Feestjes organiseren, horen zeggen dat ik toch zo'n STERKE vrouw ben en s'avonds thuis komen en de hele avond zitten wenen.😢
Elke grootmoeder met kleinkinderen die ik tegenkom, geeft een steek in mijn hart.
Als er een moeder staat te glunderen omdat ze "oma" wordt, ben ik triest van binnen en zeg ik met een lach "proficiat".
Daarbij komt nog dat ik de laatste tijd veel tijd doorbreng in het rusthuis bij mijn vader.
De sfeer is daar ook niet altijd optimaal.
Maar gelukkig heeft hij zich neergelegd bij de feiten en kan hij de laatste weken "genieten" van de kleine dingen die hij nog kan doen.
Gelukkig kan ik rekenen op een heleboel vrienden. Het nadeel is : die zijn allemaal nog met twee en dikwijls voel ik mij het vijfde wiel aan de wagen...
Vriendschap is met geen goud te koop. 😄 Daarom koester ik de vrienden die ik heb.
Eind september speelden we "Lady's night" nog maar eens in Hechtel-Eksel.
De vriendin die ik leerde kennen op mijn reis naar Normandië, kwam kijken,samen met haar man.
De vrienden uit Hasselt, die mee gingen naar Berlijn, waren ook aanwezig. Zij hadden zelfs bloemen bij voor mij! Er hing een kaartje aan met de tekst: "Omdat je het verdient. Punt!"
Begin oktober hadden we onze reünie met de Benidorm Bastards. Onze goede vriend Johan had alles tot in de puntjes geregeld. Eerst een etentje in een tof restaurant en daarna een boottochtje.
Veel voldoening put ik uit de inleef sessies die ik doe voor de VVA. Als achteraf de mensen je komen bedanken en raad komen vragen, weet je waarvoor je het doet. De aanvragen voor zulke inleef sessies komen binnen als zoete broodjes.
Vorige week hoorde ik in het nieuws dat ze toch stilaan terug komen van het M decreet. De kinderen met a.s.s. gaan weer terug naar aangepaste scholen. Hoera!
Niet dat ik dat nog nodig heb voor mijn zonen. Maar ik zou het fijn vinden voor de andere kinderen. Ik blijf het zeggen: "als mijn zonen hun diagnose vroeger hadden gekregen, hadden we veel verder gestaan!"
De jongste is nog steeds op zoek naar de juiste weg die hij wil bewandelen.
De oudste heeft veel stress over onzekerheden op het werk. Alhoewel hij veel moeite doet om zijn sociaal leven meer kleur te geven. Hij is aangesloten bij een pASS groep en doet regelmatig activiteiten zoals : wandelen, bowlen, bbq, babbelen...
Deze week hadden we onze maandelijkse bijeenkomst waarvoor ik regio verantwoordelijke ben.
Het was weer zeer verrijkend : a.s.s. en prikkels. Twee personen met a.s.s. kwamen ons erover vertellen. Veel ga ik er hier niet over schrijven. Dat hou ik voor mijn boek.
De reden dat ik zo weinig in mijn blog schrijf, is dat ik bezig ben met een volgend boek. Ik schrijf het deze keer alleen. Er is teveel veranderd sinds mijn eerste boek en daarom jeukten mijn vingers om verder te schrijven.
Hieronder nog wat fotootjes die voor mij belangrijk zijn.
