Donderdag laatstleden bezochten mijn jongste nichtje en ikzelf onze nonkel die al enkele tijd aan dementie lijdt.
Wat zijn we daar geschrokken! Het was geleden van oktober dat we er nog geweest waren. Toen herkende hij mij nog als de dochter van zijn oudste broer maar die andere "madam" kende hij niet!
Nu kende hij niemand meer! Hij stond daar maar wezenloos te staren en het leek mij of hij dwars door je heen keek. Het was precies een geest die door het huis waarde... Zijn zoon was er ook op bezoek. Hij had zijn hond bij. Nonkel vroeg: "Van wie is die hond?" , en "wie zijn al die vreemde mensen die daar zitten?". Hij zag ons spiegelbeeld in de ruit.
Rond 21 u 30 zei hij: "Ik ben moe. Ik ga slapen maar niet met die vreemde mensen hier in huis."
Mijn tante moest hem op zijn stoel zetten aan tafel want hij wist niet meer hoe hij moest gaan zitten.
Hij begon met kopjes en schoteltjes te schuiven en stond regelmatig recht om naar de kelder te gaan. Die deur was op slot want hij was al verschillende keren 's nachts in het donker de kelder in gegaan.
's Nachts dwaalde hij door het huis, zei mijn tante en zij had al sinds lang geen enkele nacht meer kunnen rustig slapen.
Wij zeiden dat ze aan zichzelf moest denken want ze zag er helemaal niet goed uit: heel zenuwachtig en uitgeput.
Onze neef was gaan informeren voor een service flat maar dat zou dan alleen voor tante zijn want nonkel moest bij de zware dementen verblijven.
En dit is nu juist wat tante helemaal NIET wil! Zij laat haar man niet ALLEEN! Wij kennen mekaar al 60 jaar, zei ze "hoe kan ik hem nu aan zijn lot overlaten?"
De dokter had al gezegd dat ze hem moest loslaten maar dit kan ze nu nog niet. "Ik doe verder zolang ik kan," zei ze "en als ik er bij neerval, zal ik hem wel wegbrengen!"
Dit noem ik onvoorwaardelijke liefde!!!
Onze opvoeringen in Kasterlee zijn gisterenavond geëindigd.
In totaal hebben we 6 keer gespeeld met veel succes en er zijn heel wat mensen speciaal voor mij komen kijken. Dat doet toch wel goed. Want zoals ik in mijn vorige blog al schreef: ik vond het daar heel raar! Ik voelde daar geen echte samenhorigheid. Met enkelen had ik een goed contact en 2 collega's zijn gisteren komen zeggen : "Ik vond het een hele eer en een verrijking om met jou te mogen spelen."
Vorige week moest ik een getuigenis geven in een school voor a.s.s.
Daar heb ik een vreemde ervaring gehad. Het waren allemaal ouders van kinderen met a.s.s. en zij luisterden heel aandachtig. Ineens was er een vrouw die haar hand opstak. "Ik wil hier onderbreken, " zei ze. "Ik heb NIETS van uwe uitleg begrepen! ZO ongestructureerd!!! Ik heb Asperger. Wij zien alles zwart, wit en wij komen soms heel bot over. Maar dat bedoelen wij niet zo! Ik kan het ook beter opschrijven dan dat ik het kan zeggen. Nu ben ik toneel aan 't spelen want dit is copieergedrag!" Bij iedereen viel de mond open van verbazing, bij mij incluis! Ik zei haar dat ik het heel knap vond dat ze het zo goed kon uitleggen en dat ik elke dag nog bijleer wat betreft a.s.s.
Na de getuigenis is ze dadelijk buiten gegaan want ze vond het daar heel storend omdat er iemand een bepaald parfum ophad waar ze niet tegen kon.
Woensdag laatstleden gaf ik een workshop in een school in Lier. Zij hadden een pedagogische studiedag ivm het M decreet. Toen we 's middags gingen eten , kwam ik Marc, mijn collega van de VVA tegen. Dat was een verrassing! In maart maken we weeral een daguitstap naar Maaseik om 2 inleefmomenten te geven.
Dan ben ik ook nog te weten gekomen dat mijn boek uit de handel is genomen.
De laatste exemplaren hebben ze verkocht aan sterk gereduceerde prijs en nu zijn er alleen nog E boeken te downloaden.
De uitgever heeft wel laten weten dat er nog POD (press on demand) boeken kunnen bekomen worden.
Het einde van het papieren tijdperk?
Dinsdag hadden we onze maandelijkse bijeenkomst van de V.V.A. in Noorderwijk. Deze keer ging het over : Omgaan met fysieke en verbale agressie. De spreekster was psychologe en auti-coach. Zij wist dus heel goed waarover ze sprak.
Eerst gaf ze een uiteenzetting over de levenslijnen van mensen met a.s.s. en "gewone" mensen.
Bij de n.t. ers ging de lijn al kabbelend en golvend verder terwijl deze bij de a.s.s.ers met afzonderlijke bolletjes tot in het midden ging. Middenin stond er een grote dikke bol die het heden en het NU voorstelde. Zij legde dan uit dat de afzonderlijke bolletjes allemaal belevenissen waren die mensen met a.s.s. voor 100 % moesten afronden voor ze aan een volgende belevenis konden beginnen. Zij denken in "beelden" en als die beelden positief konden afgerond worden , ging het probleemloos om in de toekomst soortgelijke belevenissen te herhalen. Waren er problemen met bepaalde beelden , konden ze flippen en agressie vertonen.
Zij legde wel heel veel nadruk op het feit dat ELKE persoon met a.s.s. VERSCHILLEND is!
Agressie kan zich op vele manieren uiten: fysiek, verbaal, schriftelijk....
Er waren uitzonderlijk vele aanwezigen op onze avond: 27! Waaronder verschillende leerkrachten.
Eén van die leerkrachten zei op het einde: "Amaai , nu heb je ons wel veel kopzorgen bij gegeven!"
Ikzelf heb er toch weer heel wat van bij geleerd : vooral wat het toekomstbeeld betreft.
Ik vind het nog steeds boeiend om bij te leren maar soms staat het water me toch aan de lippen...
En uiteindelijk zijn het toch altijd de n.t. ers die zich moeten aanpassen!
