nu mag je "rusten".
Je hele leven heb je dat niet gekund
en zelfs tot op de laatste afslag,
kende je geen rust.
Belangeloos stond je steeds klaar voor je medemensen
en je kon groot en klein entertainen.
Chilleke was bijna wereldberoemd...
Je kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen
kwamen niets tekort.
Nu mag je alles loslaten en naar ons moedertje gaan.
Geef haar een dikke knuffel van ons allemaal.
Het ga je goed.

Euforie en ontgoocheling.

Wat voor een rollercoaster aan gevoelens was dat de voorbije veertien dagen!!!
Laat me beginnen met de "euforie".
Vorige week donderdag ging ik in de voormiddag een animatie filmpje inspreken voor Noblito (dit zijn mensen die technische snufjes ontwikkelen voor rusthuizen). Mijn buurman pikte mij op om naar de V.R.T. in Brussel te rijden. We werden daar ontvangen door deskundigen die de opname in goede banen gingen leiden. Ik zag daar verschillende bekende mensen en het was zeer ontspannend en leuk om die opname te doen.
Na de middag reed ik naar Geel om te helpen bij de prikkelcaravan van de V.V.A. We konden weer een heleboel mensen sensibiliseren ivm a.s.s.
Zaterdag ging de Blue Run van de V.V.A. door. Ook daar ging ik helpen. Ik vertrok al in de voormiddag met de trein naar Gent en nam daar de bus naar de Blaarmeersen. Normaal ging ik niet mee lopen of wandelen maar ik heb mijn kilometers  op voorhand gedaan. Ik stapte namelijk een halte te laat van de bus. Dus moest ik een heel eind terug wandelen en daar aangekomen heb ik nog verschillende rondjes gewandeld eer ik het startdorp vond!
Maar alles werd goed gemaakt door het onthaal en de fijne mensen die ik daar ontmoette. Ik zat aan de info stand met een vriendin die in Tessenderlo woont. Met haar mocht ik mee naar huis rijden en zij bracht me tot bij mijn auto aan de parking van het station.
Een super geslaagde dag!
Op zondag had ik ingeschreven in het rusthuis om samen met mijn vader deel te nemen aan de paasbrunch. Het eten was gevarieerd en zeer lekker. Maar vader heeft maar enkele schepjes gegeten en vroeg al snel om terug naar zijn kamer te gaan...
Ik heb hem dan maar voor de T.V. gezet en ben zelf terug gegaan om bij andere mensen aan te sluiten en zo toch nog van het lekkere eten te genieten.
Maandag stond er een vergadering van het sprookjesbos op het programma. Tijdens die vergadering kreeg ik een berichtje van mijn zus. Het rusthuis had haar opgebeld om te melden dat vader uit bed gevallen was en een wonde had boven zijn oog. De dokter zou langs komen.
Mijn zus was met haar man en vrienden op weekend in Frankrijk en ik liet weten dat ik na de middag zou langs rijden.
Na de middag vond ik hem in de zetel van de gezamenlijke ruimte met zijn linkeroog dicht geplakt, geen bril op en nog bloed op zijn hemd. De dokter zat in het bureel op mij te wachten. Hij vertelde me dat hij NIETS meer kon doen voor mijn vader en vroeg om een afspraak samen met mijn zus: dinsdag om 11 u.
Dinsdag reed ik dus samen met mijn zus naar het rusthuis en wij stelden voor om palliatieve sedatie toe te passen want vader kan NIETS meer en vertelt wartaal. Er werden papieren boven gehaald en reglementen en wetten voorgelezen. De dokter was geen voorstander maar de verpleegkundige en wij met onze argumentatie hebben hem uiteindelijk toch over de streep getrokken.
Alles werd afgesproken en klaar gemaakt om het 's avonds om 18 u 30 te laten doorgaan.
Wij zijn ook in actie geschoten en hebben onze kinderen verwittigd. Een overvloed aan tranen zijn er gevloeid.
De kinderen kwamen eerst en mijn zus en ik volgden later. Wij zouden daar blijven. We hebben met z'n allen afscheid genomen en er werd zelfs een fles cava boven gehaald!
Alles stond klaar: speciale matras op bed en de kar met de medicatie stond in de gang. Mijn zus en ik zaten te wachten in de gang tot de verpleegkundige ons zou komen halen.
Op een bepaalde moment kwam de verpleegster ons halen: "Kunnen jullie eens komen? Want jullie vader heeft aangegeven dat hij wil blijven leven!"
Wij haastten ons naar de kamer en gingen naast het bed staan. Hij gaf aan dat hij 96 jaar wilde worden zoals tante Marie (zijn lievelingstante). Ik heb geprobeerd om op hem in te praten maar hij wist goed dat hij nog GEEN 96 was!(nog 2 maanden) Dan heb ik hem slaapwel gewenst en een kus gegeven en mijn zus deed hetzelfde en we zijn kwaad, ontgoocheld en wenend de gang ingelopen.
De dokter hield voet bij stuk: HIJ DEED HET NIET!
Mijn zus is gisteren met de directeur gaan babbelen en hij zei haar dat zoiets nooit meer mag gebeuren.
Vandaag zijn wij gaan praten met de verpleegkundige en het is inderdaad "wettelijk". Als de patiënt aangeeft dat hij wil blijven leven, moeten ze daar naar handelen. Maar "weet" hij nog wat hij zegt??? Dat is de vraag!
Vader zit nu terug in de zetel in de gemeenschappelijke ruimte en kraamt terug onzin uit! Hij mag niet meer alleen in zijn kamer blijven omdat ze bang zijn dat hij gaat vallen. Hij moet met de stalen verpleegster van de zetel in de rolstoel en van de rolstoel in het bed gezet worden. Ze moeten hem helpen met het eten en drinken.
Is dit een "menswaardig" bestaan???
Wij hebben gevraagd om hem comfort en rust te geven en daar krijgt hij nu medicatie voor.
Hopelijk komt er snel "rust" voor vader...