Twee weken geleden lag er een brief van de politie bij Tim op tafel toen ik terug kwam van Baarle. Er lag een briefje naast met de tekst: "Een verkeersovertreding? Ikke? Ik weet niet waarover dit gaat."
De brief was heel verontrustend, de schrik sloeg me om het hart. Het betrof een VKO van 16/06/2016. Tim zou als verdachte verhoord worden en hij mocht een advocaat meebrengen. Als hij geen advocaat kon betalen, zou er een advocaat door hun aangesteld worden.
Er stonden 6 dagen op wanneer hij naar het verhoor zou kunnen komen: van maandag tot zaterdag in het politiekantoor van Willebroek.
Ik belde onmiddellijk naar de politie van Mechelen om te informeren waarover dit ging. Zij verbonden mij door met de politie van Willebroek en zegden al dat het over een verkeersongeval ging en dat er iemand waarschijnlijk de nummerplaat van Tim zou genoteerd hebben. Bij de politie van Willebroek konden ze mij niets zeggen want de inspecteur die de brief had opgesteld, was met verlof!
De volgende dag belde ik opnieuw naar Willebroek : ik MOEST weten waarover dit ging!!! Tim had immers totaal geen weet van een ongeval... Weer stuurden ze mij met een kluitje in het riet! De inspecteur was nog steeds in verlof en de anderen hadden GEEN inzage in het dossier!
Dan maar een klachtenmail gestuurd naar de politie van Mechelen en daarop kreeg ik 's anderendaags al antwoord. Hij vond het heel spijtig dat ik telefonisch geen antwoord gekregen had op mijn vraag en hij had contact opgenomen met een andere inspecteur die mij in de loop van de volgende week zou contacteren.
Heel de week gewacht en gewacht maar NIETS vernomen en daarom besloten Tim en ikzelf op vrijdag naar dat verhoor te rijden. 's Morgens brachten we eerst de auto van Tim naar de garage omdat er een paar technische mankementen waren.
In het politiekantoor aangekomen, werden we hartelijk verwelkomd door de inspecteur (of moet ik zeggen inspectrice?) die Tim heel goed kende van op zijn werk. Zij had daar ooit stage gedaan omdat haar vader daar ook werkte.Ze legde uit dat ze de uitleg van Tim wilde horen en dat ze hem nog eens graag zou terug zien. Er werden foto's voorgelegd van het ongeval : een grote buts aan de achterkant van een geparkeerde auto. Dit kon absoluut NIET van Tim zijn auto zijn! Maar hij had wel door die straat gereden. Waarschijnlijk was dit gebeurd voor hij voorbijreed en had een omstaander zijn nummerplaat genoteerd.
De inspectrice wilde de auto gaan fotograferen maar we waren met mijn auto!!! Ik heb achteraf foto' s moeten doorsturen van de auto van Tim.
Geweldig politie apparaat hebben wij toch nietwaar? Alsof wij na 7 maanden die auto niet hadden kunnen oplappen!!!
Gelukkig is mijn zoon zo eerlijk als goud. Maar dat weten zij toch niet...
Over eerlijkheid gesproken. De voorbije week hadden wij onze maandelijkse info avond van de VVA. "Liegen en verbeelding". Het zaaltje zat afgeladen vol! We kregen een zeer technische uitleg maar er was toch gelegenheid om vragen te stellen. Alhoewel er volgens mij te weinig praktische tips werden gegeven. Ik wist er zelf al veel over. Marc, mijn collega van de inleef, heeft ooit verteld dat mensen met autisme rechtvaardigheid het hoogst schatten en daaronder eerlijkheid. Deze regel heb ikzelf al kunnen toepassen in mijn eigen entourage.
De voorbije week kwam de klusjesman mijn losse dakpannen vast leggen. Sinds de laatste storm lagen er vijf pannen los en het was nog geen weer geweest om op het dak te klimmen.
Morgen komen ze nog maar eens een nieuw kastje zetten aan mijn modem van de T.V. Alle binnendraden zijn al vervangen, er is een nieuwe switch geplaatst en ik heb nog STEEDS blokjes in mijn beeld!!!
Woensdag ga ik samen met Marc een inleef geven in Winkelomheide bij tpASSt en we moeten mensen weigeren: teveel inschrijvingen. Autisme leeft! Steeds meer mensen willen er meer over weten. Dat is toch super!
Ondertussen komt ons toneelstuk ook altijd maar dichter en dichterbij. Repeteren , repeteren , repeteren. Het wordt voor mij moeilijker om mijn teksten te memoriseren. Dat zal iets met de leeftijd te maken hebben zeker?
