Kerstsfeer in Berlijn versus crash.

Wat een ontspannende reis had moeten worden naar de unieke kerstsfeer in Berlijn, werd een verblijf in mijn zetel in mijn appartement.
Mijn valies stond zo goed als klaar. Ik had een inkomticket voor de Reichstag aangevraagd, afgedrukt en afspraken gemaakt met de gids.
Donderdagmorgen zou ik vertrekken.
Het weekend ervoor was het nog volop werkdag om alles klaar te krijgen.
Dinsdagmorgen werd ik om 8 u wakker omdat ik naar het toilet moest. Omdat ik last heb van een hoge bloeddruk, ga ik eerst recht zitten op bed. IK VIEL OM!
Ik ben naar het toilet gestrompeld door aan alles vast te houden want ik draaide als een tol.
Nog even terug in bed gaan liggen omdat ik dacht dat het wel zou overgaan. Maar na een uur was het nog juist hetzelfde! Dan maar in mijn zetel gaan liggen en naar de dokter gebeld. Hij kwam even na de middag en stuurde mij naar "Spoedgevallen". Het konden 2 dingen zijn: een ontsteking van het evenwichtsorgaan of een kleine beroerte. 
Gelukkig heb ik een zus die voor mij klaar staat.Gewapend met een wandelstok aan de ene kant en aan de andere kant steunend op mijn zus vertrokken we naar het ziekenhuis.
Zes uren hebben we doorgebracht op de spoedgevallen! Ze hadden wel bloed getrokken en een scan van mijn hoofd genomen.
's Avonds kwam er een dokter vertellen dat ik 's anderendaags naar de neuroloog moest.
De volgende dag werd ik weer naar het ziekenhuis gevoerd om bij de neuroloog op consultatie te gaan. Hij deed verschillende onderzoeken: met een muts op mijn hoofd en elektroden enz...
Hij zei hetzelfde als de huisdokter: 1) ontsteking evenwichtsorgaan. 2) kleine beroerte.
Hij schreef mij 2 soorten pillen voor: cortisone voor het evenwicht en bloedverdunner voor de beroerte.
Begin januari moet ik nog 72 uren een holster dragen, een NMR van de hersenen laten nemen en een echo van de halsslagaders.
Ondertussen ben ik al wat opgeknapt. Ik draai alleen nog maar als ik bruuske bewegingen maak en als ik me druk maak...
Die dinsdag heb ik naar het reisbureau gebeld om mijn reis te annuleren (ik heb een verzekering) en deed een berichtje naar de gids. Ik vroeg hem ook om wat foto's door te sturen zodat ik er toch een beetje bij kon zijn. Dat heeft hij gedaan. Ik ben er heel dankbaar voor. Hij heeft ook nog geïnformeerd hoe het met me was.😃
Maandag ging ik naar de dokter om de papieren te laten invullen voor de verzekering. Ik heb er zitten wenen. We hebben een fijn gesprek gehad. Waarschijnlijk heeft alle stress zich opgehoopt en heeft zich vast gezet op een orgaan dat zwak is...
Als ik het voorbije jaar bekijk , zijn de positieve dingen in de minderheid en primeren de negatieve dingen.
Ik kreeg de raad om MEER aan mezelf te denken en te chillen.
Eigenlijk gaat het niet anders. Want als ik wat hevig ben, begin ik terug te draaien. Dus : alles gaat tegenwoordig twee keer zo traag.😉Dingen die ik graag doe, zijn eveneens een noodzaak : zoals zomaar op het onverwachte gaan boterhammen eten bij mijn lievelingsnichtje. 😍
Mijn vader blijft maar herhalen: "Verzorg u hé, want ik kan u niet missen..." En dan zeg ik : "Ja vader, er zijn er nog die mij niet kunnen missen." Als je begrijpt wat ik bedoel...
Hieronder de foto's die ik kreeg van de gids.

Miserie , miserie...

Vorige week maandag startte ik vol goede moed naar het huis van Tim. Ik had de zondag al een heel deel van mijn strijk gedaan en ik dacht : "een voormiddag goed doorwerken en dan kan ik in alle rust na de middag naar het rusthuis rijden...". Mis gedacht. Het werd een stresserende dag EN week!
Toen ik in de keuken kwam, hoorde ik de radio spelen. De brooddoos en thermos stonden gevuld op tafel en Tim zat in zijn bureau te werken aan de computer.
Ik vroeg hem of hij niet moest gaan werken? "Neen, ik ben de sleutelkaart van mijn auto kwijt!"
Hij had natuurlijk nog niet naar de garage gebeld! Wel naar het werk.Hij mocht gelukkig van thuis uit werken.
Ik heb dan maar direct naar de garage gebeld. Zijn auto stond in zijn garage met de elektrische kabel nog aangesloten aan het laadapparaat. Zonder sleutel kon hij die kabel ook niet verwijderen...
Via de telefoon zegden ze mij dat hij nog een reserve kaart moest hebben en dat ik de heilige Antonius maar moest aanroepen om die te vinden.
In plaats van te strijken, ben ik beginnen zoeken in alle schuiven en kasten. Alle omslagen geopend en alle papieren omgekeerd. Eén pluspunt: ik heb veel overtollige ballast kunnen weggooien.
's Middags had ik nog niets gevonden. Tim kwam eten en ik begon in volle vitesse te strijken.
Er was nog een mogelijkheid dat hij die reservekaart per ongeluk mee in zijn auto had genomen.
Na de middag belde ik terug naar de garage met de melding dat de kaart niet te vinden was en dat ze misschien in de auto zelf kon liggen. Ik werd daar compleet uitgescholden: "Wie legt er nu een reservekaart in de auto?????" Daarna vroeg ik wat er vervolgens moest gebeuren. De auto zou naar de garage moeten gesleept worden en aan de computer gehangen zodat ze een nieuwe kaart konden aanmaken. Ik vroeg of er een vervangwagen beschikbaar was. Neen dus. Pas vanaf 17 november en dan ook nog 30 euro per dag. Na wat denkwerk kwam ik uit bij de auto van mijn ex. (de vader van Tim dus). Hij heeft ook een elektrische wagen. Weliswaar een veel kleinere, die kan opgeladen worden aan een gewoon stopcontact, maar die een ganse week binnen staat.
Tim mocht die gebruiken. Hij had juist genoeg capaciteit om op zijn werk te geraken, mits een ganse nacht opladen. Ondertussen hadden ze in de garage een sleuteltje aangevraagd om de auto te ontgrendelen en die kabel eruit te doen. Ze gingen mij opbellen om te laten weten wanneer die sleutel er was.
Vorige donderdag had Tim verlof omdat we samen naar een verzekeringsconsulent moesten rijden. Toen we daar zaten, kreeg ik telefoon van de garage met de melding dat de sleutel er was. Ik zei dat dit goed uitkwam want we waren in de buurt en we zouden die ophalen als we klaar waren.
Wij stopten aan de garage toen het 12 uur tikte op mijn autoradio. De deur was vast!!!
Na de middag had ik een kaart voor een optreden in de Zoerla en Tim reed zelf met de auto van zijn pa om die sleutel. Ik had gevraagd om mij een sms te sturen , zowel als hij de kaart vond in de auto als niet. Om 15 u 30 kreeg ik een sms: "geen kaart in de wagen". Na het optreden ben ik dadelijk naar huis gereden zodat ik nog voor 17 u naar de garage kon bellen.  Zij gingen een takelwagen sturen om de auto te slepen. Om 17 u 45 stond de takelwagen voor de deur. Hij wilde die auto NIET slepen want die stond nog in "P" en dan zou de motor kapot gaan! Hij zou naar de garage bellen en 's anderendaags zouden ze mij opbellen met een oplossing. GEEN telefoon gehad en ik belde hen zelf. De baas was er niet en ze zou mij na de middag terug bellen. WEER NIKS gehoord en dan heb ik zelf naar een andere garage gebeld. Zij gaven mij de raad om de VAB te bellen om te slepen. Die hebben daar de juiste apparatuur voor.
Maandagmorgen heb ik dus de VAB gebeld en die kwamen al voor de middag met een speciale takelwagen. De persoon van die takelwagen zei dat ik er goed had aan gedaan om hen te bellen want nu kostte het niets. (Tim is aangesloten bij VAB) En zo'n sleutel kost al genoeg, zei hij.
Dinsdagmorgen kreeg ik telefoon van de garage met de mededeling dat de auto vertrekkensklaar stond. Nu ineens ging dat snel!!!
Na het werk zijn we samen de auto gaan ophalen. So far so good.
Maar qua klantvriendelijkheid is dit toch beneden alle peil...
Een volgend voorval van vorige week.
Toen ik dinsdagnamiddag bij Bert bezig was, kreeg hij telefoon. Op een bepaald moment hoorde ik hem zeggen: "Daar weet ik ook niet direct een oplossing voor". Achteraf vroeg ik hem waarover het ging. Hij mocht zijn auto niet meer in de ondergrondse garage laten staan omdat die op gas rijdt.
Ik gaf hem de raad om die gastank te laten verwijderen en verder op benzine te rijden. Dat vond hij uiteindelijk een goed idee. Maar het zou nog niet voor direct zijn. Hij gaat eerst zijn gastank nog leeg rijden.
Toch weer enkele staaltjes van a.s.s. ondervonden: niet durven bellen, geen planning kunnen maken, geen oplossing kunnen vinden...
Tim doet veel moeite om zijn sociaal leven op te krikken en toch loopt het soms nog mis.
Zondag had ik hem naar het station gebracht. Hij ging met de pass groep in Antwerpen op stap. Hij zou mij laten weten wanneer ik hem terug kon oppikken aan het station. 's Avonds vroeg ik hem of alles goed verlopen was. Hij vertelde dat hij niemand vond in het station van Antwerpen en dat hij juist ging kijken wanneer hij een trein terug had. Op dat moment kreeg hij telefoon van één van de leden dat ze onderaan aan de trap stonden...
Ondertussen probeer ik ook aan mezelf te denken. Soms krijg ik een verwittiging met een uitschieter van mijn bloeddruk en dan probeer ik wat gas te minderen en dingen te doen waar ik me goed bij voel.
Bijvoorbeeld een filmpje gaan draaien met de jongens van het Ritcs. Plezier alom!
Naar de boekenbeurs rijden met een goede vriendin. Veel bekenden tegen komen en goede gesprekken hebben. Naar toneelvoorstellingen gaan kijken enz...

"Alleen zijn" en vriendschap.

Tot voor kort zat ik vol zelfbeklag.
Feestjes organiseren, horen zeggen dat ik toch zo'n STERKE vrouw ben en s'avonds thuis komen en de hele avond zitten wenen.😢
Elke grootmoeder met kleinkinderen die ik tegenkom, geeft een steek in mijn hart.
Als er een moeder staat te glunderen omdat ze "oma" wordt, ben ik triest van binnen en zeg ik met een lach "proficiat".
Daarbij komt nog dat ik de laatste tijd veel tijd doorbreng in het rusthuis bij mijn vader.
De sfeer is daar ook niet altijd optimaal.
Maar gelukkig heeft hij zich neergelegd bij de feiten en kan hij de laatste weken "genieten" van de kleine dingen die hij nog kan doen.
Gelukkig kan ik rekenen op een heleboel vrienden. Het nadeel is : die zijn allemaal nog met twee en dikwijls voel ik mij het vijfde wiel aan de wagen...
Vriendschap is met geen goud te koop. 😄 Daarom koester ik de vrienden die ik heb.
Eind september speelden we "Lady's night" nog maar eens in Hechtel-Eksel.
De vriendin die ik leerde kennen op mijn reis naar Normandië, kwam kijken,samen met haar man.
De vrienden uit Hasselt, die mee gingen naar Berlijn, waren ook aanwezig.  Zij hadden zelfs bloemen bij voor mij! Er hing een kaartje aan met de tekst: "Omdat je het verdient. Punt!"
Begin oktober hadden we onze reünie met de Benidorm Bastards. Onze goede vriend Johan had alles tot in de puntjes geregeld. Eerst een etentje in een tof restaurant en daarna een boottochtje.
Veel voldoening put ik uit de inleef sessies die ik doe voor de VVA. Als achteraf de mensen je komen bedanken en raad komen vragen, weet je waarvoor je het doet. De aanvragen voor zulke inleef sessies komen binnen als zoete broodjes.
Vorige week hoorde ik in het nieuws dat ze toch stilaan terug komen van het M decreet. De kinderen met a.s.s. gaan weer terug naar aangepaste scholen. Hoera!
Niet dat ik dat nog nodig heb voor mijn zonen. Maar ik zou het fijn vinden voor de andere kinderen. Ik blijf het zeggen: "als mijn zonen hun diagnose vroeger hadden gekregen, hadden we veel verder gestaan!"
De jongste is nog steeds op zoek naar de juiste weg die hij wil bewandelen.
De oudste heeft veel stress over onzekerheden op het werk. Alhoewel hij veel moeite doet om zijn sociaal leven meer kleur te geven. Hij is aangesloten bij een pASS groep en doet regelmatig activiteiten zoals : wandelen, bowlen, bbq, babbelen...
Deze week hadden we onze maandelijkse bijeenkomst waarvoor ik regio verantwoordelijke ben.
Het was weer zeer verrijkend : a.s.s. en prikkels. Twee personen met a.s.s. kwamen ons erover vertellen. Veel ga ik er hier niet over schrijven. Dat hou ik voor mijn boek.
De reden dat ik zo weinig in mijn blog schrijf, is dat ik bezig ben met een volgend boek. Ik schrijf het deze keer alleen. Er is teveel veranderd sinds mijn eerste boek en daarom jeukten mijn vingers om verder te schrijven.
Hieronder nog wat fotootjes die voor mij belangrijk zijn.

Reisverslag Berlijn (augustus 2018)

We vertrokken in de vroege morgen via Venlo en Hannover naar Berlijn.
Dit keer waren mijn goede vrienden uit Nijlen en Hasselt erbij. De reis kon niet meer stuk.
Onderweg stopten we voor een facultatief middagmaal en in de vroege namiddag kwamen we aan in Berlijn alwaar we halt hielden aan het immens grote Olympiastadion.
Normaal stond er een bezoek gepland aan dit stadion op dag 4. De gids ging poolshoogte nemen en we konden er niet binnen en ook op dag 4 zouden we niet binnen mogen! Bijgevolg maar wat fotootjes genomen aan de buitenkant.
We reden daarna verder naar het hotel voor het avondmaal en de overnachting.
Op dag 2 verlieten we na een uitgebreid ontbijtbuffet de stad om richting Poolse grens te rijden. Daar bezochten we de slagvelden bij de Seelower Höhen. Hier probeerde Hitler in een laatste wanhoopsdaad de oprukkende Russen bij de Oder staande te houden.
Na dit interessante bezoek namen we ons middagmaal in Oranienburg en brachten daarna een bezoek aan het voormalige concentratiekamp Sachsenhausen.
Wat ik daar gezien heb, tart alle verbeelding.
Met het opschrift "Arbeit macht frei" aan de inkom betraden we het kamp. De gids gaf een zeer gedetailleerde en interessante uitleg over het leven in dat kamp.
Het was een concentratiekamp en geen "vernietigingskamp". Maar als je erin terecht kwam, kwam je er ook niet meer uit!
Er gebeurden mensonterende dingen: mensen in een ijsbad leggen om te zien hoe lang ze konden overleven, eindeloze rondjes lopen op stenen om het leder van laarzen te testen, je kon best niet in de ziekenboeg terecht komen met een kwaaltje want dan werden er allerlei proeven op je lichaam uitgevoerd... enz, enz, enz.
We zagen de plaats waar mensen gefusilleerd werden en een gaskamer. Allemaal pure horror!
In de voormiddag van dag 3 namen we meerdere historische plekken van het Nazi-regime onder de loep: de Wilhelmstrasse, de Prins Albrechtstrasse, de Brandenburger Tor, het Holocaust Denkmal, het Sovjet Denkmal, voormalige NSDAP gebouwen die vandaag nog steeds dienst doen, maar ook de plek van de voormalige Führerbunker, het Gestapo-hoofdkwartier en het Anhalter Bahnhof.
Na het middagmaal bezochten we de Gesundbrunnen waar de "Berliner Unterwelten" zich bevonden. In deze voormalige schuilkelders zocht de Berlijnse burgerbevolking tijdens de bombardementen een veilig onderkomen.
In die onderwereld ben ik niet mee gegaan. Mijn voeten deden geweldig veel pijn omdat ik foute schoenen had aangedaan en tijdens de voormiddag al redelijk veel had moeten stappen. Ook mijn knie begon op te spelen. Mijn vrienden beloofden om fotootjes te nemen en ik installeerde me op een terrasje met de beentjes omhoog en een latté machiato voor mijn neus. Toen ik uitgerust was, ging ik een winkelcentrum binnen om mij een paar stapschoenen aan te schaffen.
Achteraf kwam ik nog 3 dames tegen die ook niet waren meegegaan en hoorde ik van mijn vrienden dat ze geen foto's mochten nemen! Ze hadden een foldertje bij met foto's in. Dus : niks gemist😃
Op dag 4 begaven we ons na het ontbijt via Tempelhof naar Treptower Park. Hier bevindt zich één van de Russische gedenkplaatsen. Het complex is gebouwd in opdracht van de Sovjetbezettingsmacht om de gevallen Russische soldaten tijdens de Slag om Berlijn in 1945 te begraven , te eren en te herdenken.
Wat ik zo frappant vond: er was GEEN Russisch graf te zien! Alleen een groot veld waar zogezegd die mensen waren begraven. GEEN NAMEN, GEEN DATA, GEEN PLAATSEN... Hoe intriest voor die nabestaanden...
Vervolgens bezochten we het Duits-Russische museum Berlin-Karlshorst. Dit museum is gevestigd in de villa waar de Duitsers de capitulatie hebben ondertekend. De documenten en het filmmateriaal geven ons een goed beeld van het Oostfront gedurende de Tweede Wereldoorlog. Na het middagmaal brachten we een kort bezoek aan Bendlerblock, het voormalige kantoor van de Duitse Marine, waar Claus von  Stauffenberg gefusilleerd werd.
De dag werd afgesloten met een bezoek aan de Dôme.
De volgende dag vertrokken we na het ontbijt huiswaarts.
Een fantastische reis is achter de rug! Een reis die nog lang zal blijven nazinderen.

Vakantie

De grote vakantie is gewoontegetrouw ingezet met de verjaardag van mijn jongste zoon.
Op zondag ging ik samen met mijn 2 zonen eten in een etablissement in Diest en het was gezellig.
Dinsdag stond een avondje "Verklapt" op het programma. Raf Coppens heeft ons geamuseerd.
's Anderendaags kreeg ik berichtjes en een doorgestuurde foto van mensen die mij hadden gezien op RTV. 😃
Op zaterdag reden mijn vriendin en ik naar Den Haag. Onze gemeenschappelijke vriendin verloor plotseling en onverwacht haar echtgenoot toen ze op vakantie waren in Marokko in februari. Wij hadden haar beloofd dat we haar persoonlijk zouden komen steunen als alle rompslomp een beetje achter de rug was.
We hadden treintickets geboekt die peperduur waren (maar het kon niet anders!) en mijn vriendin heeft ze voor mij moeten afdrukken want ik kon er geen akkoord mee krijgen op mijne pc.😒
Het heeft ons alle drie deugd gedaan. Ze heeft in alle rust haar hele verhaal kunnen vertellen aan ons en wij hebben geluisterd.
Zaterdag 14 juli is Tim vertrokken op vakantie met de Lukrakers. Zijne maat kwam hem ophalen want ze moesten naar Echternach en zo ver reikt zijn elektrische wagen niet.
Na hun vertrek had ik afgesproken om naar vrienden te rijden in Begijnendijk. We hebben weer heel wat kunnen bijpraten en daar bovenop nog lekker gegeten ook. In de vroege avond kreeg ik een sms dat Tim veilig was aangekomen.
Zondag reed ik met de trein naar Antwerpen om naar de "Crème glace oorlog" te gaan kijken. Ik heb me weer reuze geamuseerd en achteraf nog een deugddoende babbel gehad met de spelers.
Vorige week mocht ik 3 dagen gaan logeren bij vrienden in Wenduine op hun appartement.
Tim had ondertussen veilige WIFI gevonden in het hotel en vanaf dan kreeg ik elke dag een gedetailleerd verslag van zijn bezigheden. Dit is de eerste keer dat hij tijdens zijn vakantie zo uitgebreid mailt en ik was aangenaam verrast.
Op donderdag gingen we naar de show kijken in het Witte Paard. Daisy Thys was die dag jarig en we hadden geluk dat we met haar op de foto mochten voor de show. Toen we plaatsnamen, zagen we naast ons nog een hele groep mensen uit Oevel zitten. Het was HEEL plezant!
Vrijdag maakten we een wandeling naar Blankenberge en daar ontmoetten we de ouders en de man van Daisy. Zij gingen die avond naar de show kijken. Samen nog gezellig wat gedronken natuurlijk!
Gisteren ging ik luisteren naar een orgelconcert in Lier. Mijn vriendin speelde daar op het orgel in de grote kerk van Lier. Heel indrukwekkend.
Morgen weer een avondje "Verklapt" , donderdag bijeenkomst van vriendinnen van de VVA en zondag Brunch met de familie bij ons nichtje.
Allemaal fijne "vakantie belevenissen".
Het zou alleen  minder warm mogen zijn. Ik hou het hier binnen niet uit zonder airco en werken is ook zo lastig. 😓
Er staat nog een reis naar Berlijn op het programma half augustus. Ik verheug me erop om met 2 bevriende koppels te reizen.
Reisverslag volgt.

Reisverslag Normandië

Woensdagmorgen reed ik in alle vroegte naar Mol om mij te vervoegen bij de groep die naar Normandië reisde. Na mijn toiletbezoek werd ik al meteen herkend: "Hier se we hebben een B.V. bij!"
Mijn plaatsje was vlak achter de chauffeur en al vlug was ik in dromenland verzonken.
Onze eerste stop was juist over de grens in Frankrijk en ik zag een vrouw alleen staan. Ik vroeg van waar ze kwam en of ze alleen was. Ze kwam uit Peer en reisde inderdaad alleen.
Naast haar was nog een plaatsje leeg in de bus en ik nam plaats naast haar. Het was wel op de laatste rij!
We babbelden honderd uit! En ik heb er weer een vriendin bij gekregen!
Onze eerste stop was in Amiens, de hoofdplaats van Picardië. We bezochten de grootste kathedraal van Frankrijk, een juweeltje van gothische bouwkunst. Jules Verne bracht een groot deel van zijn leven door in Amiens.
Daarna reden we verder om ons middagmaal te gebruiken. De rest van de dag nl langs de Pont de Normandie naar Honfleur, een schattig , schilderachtig, oud vissersplaatsje heb ik niet meer meegemaakt.
Na het middagmaal ging ik weer achteraan in de bus zitten. We kregen de tijd om "een uiltje te vangen". Opeens werd ik onwel en strompelde naar voor in de bus. Daar moet ik flauw gevallen zijn (wist ik niets meer van) en toen ik bij kwam , had ik mijn hele middagmaal overgegeven over mijn kleding en de mat van de bus. Ik schaamde mij diep! Al vlug kreeg ik zakdoekjes en doekjes met eau de cologne om mij wat proper te maken. Maar de bus was al aan de kant gaan staan en de gids had de ambulance al gebeld. De inzittenden moesten de bus verlaten want we stonden op een autosnelweg. Ik zat nog steeds op het trapje van de bus toen de dokter mij onderzocht. Ik had een bloeddruk van 15/14 !
De dokter prikte bloed om mijn suikergehalte te testen maar dit was in orde. De dokter wilde mij in elk geval meenemen naar het ziekenhuis.
De gids beloofde om mij een uur later op te bellen nadat hij er zich van had vergewist dat ik mijn plan kon trekken in het Frans.
Bijgevolg lag ik een tijdje later weer in een ambulance en werd naar een ziekenhuis gevoerd.
Daar heb ik op de dienst "Spoed" (what's in a name) uuuuuuuuuuuuuuuren zitten wachten.
Ondertussen werd er gebeld door de gids, de ziekteverzekering... Ik mocht een taxi nemen naar het hotel als ik daar buiten mocht.
Weer werd er bloed geprikt , bloeddruk genomen (die was goed ondertussen) een E.C.G genomen en om 20 u 30 mocht ik weg. Er heeft zich een heel soap verhaal afgespeeld eer ik een taxi kon bekomen en het huilen stond mij nader dan het lachen.
Uiteindelijk vond ik een taxi : notabene 98 km van het hotel verwijderd en 250 euro te betalen.
Gelukkig wordt alles geregeld met de ziekteverzekering.
In mijn beste Frans heb ik toch nog een aangenaam gesprek gehad met taxi chauffeur. So far so good.
In het hotel stond mijn vriendin en de gids op mij te wachten en ik kreeg nog wat te eten. Na een klein hapje begaf ik me naar de kamer en nam een douche.
De volgende morgen was iedereen heel bezorgd en ze legden me in de watten. Maar voor alle verzekering ging ik toch maar terug vooraan in de bus zitten en nam kleine maaltijden.
Dag 2 was voor mij het belangrijkste "The longest day". De route gaat via Sainte-Mère-Eglise, verder via de belangrijkste aanvalsstranden van 6 juni 1944 nl Utah Beach, Pointe du Hoc, Omaha Beach naar de Amerikaanse begraafplaats in Colleville-sur-Mer en naar Arromanches-les-Bains, een belangrijke bevoorradingsplaats van de geallieerden. We brengen nog een bezoek aan het museum over de landing en aan de bunkers van Longues-sur-Mer.
Op de Amerikaanse begraafplaats zagen we het graf van Theodore Roosevelt gesneuveld in 1944 en zijn broer naast hem : Quintin Roosevelt gesneuveld in 1918.
Dag 3 vertrekken we naar Villedieu-les-Poêles, ook wel "koperstad" genoemd, dit vanwege haar eeuwenoude traditie in de koperindustrie. We brengen een bezoek aan een klokkengieterij. Verder naar de Mont-Saint-Michel, waar we na het middagmaal onze tijd vrij mochten besteden.
Dag 4 vertrekken we na het ontbijt naar Bayeux. Buiten la Tapisserie de Bayeux, is de kathedraal ook een monument van aandacht waard. We rijden verder naar een plaatselijke cidrerie voor een degustatie van cider, pommeau en calvados.
In de namiddag brachten we een bezoek aan Caen, hoofdplaats van de Calvados. We maken een korte wandeling door deze stad, gesticht door Willem de Veroveraar, die er 2 machtige abdijen liet bouwen: één voor de mannen en één voor de vrouwen.
Dag 5 vatten we de terugreis aan langs Rouen, de historische hoofdstad van Normandië en bekend om zijn historische kern en verbondenheid met Jeanne d'Arc. In de bus vertelde de gids dat het mogelijk zou zijn dat de echte Jeanne d'Arc ondergedoken was en dat er iemand anders op de brandstapel had gestaan. Waar of niet waar???
Onze bijzondere aandacht gaat uit naar de kathedraal Notre-Dame.
Na het middagmaal trekken we huiswaarts.
Een prachtige reis!

Genieten

Hopelijk gaat de positiviteit in mijn leven nog even verder.
De laatste week is het "puur" genieten geweest.
Met de nichtjes gingen we op bezoek bij ons nichtje die een tennisclub uitbaat. Aldaar gingen we afspreken om voor onze jaarlijkse bijeenkomst nog eens samen te brunchen.
De datum werd vast gelegd en de eerste stappen voor de brunch zijn ondernomen.
Woensdag ging ik middag eten in het rusthuis zoals gewoonlijk en als het goed weer is, gaan de bewoners met de rolstoelen wandelen naar de vijver met annex café. Men heeft altijd "duwers" nodig en ik ben al een paar keer met mijn vader in de rolstoel mee geweest. Deze keer ging mijn vader met de rollator en kon ik een andere mevrouw duwen. Onderweg wordt er heel wat afgelachen. 😃
Donderdag stond er een sprookjesvertelling op het programma en vrijdag idem.
Vrijdag kwam de school van de Zandkapel op bezoek in het sprookjesbos.
De kindjes riepen al op voorhand: "Dat is de oma van Ward!" Waarop de juf repliceerde: "Neen , de tante!"
Wardje probeerde tijdens het verhaaltje wel een paar vraagjes te stellen maar "tante Lea" kwam niet over zijn lippen.
Lore en enkele van haar vriendinnetjes mochten mij helpen met het verhaal en ze waren zo fier als een gieter.
Achteraf werden er natuurlijk menige foto's genomen.
De kleinste kleuterklas had de tocht door het bos niet mee gedaan en aan hen heb ik achteraf nog een klein verhaaltje verteld. Het kleinzoontje van mijn overleden neef was erbij en hij mocht natuurlijk op mijn schoot voor de foto!
Na de vertelling komen er veel kindjes knuffelen. Zalig!
Gisteren woonde ik een toneelvoorstelling bij in een legerdepot. Het verhaal ging uiteraard over de oorlog. Vandaag ging de herdenking van de oorlog door in Voortkapel. In Schobbroek is in 1944 een Lancaster gecrasht. Er werd een monument geplaatst en daar vond alles plaats: toespraken, last post, brabançonne, bloemenkransen leggen...
Ik ging mijn vader halen in het rusthuis om 10 u want om 10 u 30 was er een misviering in de kerk met daarbij aansluitend een tochtje met huifkar naar het monument.
Hij genoot ervan om zoveel bekende mensen terug te zien.
Tim vertrok deze middag naar Hasselt. Hij ging meedoen met "Walk for the climat".
Hij gaat ook elke donderdagavond wandelen met de Herentalse wandelclub.
Ik ben toch wel trots op hem dat hij zoveel moeite doet om erbij te horen.👍

EINDELIJK

Alles begint in zijn plooi te vallen.
Vorige week is de schoorsteen van ons appartementsblok nagekeken omdat de dakwerker dacht dat daaraan mijn natte muur wel kon te wijten zijn.
En inderdaad : er was een rooster met daarachter een plaat die naar beneden helde en het water sijpelt al 10 jaar doodleuk mijn appartement binnen.😓
Het rooster is dichtgemaakt en de schouw is bekleed met een vochtwerend goedje.
In diezelfde week werd de wand aan mijn douche geplaatst en nu kan ik naar hartenlust spetteren.
Met vrienden mocht ik meerijden naar Fleuramour in Val Saint Lambert en het was ronduit prachtig!
De dag daarna ging ik met een vriendin naar "Een streepje Franken" kijken in de kerk van Herentals en we waren weerom aangenaam verrast: theater, muziek, zangkoren enz...
Maandag 23 april stond onze reünie van de Benidorm Bastards op het programma.
Hilda had dit weer prima geregeld.
Eerst een etentje in een restaurant en daarna een tochtje met een huifkar met aansluitend een koffietafel. En of we ons geamuseerd hebben!
Woensdag reed ik naar Maasmechelen om naar Hells Bells te gaan kijken. De voorstelling waar ik ziek geworden was in Tessenderlo, mocht ik bijwonen dankzij een vrijkaart die ik gekregen had van één van de spelers.
Op zondag 29 april kwam dan eindelijk de uitzending van "Margriet tussen de mensen" op het scherm en met dank aan  mijn elektricien heb ik de uitzending op dvd. Ik kreeg het niet klaar...
Nog enkele toneelvoorstellingen bijgewoond en zondag 6 mei was het open deur dag in het sprookjesbos. Het was stralend weer en we verwelkomden bijna 800 kindjes.😄
Ondertussen zijn ook de gewone sprookjesvertellingen weer begonnen en overmorgen krijg ik de kindjes van de Zandkapel op bezoek. Ik ben benieuwd of Lore en Ward weer gaan roepen: "Dat is tante Lea!"
Met mijn vader reed ik naar een herdenkingsplechtigheid van de oorlog in Gierle. En volgende zondag is het hier in Voortkapel te doen. Ik vind dat allemaal wel heel indrukwekkend: de last post, de brabançonne, toespraken, soldaten in het gelid en salvo's.
Onze maandelijkse info avond van de VVA ging deze keer over : "a.s.s. en betaalde tewerkstelling".
Ik had gevraagd om op voorhand in te schrijven. Ik had 30 personen ingeschreven. Uiteindelijk zijn er 26 opgedaagd. De evaluaties waren lovend. Alleen spijtig dat er zo een paar tussen zitten die vitten op de te kleine zaal, geen pauze, te warm en geen drinken...
Tim rijdt nog steeds 2 dagen per week naar Hasselt en 3 dagen naar Willebroek. Het verschil in vertrek en thuiskomst is groot!
Bert had een afspraak met de psycholoog van de vdab en er wordt aan gewerkt. Vooruitgang met kleine stapjes...
De voorbije week moest ik weer 2 keer opdraven voor de studenten van het Ritcs : één keer in Brussel en één keer in Grobbendonk. Die mannekes zijn wel uitermate geïnteresseerd in mij. 😉
Hopelijk denken ze ook nog eens aan mij als ze "grote" regisseurs of filmmakers worden!
Eindigen doe ik met de bloemetjes op mijn terras.

Lente

Terwijl de zon buiten haar stralen kwistig rond stuurt, is het bij mij nog altijd een beetje mistig.
Enkele tegenslagen hoopten zich op: mijn windscherm moeten laten afbreken omdat de medebewoners dachten dat alles zou gaan vliegen met de felle windstoten, een lekkende kraan in de lavabo van de badkamer, hooikoorts om U tegen te zeggen en een vader in het rusthuis die dacht dat hij ging sterven.
Op een morgen kreeg ik telefoon van mijn vader: hij klonk heel triestig en beweerde dat hij constant viel. Als hij nog eens zou vallen, was het gedaan! De verpleegster was geweest en had zijn bloeddruk genomen: alles was in orde!
Mijn zus is met de dokter gaan babbelen en volgens de arts is ons vader de beste van het hele rusthuis. Alles zat tussen zijn oren!
Hij dacht dat hij juist hetzelfde ging eindigen als zijne maat die ook dikwijls viel. Maar die kreeg op het einde wel een hersenbloeding, welke hij niet overleefde.
Nu het buiten warmer is geworden, kan hij gemakkelijk met zijn rollator gaan wandelen en alles is opgelost...
Op het feestje met play back in het rusthuis heeft hij zelfs het nummer van "Anton aus Tyrol" ten beste gegeven. Weliswaar met twee kinesisten naast hem. En maar turnen!
In die periode voelde ik mij precies een worst tussen een broodje. Aan de ene kant de zorg voor mijn jongens en aan de andere kant de zorg voor mijn vader.
Gelukkig hebben er ook positieve dingen plaats gehad.
De inleef momenten zijn altijd een succes. Elke keer wordt ik wel herkend en dikwijls vragen ze om een foto. Als ik die mensen daar een plezier mee kan doen, is dat voor mij geen probleem.
Het belangrijkste is dat ze met een gevoel naar huis gaan dat ze iets kunnen betekenen voor mensen met a.s.s.
Voor de Olmense zoo mocht ik een promo filmpje gaan opnemen. Op diezelfde dag reed ik 's avonds nog naar Turnhout om mijn zoon, Bert, te horen en zien accordeon spelen in zijn nieuwe club.
Ik was aangenaam verrast.
Ondertussen repeteerden we tegen de sterren op in Balen en hadden een slechte generale repetitie.
Maar geen nood: een slechte generale is een goede première. En dat klopte in ons geval.
Nog twee voorstellingen en deze reeks zit erop.
Voor mij wordt het steeds moeilijker en moeilijker om mijn tekst onder de knie te krijgen. Tijd om te stoppen?
Mijn bad is afgebroken en er werd een inloop douche geplaatst. Maar dat is ook nog niet helemaal in orde: er moet nog een wand van 60 cm geplaatst worden. Ik kan wel douchen maar HEEL voorzichtig : een dweil ernaast leggen.
Met vrienden woonde ik de voorstelling "Zoo of life" bij in de vernieuwde Sint Elisabethzaal. Het was prachtig!
Gisteren gingen we brunchen in het rusthuis (paasbrunch). We zaten met de familie Witvrouwen aan een lange tafel en het was dik in orde: heel lekker gegeten.
Tim werkt momenteel deeltijds in Hasselt en deeltijds in Willebroek. Ze kunnen hem nog niet helemaal missen!!!
Ik merk wel dat hij de laatste tijd meer ontspannen is.😊
Nu nog goed nieuws van Bert en ik kan op mijn twee oren slapen.😉

Na regen komt zonneschijn?

Hoe dikwijls horen we deze woorden?
Ik was er ook van overtuigd dat dit zo was.
Het begon allemaal zo positief.
We hadden onze maandelijkse bijeenkomst van de VVA in het dorpshuis in Morkhoven. Maar dit viel al tegen...   Niet getreurd : zaterdags mocht ik meespelen in een kortfilm. We filmden in een winkeltje waar de tijd was blijven stilstaan en het was heel plezant!
Zondagnamiddag bezocht ik een theater waar mijn vriendin in meespeelde en dat was ook heel aangenaam!
Op donderdag reed ik naar Wijnegem alwaar de show "Margriet tussen de mensen" wordt opgenomen. Ik was één van de praatgasten. Men heeft me laten weten dat het wordt uitgezonden op zondag 29 april om 16 u op Eclips T.V. Weer een ervaring rijker.
Vrijdag stond een sprookjesvertelling aan het Begijnhof in Herentals op het programma. Weeral veel blije kindergezichtjes.
's Avonds woonde ik een optreden bij van Guido Belcanto in de Zoerla.
Zaterdagavond stond een bezoek aan het toneel van Noorderwijk op het programma samen met mijn nichtje en haar man. Altijd plezier gegarandeerd.
Zondagnamiddag ging ik een "volksvertelling" brengen in het heemmuseum in Oevel en het verhaal van Peuzze Jaan werd zeer gesmaakt.
Maandag moest Tim op controle in het ziekenhuis met zijn schouder en hij kreeg goed nieuws. Het was mooi aan elkaar gegroeid en hij mocht op 6 maart terug gaan werken.
Dinsdag ging ikzelf naar het ziekenhuis voor een mammografie en dat was ook in orde!
Nog een paar toneelvoorstellingen meegepikt in Kasterlee, Itegem, Geel en Westerlo en bij vrienden op bezoek geweest.
Tim is met succes terug aan het werk gegaan en voor Bert zal het nog even afwachten zijn.
Wij hadden een gesprek bij de VDAB met de job begeleidster en er wordt aan gewerkt.
So far so good.
Tot ik vrijdagavond had afgesproken met Bert in Tessenderlo.
We gingen naar Hells Bells kijken en vooraf een hapje eten.
Een kwartiertje zat ik in de zaal en ik kreeg verschrikkelijke krampen. Ik ben stilletjes weg geslopen en ben niet meer van het toilet geweest! Ik heb gewacht tot het toneel gedaan was om iets tegen Bert te zeggen en ben zo snel mogelijk naar huis gereden. De ganse nacht doorgebracht op het toilet en gisteren naar de dokter van wacht geweest. Verdict: buikgriep, uitzieken en diëten.
Mijn medicament moest ik ophalen in een apotheek van wacht in Herentals.
Ik maakte van de gelegenheid gebruik om nog even binnen te gaan bij mijn vader in het rusthuis.
De laatste tijd is vader tevreden en er werd heel wat afgelachen met die drie musketiers!
Maar het noodlot heeft toegeslagen. Eén van de musketiers is gisterenmorgen overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding. Hij is ontsnapt, maar naar een verkeerde plaats...
De inleef avonden blijven ook maar binnenstromen. Morgen naar Oostakker , donderdag naar Brasschaat. Onlangs was er een inleef in een instelling voor doven en slechthorenden. Het waren de begeleiders die de inleef volgden. Omdat er twee dove begeleiders bij waren , stond er een doventolk naast ons als we onze uitleg deden. Dit was voor mij een hele openbaring.
Hopelijk stopt het nu eindelijk met "regenen"...